Το αντεργατικό έργο της κυβέρνησης της ΝΔ κάνει «σημαία» στην προεκλογική της καμπάνια, η υπουργός Απασχόλησης Φάνη Πάλλη-Πετραλιά. Η υπουργός παρουσιάζει το σχέδιο των 3,2 δισεκατομμυρίων ευρώ ως το «αντίδοτο στην οικονομική κρίση». Η αλήθεια είναι ότι ο πακτωλός αυτός κεφαλαίων πηγαίνει στην πλουτοκρατία για να αντιμετωπίσει την κρίση και πάλι σε βάρος των εργαζομένων και να περιφρουρήσει την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Αυτό μαρτυρούν όλα τα προγράμματα που είναι προγράμματα επιδότησης του κεφαλαίου, αλλά και εργαλεία για την εμβάθυνση της «ευελιξίας».

Επιχαίρει η υπουργός για την ενοποίηση ταμείων, όταν αυτή οδήγησε «σε ενοποίηση προς τα κάτω», σε περικοπές παροχών.

Διαφημίζει την δανειοδότηση σε ειδικές κατηγορίες εργαζομένων για την απόκτηση κατοικίας, όταν είναι γνωστό ότι η Εργατική Κατοικία, έχει μειώσει στο ελάχιστο το κατασκευαστικό της έργο και επί της ουσίας έχει μετατραπεί σε μεσάζοντα για τις τράπεζες στις οποίες αναγκάζεται να προσφεύγει η εργατική οικογένεια για να βάλει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι της.

Διατυμπανίζει την δημιουργία του ΑΜΚΑ, ενώ είναι γνωστή η τεράστια καθυστέρηση στην μηχανοργάνωση των Ταμείων η οποία καταβρόχθισε τεράστιους πόρους προς όφελος ιδιωτικών εταιρειών και το χειρότερο: Το νέο σύστημα όχι μόνο δεν θα αντιμετωπίσει την εισφοροδιαφυγή, αλλά θα γίνει εργαλείο στα χέρια μιας πολιτικής που έχει σαν στόχο νέες περικοπές στις υπηρεσίες Υγείας.

Εφτασε μάλιστα στο σημείο να μιλάει για το «δικαίωμα στη μητρότητα», όταν με τον νόμο 3655/08 οι εργαζόμενες μητέρες έχασαν το δικαίωμα στην «πρόωρη» συνταξιοδότηση και υποχρεώθηκαν σε παραμονή στην εργασία κατά πέντε επιπλέον χρόνια. Οταν σε συμπαιγνία με την ΕΕ καταργεί και για τις γυναίκες του Δημοσίου το δικαίωμα στην έξοδο από την εργασία στα 60 χρόνια. Γι' αυτό, όσο και να επιχειρούν η κυβέρνηση και οι υποψήφιοι της ΝΔ να παρουσιάσουν το μαύρο για άσπρο, οι εργαζόμενοι γνωρίζουν τη μαύρη αλήθεια. Και με αυτή την αλήθεια πρέπει να πάνε στην κάλπη.

Ψευδεπίγραφη και παραπλανητική η κόντρα των δύο μονομάχων γύρω από τα λεγόμενα «ζητήματα ασφάλειας», στην πραγματικότητα έχει στο στόχαστρο τα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού. Τόσο η κυβέρνηση όσο και το ΠΑΣΟΚ συνδέουν ευθέως το θέμα της «ασφάλειας» είτε με το πανεπιστημιακό άσυλο είτε με τις διαδηλώσεις είτε με τους μετανάστες. Επιχειρούν δηλαδή να περάσουν στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων την ιδέα ότι η πηγή των οξυμένων προβλημάτων που αντιμετωπίζει (ανεργία, φτώχεια, πανάκριβη και ιδιωτικοποιημένη Παιδεία, Υγεία, Κοινωνική Ασφάλιση κοκ) δεν είναι η κυρίαρχη πολιτική που υποτάσσει τα πάντα στην κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, αλλά τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα και οι λαϊκοί - ταξικοί αγώνες που στέκονται απέναντι στην πολιτική τους. Οι εργαζόμενοι όμως γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ασφάλειά τους πρώτα απ' όλα συνδέεται με το να έχουν μόνιμη και σταθερή εργασία και να μην είναι θύματα του σύγχρονου δουλεμπορίου των στέιτζ και των ελαστικών μορφών απασχόλησης. Ασφάλεια σημαίνει να εργάζεται με κανονικό ωράριο και πέντε μέρες τη βδομάδα και ο μισθός να καλύπτει τις ανάγκες διαβίωσης. Ασφάλεια είναι η αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Παιδεία για τα παιδιά τους και πλήρης και εξασφαλισμένη δωρεάν δημόσια Υγεία, αξιοπρεπής σύνταξη κοκ. Είναι ευνόητο λοιπόν πως για να υπάρξει ασφάλεια για τον εργαζόμενο και τα παιδιά του πρέπει να υπάρξει σύγκρουση με την πολιτική και τα κόμματα - διαχειριστές της που παράγουν την ανασφάλεια. Ασφάλεια για τον εργαζόμενο λαό σημαίνει πιο ισχυρό ΚΚΕ.