Εγκαταστάσεις της ΛΑΡΚΟ

Η ΛΑΡΚΟ εδώ και χρόνια έχει απαξιωθεί, με στόχο της διορισμένης από τις κυβερνήσεις διοίκησης είτε να κλείσει, είτε να πουληθεί σε ιδιώτη. Η σχεδιαζόμενη ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ έχει ως αποτέλεσμα τις απολύσεις, τις περικοπές στο προσωπικό, την εξάπλωση του καθεστώτος των εργολαβιών, αντί για μόνιμους εργαζόμενους με πλήρη δικαιώματα, τις περικοπές στις δαπάνες για τη συντήρηση του εργοστασίου και για μέτρα υγιεινής και ασφάλειας. Η ΛΑΡΚΟ, όπως και η κάθε επιχείρηση που σχεδιάζεται να ιδιωτικοποιηθεί, πρέπει να μειώσει συνολικά το κόστος λειτουργίας της, ώστε ο επόμενος επιχειρηματίας να τη βρει «καθαρή» από εργατικά κεκτημένα και κερδοφόρα. Σε αυτό το βωμό θυσιάζονται οι εργαζόμενοι. Μπροστά στη μείωση του κόστους είναι που οι εργαζόμενοι λογαριάζονται σαν αναλώσιμο υλικό. Μέσα από αυτό το δρόμο οδηγούμαστε σε τέτοια εγκλήματα που η εργοδοσία και οι κυβερνήσεις τα βαφτίζουν ατυχήματα.

Συγκεκριμένα, η διοίκηση της ΛΑΡΚΟ έχει προχωρήσει στην άμεση περικοπή του προσωπικού με ταυτόχρονη εντατικοποίηση της δουλειάς. Μέσα σε ένα χρόνο έχουν απολυθεί περίπου 150 εργαζόμενοι στις εργολαβίες. Μάλιστα, με την εκπνοή του 2008 η διοίκηση έσπευσε να επικαλεστεί προσχηματικά και την οικονομική κρίση για τις περικοπές στο προσωπικό των εργολαβιών και όσων απασχολούνται με μπλοκάκια παροχής υπηρεσιών. Ακόμη και μετά τη μείωση του προσωπικού η συνολική ετήσια παραγωγή νικελίου εξακολουθεί να φτάνει τους 20.000 τόνους! Η εντατικοποίηση στα ύψη.

Την ίδια στιγμή η διοίκηση, για πάνω από 15 χρόνια, με το νομικό και πολιτικό «οπλοστάσιο» που της πρόσφεραν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, έχει κάνει καθεστώς τα «εργολαβικά» συνεργεία, με τα οποία καλύπτονται πόστα όσων μόνιμων απολύονται ή συνταξιοδοτούνται. Από τους 500 περίπου εργαζόμενους σήμερα, σχεδόν οι μισοί είναι σε συνεργεία εργολάβων. Είναι ανειδίκευτοι, ανεκπαίδευτοι και χωρίς την απαραίτητη εμπειρία και εξοικείωση, αφού ανακυκλώνονται συχνά. Αμείβονται με μόλις 800 - 1.000 ευρώ. Ενδεικτικό είναι ότι ο άτυχος εργαζόμενος έκανε δύο και τρεις δουλειές για να ζήσει την οικογένειά του με αποτέλεσμα να είναι επιπλέον και κατάκοπος στη δουλειά.

Χαρακτηριστικά μόνο αναφέρουμε ότι μέσα σε διάστημα εφτά μηνών το 2007 στη ΛΑΡΚΟ έγιναν τα ακόλουθα εργατικά «ατυχήματα»:

• Στις 10/1 ένας οδηγός φορτηγού σκοτώθηκε στα μεταλλεία της ΛΑΡΚΟ στον Αϊ-Γιάννη. Η μεταφορά των πρώτων υλών έχει παραδοθεί σε εργολάβους.
• Στις 15/3, ο 22χρονος Δημ. Καλαμπόκης (από εργολαβικό συνεργείο της ΜΕΣΚΑ) τραυματίστηκε από το γάντζο ενός γερανού.
• Το Μάη, ο 46χρονος ηλεκτρολόγος Σταμέλλος Μπιτσάκος, στη διάρκεια εργασιών στο εσωτερικό του γερανού φόρτωσης της σκουριάς, έχασε το πόδι του.
• Στις 26/10, ο 50χρονος Λεωνίδας Καράλης, από εργολαβικό συνεργείο της ΜΕΣΚΑ, έπεσε από τα 20 μέτρα και δέκα μέρες μετά ξεψύχησε.
• Στις 2/11 ο Ιουλάν Σπάο τραυματίστηκε σοβαρά όταν υποχώρησαν τμήματα ενός σάπιου αγωγού.

Τα μηχανήματα δεν είναι απλά παλιά, εγκυμονούν συνεχείς κινδύνους για τη ζωή των εργατών. Και όπως μας λένε, «το εργοστάσιο έχει εγκαταλειφθεί. Ελεγχοι για τις συνθήκες εργασίας δε γίνονται. Ο τεχνικός ασφαλείας είναι υπάλληλος της ΛΑΡΚΟ, δεν είναι ανεξάρτητος από την εργοδοσία. Η Επιθεώρηση Μεταλλείων έρχεται μόνο όταν γίνει κάποιο "ατύχημα". Το εργοστάσιο θα πουληθεί ή θα κλείσει και γι' αυτό προσπαθούν να "κόψουν" τα εργατικά κεκτημένα ώστε ο επόμενος ιδιοκτήτης να το βρει "έτοιμο" και "κερδοφόρο"».

«Από το δικό μας φιλότιμο και την εργατικότητά μας μένει "όρθιο" το εργοστάσιο και τηρούνται κάποια ελάχιστα μέτρα για την ασφάλειά μας». Η διορισμένη από τις κυβερνήσεις διοίκηση του εργοστασίου, αντίθετα, κάνει τα πάντα προς την αντίθετη κατεύθυνση, αφού η ασφάλεια και τα δικαιώματα των εργαζομένων είναι περιττό κόστος.

Μάλιστα, αναφορικά με την εκτόνωση στην ηλεκτροκάμινο που σκοτώθηκε ο 38χρονος εργαζόμενος, υπάρχουν καταγγελίες εργαζομένων για ενδεχόμενη χρήση φθηνότερου υλικού για να γίνει η καύση, το τελευταίο διάστημα. Κακοσυντηρημένα είναι και τα φορτηγά του εργοστασίου ή των εργολαβικών συνεργείων, παρά το γεγονός ότι μεταφέρουν τόνους φορτίο.

Την επομένη από το έγκλημα στη ΛΑΡΚΟ, σε μια άλλη μεγάλη επιχείρηση, στη ΔΕΗ, καταγράφεται ένα ακόμα «ατύχημα», με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά ένας 49χρονος εργαζόμενος. Κάηκε κυριολεκτικά ζωντανός, όταν ρεύμα τάσης 20.000 βολτ διαπέρασε όλο του το σώμα, περνώντας από το δεξί του ώμο και βγαίνοντας από το δεξί του πόδι. Ο εργαζόμενος δούλευε σε συνεργείο κατασκευών για την επέκταση στη Βοιωτία του υποσταθμού 150 kV μέσης τάσης του Κέντρου Υπερυψηλής Τάσης Λάρυμνας.

Και στην περίπτωση της ΔΕΗ οι συνέπειες της ιδιωτικοποίησης έχουν γίνει εμφανείς και είναι τραγικές για την εργατική τάξη. Από την άποψη της ασφάλειας, ενώ χρειάζεται πλήθος εργαζομένων, ειδικευμένων και εκπαιδευμένων, προτιμούνται από τη διοίκηση αναλώσιμοι εργαζόμενοι συμβασιούχοι ή με άλλες ελαστικές μορφές απασχόλησης. Σ' αυτό το πνεύμα, την περασμένη Τετάρτη το υπουργείο Απασχόλησης ανακοίνωσε την «πρόσληψη» στη ΔΕΗ 2.000 εγγεγραμμένων στον ΟΑΕΔ για 2 χρόνια. Ανειδίκευτου προσωπικού, δηλαδή, για την απόκτηση εμπειρίας...

Επιπλέον, η εντατικοποίηση της δουλειάς είναι τέτοια, που δεν παίρνονται τα απαραίτητα μέτρα προστασίας της ζωής του εργαζομένου. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο 49χρονος εργαζόταν σε απόσταση μόλις δύο μέτρων από γραμμή ρεύματος.

Αμεση ήταν η αντίδραση του ΠΑΜΕ που έσπευσε δίπλα στους μετανάστες

Οι μετανάστες, εργάζονται πολλές φορές υπό το καθεστώς της παρανομίας, πάντα υπό την απειλή της απόλυσης και αυτό τους κάνει ακόμα πιο ευάλωτους απέναντι στην εργοδοσία. Αλήθεια, ποια μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής τους μπορούν να διεκδικήσουν, όταν ένα μεγάλο κομμάτι απ' αυτούς δουλεύει ανασφάλιστο, όταν είναι κακοπληρωμένοι και κατά τεκμήριο κάνουν τις πιο βαριές και επικίνδυνες δουλειές;

Τα όσα βιώνουν σε κάθε τόπο εργασίας, αλλά και στη συγκεκριμένη εταιρεία, εξηγούν γιατί και το συγκεκριμένο «ατύχημα» δεν είναι παρά ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα έλεγαν στο «Ρ» οι ίδιοι οι μετανάστες, που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στην εταιρεία της «Γενικής Ανακύκλωσης». Δουλεύουν καθημερινά δώδεκα ώρες, σε δύο βάρδιες (7 με 7). Οι περισσότεροι απ' αυτούς έμειναν ανασφάλιστοι για πολλούς μήνες. Οι συνθήκες, είναι το λιγότερο απαράδεκτες. Στην ίδια εταιρεία, οι εργάτες δουλεύουν ανάμεσα σε τόνους πεπιεσμένων εύφλεκτων (κυρίως χαρτιού) ανακυκλώσιμων υλικών, γεγονός που μετατρέπει την εταιρεία σε βραδυφλεγή βόμβα.

Οι μετανάστες είναι η εργατική εκείνη δύναμη απ' την οποία η αστική τάξη απομυζά το μεγαλύτερο ποσοστό υπεραξίας, ακριβώς γιατί τους κρατάει σε μια μόνιμη κατάσταση (ημι)παρανομίας. Ερχονται κυνηγημένοι απ' τις χώρες τους και - αν και εφόσον - ζήσουν και φτάσουν στη χώρα προορισμού, ζουν και εργάζονται σε άθλιες συνθήκες, δίχως δικαιώματα. Την ίδια ώρα που η «Γενική Ανακύκλωσης ΑΕ» το 2007 είχε κύκλο εργασιών 20.326.688 ευρώ και καθαρά κέρδη τα 1.288.314 ευρώ, το μεροκάματο για 12 ώρες εξαντλητικής δουλειάς δεν ξεπερνά τα 40 ευρώ.

Να γιατί ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ, μαζί με τα αστικά συγκροτήματα του Τύπου, εξαπολύουν ένα «κυνήγι μαγισσών», που ξεκινά απ' την απόπειρα διαμόρφωσης συνείδησης πως για όλα τα δεινά που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι την ευθύνη έχουν οι μετανάστες και φτάνει μέχρι τη δημιουργία των στρατοπέδων συγκέντρωσης και τις επιχειρήσεις σκούπα. Γιατί τα χέρια του μετανάστη είναι τα πιο φθηνά. Και αυτά τα χέρια πρέπει να παραμείνουν «δεμένα». Αυτό εξυπηρετεί η αντιμεταναστευτική πολιτική και το φαρμάκι του ρατσισμού.

Ακριβώς γι' αυτό, η πρόσφατη κινητοποίηση του ΠΑΜΕ - το οποίο και είχε προειδοποιήσει με επιστολή την ηγεσία του υπουργείου για τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας στην εταιρεία - και του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων έξω απ' τις πύλες του εργοστασίου στον Ασπρόπυργο, σε συνδυασμό με τη μεγάλη ανταπόκριση των μεταναστών εργαζομένων, που έγιναν μέλη του Σωματείου, αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία...