Ενα σκάνδαλο ανάλογο με το Βατοπέδι εκτυλίχτηκε στη Σκύρο με πρωταγωνιστή αυτή τη φορά τη Μονή Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Ορους. Οπως και στις περιπτώσεις των Μονών Βατοπεδίου και Τοπλού, κρατικοί φορείς και κυβερνήσεις του δικομματισμού εκχώρησαν τη δημόσια περιουσία στα μοναστήρια.

Εκταση 37.000 στρεμμάτων στη Σκύρο, με δικαστικές αποφάσεις, αναγνωρίστηκε πως ανήκει στη Μονή Μεγίστης Λαύρας, ενώ στη συνέχεια οι «άγιοι» πωλούσαν μέρος των αγροτικών εκτάσεων στο δημόσιο, για τις ανάγκες του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, στην εξωφρενική τιμή των 4.200.000 δρχ. το στρέμμα (!) και μάλιστα το έτος 1993.

Προκαταρκτική εξέταση για το θέμα αυτό παρήγγειλε ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Γ. Σανιδάς, με έγγραφο που απέστειλε στην Εισαγγελία Εφετών Αθήνας. Μετά από σχετικό δημοσίευμα εβδομαδιαίας εφημερίδας, ο Γ. Σανιδάς ζητάει να ερευνηθούν αν τελέστηκαν τα εγκλήματα της κακουργηματικής απάτης κατά την έκδοση των δικαστικών αποφάσεων, με τις οποίες αναγνωρίσθηκε η κυριότητα των 37.000 στρεμμάτων στη Μονή, αλλά και κατά την έκδοση των δικαστικών αποφάσεων για τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις.

Ειδικότερα, η υπόθεση έχει ως εξής:

Στις 3 του Ιούλη 1847 με πρωτόκολλο παραχώρησης του ελληνικού δημοσίου φέρεται να παραδίδεται έκταση 37.000 στρεμμάτων στη Μονή Μεγίστης Λαύρας. Με το πρωτόκολλο παραδόθηκε «εν βουνό διά βοσκήν αιγοπροβάτων». Οπως αναφέρεται στην εισαγγελική παραγγελία, δεν προσδιορίζονται η επιφάνεια και τα όρια του παραδοθέντος βουνού αλλά μόνο η θέση στην οποία βρίσκεται αυτό, που είναι η θέση Φανόφτιας και Κοχυλού και «η αοριστία αυτή καθιστά ανίσχυρο τον τίτλο».

Ποτέ μέχρι το 1983 δεν είχε προσδιορισθεί η επιφάνεια που φέρεται να περιήλθε στη Μονή και μόνο για πρώτη φορά το 1983 αυτή εμφανίζεται να μισθώνει με ιδιωτικά συμφωνητικά δύο βοσκοτόπους 20.000 και 18.000 στρεμμάτων.

Το 1999 με απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Χαλκίδας (434/1999) αναγνωρίσθηκε στη Μονή κυριότητα στην έκταση των 37.000 στρεμμάτων, μετά από αγωγή που είχε εγείρει η ίδια η Μονή. Το δημόσιο άσκησε έφεση αλλά το Εφετείο Αθήνας (απόφαση 8665/2000), σε χρόνο ρεκόρ, αναγνώρισε την πρωτόδικη απόφαση, ενώ η αναίρεση δε συζητήθηκε ποτέ στον Αρειο Πάγο. Και αυτό γιατί το αρμόδιο Τμήμα γνωμοδότησε ότι δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει.

Αξίζει να σημειωθεί ότι πριν την έκδοση των παραπάνω δικαστικών αποφάσεων με έγγραφα της Διεύθυνσης Δασών προς το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους προκύπτει ότι η έκταση των 37.000 στρεμμάτων ανήκε στο δημόσιο.

Το 1993 έκταση 1.695 στρεμμάτων στη θέση Τρεις Μπούκες, με αναγκαστική απαλλοτρίωση, πέρασε στο Πολεμικό Ναυτικό στην εξωφρενική τιμή των 4.200.000 δρχ. το στρέμμα! Η απαλλοτρίωση έγινε με αποφάσεις του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χαλκίδας (86/1993) και του Εφετείου (4018/1999) και πάλι σε χρόνο ρεκόρ. Δηλαδή, οι «ιερές μπίζνες» απέδωσαν 7,119 δισεκατομμύρια δραχμές στη Μεγίστη Λαύρα.

Επίσης, με κοινή υπουργική απόφαση (Εθνικής Αμυνας και Οικονομικών) στις 12/7/1993 έγινε αναγκαστική απαλλοτρίωση 240 στρεμμάτων στο ακρωτήρι Λιμνονάρι της νότιας Σκύρου και το Μονομελές Πρωτοδικείο Χαλκίδας (απόφαση 85/1993) καθόρισε τιμή 1.300.000 δρχ. το στρέμμα! Ετσι, πάλι το δημόσιο κατέβαλε στη Μονή 312.000.000 δραχμές για έκταση 240 στρεμμάτων!

Παρέμβαση υπέρ του δημόσιου χαρακτήρα του αιγιαλού και της παραλίας, έκανε ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθήνας (ΔΣΑ), με προσφυγή που κατέθεσε στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Ο ΔΣΑ ζητάει την ακύρωση της κοινής υπουργικής απόφασης (υπουργεία Εσωτερικών και Οικονομίας), με την οποία έγινε απευθείας παραχώρηση στους ΟΤΑ, με αντάλλαγμα του δικαιώματος απλής χρήσης αιγιαλού, παραλίας, όχθης και παρόχθιας ζώνης μεγάλων λιμνών και πλεύσιμων ποταμών.

Στην προσφυγή του, ο ΔΣΑ αναφέρει ότι ο αιγιαλός και η παραλία είναι κοινόχρηστα πράγματα εκτός συναλλαγής και συνεπώς επιβάλλεται η ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών και η ακώλυτη χρήση τους, αλλά και η απαγόρευση της αποκλειστικής χρήσης τους μόνο από περιορισμένο αριθμό πολιτών.

Ειδικότερα, για την απόφαση που παραχωρεί στους ΟΤΑ τους αιγιαλούς, ο ΔΣΑ επισημαίνει ότι με την υπουργική απόφαση δε διασφαλίζεται ο κοινόχρηστος χαρακτήρας αιγιαλού και παραλίας, δεν προβλέπεται η προστασία τους ως ευπαθών οικοσυστημάτων και αναιρείται ο κύριος προορισμός τους. Υπογραμμίζει ότι υπάρχει ο κίνδυνος για ικανοποίηση οικονομικών συμφερόντων και δίνει ιδιαίτερη σημασία σε διάταξη της απόφασης, που επιτρέπει την οποιαδήποτε περαιτέρω μεταβίβαση της απλής χρήσης από τους ΟΤΑ σε οποιονδήποτε τρίτο. Η διαχείριση, όμως, των εν λόγω κοινοχρήστων πραγμάτων, αναφέρει ο ΔΣΑ, ανήκει στον πυρήνα της κρατικής εξουσίας.