Στην πραγματικότητα όμως το ζήτημα δεν είναι το πρόσωπο που τελικά θα επιλεγεί για την προεδρία της Επιτροπής της ΕΕ του κεφαλαίου. Το κύριο είναι οι πολιτικές υπέρ του κεφαλαίου που εφαρμόζονται ανεξαρτήτως προσώπου. Πολιτικές που προωθούν τη Συνθήκη της Λισαβόνας, δηλαδή το ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων, την ολοκληρωτική μετατροπή της κοινωνικής ασφάλισης, της πρόνοιας, της υγείας και της παιδείας σε νέους κερδοφόρους τομείς για το κεφάλαιο. Που προωθούν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την εκμετάλλευση των εξαθλιωμένων μεταναστών θυμάτων τους. Τελικά που διαιωνίζουν το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα, όσο οι λαοί δεν ξεσηκώνονται για να διεκδικήσουν την δική τους εξουσία.
Γρηγοριάδης Κώστας |
Η ατμοσφαιρική ρύπανση έκανε όλη σχεδόν την προηγούμενη βδομάδα αισθητή την παρουσία της στην Αττική. Τα εκατομμύρια των κατοίκων της πρωτεύουσας ανέπνευσαν, θέλοντας και μη, ισχυρές δόσεις από ένα μείγμα επικίνδυνων ρύπων που υποθηκεύουν καθημερινά την υγεία τους.
Οπως μάλιστα έδειξαν τα επίσημα στοιχεία του ΥΠΕΧΩΔΕ, για το νέφος δεν υπάρχουν «καλές» ή «κακές» συνοικίες: Εμφανίζεται παντού! Από τα Πατήσια, το Περιστέρι και το Θριάσιο, ως το Μαρούσι, τους Θρακομακεδόνες, τη Νέα Σμύρνη και τη Λυκόβρυση. Και μάλιστα δεν καταλαβαίνει ούτε από αργίες, αφού χτύπησε το καμπανάκι του κινδύνου, ακόμη και στην αργία του Αγίου Πνεύματος, την περασμένη Δευτέρα.
Παρ' όλα αυτά η κυβέρνηση, διά του αρμόδιου ΥΠΕΧΩΔΕ, όχι μόνο δεν πήρε κανένα μέτρο, όπως προβλέπει η νομοθεσία, όταν την περασμένη Τρίτη ο ρύπος του όζοντος ξεπέρασε για τέσσερις ώρες στην Ελευσίνα το όριο συναγερμού, αλλά αρκείται - και αυτό όποτε το θυμηθεί - σε κάποιες «άσφαιρες» συστάσεις προς νεφόπληκτους!
Οσο για ουσιαστικά μέτρα; Και η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ συμπεριφέρεται όπως ακριβώς και η προηγούμενη του ΠΑΣΟΚ: Είτε αρκείται να παρακολουθεί με απάθεια το φαινόμενο, είτε ακολουθεί μια πολιτική που τρέφει το νέφος: Για παράδειγμα προσπαθεί να εμπορευματοποιήσει και τους τελευταίους ελεύθερους χώρους της Αθήνας.
«Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, αλλά το νέφος μένει», για να παραφράσουμε ένα παλιό τραγουδάκι...
Το βήμα της διημερίδας που γίνεται στην Κέρκυρα για την κατάσταση των υπηρεσιών ψυχικής Υγείας της χώρας και την πορεία της λεγόμενης αποασυλοποίησης, χρησιμοποίησε ο πρώην διοικητής του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Κέρκυρας, σύμβουλος ανάπτυξης μονάδων Υγείας και στέλεχος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Χατζηχρήστος προκειμένου να κάνει αντικομμουνιστική επίθεση, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα.
Ο Γ. Χατζηχρήστος, που συμμετείχε σε πάνελ στη διημερίδα, αναλώθηκε στην επίθεση στο ΚΚΕ με εκφράσεις του τύπου ότι το ΚΚΕ και η Αλέκα Παπαρήγα είναι υπέρ των άσυλων, αλλά και ότι ο νόμος του υπουργείου Υγείας για τις προμήθειες των νοσοκομείων είναι στα πρότυπα του σοβιετικού μοντέλου. Πρόκειται για τον εμπνευστή της ιδέας να μετατραπεί το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Κέρκυρας σε επιχείρηση, αξιοποιώντας τον ιατρικό τουρισμό - πρόταση που είχε υποστηρίξει στη Βουλή και ο βουλευτής της ΝΔ Κέρκυρας Νίκος Γεωργιάδης - δηλαδή εμπορευματοποιώντας τις υπηρεσίες ψυχικής Υγείας. Η σύλληψή του ευτυχώς δεν περπάτησε.
Αμεση απάντηση στον αντικομμουνισμό έδωσε η Μαρία Κεφαληνού, μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΠΟΕΔΗΝ και στέλεχος του ΚΚΕ. Η οποία ξεκαθάρισε ότι το στέλεχος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ λέει ψέματα σε βάρος του ΚΚΕ, που έχει κρυστάλλινη θέση υπέρ ενός αποκλειστικά δημόσιου δωρεάν συστήματος Υγείας - Πρόνοιας, με κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης, στα πλαίσια του οποίου θα λειτουργούν δημόσιες δωρεάν υψηλού επιπέδου υπηρεσίες ψυχικής Υγείας, σε όλες τις βαθμίδες, που θα εξασφαλίζουν τη φροντίδα των ψυχικά πασχόντων και πλήρη δικαιώματα για τους εργαζόμενους του χώρου. Ξεκαθάρισε ότι διάφοροι φωνάζουν για τη λεγόμενη αποασυλοποίηση, γιατί ξεκοκαλίζουν τεράστια χρηματικά ποσά, έχοντας μετατρέψει την ψυχική Υγεία σε κερδοφόρα επιχείρηση. Πέραν των άλλων υπογράμμισε ότι η πρώην Σοβιετική Ενωση, ήδη από το 1955 αποτελούσε πρότυπο φροντίδας των ψυχικά πασχόντων, αφού είχε καταργηθεί η καθήλωσή τους - που στην Ελλάδα το 2009 ακόμα ισχύει - υπήρχε το ανοιχτό νοσοκομείο και κέντρα ημέρας για τους ψυχικά πάσχοντες, που αποτελούν όνειρα για τον καπιταλισμό 50 χρόνια μετά. Πρόκειται για επιτεύγματα που αναγνωρίζονται από τους επιστήμονες του χώρου της ψυχικής Υγείας, που δεν τυφλώνονται από το αντικομμουνιστικό μένος.