Ωστε έχει γίνει αντικείμενο πιέσεων ο κ. Παπαντωνίου για να επισπεύσει τις ιδιωτικοποιήσεις. Ωστε τα πράγματα είναι τόσο σοβαρά, ώστε ο υπουργός - ο οποίος πριν από λίγες μόλις μέρες επαιρόταν ότι υπήρξε από τους βασικούς πρωταγωνιστές της αναγωγής της ιδεολογίας των ιδιωτικοποιήσεων από αιρετική σε ορθόδοξη αντίληψη - να αναγκάζεται να μιλά σήμερα για «αρπαχτές». Αρπαχτές από πού και από ποιους, κύριε Παπαντωνίου και κύριε Σημίτη; Αλλά τι ρωτάμε τώρα...

Οι «δραματικές» μισο-αποκαλύψεις του υπουργού Εθνικής Οικονομίας στη συνέντευξη Τύπου την προηγούμενη Δευτέρα 12 του Ιούνη, απλώς επιβεβαιώνουν αυτά που είχε καταγγείλει από την πρώτη στιγμή το ΚΚΕ, όταν άνοιξε ο μαύρος κύκλος των ιδιωτικοποιήσεων για την ελληνική οικονομία. Τα όσα είπε δημόσια την περασμένη Δευτέρα ο Γ. Παπαντωνίου, μεταξύ άλλων, επιβεβαιώνουν:

Πρώτον, ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και οι βασικοί της υπουργοί είναι μέχρι το λαιμό μπλεγμένοι στο συνειδητό και βάσει προδιαγεγραμμένου σχεδίου ξεπούλημα του τεράστιου δημόσιου πλούτου, σε συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα.

Δεύτερον, ότι η διαδικασία ιδιωτικοποίησης της ελληνικής οικονομίας, με τις διάφορες παραλλαγές της, είναι σε τελική ανάλυση ένα τεραστίων διαστάσεων οικονομικό και πολιτικό σκάνδαλο. Στην ουσία, πρόκειται για μία άνευ προηγουμένου λεηλασία και πλιάτσικο του δημόσιου πλούτου από τη χρηματιστική ολιγαρχία, ένα μεγάλο φαγοπότι με συνδαιτυμόνες τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους πολιτικούς τους διαχειριστές. Και μιλάμε βέβαια για ξεπούλημα ενός συσσωρευμένου πλούτου μισού τουλάχιστον αιώνα. Για να έχουμε βέβαια και μέτρο σύγκρισης.

Το πεδίο της σύγκρουσης των ισχυρών παραγόντων της οικονομικής ολιγαρχίας φαίνεται ότι έχει μεταφερθεί σε πολλά επίπεδα, όπως στον έλεγχο των νέων τεχνολογιών (από παλιά υποβόσκει σύγκρουση Κόκκαλη-Λαμπράκη) και τελευταία στον έλεγχο της ψηφιακής τηλεόρασης, όπου οι Κόκκαλης και Τεγόπουλος έβγαλαν για τα καλά τα μαχαίρια. Ο Κόκκαλης φέρεται ως ο βασικός υπεύθυνος της μη πώλησης των μετοχών της «Multichoice Hellas ΑΕ» (θυγατρική της «Τηλέτυπος ΑΕ») προς τον Τεγόπουλο. Στον «Τηλέτυπο» συμμετέχουν ο Τεγόπουλος, ο Λαμπράκης, ο Μπόμπολας και ο Βαρδινογιάννης. Ενώ αρχικά είχαν συμφωνήσει να πουληθεί το μερίδιο των μετοχών των τριών μεγαλοεπιχειρηματιών στον Τεγόπουλο, οι Λαμπράκης - Μπόμπολας υπαναχώρησαν μετά από «σφήνα» του Κόκκαλη. Ακολούθησε το ένθετο της «Ελευθεροτυπίας» κατά του Κόκκαλη την προηγούμενη Τετάρτη, με το οποίο δημοσιοποιείται η απάντηση Τεγόπουλου στην αγωγή που είχε κάνει από το καλοκαίρι του 1998 ο Σ. Κόκκαλης σε βάρος της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ για δημοσιεύματα που είχαν σχέση με τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες. Στο σχετικό κείμενο, αφού διατυπώνεται η άποψη πως η σχετική αγωγή δεν είναι νόμιμη, γίνεται μια εκτενής παρουσία της πορείας του μεγαλοεπιχειρηματία και των επιχειρήσεών του από τη δεκαετία του '60, όταν ζούσε στη ΓΛΔ, των ιδιαίτερων σχέσεων που έχει αναπτύξει και της «διείσδυσής» του στον ΟΤΕ, μέχρι τις πρόσφατες δουλιές του δημοσίου που έχει «χτυπήσει», την άλωση των τυχερών παιγνιδιών του ΟΠΑΠ κ.ο.κ.

Ανεξάρτητα πάντως με το πώς εξελίσσονται τα γεγονότα, το βέβαιο είναι ότι στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και της προώθησης των γενικότερων επιχειρηματικών επιδιώξεων υπάρχει πολύ βρώμικο παρασκήνιο, υπάρχουν πολλά «λερωμένα» χέρια και στόματα και έχουν στηθεί πολλά «χοντρά» παιγνίδια στους κυρίαρχους πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους. Και όλη αυτή τη βρώμα και τη δυσωδία που απειλεί να πνίξει την ελληνική κοινωνία η κυβέρνηση των «διαπλεκομένων» την έχει «ντύσει» με τα πιο φανταχτερά ονόματα. Προώθηση διαρθρωτικών αλλαγών, απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας, ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, μερικές από τις ηχηρές φράσεις... Ο κλόουν πάντα πρέπει να ικανοποιεί τα αφεντικά του... Αλλά αυτά συμβαίνουν σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο και όχι μόνο στην Ελλάδα. Γιατί έτσι λειτουργεί ο διεθνής καπιταλισμός, ειδικά στη σημερινή περίοδο της γήρανσης και της κρίσης του.

Οτι κάτι δεν πήγαινε καλά στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, ότι είχαν χαλάσει οι ισορροπίες, άρχισε να διαφαίνεται από τις «επιθέσεις» που δεχόταν προσωπικά ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας και - δευτερευόντως - η κυβέρνηση, από μερίδα του Τύπου, με αιχμή του δόρατος την πρωινή του συγκροτήματος Λαμπράκη. Παρενθετικά εδώ να αναφέρουμε ότι επί έξι χρόνια ήταν τόσα τα κολακευτικά σχόλια που είχε εισπράξει ο Γ. Παπαντωνίου από το «Βήμα», που αν τα αθροίζαμε θα είχαμε ίσως ένα σενάριο αντάξιο των παλιών ελληνικών ταινιών Ξανθόπουλου-Βούρτση.

Και ξαφνικά ο εκλεκτός υπουργός έγινε αντικείμενο προς αποφυγή. Του χρεώνουν καθυστερήσεις στο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, ότι δεν είναι αρκετά τολμηρός, ότι οι παλινωδίες του είναι η αιτία που το χρηματιστήριο έχει «κολλήσει». Και όχι μόνο μια εφημερίδα, αλλά, λες και κινούνται αόρατα νήματα, σχεδόν το σύνολο του ημερήσιου πολιτικού και οικονομικού Τύπου βάλλει πυρ ομαδόν. Από το «Βήμα» του Λαμπράκη, την «Εξουσία» του Ανδρουλιδάκη, τη «Ναυτεμπορική» του Αθανασιάδη, την «Εξπρές»... και πάει λέγοντας. Λες και κάποιο αόρατο κέντρο κινεί τα νήματα των μέσων «ενημέρωσης»...

Τα ίδια τα γεγονότα πάντως δεν είναι τόσο περίπλοκα ώστε να χρήζουν κατασκοπευτικής ανάλυσης. Είναι αρκετά πιο απλά. Είναι γνωστό ότι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και στη χώρα μας είναι το μακρύ δόρυ των μεγαλοεπιχειρηματιών, που τα ελέγχουν και τα χρησιμοποιούν κατά το δοκούν για την προώθηση οικονομικών αλλά και πολιτικών στόχων. Αυτό συμβαίνει και τώρα. Τα γνωστά ονόματα του επιχειρηματικού κόσμου, ο Λαμπράκης αλλά και ο οπλαρχηγός του ο Ψυχάρης, ο Κόκκαλης, ο Τεγόπουλος, ο Κοπελούζος, ο Λάτσης και οι λοιποί περιφερειακοί επιχειρηματίες-«σύμμαχοι» βρίσκονται πίσω από το θόρυβο που έχει ξεσπάσει το τελευταίο διάστημα στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας.

Είναι τόσο εμφανές αυτό, ώστε το αναγνωρίζουν χωρίς μάλιστα δισταγμό και παράγοντες περί τον πρωθυπουργό, όταν ρωτήθηκαν από το «Ρ». Και το αντικείμενο της διαμάχης είναι φυσικά η λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Και εδώ είναι τα δύσκολα για την κυβέρνηση. Πρέπει μέσα σε ένα χρόνο από σήμερα να ξεπουλήσει τις πιο δυναμικές επιχειρήσεις της ελληνικής οικονομίας. Μιλάμε φυσικά για τις 18 «παρεμβάσεις» που θα πρέπει να ολοκληρωθούν 12 άντε 14 μήνες από σήμερα. Λόγος γίνεται για το ξεπούλημα της Εμπορικής, της ΕΛΒΟ, της ΕΑΒ, της Διώρυγας της Κορίνθου, της «Ολυμπιακής Αεροπορίας», της ΚΟΣΜΟΤΕ, των ΕΛΤΑ, του ΟΛΘ, του ΟΛΠ, της Αγροτικής, του ΟΤΕ, της ΔΕΘ, της ΔΕΗ, της ΕΤΒΑ, της Εταιρίας Υδρευσης Θεσ/νίκης, σχεδόν όλου του πλούτου της χώρας. Τεράστια η λεία, τεράστια και τα συμφέροντα που την εκπροσωπούν. Το πρόβλημα για την κυβέρνηση είναι ότι όλος ο τεράστιος αυτός πλούτος θα πρέπει να ξεπουληθεί σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, να καταλήξει στα χέρια μιας μικρής κάστας επιχειρηματιών και με αντιτιθέμενα πολλές φορές συμφέροντα. Οποια πέτρα και αν σηκώσεις - αναφέρουν - που έχει σχέση με τις ιδιωτικοποιήσεις, θα βρεις από κάτω τον Λάτση, τον Λαμπράκη, τον Κόκκαλη και τους «συμμάχους». Τον Λιακουνάκο, τον Μυτιληναίο, μέχρι και τον Κορασίδη... Οι οποίοι βρίσκονται παντού: Από τον ΟΤΕ, την ΕΛΒΟ (η οποία περνάει σε Κόκκαλη- Μυτιληναίο) και την ΕΑΒ, μέχρι την «Ολυμπιακή», τις προμήθειες των Ενόπλων Δυνάμεων, τα προγράμματα του Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης. Από παντού εισπράττουν... Είναι μετά να μην οργίζεται ο Κίτσος ο Τεγόπουλος, στον οποίο είχαν υποσχεθεί τη «Multichoice» και στη συνέχεια τον κορόιδεψαν; Οσο για τον Βαρδινογιάννη, τον άλλοτε ισχυρό παράγοντα την ελληνικής ολιγαρχίας, εδώ και πολλά χρόνια ακούγεται ότι είναι έξω από τα μεγάλα παιγνίδια, χάρη στους.. ευέλικτους χειρισμούς των άλλων μεγαλοεπιχειρηματιών και των πολιτικών τους υφισταμένων... Ακούγεται από πολλές πλευρές ότι η κυβέρνηση Σημίτη έχει ρίξει μονόπλευρα το βάρος υπέρ των συμφερόντων του Λαμπράκη και του Κόκκαλη κατά κύριο λόγο.

Ο ρόλος βέβαια του διεθνούς οικονομικού παράγοντα στις εξελίξεις αυτές είναι πάντα διακριτός μέχρι παρεξηγήσεως. Είναι γνωστό άλλωστε ότι σε μεγάλους διαγωνισμούς του δημοσίου, οι πρεσβείες των «μεγάλων δυνάμεων» πάντα παρεμβαίνουν με τα μέσα που διαθέτουν υπέρ των «δικών» τους εταιριών, οι οποίες αναζητούν συμμαχίες και με τις ελληνικές επιχειρήσεις. Πάντα εξαρτημένη η μεγαλοαστική τάξη της χώρας, έχει βιώσει για τα καλά το ρόλο της συμπληρωματικής δύναμης και πάντα αναζητά την προστατευτική ομπρέλα των ισχυρών δυτικών φίλων.

Και όλη αυτή την απίστευτη λεηλασία, οι κυβερνητικοί παράγοντες, με πρώτο τον Γ. Παπαντωνίου, το «θύμα» της ιστορίας... επιχειρούσαν μέχρι σήμερα να την επενδύσουν με διάφορα ιδεολογήματα. Στις σημερινές συνθήκες - λένε - το κράτος πρέπει να απεμπλακεί από το ρόλο του επιχειρηματία, ότι για να γίνει ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία θα πρέπει να γίνουν οι διαρθρωτικές παρεμβάσεις που θα την απελευθερώσουν από τα κρατικά δεσμά, ότι με την είσοδο ιδιωτικών κεφαλαίων θα αυξηθεί η παραγωγικότητα κλπ. Και έρχονται στη συνέχεια οι ίδιοι οι υπουργοί-απολογητές των ιδιωτικοποιήσεων, να αποδείξουν με δηλώσεις τους ότι όλα αυτά δεν είναι παρά παραμύθια της Χαλιμάς. Οτι όλα αυτά τα ιδεολογήματα χρησιμοποιούνται για να αποκρυβεί από τον ελληνικό λαό η μεγάλη ληστεία, η παράδοση του δημόσιου πλούτου στα χέρια των εκλεκτών της χρηματιστικής ολιγαρχίας...

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε ότι τη σύγκρουση στους κόλπους της χρηματιστικής ολιγαρχίας της χώρας μας την πυροδοτούν οι εξελίξεις με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση με τις πολιτικές που επέβαλε στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία επιτάχυνε την κεφαλαιοκρατική συσσώρευση, εκτός των άλλων με τις δεσμεύσεις που επέβαλε για ιδιωτικοποίηση όλων των ΔΕΚΟ, των τραπεζών, αλλά και υπηρεσιών του δημοσίου. Οι εξελίξεις αυτές είχαν αποτέλεσμα να γιγαντώνεται το ιδιωτικό κεφάλαιο, ενώ η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ συνοδεύτηκε και με δεύτερο κύκλο δέσμευσης για ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίες θα πρέπει να περαιωθούν πολύ σύντομα, μόλις σε ένα χρόνο. Τα στενά χρονικά περιθώρια από τη μια μεριά αλλά και η αντίληψη του «ό,τι προλάβουμε να αρπάξουμε» είχε αποτέλεσμα η υποβόσκουσα σύγκρουση να πάρει ανοιχτή μορφή. Οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, προετοιμαζόμενοι για τη μετα-ΟΝΕ εποχή, επιδιώκουν να αρπάξουν ό,τι μπορούν από την «προίκα» της εκποίησης του δημοσίου που τους προσφέρει η κυβέρνηση Σημίτη.

Ενας άλλος παράγοντας όξυνσης των αντιθέσεων των μεγαλοεπιχειρηματιών είναι η κατάκτηση θέσεων στις βαλκανικές αγορές. Ολες πλέον οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι τράπεζες στις οικονομικές παρουσιάσεις, που κατά καιρούς κάνουν, αναφέρουν ως στρατηγική επιδίωξη την εξάπλωσή τους και στις χώρες της Βαλκανικής και της παρευξείνιας ζώνης. Ετσι, η επιδίωξη του Τεγόπουλου να αποκτήσει τη «Multichise» δεν αποβλέπει μόνο στην ελληνική, αλλά και στη βαλκανική αγορά, όπου όμως δραστηριοποιείται και ο Κόκκαλης.

Μετά την ανατροπή στις σοσιαλιστικές χώρες, οι δυνάμεις του κεφαλαίου αντί να γαληνέψουν έχουν πλέον εξαγριωθεί. Ολοι πλέον κηρύσσουν την ανάγκη να γίνουμε περισσότερο ανταγωνιστικοί, περισσότερο παραγωγικοί, να διατηρήσουμε και να κατακτήσουμε νέα μερίδια στη διεθνή αγορά. Στον καπιταλιστικό κόσμο έχει ξεσπάσει ένας αμείλικτος εμπορικός πόλεμος, τις εκφάνσεις του οποίου βλέπουμε είτε στις νομισματικές κρίσεις, είτε στα εμπορικά ελλείμματα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ολοι βρίσκονται σε κατάσταση πολέμου. Και οι δικοί μας καπιταλιστές, ακραιφνείς οπαδοί της «παγκοσμιοποίησης», το ίδιο κάνουν. Πολεμούν. Μια από τις παραστάσεις της πολεμικής αυτής σύρραξης παρακολουθούμε τις μέρες αυτές. Και στο μέλλον θα πρέπει να αναμένουμε ακόμα μεγαλύτερες πολεμικές συρράξεις. Είναι στο αίμα των καπιταλιστών να πολεμούν. Ακόμα και με τον εαυτό τους. Αλλιώς δεν μπορούν να ζήσουν.

Η κατάσταση, μάλιστα, που βιώνουν πλατιά λαϊκά στρώματα είναι τόσο δυσμενής, που δεν μπορεί να αποκρυβεί ούτε καν από τα επίσημα, τα κυβερνητικά, στατιστικά στοιχεία. Στοιχεία που ανατρέπουν όλες τις πλευρές της προπαγάνδας των δυνάμεων που πορεύτηκαν στη ρότα του «μονόδρομου» και οι οποίες σήμερα υπερθεματίζουν για τα επόμενα βήματα που απαιτούνται για την παραπέρα... σύγκλιση με την ΕΕ. Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει την κυβέρνηση να επιδεικνύει την περιφρόνησή της προς κάθε λαϊκό πρόβλημα, αγνοώντας και παραβλέποντας τα συνεχώς οξυνόμενα προβλήματα των εργαζομένων.

Ανατριχιαστικές πλευρές για τη σύγχρονη φτώχεια που μαστίζει την ελληνική κοινωνία και τα λαϊκά στρώματα, αναδεικνύονται από τα επίσημα συγκεντρωτικά στοιχεία για τα εισοδήματα που είχαν οι Ελληνες πολίτες το 1998. Πρόκειται για στοιχεία που καταρτίστηκαν με βάση τις φορολογικές δηλώσεις και αποδεικνύουν ότι εκατομμύρια πολίτες ζουν σε συνθήκες πραγματικής εξαθλίωσης. Μια εξαθλίωση, την οποία οι κρατούντες επιχειρούν να «σβήσουν» πίσω από τη... λάμψη των επαίνων που δέχονται, από την οικονομική ολιγαρχία, για τα επιτεύγματα της οικονομικής τους πολιτικής. Στοιχεία που αποδεικνύουν πως την ώρα που η κυβέρνηση και οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου προωθούν τον «εθνικό στόχο» της ένταξης, η θηλιά της «νέας τάξης» και της περιθωριοποίησης, σφίγγει όλο και περισσότερο συνεχώς μεγαλύτερα τμήματα του ελληνικού λαού.

Τα επίσημα και αναλυτικά στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών για τα εισοδήματα του 1998 αποκαλύπτουν ότι στην Ελλάδα του «μονόδρομου» της ΟΝΕ και των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δραχμών που τσεπώνει μια χούφτα μεγαλοεπιχειρηματιών:

• 590.973 φορολογούμενοι είχαν μέσο μηνιαίο εισόδημα 11.318 δραχμές
• 370.272 πολίτες είχαν μέσο μηνιαίο εισόδημα 62.880 δραχμές.
• 46.770 είχαν μέσο μηνιαίο εισόδημα 85.465 δραχμές.
• 410.620 είχαν μέσο μηνιαίο εισόδημα 107.764 δραχμές.

Τα παραπάνω στοιχεία, που θα αποτελούσε κατάφωρη προσβολή και πρόσκληση για όσους έχουν τέτοια εισοδήματα να παρουσιαστούν ως μέσοι όροι, δε μιλούν απλά από μόνα τους. Οταν μισό εκατομμύριο πολίτες -το 12,9% των φορολογουμένων- έχουν μηνιαίο εισόδημα ένα δεκαχίλιαρο, τότε είναι φανερό πως το λούστρο της κοινωνικής ευδαιμονίας για την οποία μιλούν οι κρατούντες, δεν έχει την παραμικρή αντοχή. Είναι μια σκέτη απάτη, μια απροκάλυπτη κενολογία -κοροϊδία μέσω της οποίας επιχειρούν να κρύψουν το απάνθρωπο πρόσωπο της σύγχρονης φτώχειας που γνωρίζει πρωτοφανή επίπεδα εξάπλωσης.

Τα στοιχεία του πίνακα, όπως είναι κατανοητό, δεν αναφέρονται σε μεμονωμένες περιπτώσεις νοικοκυριών που αντιμετωπίζουν οικονομικό πρόβλημα. Ούτε καν σε μικρές ομάδες, που βρίσκονται στο περιθώριο. Λόγος γίνεται για εκατομμύρια εργαζόμενους οι οποίοι, εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής δεν μπορούν να καλύψουν τις πλέον στοιχειώδεις ανάγκες διαβίωσής τους.

Ο πίνακας του υπουργείου Οικονομικών που δημοσιεύει σήμερα ο «Ρ», είναι γεμάτος αποκαλύψεις. Αν προσπαθήσει κανείς να κάνει μερικούς ακόμα υπολογισμούς βλέπει ότι:

• Το 12,9% των φορολογουμένων είχε μόλις το 0,5% του συνολικού εισοδήματος.
• Το 50% των φορολογουμένων είχε δηλώσει μόνο το 16,8% των συνολικών εισοδημάτων.
• Στην αντίπερα όχθη το 1,1% των φορολογουμένων είχε το 7,3% των συνολικών εισοδημάτων, ενώ σ' αυτή την κατηγορία βλέπουμε ότι μόλις το 2% των πολιτών που βρίσκονται στα υψηλά κλιμάκια, συγκέντρωσε το 11% του συνολικού εισοδήματος.

Από την παραπέρα επεξεργασία των στοιχείων προκύπτουν ακόμα ενδιαφέροντα συμπεράσματα και συγκρίσεις όπως, ότι:

• Τα τρία τέταρτα των πολιτών, δεν είχαν καν το 40% των συνολικών εισοδημάτων.
• Οι 49.852 πλουσιότεροι φορολογούμενοι, είχαν 14,5 φορές μεγαλύτερο εισόδημα από ό,τι συνολικά οι 590.973 πένητες των φορολογικών δηλώσεων.
• Το 5% των φυσικών προσώπων με το μεγαλύτερο εισόδημα, δηλαδή 221.082 άτομα, είχαν εισόδημα όσο και εκείνο που δήλωσαν 2.614.325 φορολογούμενοι.
• Αν θεωρήσουμε ότι με βάση τις φορολογικές δηλώσεις το μέσο εισόδημα ανά φορολογούμενο ήταν 290.566 δραχμές, τότε διαπιστώνουμε ότι τουλάχιστον το 63% των πολιτών είχαν εισόδημα κάτω από το μέσο όρο.

Τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών είναι κάτι περισσότερο από ανατριχιαστικά. Πέρα από το γεγονός ότι αποκαλύπτουν νέες πλευρές των επιπτώσεων από την εφαρμοζόμενη πολιτική λιτότητας, οδηγούν σε πλήρη χρεοκοπία τις λυσσαλέες προσπάθειες της κυβέρνησης και των ΜΜΕ να δημιουργήσουν την αίσθηση ότι η ακολουθούμενη πολιτική πάει περίπου παράλληλα με την ευημερία των κοινωνικών ομάδων και πως μόνο εξαιρέσεις είναι εκείνοι οι πολίτες εκείνοι που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Ρίχνουν στον κάλαθο των αχρήστων την εικονική πραγματικότητα που θέλουν να δημιουργήσουν με την επικοινωνιακή τους πολιτική, η οποία αποσιωπά και κλείνει τα μάτια στα μεγάλα και καυτά προβλήματα του ελληνικού λαού.

Αυτή είναι η κοινωνία τους. Η κοινωνία του κεφαλαίου και της «παγκοσμιοποίησης». Του αμύθητου πλούτου που συγκεντρώνεται στα χέρια της οικονομικής ολιγαρχίας και της αφόρητης ανέχειας που μαστίζει τη συντριπτική πλειοψηφία των λαών. Ιδιαίτερα αποκαλυπτικά από αυτή την άποψη είναι τα πρόσφατα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας για τη διανομή των εισοδημάτων σε παγκόσμια κλίμακα. Οπως προκύπτει από τα στοιχεία αυτά, από τα 6 δισεκατομμύρια κατοίκων του πλανήτη:

• 2,8 δισεκατομμύρια πολίτες επιβιώνουν με εισόδημα λιγότερο από 2 δολάρια τη μέρα.
• 1,2 δισεκατομμύρια ζουν με λιγότερο από 1 δολάριο τη μέρα.

Ενδεικτικό για το πώς αυξάνονται και αριθμητικά και ποιοτικά οι ανισότητες και η απόσταση ανάμεσα στον πλούτο και την πλήρη εξαθλίωση είναι και το γεγονός ότι:

• Το 15% των κατοίκων της Γης καρπώνονται το 80% του παγκόσμιου εισοδήματος, ενώ
• Το 50% των κατοίκων του πλανήτη επιβιώνουν με το 6% των συνολικών εισοδημάτων.

Για όσους σπεύσουν να υποστηρίξουν ότι αυτή είναι μια εικόνα που αφορά μήκη και πλάτη που βρίσκονται μακριά από τον ορατό ορίζοντα της ΕΕ και των αναπτυγμένων κρατών στις οποίες υποτίθεται πως συγκαταλέγεται και η Ελλάδα, αποστομωτικά είναι τα στοιχεία της ΓΙΟΥΡΟΣΤΑΤ, αλλά και του ελληνικού δημόσιου φορέα ερευνών ΚΕΠΕ. Σύμφωνα με αυτά το 24-27% του ελληνικού πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Το γεγονός, άλλωστε, ότι η σύγχρονη φτώχεια ρίχνει το σκοτάδι της πάνω και από τις θεωρούμενες αναπτυγμένες κοινωνίες το δείχνουν και τα αποτελέσματα της ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ για την παιδική φτώχεια που γνωστοποιήθηκαν τη βδομάδα που μας πέρασε. Ανεξάρτητα από τους στόχους που υπηρετεί ο συγκεκριμένος φορέας και από τα συμπεράσματα στα οποία κατά καιρούς καταλήγει, η σχετική του έρευνα δείχνει ότι σε ό,τι αφορά τη χώρα μας το 12,3% των παιδιών ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Την ίδια στιγμή στην... απαστράπτουσα μητρόπολη του κεφαλαίου, στις ΗΠΑ, το αντίστοιχο ποσοστό είναι 22,4%! Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ΗΠΑ, με βάση το δείκτη «παιδική φτώχεια» είναι στην προτελευταία χειρότερη θέση από τις 23 που έγινε μέτρηση. Για εκατοντάδες χώρες του πλανήτη ο σχετικός συντελεστής είναι αισθητά πάνω από το 27%!