ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Το «τσουνάμι» του φόβου...

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Σκύλλα μέτρων - Χάρυβδη ψήφων - Η κυβέρνηση θέλει πάση θυσία να αποφύγει φόρους πριν από τις ευρωεκλογές» («Ελευθεροτυπία») - «Με τριπλό χαράτσι μπαλώνουν τη μαύρη τρύπα» (σ.σ. Νομιμοποίηση ημιυπαίθριων, έκτακτη εισφορά, φόρος κληρονομιάς)(«Νέα») -«"Φιλικό" τελεσίγραφο για μέτρα - Οι Βρυξέλλες περιμένουν το έκτακτο σχέδιο της Αθήνας» («Εθνος») - «Τσουνάμι στα ασφαλιστικά ταμεία» («Ελεύθερος Τύπος»)... Μια ματιά και μόνο στους χτεσινούς πρωτοσέλιδους τίτλους των εφημερίδων αρκεί για να ενισχυθεί το κλίμα φόβου για το επερχόμενο «τσουνάμι» μέτρων που θα σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης. Η αίσθηση που δημιουργείται από την ομοβροντία των πρωτοσέλιδων είναι πως πρόκειται να ξεσπάσει κάποιο φυσικό φαινόμενο (διόλου τυχαία η χρήση των σχετικών όρων), και άρα πρόκειται για κάτι περίπου νομοτελειακό και αναπόφευκτο, που πλήττει όλους και άρα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»... Η συστηματική καλλιέργεια του κλίματος αυτού διευκολύνει την «αυτοσυγκράτηση», παραίτηση και την υποταγή των εργαζομένων, ακριβώς όπως επιδιώκουν η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου... Αναμφίβολα έχουν δρομολογηθεί και υλοποιούνται νέα αντεργατικά μέτρα εν ονόματι της κρίσης, αλλά σε καμία περίπτωση οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να ξεκινούν από την «αφετηρία» πώς θα μοιραστούν ξανά οι ίδιοι τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης. Αντίθετα, το ζητούμενο είναι πώς θα αντεπιτεθούν και θα ανατρέψουν την κυρίαρχη πολιτική.

Οι φίλοι της ΓΣΕΕ

Τα συγχαρητήρια του υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων Αρη Σπηλιωτόπουλου δέχτηκε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος για την κοινή πρωτοβουλία που πήρε (για πολλοστή φορά) με τον ΣΕΒ, στη «γραμμή» της συναίνεσης και του κοινωνικού «συνεταιρισμού» που προτείνουν οι βιομήχανοι. Βλέπεις δεν είναι λίγο πράγμα, την ώρα που βιομήχανοι και κυβέρνηση με σχέδιο, φορτώνουν την κρίση στους εργάτες, η ΓΣΕΕ να συναγελάζεται μαζί τους και να ψάχνει να βρει δήθεν «κοινές λύσεις» με τους θύτες της εργατικής τάξης.

Ετσι εκτός από τον ΣΕΒ, για τη στρατηγική που ακολουθεί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, επιχαίρει και η κυβέρνηση, αφού καταλαβαίνει καλά, πως αυτή η στάση είναι βούτυρο στην πολιτική της, κάνει το αντεργατικό της έργο πιο εύκολο, αφού είναι τακτική που υπονομεύει τους αγώνες και τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Οσο για τον ισχυρισμό της ΓΣΕΕ και του ΣΕΒ, ότι συνεργάζονται για να εμποδίσουν τις απολύσεις (!) φαίνεται πως ή οι εργατοπατέρες είναι καταφερτζήδες ή ο ΣΕΒ έγινε φιλεύσπλαχνος. Αλλά επειδή οι εργατοπατέρες είναι συνεταίροι του ΣΕΒ, την απάντηση τη δίνει το ΠΑΜΕ που με ανακοίνωσή του σημειώνει μεταξύ άλλων: «Τα μπλόκα στην αντεργατική πολιτική και στις απολύσεις θα τα στήσει η εργατική τάξη, το ταξικό εργατικό κίνημα. Βεβαίως μπορούν να συσκέπτονται όπως προτείνει ο υπουργός, για το ποια άλλα αντεργατικά μέτρα θα πάρουν για το "καλό μας", "να ανταλλάσσουν σκέψεις" και χειραψίες, όμως δεν μπορούν να κοροϊδέψουν την εργατική τάξη ότι μπορεί ποτέ ο λύκος να φυλάξει τα πρόβατα».

Και αφού εκτός από τον ΣΕΒ, και η κυβέρνηση δηλώνει φίλος της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, το ΠΑΜΕ εύστοχα θυμίζει τη ρήση του λαού μας: «Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι»!

Καθηγητές - «μάνατζερ»

Η είδηση έχει ως εξής: Σήμερα Πέμπτη, το Πανεπιστήμιο Πειραιά διοργανώνει ημερίδα με θέμα «Χρηματοπιστωτική κρίση: Αίτια, επιπτώσεις και προτάσεις αντιμετώπισης», στην οποία ομιλητές θα είναι ο Τρύφων Κολλίντζας, καθηγητής στην ΑΣΟΕΕ και, ταυτόχρονα, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Attica Bank, και ο Γκίκας Χαρδούβελης, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και, ταυτόχρονα, οικονομικός σύμβουλος του Ομίλου Eurobank.

Τι να πρωτοθαυμάσουμε; Οτι ένα οικονομικό πανεπιστήμιο αναπαράγει τους αντιεπιστημονικούς ισχυρισμούς ότι, τάχα, η κρίση είναι των τραπεζών κι όχι του καπιταλισμού; Οτι φροντίζει να συνεισφέρει τα μάλα στο πώς θα αντιμετωπιστεί η «κρίση» υπέρ του καπιταλισμού, άρα υπέρ του κεφαλαίου, δηλαδή πώς θα πληρώσουν τα βάρη της οι εργαζόμενοι;

`Η να σταθούμε στο έτερο σκάνδαλο ότι οι ίδιοι οι «μεγαλοκαθηγητάδες» πανεπιστημιακοί είναι, ταυτόχρονα, στελέχη δυο και τριών επιχειρηματικών ομίλων;

Βέβαια, μπορούν κάλλιστα να ισχυριστούν ότι αυτό επιτρέπεται από το νόμο της αγοράς. Κι εμείς θα προσθέταμε ότι «επιβάλλεται» κιόλας από τους νόμους αυτούς, που σπρώχνουν τα ΑΕΙ να διαπλέκονται όλο και περισσότερο με τις επιχειρήσεις και να υπηρετούν πιο αποτελεσματικά τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Πώς αναπτύσσεται η επιστήμη, όμως, μέσα σ' αυτά τα ιδρύματα; Τι μαθαίνουν οι φοιτητές και αυριανοί «επιστήμονες»; Το πώς θα εντείνουν την εκμετάλλευση, το ξεζούμισμα των εργαζομένων, απαντάμε εμείς.

Καμιά ανοχή

Η κυβέρνηση, για λογαριασμό της πλουτοκρατίας στο όνομα της καπιταλιστικής κρίσης, εξαπολύει μια ολομέτωπη και χωρίς προηγούμενο, ως προς το βάθος της, επίθεση στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις των εργαζομένων, με στόχο την ολοκληρωτική κατεδάφισή τους, και την ίδια ώρα αναζητούνται συνένοχοι.

Η επιδρομή αυτή είναι συνέχεια της επίθεσης τα 20 τελευταία χρόνια, μετά τις ανατροπές στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Την ίδια ώρα το κεφάλαιο, σε όλες τις μορφές του, υπερτροφοδοτείται από τον κοινωνικό πλούτο. Μέσα σ' αυτό το κλίμα, έρχεται ο πρωθυπουργός, Κ. Καραμανλής, δηλώνοντας προς τα κόμματα ανοιχτός «σε κάθε ρεαλιστική πρόταση και όχι πλειοδοσίες» και ζητώντας «ήρεμο πολιτικό κλίμα» στη βάση της «παραδοχής των βασικών δεδομένων», ως προϋπόθεση για «την αντιμετώπιση της κρίσης», που, όπως λέει, «είναι μια υπόθεση που αφορά τον τόπο, είναι εθνική υπόθεση». Το διά ταύτα των παραπάνω είναι η εξασφάλιση πολιτικής και κοινωνικής συναίνεσης στο πάγωμα των εργατικών και κοινωνικών διεκδικήσεων και στην αφαίρεση των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων έχουν απομείνει, προβάλλοντας το γνωστό εδώ και δεκαετίες «η οικονομία δεν αντέχει».

Ζητάει ο πρωθυπουργός, όλοι μαζί να βάλουμε πλάτη για να ξεπεραστεί η κρίση. Ομως, αυτή η κρίση δεν είναι κανένα «τσουνάμι», δεν πρόκειται για φυσικό φαινόμενο, ούτε ασφαλώς η οικονομία, που ποτέ «δεν αντέχει» όταν είναι για ικανοποίηση λαϊκών αναγκών, είτε με κρίση είτε χωρίς κρίση, είναι κάτι ουδέτερο που λειτουργεί με βάση φυσικούς νόμους. Ολα υπόκεινται στους ταξικούς κανόνες του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος, που γίνεται όλο και πιο επιθετικό στη φάση του ιμπεριαλισμού που βρίσκεται. Είναι το ίδιο σύστημα και όταν το κεφάλαιο βρίσκεται σε υπερκερδοφορία και όταν αυτή μειώνεται.

Η αντιμετώπιση της κατάστασης, από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων, δεν μπορεί παρά να είναι η ίδια, στη βάση των αρχών που διέπουν την ταξική πάλη. Ο καπιταλισμός και όταν βρίσκεται σε κρίση δεν αλλάζει η φύση του, ο εκμεταλλευτικός του χαρακτήρας. Αντίθετα, γίνεται ακόμα πιο επιθετικός - όχι πως την εποχή που δεν είναι σε κρίση μοιράζει προνόμια στους εργαζόμενους, εξάλλου τίποτα δε χαρίζεται - κατά συνέπεια η εργατική τάξη δεν μπορεί να συναινέσει, δηλαδή να υποταχτεί στους εκμεταλλευτές της, οι οποίοι επιχειρούν να αξιοποιήσουν και την ίδια την κρίση, τη δική τους κρίση, που τη γεννάει αυτό το σύστημα, για να ξεζουμίσουν ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους.

Αυτό, λοιπόν, που μένει στους εργαζόμενους, στα φτωχά λαϊκά στρώματα και γενικά στα λαϊκά στρώματα, που υποφέρουν από την πάγια πολιτική εξυπηρέτησης του μεγάλου κεφαλαίου, είναι όχι μόνο να μην υποστείλουν τη σημαία της ταξικής πάλης αλλά να την εντείνουν. Αυτό που κρίνεται τώρα, που η κρίση βρίσκεται σε εξέλιξη, δεν είναι απλά κάποια επιμέρους αιτήματα για βελτίωση της θέσης των λαϊκών στρωμάτων αλλά η ικανοποίηση όλων των αναγκών τους. Τυχόν υποχώρηση θα σηματοδοτήσει στρατηγικού χαρακτήρα ήττα με μακροχρόνιες συνέπειες για το εργατικό και το λαϊκό κίνημα, δηλαδή ολοκληρωτική υποταγή στη γραμμή του κεφαλαίου με προοπτική ακόμα χειρότερες μέρες για το λαό. Η απάντηση είναι, ανυπακοή και αντίσταση, ταξικός αγώνας και πολιτικός απεγκλωβισμός από τις δυνάμεις και τα κόμματα της δικομματικής εναλλαγής και του «ευρωμονόδρομου» για να ανοίξει μια άλλη προοπτική, αυτή της λαϊκής εξουσίας.