ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οχι στο φιρμάνι του ΣΕΒ

Η προχτεσινή παρέμβαση του ΣΕΒ για την υπογραφή Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας επιβεβαιώνει ότι οι εργαζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης - εργοδοσίας - Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και οι τρεις απαιτούν «γην και ύδωρ» από την εργατική τάξη και τα συνδικάτα της χώρας μας. Και οι τρεις με αξιοθαύμαστο συγχρονισμό και εμμονή χτυπάνε το ίδιο βιολί, τον ίδιο σκοπό. Το φιρμάνι της πλουτοκρατίας και των πολιτικών της εκπροσώπων είναι ένα: Πάγωμα μισθών, πάγωμα συντάξεων. Δηλαδή ακόμα παραπέρα μείωση της αγοραστικής δύναμης της εργατικής οικογένειας.

Την ίδια στιγμή ο ΣΕΒ και οι εργοδοτικές οργανώσεις, μπαίνουν στον ντορό της κινδυνολογίας και της τρομοκράτησης, διακηρύσσουν πως το «2010 προαλείφεται ακόμα πιο δυσοίωνο για όλους» και σε δραματικούς τόνους περιγράφουν «συνθήκες έκτακτης ανάγκης στην οικονομία». Μόνο που η χρονιά που φεύγει δεν ήταν άσχημη για όλους. Η ευγενής τάξη των βιομηχάνων μέσα στο 2009 την οποία ο ΣΕΒ χαρακτηρίζει επώδυνη, είχε κέρδη και μόνο κέρδη. Μόνο στο πρώτο εξάμηνο του έτους οι εισηγμένες επιχειρήσεις στο χρηματιστήριο κατέγραψαν κέρδη ύψους 5,480 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Επώδυνη ήταν η χρονιά για τη λαϊκή οικογένεια που τα εισοδήματά της μειώθηκαν. Επώδυνα και δύσκολα ήταν και είναι για τους εργαζόμενους που υποχρεώθηκαν στην εκ περιτροπής εργασία, για αυτούς που εργάζονται τρίωρα και τετράωρα. Ανυπόφορα ήταν για τους 650.000 και πλέον ανέργους, για τους δεκάδες χιλιάδες απασχολήσιμους των stage, τους συμβασιούχους, τους «ενοικιαζόμενους». Ανυπόφορα είναι για τη χαμοζωή στο Πέραμα, για τους εργατοτεχνίτες στη Ζώνη, για τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους που ένας στους τέσσερις είναι άνεργοι, για τις καθαρίστριες σε ιδιωτικές και δημόσιες υπηρεσίες, που παραμένουν «ενοικιαζόμενες». Ολοι αυτοί ζούνε πάντα σε «συνθήκες έκτακτης ανάγκης». Ολος αυτός ο κόσμος που πληρώνει πάντα τα σπασμένα της «ανάπτυξης» και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων. Απ' όλους αυτούς ο ΣΕΒ προκλητικά απαιτεί «να εισφέρουν στην οικονομική σταθερότητα» και μάλιστα το θεωρεί «αυτονόητο»!

Σε όλους αυτούς ο ΣΕΒ προτείνει σήμερα με τη νέα Συλλογική Σύμβαση να συνάψουν -λέει- ένα «πραγματικό κοινωνικό συμβόλαιο». Δηλαδή, να αποδεχτούμε να «μας βάλουν τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι». Να βάλουμε το κεφάλι μας στον ντορβά της «συνυπευθυνότητας των κοινωνικών εταίρων», για να αποκατασταθεί -λένε- η αξιοπιστία μας έναντι των Ευρωπαίων και «των διεθνών χρηματαγορών». Δηλαδή να πληρώσουν οι εργαζόμενοι τα σπασμένα τους. Οι εργαζόμενοι τη μόνη υπευθυνότητα που πρέπει να δείξουν είναι απέναντι στη ζωή της οικογένειάς τους. Υπευθυνότητα για το μέλλον των παιδιών τους. Και για τη μόνη «αξιοπιστία» για την οποία πρέπει να ενδιαφέρονται είναι πώς θα αντισταθούν στο μαύρο μέτωπο κυβέρνησης και εργοδοσίας. Πώς θα στραπατσάρουν τα σχέδια των βιομηχάνων. Αξιόπιστοι και ισχυροί πρέπει να γίνουν οι αγώνες τους, οι διεκδικήσεις για όλες τις ανάγκες τους και πρώτ' απ' όλα για εισόδημα που να τις ικανοποιεί.

Τότε πραγματικά οι εργαζόμενοι θα αρθούν «στο ύψος των περιστάσεων» και όχι όταν υποκλιθούν στα κελεύσματα του ΣΕΒ και της κυβέρνησης. Τότε και μόνο τότε, όταν οι αγώνες τους σημαδέψουν και αμφισβητήσουν την κερδοφορία του κεφαλαίου, θα μπορούν να ελπίζουν στη βελτίωση της θέσης τους, στην καλυτέρευση της ζωής τους. Μέση οδός δεν υπάρχει. Σε αυτό το δρόμο καλούν σήμερα οι ταξικές δυνάμεις, αυτό το δρόμο ανοίγει το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο.

Να ξεσηκωθούν οι καπνοπαραγωγοί

Γρηγοριάδης Κώστας

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συνεχίζει την πολιτική αποπροσανατολισμού και εξαπάτησης των καπνοπαραγωγών που ξεκίνησε η κυβέρνηση της ΝΔ στο θέμα της περικοπής της επιδότησης κατά 50% από το 2010. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιχειρεί επικοινωνιακώς να αποποιηθεί των όποιων ευθυνών της, για την επιλογή της να εφαρμόσει κατά γράμμα ό,τι ψήφισε η προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ και ό,τι επιβάλλουν οι Βρυξέλλες μέσω της νέας ΚΑΠ και του σχετικού απαράδεκτου κοινοτικού κανονισμού για τον καπνό. Η υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, δηλώνει ότι είναι χαμένη υπόθεση να δοθεί πίσω το 50% της κομμένης επιδότησης στο καπνό και παράλληλα επιχειρεί να σπείρει ψεύτικες ελπίδες ότι τα λεφτά που κόβονται θα περάσουν στους καπνοπαραγωγούς με άλλους τρόπους. Και σ' αυτή την κοροϊδία συμβάλλουν οι διοικήσεις των ΠΑΣΕΓΕΣ, ΓΕΣΑΣΕ, ΣΥΔΑΣΕ, «Καπνικής» και κάποιων Ενώσεων Αγροτικών Συνεταιρισμών καπνοπαραγωγικών περιοχών που διοικούνται από δυνάμεις των αστικών κομμάτων και που έσπερναν και σπέρνουν ψεύτικες ελπίδες. Δυστυχώς, οι καπνοπαραγωγοί δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα. Το πολύ πολύ να δοθούν κάποια ψίχουλα μέσω κάποιων ψευτοπρογραμμάτων - «μπίζνες πλαν» σε μερικούς καπνοπαραγωγούς, αλλά η ζημιά δεν καλύπτεται σε καμία περίπτωση. Το πρόβλημα που υπάρχει έχει να κάνει με το βαθύτατα αντιαγροτικό χαρακτήρα της πολιτικής της νέας ΚΑΠ, αλλά και των ελληνικών κυβερνήσεων. Αλλωστε, η αποσύνδεση της επιδότησης από την παραγωγή συμφωνήθηκε αρχικά από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, και στο πλαίσιο αυτό την τελική συμφωνία στον καπνό την έκανε η ΝΔ. Μπρος σ' αυτή την άσχημη κατάσταση χρειάζεται να αναπτυχθεί ένα μαζικό μαχητικό κίνημα των μικρομεσαίων καπνοκαλλιεργητών, κατά της πολιτικής που τους ξεκληρίζει και ο αγώνας αυτός πρέπει να γίνει υπόθεση όλων των φορέων που νοιάζονται πραγματικά για τα λαϊκά προβλήματα στις καπνοπαραγωγικές περιοχές. Αγώνας να μπορούν να καλλλιεργούν και να έχουν ικανοποιητικό εισόδημα και κάλυψη όλων των αναγκών των οικογενειών τους. Γιατί ο οικονομικός μαρασμός τους, μετά τη δραματική συρρίκνωση της καπνοκαλλιέργειας είναι ήδη εμφανής και θα χειροτερεύσει. Και η υπόθεση δε σηκώνει, ούτε πράσινη, ούτε μπλε κοροϊδία.

Η πραγματική δικαίωση

Ενας είναι ο βασικός στόχος της κριτικής που ασκεί η ΝΔ (είτε μέσω του εκπροσώπου Τύπου είτε με τις δηλώσεις των υποψηφίων αρχηγών) στην οικονομική πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ: Να δικαιώσει το μονόδρομο της κυρίαρχης πολιτικής και των αντιδραστικών διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων. Ταυτόχρονα, μέσω αυτής της κριτικής, θέλει βέβαια να δικαιώσει την πολιτική που εφάρμοσε η κυβέρνηση της ΝΔ και τη συνέπεια που επιδεικνύει σήμερα ως αξιωματική αντιπολίτευση, αποσιωπώντας βέβαια ότι αυτή ακριβώς η πολιτική αποδοκιμάστηκε, λειψά και ανολοκλήρωτα βέβαια στις περασμένες εκλογές.

Εχει βέβαια πολλούς λόγους να επιχαίρει και να θριαμβολογεί η ΝΔ σε σχέση με τον έτερο διαχειριστή της κυρίαρχης πολιτικής, την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δε σημαίνει δικαίωση της κυρίαρχης αντιλαϊκής πολιτικής και του ευρωμονόδρομου. Αντίθετα, δικαιώνεται απόλυτα η θέση του ΚΚΕ ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν αλλάζουν και πρέπει να αποδυναμωθούν σημαντικά, να ηττηθεί και καταδικαστεί η πολιτική τους, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για μια πολιτική προς όφελος των πολλών, για μια λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Οι ρητορείες των δημαγωγών

Στον αντεργατικό χαβά της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του κεφαλαίου βαρούν η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ και ο ΣΥΡΙΖΑ, στηρίζοντας την πολιτική που χτυπά το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασίας για όλους.

Ομως για να το κάνουν αυτό, χρησιμοποιούν κάθε γλωσσικό τέχνασμα που υπάρχει για να φανεί ότι λένε κάτι άλλο από αυτό που εννοούν, εννοώντας όμως κάτι άλλο. Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τον τελευταίο καιρό δώσει ρεσιτάλ φραστικής αναδιατύπωσης των θέσεών του, προκειμένου να κρύψει αυτό που πραγματικά προτείνει.

Και οι δύο διατρανώνουν τη δήθεν θέση τους για μόνιμη και σταθερή εργασία και κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Ομως όταν φθάνουν να μιλήσουν επί της ουσίας αναμασάνε - ο καθένας με το δικό του τρόπο - προτάσεις που χτυπάνε το δικαίωμα στη δουλειά. Μιλάνε για κάλυψη των θέσεων από όσους εξυπηρετούν τις «πάγιες και διαρκείς ανάγκες» του αστικού κράτους και προτείνουν «μοριοδότηση για τους υπηρετούντες» που αποκλείει τη συντριπτική πλειοψηφία των συμβασιούχων από το δικαίωμα στη μόνιμη δουλειά.

Σε αυτούς μένει να απαντήσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Να δείξουν ότι δεν τσιμπάνε από τις ρητορείες των δημαγωγών και απορρίπτουν κατηγορηματικά και το κριτήριο των πάγιων και διαρκών αναγκών και τη μοριοδότηση. Και όπως κάνουν μέχρι τώρα να δείξουν ότι τη μόνη πάγια και διαρκή ανάγκη που αναγνωρίζουν είναι το αυτονόητο δικαίωμα όλων στη μόνιμη και σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα, χωρίς όρους και προϋποθέσεις.