Γιος πρωθυπουργού. Εγγονός πρωθυπουργού. Είκοσι χρόνια υπουργός. Και τώρα πρωθυπουργός ο ίδιος. Εντούτοις, ο κ. Παπανδρέου περιέγραψε χτες τους συνεργάτες του - και ουσιαστικά τον εαυτό του - σαν «αντιεξουσιαστές στην εξουσία»! Στους οποίους (σ.σ.: «αντιεξουσιαστές»!), προφανώς, περιλαμβάνει, πέραν του ιδίου, τους Πάγκαλο, Βενιζέλο και διαφόρους άλλους.

Η πρωθυπουργική ατάκα, χωρίς να είναι η μόνη, αποτελεί εντούτοις χρήσιμη υπόμνηση του δυσάρεστου γεγονότος ότι η σπορά της «φαιδράς πορτοκαλέας» είναι πάντα καρπερή σε αυτό τον τόπο. Και θα παραμένει έτσι, για όσο διάστημα θα αναπαράγεται το καθεστώς που (τους) επιτρέπει, όπως έλεγε ο Γιάννης Τσαρούχης, στην Ελλάδα να περνιέσαι πως «είσαι ό,τι δηλώσεις»...

«Και βεβαίως δεν είναι τυχαίο ότι τούτες τις μέρες όλοι οι τραπεζίτες και οι επιχειρηματίες, μικροί και μεγάλοι, εύχονται την αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ και προσβλέπουν στη διακυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου».

(«Βήμα», 12/9/2009 - προεκλογικά)

*

«Την πρώτη "ψήφο εμπιστοσύνης" έλαβε χτες ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Γ. Παπανδρέου από τον επιχειρηματικό κόσμο και τις αγορές (...). Τον τόνο έδωσαν οι εκπρόσωποι του ΣΕΒ, του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου, του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος, του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων Κλωστοϋφαντουργών και του Εμπορικού Συλλόγου Πειραιά, οι οποίοι με δηλώσεις τους δεν κρύβουν ότι η ανάδειξη ισχυρής αυτοδύναμης κυβέρνησης τους χαροποιεί ιδιαίτερα...».

(«Βήμα», 6/10/2009 - μετεκλογικά)

Ο Τσίπρας είναι ο πρώτος «ηγέτης της Αριστεράς» που πήρε τηλέφωνο και συνεχάρη τον Γιώργο Παπανδρέου για τη νίκη του, πράγμα που ούτε ο Χαρίλαος Φλωράκης είχε κάνει με τον Αντρέα Παπανδρέου...

Τον παραπάνω εξυπνακισμό το διατύπωσε υπό τύπον «πληροφορίας» τηλεσχολιαστής του MEGA, το βράδυ της Κυριακής.

Δύο παρατηρήσεις:

Πρώτον, αν λάβουμε σοβαρά υπόψη μας τα πρότυπα του τηλεσχολιαστή, ο Τσίπρας δεν είναι ο πρώτος, αλλά μάλλον είναι ο δεύτερος «αριστερός ηγέτης» που συνεχάρη τον κ. Παπανδρέου. Ο πρώτος (σ.σ.: «αριστερός ηγέτης», αν κρίνουμε από τα γούστα του τηλεσχολιαστή) είναι... ο Ομπάμα.

Δεύτερον, αναφορές και «αθώες» συγκρίσεις ανάμεσα σε Φλωράκη και Τσίπρα, σε οποιοδήποτε επίπεδο κι αν διαπράττονται και με όποια αφορμή κι αν εκδηλώνονται, σε ένα μόνο είναι χρήσιμες: Για να υπενθυμίζουν ότι εκεί που οι καπεταναίοι κρεμούσαν τ' άρματα, άλλοι κρεμάνε τα νταούλια. Κι αυτό - εν προκειμένω - δεν έχει να κάνει με τον Τσίπρα. Εχει να κάνει με εκείνους τους τηλεπαραθυρολόγους, που, κινούμενοι (με ταχύτητες «Φόρμουλας») στην πορεία προς τον πάτο της καθεστηκυίας σοβαροφάνειας, δεν μπορούν - πλέον - να ξεχωρίσουν τα στοιχειώδη. Ούτε καν τα νταούλια από τ' άρματα...

«Κατάργηση των συνόρων» στις περιοχές των Βαλκανίων που ζουν αλβανικοί πληθυσμοί, ζήτησε ο πρόεδρος της Αλβανίας, Σαλί Μπερίσα...

Και μόνο με ένα δεδομένο, το «ποιόν» δηλαδή του συγκεκριμένου κυρίου, το θέμα αξίζει της προσοχής μας. Πολύ περισσότερο που τα περί συνόρων στα Βαλκάνια, όταν ακούγονται, προμηνύουν επικίνδυνους επισκέπτες (π.χ. ΝΑΤΟικές βόμβες). Επιπλέον, όταν ο επιδοτούμενος από τις ΗΠΑ εθνικισμός και ο μεγαλοϊδεατισμός της Αλβανίας εκδηλώνεται, επανέρχονται συνήθως και τα περί «Τσαμουριάς».

Τούτων δοθέντων πολύ θα θέλαμε να γνωρίζουμε: Η «βελούδινη αλλαγή των συνόρων» συνεχίζει να αποτελεί πολιτική θέση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, όπως είχε διατυπωθεί το 1999 από τον τότε υπουργό Εξωτερικών; Και αν ναι, πέραν της «βελούδινης αλλαγής», η συγκεκριμένη αντίληψη για τα σύνορα περιλαμβάνει και τη «βελούδινη κατάργησή τους»; Ελπίζουμε να δοθεί άμεσα απάντηση. Αλλωστε, ο υπουργός - ο κ. Γιώργος Παπανδρέου - που είχε προβεί στην περίφημη «βελούδινη» δήλωση για τα σύνορα, το 1999, βρίσκεται και πάλι στην ίδια θέση...

Λαμπρή η επιλογή της κυρίας Διαμαντοπούλου για τη θέση της υπουργού Παιδείας, όπως σημειώναμε και χτες. Αλλωστε, η κυρία υπουργός έχει συμβάλει - ήδη - τα μέγιστα για την επέκταση της ελληνικής γλώσσας στα νέα διευρυμένα εννοιολογικά σύνορα που διανοίγει για την Ευρώπη η πολιτική της ΕΕ.

Για του λόγου το αληθές, υπενθυμίζουμε:

Οταν η Κομισιόν έθεσε σαν προτεραιότητα την εφαρμογή στα κράτη-μέλη της πολιτικής της λεγόμενης «φλεξι-κιούριτι» (flexi-curity) στις εργασιακές σχέσεις (ήγουν: απασχολησιμότητα, μερική απασχόληση, «stage», ενοικιάσεις εργαζομένων κλπ.), ήταν η κυρία Διαμαντοπούλου που - πρώτη αυτή - έσπευσε να συστήσει στους Ελληνες ότι η εν λόγω πολιτική δε θα έπρεπε να περιγράφεται ούτε ως «μεσαίωνας», ούτε ως «δουλεμπόριο», ούτε ως «γαλέρα».

Αντίθετα, πρότεινε μια πιο κομψή, κοσμοπολίτικη και «φρεσκοκατασκευασμένη» λέξη (γνήσια μετάφραση από την αγγλική της «φλεξι-κιούριτι»). Μια λέξη που προέκυψε από την σύντμηση των λέξεων «ευελιξία» και «ασφάλεια». Τουτέστιν... «ευελφάλεια»!

Βέβαια, η «λέξη» δε βρήκε τη θέση που της αξίζει στα αναγνωστικά των ελληνοπαίδων και δεν έχει καταχωρηθεί (ακόμα) στα λεξικά της νεοελληνικής. Ισως, η κυρία υπουργός, στο χρόνο που θα μείνει στο πόστο της, αποκαταστήσει την παράλειψη...

«Να γνωρίζει ο πολίτης και το τελευταίο ευρώ πού πηγαίνει», ζήτησε ο κ.Παπανδρέου από τους υπουργούς του.

Ετσι για αρχή, λοιπόν, μήπως θα μπορούσε να ενημερώσει ο κ. Παπανδρέου (ή κάποιος υπουργός του) εκείνα τα 100 εκατομμύρια (ευρώ) της «Ζήμενς», πού πήγαν;...