Δεν ήταν μόνο το αρχαίο ελληνικό, το ρωμαϊκό, το μεσαιωνικό και το βυζαντινό θρησκευτικό θέατρο ανδροκρατούμενο. Σε κάθε εποχή και σε κάθε κοινωνία εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, οι γυναίκες θεωρούνταν υποδεέστερο κι ανάξιο του άνδρα «γένος», άρα χωρίς κανένα κοινωνικό δικαίωμα και άρα ανίκανο και απαγορευμένο να μετέχει του θεάτρου και ως θεατής του, πολύ περισσότερο ως καλλιτέχνης του. Αυτό συνέβαινε και στο ελισαβετιανό και μεταελισαβετιανό αγγλικό θέατρο. Τους γυναικείους ρόλους στο θέατρο πρόζας τους υποδύονταν ειδικώς...προετοιμασμένοι νεαροί άντρες, όπως και στο λυρικό είδος οι καστράτοι (νεαροί που ευνουχίζονταν για να διατηρηθεί η φωνή τους νεανικά θηλυπρεπής). Ο τελευταίος άντρας ηθοποιός γυναικείων ρόλων, στα μέσα του 17ου αιώνα, στην Αγγλία, ήταν ο δημοφιλής και επικερδέστατος Εντουαρντ Κύναστον, εραστής του θιασάρχη και ηθοποιού ανδρικών ρόλων, του Γουίλιαμ Τζόνσον, ο οποίος κληρονόμησε το θεάτρο του πατέρα του. Ο Κύναστον, ορφανός, όμορφος, από μικρή ηλικία στο θέατρο του πατρός Τζόνσον, προπαιδεύτηκε ...όχι μόνο για υποκριτική αλλά και σεξουαλική θηλυπρέπεια. Οταν πρωτοεμφανίστηκε γυναίκα ηθοποιός, αποφέροντας μεγάλα κέρδη στο θίασο που έκανε το τόλμημα, ο Κύναστον «απολύθηκε» από τον Τζόνσον και σαν ηθοποιός και σαν εραστής. Οντας ταλαντούχος, πέτυχε να ασκήσει τα μέσα του και να γίνει επιτυχημένος ερμηνευτής ανδρικών ρόλων, σε άλλο θίασο, ανταγωνιστικό του Τζόνσον. Σ' αυτά τα δύο υπαρκτά πρόσωπα και στη σχέση τους βασίζεται το έργο του Στέφανου Κακαβούλη «Κύναστον», που ανέβασε η ομάδα «t-shOrt». Γραμμένο σαν «θέατρο μέσα στο θέατρο» (διαδραματίζεται στο καμαρίνι του Κύναστον και στα παρασκήνια), το έργο γέρνει περισσότερο προς την ψυχο-ερωτική συμπεριφορά και σχέση του Κύναστον με τον Τζόνσον, και λιγότερο προς ό,τι θα καταστούσε το έργο πιο ενδιαφέρον και αξιολογότερο: Αφ' ενός στα αίτια - κοινωνικά, θεσμικά, ηθικά, οικονομικά, υπαρξιακά, θεατρολογικά, εργασιακά κ.ά. - που οδηγούν στην εκφυλιστική, εμπορευματική εκμετάλλευση και ψυχολογική εξάρτηση οποιουδήποτε ανίσχυρου πλάσματος. Και αφ' ετέρου στα αισθητικά-θεατρικά ήθη της εποχής, στις απαιτήσεις της υποκριτικής τέχνης και στην κοπιώδη άσκηση της ψυχοδιάνοιας και εκφραστικών μέσων του ηθοποιού. Πάντως, η λιτή, ατμοσφαιρική σκηνοθεσία (Κυριάκος Χατζημιχάλης), τα κοστούμια εποχής (Μαρία Κωνσταντινίδου), το αφαιρετικό σκηνικό (Μιχάλης Τοκκαράς), η μουσική (Δημήτρης Μαραμής) και οι ερμηνείες των Στέφανου Κακαβούλη (Κύναστον) και Χρήστου Λιακόπουλου (Τζόνσον), υπηρετούν το έργο.

Ο σκηνοθέτης Σωτήρης Χατζάκης επί πολλά χρόνια έλκεται, ασχολείται, μελετά και αναδεικνύει σκηνικά, με πάθος αλλά και σεβασμό, διάφορες - σωζόμενες σε προφορικές ή λόγιες «πηγές» - μορφές και πτυχές των λαϊκών παραδόσεών μας (θρησκευτικές τελετές, γενέθλια - γαμήλια- πένθιμα έθιμα, γιορτινά - εποχικά και άλλα δρώμενα, παραμυθίες, θρύλους, τη δημώδη ποιητική, μουσική και χορευτική παράδοση, κλπ.). Τελευταίος «καρπός» αυτής της προσφιλούς αλλά και πολύ δημιουργικής του ενασχόλησης, είναι η πρωτότυπη, πραγματικά ενδιαφέρουσα, ουσιαστικά ερευνητικού χαρακτήρα, ατμοσφαιρική, ποιητικής εμβέλειας παράσταση «Του νεκρού αδελφού» (θέατρο «Κάππα»). Ο Χατζάκης, εκκινώντας από το αριστουργηματικό δημοτικό μας ποίημα «Του νεκρού αδελφού» και διάφορες τοπικές παραλλαγές του (λ.χ. Στερεά Ελλάδα, Πελοπόννησο, Θεσσαλία, Μακεδονία, Κρήτη, Ρόδο, Πάρο, Θράκη), ποίημα που απαντάται, σε διάφορες σχεδόν απαράλλακτες με το ελληνικό ποίημα, αλλά και σε παρεμφερείς παραλογές στη δημώδη ποίηση, σχεδόν όλων των βαλκανικών λαών, αναζήτησε μερικές από αυτές τις παραλογές. Τις συνέλεξε, τις συνέδεσε, τις εμπλούτισε με παρόμοιας θεματικής προφορικά παραδομένο λαϊκό λόγο, μουσική, γαμήλια τραγούδια, αλλά και θρήνους, και άφησε την ομορφιά όλων των μορφών της λαϊκής πολιτιστικής παράδοσης να εκφραστεί και να ηχήσει, παράλληλα, στα ελληνικά, σερβικά, αλβανικά και ρουμανικά, διά της μητρικής γλώσσας μιας ομάδας καλών ηθοποιών: Ελλήνων, αλλά και μεταναστών στην Ελλάδα ηθοποιών από τη Σερβία, Αλβανία και Βουλγαρία, καθώς και τις μετακληθείσες Μάγια Μόργκενστερν (Ρουμανία) και Μαργαρίτα Τζέπα (Αλβανία). Συντελεστές της ατμοσφαιρικής, αυθεντικά λαϊκού ήθους, παράστασης, είναι το λιτά συμβολικό σκηνικό της Ερσης Δρίνη, τα απλά, λαϊκά κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ, η λαϊκότροπη χορογραφία της Μαρίας Γκούτη, οι αρμόζοντες φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου, τα μουσικά κομμάτια που επέλεξε ο σκηνοθέτης και οι οργανοπαίκτες Μάκης Κρέτσης και Σιμόνε Μοντζέλι. Ομοψυχη ήταν και η υποκριτική κατάθεση όλων των ηθοποιών. Των Μαρίας Κατσιαδάκη (η πιο συγκινητική, ως Ελληνίδα μάνα του νεκρού αδελφού της Αρετής, Κωνσταντή), Κίτι Σελμάνη - Τζέτζεβιτς (με λιτότητα και εσωτερικότητα ως Αρετή), Δημήτρη Αρβανίτη (απλός κι αισθαντικός Κωνσταντής), Μάγια Μόργκενστερν (επιβλητική μεν, αλλά σχηματική, στομφώδης, και με αταίριαστη για γυναίκα μπάσα φωνή), Μαργαρίτα Τζέπα (λιτή μεν, αλλά επίσης σχηματική). Καλές ήταν οι ερμηνείες των Ανδριανής Τουντοπούλου, Χρήστου Νίνη, Κωνσταντίνου Γιαννακόπουλου, Ανδρομάχης Δαυλού, Μιχαέλα - Λάουρα Ντουμίτρου, Νατάσα Μέντις, Κρις Ραντάνοφ, Καραφίλ Σένα, Δημήτρη Τσολάκη, Μαριάνθης Φωτάκη.