Οι εξελίξεις στο ΣΥΝ δεν έμειναν έξω από τη συζήτηση. Συνδυάστηκαν, μάλιστα, με ερώτηση για πιθανές μελλοντικές συμμαχίες. Αυτά τα ζητήματα η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ τα σχολίασε ως ακολούθως:

«Εμείς ως κόμμα, με τη δική μας θεώρηση των πραγμάτων και την πείρα μας, έχουμε βάλει ένα κριτήριο, το οποίο προκύπτει μέσα από τη ζωή, ένα κριτήριο για τη συνάντησή μας ή για την κοινή δράση με άλλες πολιτικές δυνάμεις. Εχουμε ένα σταθερό κριτήριο. Δεν είναι ζήτημα, αν μας αρέσει η φάτσα κανενός ή δε μας αρέσει. Και το κριτήριο είναι, η κάθε πολιτική δύναμη και, αν θέλετε, ανεξαρτήτως παρελθόντος, αν και ιδιαίτερα για το Συνασπισμό το παρελθόν του είναι πολύ πρόσφατο και συνεχίζεται, εν πάση περιπτώσει όμως, ας πω γενικά.Η κάθε πολιτική δύναμη σήμερα, τι στάση κρατάει σ' αυτό που λέγεται αναδιαρθρώσεις, καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις λέμε εμείς, σ' αυτό που λέμε νέα τάξη πραγμάτων, νέο δόγμα, νέος ρόλος του ΝΑΤΟ, αν, δηλαδή, με την πολιτική του και τη στάση του το κάθε κόμμα συμβάλει στην αφύπνιση και συσπείρωση λαϊκών δυνάμεων για να αντισταθούμε και να αντιπαλέψουμε αυτήν την πολιτική, προβάλλοντας, αν θέλετε, ριζοσπαστικά ζητήματα, που βελτιώνουν τη ζωή του λαού και αντιπαλεύουν το ρόλο, που καλείται να παίξει η χώρα στους τοπικούς πολέμους και σ' αυτά τα βρώμικα σχέδια της νέας τάξης πραγμάτων. Αυτό είναι το κριτήριό μας.

Επομένως, το θέμα είναι το εξής: Δεν ξέρω τι θα αλλάξει με το να φύγουν 15 στελέχη από το Συνασπισμό, αυτό θα φανεί μέσα από τις ίδιες τις θέσεις του Συνασπισμού. Και αυτό που μπορώ να πω τώρα μέχρι στιγμής, γιατί δεν ξέρω πού θα καταλήξει το Συνέδριο, δε βλέπω να αναζητείται σήμερα μία κατεύθυνση, η οποία να εξασφαλίζει τουλάχιστον μία σαφή αντίθεση με την κυρίαρχη πολιτική. Και για να ολοκληρώσω, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, όχι τώρα, αλλά από το '96, που διαμόρφωσε την πρότασή του για τη συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, είπε το εξής πράγμα: Ανεξάρτητα αν μπορούμε με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις σήμερα να κάνουμε μία πολιτική συμφωνία, αυτό από το οποίο δε θα αποστούμε, είναι να επιδιώκουμε κοινή δράση με τους πάντες μέσα σε διάφορα μέτωπα πάλης. Εκεί που μπορούμε να συμφωνήσουμε και ιδιαίτερα σε μέτωπα πάλης μιλάμε που φλέγονται.

Παραδείγματος χάριν, πάρτε τώρα το θέμα αυτής της άσκησης του ΝΑΤΟ. Η άσκηση είναι ψυχροπολεμική επιχείρηση. Ειλικρινά, σας λέω, εμείς θα χαιρετίζαμε την όποια προσπάθεια κοινής δράσης με ανθρώπους που ανήκουν σε άλλες πολιτικές δυνάμεις και θα χαιρετίζαμε, αν άλλες πολιτικές δυνάμεις έπαιρναν κι αυτές πρωτοβουλίες είτε να κάνουν τις δικές τους κινητοποιήσεις, που να δώσουν, αν θέλετε, και τη δική τους διάσταση, είτε να συναντηθούμε και σε μεγάλες εκδηλώσεις από κοινού. Δεν το αρνηθήκαμε ποτέ αυτό. Αυτό, βεβαίως, απέχει από μία πολιτική συμφωνία διεξόδου. Ωστόσο όμως, έστω η κοινή δράση σε τέτοια μέτωπα πάλης, πριν απ' όλα, βοηθάει το λαό και αυτό μας ενδιαφέρει εμάς και, δεύτερον, αν θέλετε, όλοι εκεί ασκούμαστε και βλέπουμε, αν υπάρχουν ελπίδες για κάτι γενικότερο. Αυτό το έχουμε πει πάρα πολλές φορές.

Υπάρχει το θέμα, για να σας πω ένα παράδειγμα, της κατάστασης στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης, που πάει τώρα στην ουσία να εκποιηθεί, να πουληθεί, να ιδιωτικοποιηθεί. Μπορεί να είναι ένας συγκεκριμένος χώρος, αλλά είναι μεγάλης σημασίας, εθνικής, πανελλήνιας σημασίας. Αξίζει τον κόπο να υπάρξει μία ευρύτερη κοινωνική συσπείρωση και με συμμετοχή διακριτή θα έλεγα, συμμετοχή κομμάτων, γιατί πρέπει και το κοινωνικό και το πολιτικό να συμβαδίζει γι' αυτή την υπόθεση. Κοινωνικό Ασφαλιστικό Σύστημα, είναι μικρό πράγμα αυτό»;

«Κατ' αρχήν εμείς προβλέπουμε αυτό που έχει αποφασίσει η Ευρωπαϊκή Ενωση, αυτό που λέει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ο ΟΟΣΑ. Δηλαδή ποιο, να το πω με λίγα λόγια: Να καταργηθεί το κοινωνικό σύστημα. Οταν λέω να καταργηθεί, να πληγεί, να συρρικνωθεί, όχι να καταργηθεί πλήρως.

Το κοινωνικό σύστημα, το οποίο βασίζεται στην εκμετάλλευση, από τη στιγμή που θα επεκταθούν και θα κυριαρχήσουν οι «αναρχικές» μορφές απασχόλησης, θα πρέπει να επιβάλει και ελαστικές μορφές αντιδραστικής και αντιλαϊκής, κοινωνικής ασφάλισης. Και πάνε να χτίσουν ένα σύστημα δήθεν καθολικής κοινωνικής ασφάλισης, όπου το κράτος θα δίνει σ' ένα μέρος του πληθυσμού, το πιο εξαθλιωμένο, ένα ελάχιστο, ούτε ελεημοσύνη, και από εκεί και πέρα θα πουν στον κάθε εργαζόμενο ατομικά "βρες τρόπο να επιβιώσεις". Αυτή είναι η πρόθεσή τους.

Καταργείται αυτό που λέμε κρατική στήριξη της κοινωνικής ασφάλισης. Κι εδώ πάει να μειωθεί στο ελάχιστο και η εργοδοτική. Είχαμε τριμερή χρηματοδότηση: Εργαζόμενοι, κράτος, εργοδοσία. Βεβαίως, το κράτος και η εργοδοσία αυτά που έδιναν, τα έβγαζαν πάλι από την εκμετάλλευση και από τη ληστεία της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων, αλλά εν πάση περιπτώσει, έστω ένα μικρό μέρος το επέστρεφαν. Πάνε να καταργηθούν κι αυτά. Και πάμε σ' ένα νέο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης που βασίζεται στο άτομο. Αυτή είναι η μεγαλύτερη στροφή προς την αντίδραση και δημιουργείται η φιλοσοφία, η νοοτροπία του ατόμου "θα μπω στη θάλασσα να επιπλεύσω".

Αλλά να σας πω κάτι για να ολοκληρώσω. Ο κάθε εργοδότης δεν έχει μπει στη θάλασσα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και επιπλέει μόνος του. Μπαίνει σε αυτή τη θάλασσα, αλλά με τη μεγάλη στήριξη του κράτους και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, των θεσμών, των νόμων, του δίνουν τα προνόμια, του δίνουν τα πάντα κι εκεί δοκιμάζεται (στον ανταγωνισμό) ποιος επιπλέει καλύτερα... Αλλά το άτομο - εργαζόμενος θα μπει χωρίς σωσίβιο, σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα. Και θα επιβιώσουν λιγότεροι».