Η συνομολόγηση μεγαλοεπιχειρηματιών, κυβέρνησης και ΠΑΣΟΚ σε μια νέα, ακόμη πιο σκληρή, συστηματική και σε βάθος επίθεση στα εργασιακά, οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, προέκυψε χτες από τη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ, όπου οι ταυτίσεις, οι συμφωνίες και οι δεσμεύσεις για τα επόμενα βήματα από την πλευρά του δικομματισμού «κούμπωσαν» με τη ρητορική έξαρση των μεγαλοβιομηχάνων περί «αναγέννησης», «συναγερμού ηθικής και πολιτικής ανανέωσης» και «στόμωσης» της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. Πρόκειται για μερικές από τις δηλώσεις του προέδρου του ΣΕΒ, ο οποίος αξίωσε να αποδεσμευτεί από το πολιτικό κόστος - και από τις όποιες καθυστερήσεις και αλλοιώσεις αυτό συνεπάγεται - η πολιτική που ασκείται. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι η οικονομική πολιτική είναι πολιτική στήριξης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, προς την κατεύθυνση της πλήρους ασυδοσίας του, πολιτική που έχει υιοθετήσει τις δικές του αξίες και τα δικά του οράματα. Αυτή τη φορά, ο ΣΕΒ κάνει ένα βήμα μπροστά, προβάλλοντας τους επιχειρηματίες ως... εγγυητές της υλοποίησης των ριζικών και αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που απαιτούν και ως «αιχμή» της προσπάθειας αυτής, προφανώς για να έχουν και πιο άμεσο έλεγχο των εξελίξεων.

Η πολιτική της ΕΕ αποτελεί το σημείο αναφοράς των αξιώσεων των πλουτοκρατών. Στην ομιλία του στην απογευματινή συνεδρίαση της ΓΣ, ο Δ. Δασκαλόπουλος σημείωσε ότι «το πρόγραμμα των αναγκαίων αλλαγών είναι γνωστό και δεδομένο», κάνοντας στη συνέχεια αναφορά στη «δίκαιη κοινοτική πίεση για προσαρμογή στα ευρωπαϊκά κρατούντα». Φρόντισε, πάντως, να εκθειάσει τις ασκούμενες πολιτικές, διακρίνοντας σε αυτές «ειλικρινή βούληση και μια σειρά στοχευμένων δράσεων», κάνοντας φανερό ότι ο ΣΕΒ δεν απαιτεί μια άλλη πολιτική, αλλά υλοποίηση της υφιστάμενης με όρους «κατεπείγοντος». Πρόκειται για ένα ξεμπρόστιασμα του δικομματισμού, οι εκπρόσωποι του οποίου, πέρα από τις φραστικές κορόνες, υπέρ των «αδυνάτων», έσπευσαν με τις τοποθετήσεις τους να το αποδεχτούν ανεπιφύλακτα, αλλά και... ενθέρμως.

Για να προωθήσει ο ΣΕΒ τις επιδιώξεις του, μιλά για «νέα συλλογική διέξοδο από τα σημερινά αδιέξοδα», προσβλέπει σε μια «συλλογική συνειδητοποίηση των προκλήσεων. Γιατί, διαφορετικά, δεν μπορεί να προκύψει η συλλογική βούληση για αλλαγή», θεωρεί ότι «οι ανάγκες του τόπου» υπαγορεύουν «τόλμη και επιμονή», ζητά «πρόγραμμα εθνικής ανασυγκρότησης με την υλοποίηση θεσμικών μεταρρυθμίσεων που θα αλλάξουν τις βάσεις της οικονομικής και πολιτικής εξέλιξης». Το μήνυμα των μεγαλοεπιχειρηματιών προς τους εκπροσώπους του δικομματισμού και τους υποστηρικτές τους είναι σαφές, σχετικά με το πώς πρέπει να πράξουν για να γίνουν όλα αυτά: Η «εθνική ανόρθωση» απαιτεί «κοινή προσπάθεια, με σύγκλιση των πολιτικών δυνάμεων, τουλάχιστον στις βασικές κατευθύνσεις και τους κεντρικούς άξονες δράσης, και την ενεργό συμμετοχή και δέσμευση των κοινωνικών εταίρων. Αυτό μπορεί να αποτελέσει τη βάση συναίνεσης όλων των υπεύθυνων πολιτικών και κοινωνικών φορέων για να ξεπεράσουμε τις χρόνιες παθογένειες της κοινωνίας μας».

Κάποιες από αυτές οριοθετήθηκαν από τον επικεφαλής του ΣΕΒ, ως η «υπέρμετρη εκτελεστική εξουσία» και το «κράτος δυνάστης», η «επίπλαστη και ρηχή ευημερία των τελευταίων 30 χρόνων», το «πλήθος των συντεχνιών και οργανωμένων ομάδων», που η «κάθε μία επιδιώκει να αποσπάσει οφέλη για τον εαυτό της, ακόμη και σε βάρος άλλων», το «περιβόητο πολιτικό κόστος», ο «κομματικός ανταγωνισμός», η «οπισθοδρομική» δημόσια διοίκηση, η σπατάλη έως και «κατάχρηση» των κρατικών επιχορηγήσεων και κοινοτικών επιδοτήσεων.

Ο αντιδραστικός συναγερμός που σήμανε ο ΣΕΒ αποσκοπεί σε κάτι πολύ απλό, όπως το έθεσε ο πρόεδρός του: «Το ουσιαστικό θέμα, για εμάς, την επιχειρηματική τάξη, είναι η διαμόρφωση, επιτέλους, ενός περιβάλλοντος όπου η επιχειρηματικότητα, με την ευρύτερη έννοια της δημιουργικής πρωτοβουλίας, θα αναγνωρίζεται για τη συνεισφορά της στον τόπο και θα είναι ελεύθερη να τη μεγιστοποιήσει». Στο πλαίσιο αυτό, οι βιομήχανοι έσπευσαν να μιλήσουν ξανά για κρίση - ευκαιρία, σε αντίθεση με όσα βιώνουν και αναμένουν οι οικογένειες των εργαζομένων. Πλήθος αναφορών έγινε βεβαίως και για τον αναπροσανατολισμό της Παιδείας, στην οποία δίνουν έμφαση οι βιομήχανοι, ως εργαλείου διαπαιδαγώγησης στις αξίες του επιχειρείν.

Το μήνυμα των μεγαλοεπιχειρηματιών έτυχε της ανάλογης ανταπόκρισης. Το πρωθυπουργικό στίγμα, όπως το μετέφερε ο υπουργός Οικονομίας απουσιάζοντος του Κ. Καραμανλή στο εξωτερικό, ήταν ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να περάσει στο δεύτερο κύμα μεταρρυθμίσεων που χρειάζεται ο τόπος και καθιστά πιο επιτακτικό η διεθνής κρίση. Ο ίδιος ο Γ. Παπαθανασίου σκιαγράφησε μια ολομέτωπη σφοδρή επίθεση διαρκείας στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, μέσα από την επιτάχυνση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που απαιτεί το κεφάλαιο. Ο υπουργός παρουσίασε με τα πιο μελανά χρώματα τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, σε Ευρώπη και Ελλάδα, χωρίς μάλιστα να βγάλει και το αναγκαίο συμπέρασμα. Οτι οι ακολουθούμενες κυρίαρχες πολιτικές, όχι μόνο δεν την αντιμετώπισαν, αλλά αντίθετα την επιτάχυναν. Ο Γ. Παπαθανασίου προσμετράται σε αυτούς που ανησυχούν ότι η οικονομική κρίση μπορεί να οδηγήσει σε όξυνση της ταξικής πάλης... καθώς επισήμανε ότι ...ο φόβος για κοινωνικές εκρήξεις απλώνεται σε όλη την Ευρώπη.

Στο διά ταύτα βέβαια, ήταν υπέρ το δέον επιθετικός και δηλωτικός για την ανάγκη προώθησης των συμφερόντων της ολιγαρχίας, καθώς ανέφερε: «Τα όσα θετικά πετύχαμε τα πέντε τελευταία χρόνια δεν αρκούν. Η ανάγκη για τολμηρές δομικές αλλαγές είναι πλέον ακόμη πιο επιτακτική. Οσα δεν τολμήσαμε να κάνουμε ως χώρα πριν την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ, οφείλουμε να τα κάνουμε πράξη τώρα. Οσα δε βρήκαμε το θάρρος να κάνουμε μετά την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ, ακόμα και όταν βλέπαμε το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας να γίνεται οξύτερο, πρέπει και οφείλουμε να τα κάνουμε στα επόμενα δύο χρόνια. Πρέπει, επιτέλους, ως χώρα να μάθουμε να στηριζόμαστε περισσότερο στην παραγωγή ανταγωνιστικών υπηρεσιών και προϊόντων και πολύ λιγότερο στην κατανάλωση και στο δανεισμό. Πρέπει ως χώρα, αν θέλουμε να έχουμε φιλοδοξίες και αξίωση για ένα καλύτερο επίπεδο ζωής, να διορθώσουμε τις χρόνιες διαρθρωτικές μας αδυναμίες».

Εσπευσε, επίσης, να δηλώσει ότι «στηρίζουμε την επιχειρηματικότητα, εμπιστευόμαστε την ιδιωτική πρωτοβουλία, τον Ελληνα επιχειρηματία», καθώς και ότι η έξοδος από την κρίση απαιτεί εθνική συνεννόηση «και αναφέρομαι όχι μόνο στα κόμματα και τους πολιτικούς, αλλά σε όλους και στους κοινωνικούς εταίρους».

Σε πλήρη ευθυγράμμιση με τα παραπάνω, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου υιοθέτησε την κριτική των μεγαλοβιομηχάνων για την υφιστάμενη κατάσταση και τις αναγκαιότητες που προκύπτουν, μιλώντας για: Κρίση που θα μπορούσε να αποτελέσει «ακόμα και ευκαιρία για να αντιμετωπίσουμε σοβαρά και χρόνια ζητήματα της οικονομίας μας», μια «κρίση παραγωγικού προτύπου», «έλλειψη σημαντικών μεταρρυθμίσεων», αλλά και κρίση «θεσμών και αξιών». Μίλησε ακόμα για ...«κρατική αδιαφάνεια και αυθαιρεσία», «μακροχρόνιες αδυναμίες της οικονομίας και της κοινωνίας μας, που πρέπει να αλλάξουν».

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ χαρακτήρισε σωστές αρκετές αναφορές του προέδρου του ΣΕΒ και φρόντισε να υιοθετήσει με ανάλογες επισημάνσεις την αίσθηση του κατεπείγοντος που πρόβαλε. Ο Γ. Παπανδρέου δεσμεύτηκε ότι «από τις πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης που θα προκύψει (...) θα καλέσω όλους τους κοινωνικούς εταίρους», ώστε να καθοριστούν «απο κοινού οι λεπτομέρειες» και «να υπάρξει μια ευρύτατη συναίνεση για τις κατευθύνσεις». Πάντως, υποστήριξε ότι χρειάζεται «να τολμήσουμε επιτέλους ρήξεις και τομές χωρίς φόβο, χωρίς συμβιβασμούς». Παράλληλα, έθεσε πέντε άξονες πολιτικής: Ενα κράτος όχι «διογκωμένο, χαλαρό και σπάταλο». «Ανταγωνιστική οικονομία». Σύστημα Παιδείας «ευέλικτο» και συνδεδεμένο με τις ανάγκες της οικονομίας. «Βιώσιμο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης», προαναγγέλλοντας νέες αντιδραστικές παρεμβάσεις. Και «μια Ελλάδα που συμμετέχει στα ευρωπαϊκά και στα διεθνή δρώμενα».

Την ίδια στιγμή, εντόπισε και αυτός την ...ανάγκη για προώθηση της επιχειρηματικότητας και για μια δημόσια διοίκηση - «όπως πολύ σωστά είπε ο πρόεδρος του ΣΕΒ» - «ευέλικτο και αποτελεσματικό εργαλείο ανάπτυξης». Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν παρέλειψε να σπείρει αυταπάτες για το χαρακτήρα του κεφαλαίου, μιλώντας για ...«δίκαιο οικονομικό χρηματοπιστωτικό σύστημα», αλλά και αποτελεσματική εποπτεία στις χρηματοπιστωτικές αγορές και κανόνες στις αγορές, όταν το ΠΑΣΟΚ υιοθετεί πλήρως την πολιτική της ΕΕ για απελευθέρωση των αγορών!

Σε σχόλιό του, για την ετήσια συνέλευση του ΣΕΒ και τις θέσεις των κομμάτων, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει:

«Βιώσιμο σχέδιο και κανόνες στην καπιταλιστική οικονομική ανάπτυξη που επιζητούν όλοι, ΣΕΒ, κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ, έχουν μία προϋπόθεση: Την υποταγή των εργαζομένων και τη διαρκή συμπίεση μισθών και δικαιωμάτων. `Η με τα μονοπώλια ή με το λαό. Οι ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ έχουν επιλέξει. Είναι η ώρα του λαού να κάνει την επιλογή του. Με το ΚΚΕ ισχυρή απάντηση».