ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Για τη λαϊκή αντεπίθεση

Κανένα περιθώριο για αυταπάτες περί φιλολαϊκής προοπτικής δεν αφήνουν τα μέτρα της κυβέρνησης, που από τις πρώτες - πολυδιαφημισμένες - 100 ημέρες μπαίνουν σε τροχιά εφαρμογής. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εξαπολύει έναν τυφώνα αντιλαϊκών μέτρων, βάζοντας στο στόχαστρο το σύνολο των εργατικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει για τα λαϊκά στρώματα. Χτυπάει ακόμα περισσότερο το πενιχρό λαϊκό εισόδημα, αυξάνει την φορολόγηση σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, επεκτείνει τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και εντείνει την αντιλαϊκή μεταρρύθμιση με το σχέδιο «Καλλικράτης» και τον προετοιμαζόμενο αντιδραστικότερο νέο εκλογικό νόμο. Και είμαστε ακόμα στην αρχή.

Το ΚΚΕ, τόσο πριν από τις εκλογές όσο και από την πρώτη μέρα της διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ, ξεκαθάριζε ότι έρχεται θύελλα αντιλαϊκών μέτρων. Ιδιαίτερα σήμερα δε χωρούν πλέον αμφιβολίες για τις προβλέψεις και τις εκτιμήσεις του Κόμματος, για τη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ, που επιβεβαιώνονται στο ακέραιο. Η ίδια η πραγματικότητα, η πείρα των λαϊκών στρωμάτων, τσαλακώνουν την αστική και οπορτουνιστική προπαγάνδα που επιδιώκει να αποσπάσει τη συναίνεση του λαού, ανασύροντας αυταπάτες περί «μικρότερου κακού», «αναγκαιότητας» των μέτρων, «εθνικής» υπόθεσης, «απόκλισης» της κυβέρνησης από το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ και στελεχών του ΠΑΣΟΚ που δήθεν ελέγχουν την κυβέρνηση, για να εφαρμόσει φιλολαϊκή πολιτική. Είναι πια πεντακάθαρο ότι έρχεται τυφώνας σε βάρος των λαϊκών δικαιωμάτων.

Δεν υπάρχει άλλο περιθώριο για χάσιμο χρόνου. Ακόμα και τα λαϊκά εκείνα στρώματα που εγκλωβίστηκαν προεκλογικά στην προπαγάνδα περί «μικρότερου κακού», καταλαβαίνουν πως το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, η στρατηγική του είναι βαθύτατα αντιλαϊκή. Οι εργατοϋπάλληλοι και τα λαϊκά στρώματα αντιλαμβάνονται ότι μέρα με τη μέρα νέα βάρη προστίθενται στις πλάτες τους, ότι η ζωή τους δυσκολεύει αντί να βελτιώνεται. Τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που προωθούνται στο όνομα της εξόδου από την οικονομική κρίση, στόχο έχουν να οδηγήσουν στην ανάκαμψη των επιχειρηματικών κερδών. Και άλλος τρόπος για να γίνει αυτό δεν υπάρχει από το να πέσει πιο χαμηλά η τιμή στην οποία το κεφάλαιο αγοράζει την εργατική δύναμη. Αλλωστε η χτεσινή παρουσίαση του «Συμφώνου Σταθερότητας» αποδεικνύει ανάγλυφα του λόγου το αληθές. Αντιλαϊκός τυφώνας μέτρων σε όφελος του κεφαλαίου. Αλλά η κρίση θα επανέλθει χειρότερη σε κάποια χρόνια, γιατί είναι κρίση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.

Μόνος δρόμος για το λαό είναι ο δρόμος της ενιαίας λαϊκής αντεπίθεσης. Ο ρεαλιστικός δρόμος της ανυπακοής, της ρήξης και της σύγκρουσης με τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Οι θυσίες του λαού για τα κέρδη της πλουτοκρατίας, η συναίνεσή του στην αντιλαϊκή πολιτική, ισοδυναμούν με πετσόκομμα ακόμα περισσότερων δικαιωμάτων και προσθήκη νέων βαρών στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων. Καθημερινά επιβεβαιώνεται ότι ο λαός έχει μπροστά του δυο δρόμους, δυο επιλογές. Η μια είναι η δοκιμασμένη: Η συναίνεση και η υποταγή στην κυρίαρχη πολιτική που χειροτερεύει μέρα με τη μέρα τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων. Η άλλη είναι ο δρόμος της αντεπίθεσης, ο δρόμος της απειθαρχίας και της ανυπακοής στην πλουτοκρατία και στην πολιτική του κεφαλαίου. Ο δρόμος της ταξικής οργάνωσης, συσπείρωσης και πάλης για μια πολιτική με βάση τα συμφέροντα των εργατοϋπαλλήλων, της νεολαίας και των λαϊκών στρωμάτων. Ο δρόμος της διεκδίκησης με βάση τις σύγχρονες ανάγκες του λαού, για να αλλάξει χέρια η εξουσία.

Συναγερμός

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η φράση του Γ. Παπανδρέου «ή τώρα ή ποτέ» αποτελεί ουσιαστικά το σινιάλο για την έναρξη ενός πρωτοφανούς και ανελέητου πολέμου σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, με διακηρυγμένο στόχο όχι μόνο να πληρώσουν τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την «αειφόρο» κερδοφορία του κεφαλαίου τα επόμενα χρόνια. Πράγμα που απλά σημαίνει ότι πρέπει να ισοπεδωθούν τα εναπομείναντα δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων, να γίνει ακόμα πιο φτηνή η εργατική δύναμη, να ενταθεί η υπερεκμετάλλευσή τους. Το μαύρο μέτωπο (κυβέρνηση - ΕΕ - διεθνείς αγορές - ΝΔ - κοινωνικοί εταίροι) έχει προ πολλού συγκροτηθεί, τα πάσης φύσεως παπαγαλάκια τους προκαλούν αφόρητη φασαρία αξιώνοντας «να χυθεί αίμα» και όλα δείχνουν ότι η σφοδρότητα και η ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης θα είναι άνευ προηγουμένου. Θα ήταν ασυγχώρητη αυταπάτη για τους εργαζόμενους να τρέφουν την παραμικρή ψευδαίσθηση για το τι πρόκειται να επακολουθήσει. Δεν επιτρέπεται επίσης να «λυγίσουν» στην τρομερή ιδεολογική τρομοκρατία που ασκείται προκειμένου «εθελοντικά» να βάλουν πλάτη ή να κάνουν κάποιες θυσίες στο όνομα τάχα της εξόδου από την κρίση ή της απειλής χρεοκοπίας της χώρας ή της εξόδου από την ευρωζώνη ή όλα μαζί. Από την άποψη αυτή το «ή τώρα ή ποτέ» πρέπει να σημάνει συναγερμό στις γραμμές των εργαζομένων, ώστε να οργανώσουν την πάλη τους και να περάσουν στην αντεπίθεση για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους και να ανατρέψουν την αντιλαϊκή πολιτική.

Η «εμμονή» της Μέρκελ...

Είναι η δεύτερη φορά που η Αγκελα Μέρκελ έθεσε χτες το θέμα της πειθαρχίας των Κοινοβουλίων των κρατών μελών απέναντι στο Σύμφωνο Σταθερότητας, ως αναγκαία προϋπόθεση για να διασφαλιστεί η «σταθερότητα» του ευρώ και της ευρωζώνης. Εκφράζοντας φόβους για την πορεία του ευρώ τα επόμενα χρόνια και τη συνοχή της ευρωζώνης με αφορμή την οικονομική κρίση στην Ελλάδα, η Γερμανίδα καγκελάριος είπε χτες χαρακτηριστικά: «Ποιος θα πει στο ελληνικό Κοινοβούλιο ότι παρακαλείται να προχωρήσει σε νέα μεταρρύθμιση των συντάξεων; Δεν ξέρω αν θα τους ευχαριστούσε εκεί ιδιαίτερα να δίνει η Γερμανία διαταγές». Συμπεραίνοντας στη συνέχεια ότι «με αυτή την έννοια το ευρώ θα διανύσει τα προσεχή χρόνια μία πολύ δύσκολη φάση». Τον ίδιο ακριβώς «προβληματισμό» είχε εκφράσει πριν από ένα μήνα, ενόψει της συνόδου κορυφής της ΕΕ. «Αν π.χ. υπάρχουν προβλήματα με το Σύμφωνο Σταθερότητας σε μια χώρα και μπορούν να λυθούν μόνο μέσω της προώθησης διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων σε αυτή τη χώρα, τότε φυσικά εγείρεται το ερώτημα τι επιρροή έχει η ΕΕ επί των εθνικών Κοινοβουλίων, ώστε να φροντίσει να μη σταματήσει η Ευρώπη», είχε αναρωτηθεί τότε με νόημα. Μόνο τυχαία βέβαια δεν είναι αυτή η εμμονή της Γερμανίδας καγκελαρίου στον «έλεγχο» των κοινοβουλίων των κρατών μελών.

... και τα συναποφασισμένα

Είναι ολοφάνερο ότι οι κυβερνήσεις των ισχυρότερων κρατών της ευρωζώνης, υπηρετώντας πρώτ' απ' όλα τα συμφέροντα των δικών τους μονοπωλίων, την προστασία τους από τις συνέπειες της κρίσης, θέλουν απόλυτη ευθυγράμμιση και πλήρη συντονισμό των κρατών - μελών της ευρωζώνης που συμμετέχουν στην ιμπεριαλιστική ΕΕ από υποδεέστερη θέση, λόγω της πιο αδύνατης οικονομίας τους, με τις πολιτικές που υπαγορεύει το Σύμφωνο Σταθερότητας. Αυτό καθόλου δε σημαίνει ότι τα μονοπώλια αυτών των υποδεέστερων κρατών δεν απαιτούν επίσης τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα. Ούτε ότι τα αστικά κοινοβούλια και οι κυβερνήσεις διαφωνούν. Αλλά το πέρασμά τους απαιτεί τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις, αφού θα είναι βάρβαρα. Και φαίνεται πως επειδή οι κυβερνήσεις αυτές προσπαθούν να κάνουν ελιγμούς, για να τα περάσουν και τα ισχυρά κράτη βιάζονται περισσότερο έχουμε τέτοιες παρεμβάσεις σαν της Μέρκελ. Αλλωστε, τα μέτρα είναι συναποφασισμένα στην ΕΕ, αλλά η εφαρμογή τους είναι υπόθεση κάθε κυβέρνησης. Ο λαός μας και κάθε λαός πρέπει να απειθαρχήσουν στην αντιλαϊκή θύελλα κυβερνήσεων και ΕΕ, να οργανώσουν την αντεπίθεση, διεκδικώντας ικανοποίηση των αναγκών τους κόντρα στα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Εντάξει, το ξέρουμε, βρε παιδιά

Δεν είναι η πρώτη και, σίγουρα, δεν είναι η τελευταία φορά. Ο λόγος για την «Αυγή» και το ΣΥΡΙΖΑ, που με κάθε ευκαιρία δηλώνουν πόσο πιστοί είναι σε όσους ενισχύουν το συμβιβασμό των εργαζομένων. Με χτεσινό της σχόλιο, η «Αυγή» ουσιαστικά εμφανίζεται ανήσυχη και θιγμένη επειδή αποκαλύπτεται ο ρόλος της πλειοψηφίας της ΑΔΕΔΥ. Αλλά και επειδή το ΠΑΜΕ πρωτοστατεί στην αποκάλυψη αυτή. Μιας πλειοψηφίας που όπως και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ είναι συνδιαχειριστής της πολιτικής που υπονομεύει τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Πάντως, η αγωνία της «Αυγής» και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να αποδεικνύουν καθημερινά ότι είναι πιστοί στην αποστολή τους, στηρίζοντας τα δεκανίκια του κεφαλαίου στο εργατικό λαϊκό κίνημα, τους κατατάσσει στην πρωτοπορία των δυνάμεων υπονόμευσης της ταξικής πάλης. Δηλαδή στις δυνάμεις στήριξης του συστήματος.