Εννέα μήνες μετά το σεισμό της 7.9.1999 και στους καταυλισμούς των σεισμοπαθών στο Μενίδι, είναι διάχυτη η αγωνία για τις συνθήκες διαβίωσης, καθώς τις κρύες μέρες του χειμώνα θα διαδεχτούν οι μεγάλες θερμοκρασίες που θα μετατρέψουν τα λυόμενα σε καμίνια.

Ηδη, οι πρώτες μεγάλες ζέστες άρχισαν και μόλις οι υπουργοί Εσωτερικών και ΠΕΧΩΔΕ έδωσαν την υπόσχεση ότι θα δώσουν 4000 κλιματιστικά. Ωστόσο και αυτή η παροχή είναι χρήσιμη κατά το ήμισυ, καθώς, όπως έλεγαν οι σεισμόπληκτοι που ζουν στα λυόμενα, χρειάζονται μόνιμη, χαμηλή ανά κιλοβάτ χρέωση και χωρίς κλιμακούμενη αύξηση, αλλιώς θα αναγκαστούν να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη. «Διαφορετικά ή θα δουλεύουμε μόνο για τα κλιματιστικά ή θα ψηθούμε στα σιδερένια κουτιά, που δεν έχουν στοιχειώδη μόνωση», λένε οι σεισμόπληκτοι.

Τα προβλήματα δε σταματούν, όμως, εδώ. Οι γιατροί είναι ανύπαρκτοι στους καταυλισμούς και για ό,τι επείγον χρειάζεται να πληρώσουν ταξί (αν βρουν έγκαιρα) και τα λεωφορεία περνούν κάθε μισή ώρα. Ιδια είναι και η ταλαιπωρία για τους μικρούς μαθητές, που, όπως μας τόνισαν, οι περισσότερες απουσίες τους στο σχολείο προέρχονται από το πρωινό λεωφορείο που έχαναν το πρωί. Η έλλειψη αστυνόμευσης προκαλεί τρόμο μόλις φύγει το φως της ημέρας. Και νωρίτερα, όμως, η έλλειψη φροντίδας για τα μικρά παιδιά τα στοιβάζει σε υποτυπώδεις παιδικές χαρές δίπλα στα λυόμενα, κάνοντας ασφυκτική τη ζωή μικρών και μεγάλων. Χτες οι αρμόδιοι εξήγγειλαν πως θα στείλουν τα παιδιά σε κατασκηνώσεις. Μέχρι σήμερα, όμως, δεν είχαν τη στοιχειώδη ψυχολογική στήριξη, παρά τις αρχικές εξαγγελίες, προκειμένου να ξεπεράσουν τα βιώματα του σεισμού. Η έλλειψη υποδομής, κυρίως στον καταυλισμό «Μεγάλα Σκήνα», κάνει τα λύματα να βγαίνουν στην επιφάνεια και οι αγωγοί που απαιτούνται παραμένουν ακόμη ένα από τα πολλά «θα» του δημάρχου, ο οποίος, όπως μας τόνισαν, «δε θυμάται σήμερα τι μας υποσχέθηκε χτες».

«Σαν το σκυλί στο αμπέλι μας βάλανε εδώ», μας τόνισε ο Γιώργος Κατωπόδης στον καταυλισμό «Πλάτωνα ». Με την κάρτα ανεργίας στο χέρι, η νεαρή Κατερίνα Καραντώνη, που έχει δύο ανάπηρους γονείς να συντηρήσει, μας θέτει εκείνη το ερώτημα «Πώς θα ζήσουμε;». Δίπλα, ο Κώστας Γκούλιας, άνεργος, αναγκάζεται, μας λέει, να πληρώνει ταξί για να μεταφέρει την κατάκοιτη γυναίκα του σε ιδιώτη γιατρό.

Ο δήμαρχος είχε υποσχεθεί πως θα προσλάβει γιατρούς για τους ανασφάλιστους και αλλοδαπούς δημότες, αλλά έμεινε και αυτό στα λόγια, όπως και ο Σταθμός Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ, που εξαγγέλθηκε από το 1991, αλλά ποτέ δε λειτούργησε. Το ΙΚΑ, μάλιστα, δαπάνησε 12 εκατ. δραχμές.

Μόνο οι οικοδόμοι στην περιοχή αγγίζουν τις 3.000, ενώ χιλιάδες είναι οι πρόσφυγες από την πρώην ΕΣΣΔ, που έχουν ανάγκη τις υπηρεσίες του Σταθμού Πρώτων Βοηθειών. «Δεν έχουν δικαίωμα να παίζουν με τη ζωή των ασφαλισμένων, αλλά και κάθε ανθρώπου», μας δήλωσε ο Αβραάμ Μπαμπάλας, οργανωτικός γραμματέας του Συνδικάτου Οικοδόμων και μέλος της Επιτροπής Αγώνα στον καταυλισμό «Πλάτωνα», προσθέτοντας πως «είμαστε έτοιμοι για κινητοποιήσεις και δε θα ανεχτούμε κανέναν άλλο εμπαιγμό σε βάρος μας».

Σε επικοινωνία που είχαμε με τον διευθυντή του ΙΚΑ Μενιδίου, Ιωάννη Παπαδήμα, μας δήλωσε πως «από τους 15 γιατρούς που είχαν προσληφθεί για το Σταθμό οι μισοί σήμερα υπηρετούν στο ΙΚΑ Μενιδίου. Τρεις βρίσκονται στο ΙΚΑ Περιστερίου, ένας στους Αγίους Αναργύρους και ένας στην Καλλιθέα».

Σαν αιτία που δε λειτούργησε ο Σταθμός, μας ανέφερε την αδυναμία του ΙΚΑ να προσλάβει νοσηλευτικό προσωπικό, λόγω των διαδικασιών του ΑΣΕΠ.