• Το νέο σύστημα υγείας οργανώνεται περιφερειακά και δημιουργείται το Περιφερειακό Σύστημα Υγείας (ΠΕΣΥ), που είναι ΝΠΔΔ. Ενα όργανο που διοικείται από τον πρόεδρο ή γενικό διευθυντή και δύο αναπληρωτές γενικούς διευθυντές και θα έχει την ευθύνη λειτουργίας για όλα τα νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας, θα συντονίζει, εξειδικεύει και θα ασκεί την πολιτική υγείας στην περιφέρειά του.

Επίσης συνιστά ανώνυμες εταιρίες ή ανώνυμες τεχνικές εταιρίες για τη διαχείριση των προμηθειών, τη συντήρηση, την τροφοδοσία, την καθαριότητα, την ασφάλεια κλπ. Ετσι επεκτείνεται η ιδιωτικοποίηση και σ' άλλες βασικές υπηρεσίες και τομείς, που σήμερα ανήκουν στο δημόσιο σύστημα υγείας.

Χαρακτηριστικό της νέας οργανωτικής δομής είναι η κατάργηση από τα όργανα διοίκησης των αιρετών εκπροσώπων (Τοπική Αυτοδιοίκηση-εργαζόμενοι). Ετσι καταργείται και ο στοιχειώδης έλεγχος που υπάρχει από τους κοινωνικούς φορείς. Είναι ένα μονοπρόσωπο, αυταρχικό όργανο, που ουσιαστικά διορίζεται από την κυβέρνηση και υλοποιεί την πολιτική της.

Με τον τρόπο αυτό διοίκησης η κυβέρνηση επιδιώκει τον καλύτερο και ασφυκτικότερο έλεγχο και πίεση για την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής της στον τομέα της υγείας, αλλά και στις εργασιακές σχέσεις των υγειονομικών. Θέλει να εφαρμόσει τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης, όπου ο εργαζόμενος δε θα απασχολείται μόνιμα σε μια υπηρεσία υγείας, αλλά θα αλλάζει εργασιακό χώρο σε περιφερειακό επίπεδο σύμφωνα με τις εντολές της διοίκησης. Βεβαίως αλλάζουν και οι εργασιακές σχέσεις των εργαζομένων στις ανώνυμες εταιρίες που θα δημιουργηθούν. Για να υλοποιηθούν αυτές οι αντεργατικές επιλογές καταργούνται τα αιρετά υπηρεσιακά συμβούλια και διορίζονται πειθαρχικό συμβούλιο και κάποιες επιτροπές για τις κρίσεις και επανακρίσεις.

• Δημιουργείται ενιαίος χρηματοδοτικός φορέας, ο Οργανισμός Διαχείρισης Πόρων Υγείας (ΟΔΙΠΥ) και αποτελεί ΝΠΙΔ. Η βάση της χρηματοδότησης θα είναι οι εισφορές των ασφαλιστικών ταμείων, ΙΚΑ, ΟΓΑ, Δημόσιο, ΟΑΕΕ, και σε εθελοντική βάση των άλλων Ταμείων. Λαμβάνοντας υπόψη την τακτική της κυβέρνησης για τη συνεχή μείωση της επιδότησης από τον κρατικό προϋπολογισμό των ασφαλιστικών ταμείων και τις οφειλές των εργοδοτικών εισφορών, μοιραία το βάρος της χρηματοδότησης θα μεταφερθεί ουσιαστικά στις πλάτες των εργαζομένων.

Το νέο Ταμείο θα αγοράζει ελεύθερα υπηρεσίες υγείας και από το δημόσιο και από τον ιδιωτικό τομέα με κριτήρια ποιότητας και κόστους.

Κριτήρια ποιότητάς του εισηγείται ένα άλλο ΝΠΙΔ, το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας. Το κόστος θα διαμορφώνει ο ιδιωτικός τομέας μια και θα λειτουργεί σε αγαστή συνεργασία με το δημόσιο.

Στα πλαίσια αυτά καταργείται ακόμη και αυτή η ανεπαρκής πολιτική πρόνοιας που υπήρχε μέχρι σήμερα. Με το νέο σύστημα χρηματοδότησης της υγείας δε θα υπάρχει δωρεάν υγειονομική περίθαλψη σε ανασφάλιστους, όπως μπορεί να είναι οι μακροχρόνια άνεργοι, οι αλλοδαποί εργάτες κλπ.

Για όλους αυτούς προβλέπεται το εξής: Τα Κέντρα Υγείας (ΚΥ) έχουν τη δυνατότητα παροχής υπηρεσιών σε μη δικαιούχους (ασφαλισμένους Ταμείων, που δεν έχουν ενταχθεί στον ΟΔΙΠΥ, αλλοδαπούς κλπ.), οι οποίοι θα καταβάλλουν αμοιβή κατά πράξη και με βάση προκαθορισμένο τιμολόγιο.

Με τις προτάσεις της κυβέρνησης τα ΚΥ θα μείνουν για άλλη μια φορά στα χαρτιά αλλά και ο κίνδυνος να κλείσουν πολλά δημόσια νοσοκομεία είναι ορατός, γιατί δεν προβλέπεται η χρηματοδότησή τους για τον ιδιαίτερο ρόλο που παίζουν σε περιπτώσεις έξαρσης επιδημιών, εκτάκτων αναγκών και της μορφολογίας της χώρας.

• Η οργάνωση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (ΠΦΥ) θα στηριχτεί στα Κέντρα Υγείας,(ΚΥ), που υπάρχουν στην ύπαιθρο και στα Κέντρα Υγείας των αστικών κέντρων που θα προέλθουν από την αναμόρφωση των πολυιατρείων του ΙΚΑ, των δήμων κλπ., αλλά και από την αξιοποίηση μικρών νοσηλευτικών μονάδων που θα αλλάξουν χρήση. Σύμφωνα με τις εξαγγελίες του υπουργού, η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, (ΠΦΥ), δε χρειάζεται χρηματοδότηση γιατί θα είναι αυτοχρηματοδοτούμενη.

Ετσι, για άλλη μια φορά η ΠΦΥ θα χρησιμοποιηθεί από την κυβερνητική προπαγάνδα ως μέσο περάσματος της αντιλαϊκής πολιτικής της. Ο λαός θα εξακολουθήσει να ακούει για ανάπτυξη ΠΦΥ αλλά ΠΦΥ δε θα βλέπει. Γιατί τα ήδη υπάρχοντα πολυιατρεία των ασφαλιστικών ταμείων, και κυρίως του ΙΚΑ, αλλά ακόμη και τα μετονομασθέντα μικρά νοσοκομεία, δε θα επαρκούν να καλύψουν τις σημερινές ανάγκες των ασθενών.

Γι' αυτό έχουμε σήμερα μεγάλες λίστες αναμονής όχι μόνο για τα νοσοκομεία ή για εργαστηριακές εξετάσεις, αλλά ακόμα και για μια απλή ιατρική εξέταση. Τα ΚΥ της υπαίθρου είναι γνωστό ότι και αυτά υπολειτουργούν από την έλλειψη προσωπικού, ιατρικού και τεχνολογικού εξοπλισμού. Ετσι οι περισσότεροι ασθενείς θα κατευθύνονται προς τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα.

Ο θεσμός του προσωπικού γιατρού, που εισάγει, ουσιαστικά είναι επέκταση και σε άλλους ασφαλισμένους του ήδη υπάρχοντος θεσμού του οικογενειακού γιατρού του ΙΚΑ. Θεσμός που έχει κριθεί αποτυχημένος γιατί λειτουργεί ουσιαστικά στην υπηρεσία των φαρμακοβιομηχάνων μέσω της συνταγογραφίας, αδιαφορώντας για την αποκατάσταση της υγείας των ασθενών που τον επισκέπτονται. Τα φαινόμενα αυτά θα ενταθούν τώρα μάλιστα με τις αρμοδιότητες που δίνει στον προσωπικό γιατρό, ο οποίος είναι αποκλειστικά υπεύθυνος να παραπέμπει τον ασθενή για νοσοκομειακή περίθαλψη, σε γιατρούς άλλων ειδικοτήτων, για εργαστηριακές εξετάσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

• Τα νοσοκομεία αλλάζουν νομική μορφή και θα είναι αυτοτελείς αποκεντρωμένες μονάδες. Θα διοικούνται από το διοικητή (manager) και από Συντονιστικό Συμβούλιο που θα το αποτελούν 4 διευθυντές του νοσοκομείου. Η νέα αυταρχική-αντιδραστική μορφή διοίκησης των νοσοκομείων έχει άμεση σχέση με το μέλλον που ετοιμάζουν σε πολλά νοσοκομεία.

Οι νέοι οργανισμοί εκπονούνται μεταξύ άλλων και με βάση τη συγχώνευση, κατάργηση ή μεταφορά κλινικών και διοικητικών δραστηριοτήτων, την κατάργηση νοσοκομείων, τη μετατροπή άλλων σε γηριατρικά, αποκατάστασης, ΚΥ κλπ. Ενώ σήμερα ο δημόσιος τομέας καλύπτει μόνο το 60,4% των αναγκαίων κρεβατιών η κυβέρνηση σκοπεύει να ξεφορτωθεί μεγάλο μέρος από αυτά και το κενό να το καλύψουν οι ιδιώτες.

Οι επιστημονικές επιτροπές καταργούνται. Η κυβέρνηση για να πετύχει τους στόχους της διασπά το ιατρικό προσωπικό. Οι νεοεισερχόμενοι γιατροί για 15 χρόνια θα είναι με σύμβαση ορισμένου χρόνου ιδιωτικού δικαίου και ανά 5ετία θα κρίνονται.

Στους διευθυντές και επιμελητές Α΄ επιτρέπεται μέσα στο νοσοκομείο να έχουν ιδιωτικό ιατρείο. Με αυτόν τον τρόπο καταργείται η αποκλειστική απασχόληση των γιατρών και νομιμοποιούν το χρηματισμό τους.

Αποδεσμεύεται το πτυχίο ιατρικής από την αγορά εργασίας και καθιερώνονται εξετάσεις για την έναρξη ειδικότητας. Με αυτό τον τρόπο η κυβέρνηση κάνει αποδεκτό το αίτημα του μεγαλοϊατρικού κατεστημένου για την αντιμετώπιση του πληθωρισμού των γιατρών για να το έχει με το μέρος της στην εφαρμογή του αντικοινωνικού συστήματος υγείας, που θέλει να επιβάλει. Υποστήριξη περιμένει και από όλους τους «ειδικούς» επιστήμονες υγείας, γι' αυτό και προβλέπει πολλές θέσεις ειδικών επιστημονικών συνεργατών.

Η αντίδραση των κομμάτων της αντιπολίτευσης βοηθάει την κυβέρνηση στη γρήγορη εφαρμογή των θέσεών της.

Η εξαγγελία των θέσεων της ΝΔ πριν τις εξαγγελίες της κυβέρνησης δημιουργεί ερωτηματικά για το ποιος υιοθέτησε τις θέσεις του άλλου. Η ΝΔ του ΠΑΣΟΚ ή το ΠΑΣΟΚ της ΝΔ;

Η ΝΔ προτείνει τη δημιουργία αυτόνομων νοσηλευτικών ιδρυμάτων, με τη νομική μορφή ΝΠΙΔ μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Δηλαδή, τη μετατροπή των δημόσιων νοσοκομείων σε επιχείρηση.

Προτείνει αύξηση των νοσηλίων - δηλαδή ακόμη περισσότερη συμμετοχή του ασθενή, μέσα από την «αναγνώριση του πραγματικού ημερήσιου νοσηλίου».

Προτείνει μια σειρά διοικητικών διαχειριστικού τύπου μέτρων, όπως την εφαρμογή των μάνατζερ και την κατάργηση του δημόσιου λογιστικού.

Οι θέσεις, οι προτάσεις και η τακτική της ΝΔ συνιστούν μια μορφή πίεσης προς την κυβέρνηση, να προχωρήσει στις ανατροπές στην υγεία, με πιο ολοκληρωμένο και βίαιο τρόπο. Ετσι, η ΝΔ δίνει άλλοθι στην κυβέρνηση να δημαγωγεί ότι, δήθεν, ασκεί φιλολαϊκή πολιτική και περιορισμό στη δράση του ιδιωτικού κεφαλαίου.

Ο ΣΥΝ, μέσα από τη δήλωση του προέδρου του Ν. Κωνσταντόπουλου, προσπαθεί να υποτιμήσει το ρόλο και το χαρακτήρα των μέτρων, ότι, δήθεν, δεν είναι και τίποτα καινούριο και σπουδαίο, ότι είναι «ένα πακέτο προθέσεων που και στο παρελθόν έχουν εξαγγελθεί, χωρίς ποτέ να εφαρμοστούν».

Η ανακοίνωση, όμως, του Τμήματος Υγείας του ΣΥΝ κάνει ένα βήμα παραπέρα πλησιάσματος προς την πολιτική της κυβέρνησης και σημειώνει ότι έπρεπε ήδη (αυτά) να έχουν εφαρμοστεί προ πολλού». Γιατί είναι «διορθωτικές παρεμβάσεις με μέτρα τεχνοκρατικού περιεχόμενου». Κατά τα άλλα, συνεχίζει να μιλάει για την ανάγκη αναβάθμισης, διαφύλαξης του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα της υγείας.

Το ΔΗΚΚΙ, στην ανακοίνωση που εξέδωσε, διαπιστώνει ότι τα κυβερνητικά μέτρα οδηγούν στη σταδιακή ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας και ότι δε δίνουν λύσεις στα σημερινά προβλήματα.

Ταυτόχρονα όμως, την ιδιωτικοποίηση τη χαρακτηρίζει ως «άκριτη». Με τον τρόπο αυτό, δεν ξεκαθαρίζει ποια είναι η θέση του απέναντι στην επιχειρηματική δράση στον τομέα υγείας.

Το ΚΚΕ θεωρεί ότι η υγεία είναι κατ' εξοχήν ταξικό ζήτημα. Μπορούμε να πούμε ότι, στα πλαίσια του καπιταλισμού, η ανάπτυξη του δημόσιου τομέα της υγείας ήταν από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις των εργαζομένων. Με την έννοια ότι ήταν αρκετά προωθημένη ως κατάκτηση, μέσα σ' αυτό το αντιδραστικό σύστημα. Επίσης, στον τομέα αυτόν έχει συντελεστεί τεράστια πρόοδος μέσω της επιστημονικοτεχνικής εξέλιξης.

Αποτέλεσμα αυτής της προόδου είναι να αυξηθεί ο μέσος όρος και η ποιότητα ζωής των ανθρώπων. Υπάρχει μεγαλύτερη δυνατότητα έγκαιρης διάγνωσης και πρόληψης, θεραπείας ακόμη και δύσκολων ασθενειών. Ολα αυτά οδηγούν στην αύξηση της ζήτησης για υπηρεσίες υγείας, γεγονός που καθιστά σήμερα τον τομέα αυτό ιδιαίτερα κερδοφόρο.

Για όλους αυτούς τους λόγους, η θέση μας δεν μπορεί να είναι άλλη, παρά μόνο η δημιουργία ενός σύγχρονου κρατικού συστήματος υγείας, που θα παρέχει δωρεάν και υψηλού επιπέδου υπηρεσίες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στους εργαζόμενους, στους ανέργους, στους αλλοδαπούς εργάτες, στους αγρότες, στους αυτοαπασχολούμενους και σε όλες τις βαθμίδες υγείας, πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας, τριτοβάθμιας, που θα προστατεύει τη δημόσια υγεία, με μέτρα πρόληψης και με εξασφάλιση ανάλογων υπηρεσιών στους χώρους εργασίας, κατοικίας και στους χώρους εκπαίδευσης.

Προϋπόθεση για να υπάρξει δημόσια, δωρεάν υγεία, είναι η κατάργηση της ιδιωτικής δράσης και όχι η συνύπαρξη. Η συνύπαρξη, ελεγχόμενη ή μη, οδηγεί στο να υπάρχει πάντα ένας συρρικνωμένος, υποβαθμισμένος δημόσιος τομέας υγείας για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού και ένας ιδιωτικός, εύρωστος, που απομυζά το δημόσιο τομέα. Διότι σήμερα η δράση του ιδιωτικού τομέα δεν περιορίζεται όπως 20 χρόνια πριν σ' ένα μικρό ιδιωτικό ιατρείο και σε μερικές ιδιωτικές κλινικές. Τώρα ο ιδιωτικός τομέας άνθισε, διογκώθηκε, απλώθηκε παντού και δημιουργήθηκαν επιχειρηματικοί όμιλοι.

Γι' αυτό απαιτείται η κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στο χώρο της υγείας και, ταυτόχρονα, η ανάπτυξη κρατικής βιομηχανίας φαρμάκου, ιατρικής και βιοϊατρικής τεχνολογίας.

Μέσα στις συνθήκες του καπιταλισμού, η πάλη για τέτοια προωθημένα αιτήματα είναι, αφ' ενός μεν, αντικειμενική ανάγκη, αφ' ετέρου δε, υπάρχει πρόσφορο έδαφος στο λαό για την αποδοχή τους στο συγκεκριμένο τομέα. Σήμερα, οι λαϊκές μάζες στον τομέα της υγείας είναι πιο ευαισθητοποιημένες και πιο απαιτητικές, άρα υπάρχουν περισσότερες δυνατότητες για να ξεσηκωθούν ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης σ' αυτόν τον τομέα. Επίσης, το ΚΚΕ πιστεύει ότι πρέπει να δημιουργηθεί ένα κρατικό γενικευμένο σύστημα πρόληψης και προστασίας της δημόσιας υγείας, με τη λήψη μέτρων για την υγιεινή και ασφάλεια στους χώρους δουλιάς, κατοικίας και εκπαίδευσης, που θα παρέχεται από υπηρεσίες του δημόσιου συστήματος πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και από γιατρούς, νοσηλευτές και λοιπό προσωπικό μόνιμης, αποκλειστικής απασχόλησης και με καλές αμοιβές.

Οι θέσεις αυτές του ΚΚΕ για τον τομέα της υγείας και για το ρόλο που διαδραματίζει ο γιατρός και η νοσηλεύτρια είναι τέτοιες που βοηθάνε τη δημιουργία ευρύτατων συμμαχιών και συσπειρώσεων και όχι μόνο των εργαζόμενων στο χώρο της υγείας. Είναι ένα σοβαρό μέτωπο πάλης, ταξικό και προωθημένο πολιτικά. Γιατί, για να εφαρμοστούν οι παραπάνω θέσεις και προτάσεις που ικανοποιούν τα λαϊκά συμφέροντα, προβάλλεται το ερώτημα ποιος θα τις εφαρμόσει, δηλαδή, το ζήτημα της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας.