Βλέποντας την ταινία του Βασίλη Τσελεμέγκου, άθελά μου την συνέκρινα με την θεματικά συγγενή και αυθεντικά γοητευτική, Μπέλλα Μάρτα της Σάντρα Νέτελμπεκ με τον Σέρτζιο Καστελίτο, ταινία που κατακλύζεται από αλήθεια, από κραυγές ανάγκης για ουσιαστική επικοινωνία που συντελείται μέσα από την μαγειρική. Αναντίρρητα, η γοητεία συνιστά στοιχείο θεμελιώδες κι όχι μόνο στην τέχνη. Είναι εκείνη η ιδιαίτερη δύναμη που εκπέμπει η ομορφιά, η εξυπνάδα, η ακτινοβολία, το στυλ και η έλξη που προκαλείται από όλα αυτά. Η γοητεία θέλγει, σαγηνεύει και μαγεύει. Ιδιαίτερα όταν έχουμε να κάνουμε με ερωτικές ιστορίες και ρόλους που εξαρτούν την δραματουργική τους ύπαρξη από την γοητεία. Θεωρώ ότι πρόκειται για την περίπτωση του ερωτικού τριγώνου, της πανωραίας Νανάς με δυο μάγειρες, τον γκουρμέ σεφ Δαμοκλή και τον Δημήτρη που εργάζεται σε ποντοπόρο πλοίο. Για χάρη του έρωτά της οι δυο άνδρες - που κατοικούν σε διπλανά διαμερίσματα και δεν γνωρίζει ο ένας ότι αντίπαλός του είναι ο άλλος - αναμετρούνται γαστρονομικά, παραβγαίνοντας σε πνευματικότητα, γνώσεις και γεύσεις ενώ εκείνη αφήνεται να μυηθεί στην έννοια της σχεδόν αισθησιακής απόλαυσης, έως την ώρα της οδυνηρής για όλους τους συμβαλλόμενους αποκάλυψης. Οσο η ταινία πλησιάζει προς την ολοκλήρωσή της, οι ίδιοι χαρακτήρες αποκαλύπτουν μια πιο ώριμη, πιο ειλικρινή και πιο δομημένη πλευρά του εαυτού τους, που όμως είναι αργά ώστε να εκληφθεί, αναδρομικά, ως επαρκής. Αυτά τα δραματουργικά χαρακτηριστικά μάλλον θα έπρεπε να σηματοδοτούν την αφετηρία των ρόλων. Φαίνεται ότι οι ρόλοι πλάστηκαν μονοδιάστατα, θυμίζουν ξεφούσκωτα μπαλόνια, όχι ξεχειλωμένα γιατί οι πρωταγωνιστές είναι φυσικά όλοι τους κομψοί. Η παραγωγή θεώρησε μάλλον ότι η εξωτερική κομψότητα ήταν υπεραρκετή για το ευρύ κοινό που εκπαιδεύεται να αγοράσει και να καταναλώσει ποικιλοτρόπως το προϊόν. Οι Επικίνδυνες μαγειρικές δεν εκπέμπουν ίχνος γοητείας, γιατί η ταινία δεν έχει να πει τίποτα, γιατί αν δεν έχει να πει κάτι, δεν έχει λόγο ύπαρξης. Γι' αυτό και οι ρόλοι είναι περιγράμματα, χωρίς ανθρώπινο περιεχόμενο. Ο κεντρικός ρόλος, η Νανά, ενσάρκωση της γοητείας αλλά και συνδετικός κρίκος και στήριγμα της ραχοκοκαλιάς της ταινίας, είναι στα καλύτερά της όταν ποζάρει ακίνητη και άλαλη για τους σπουδαστές της Καλών Τεχνών, γιατί τότε δεν περιμένουμε τίποτε άλλο από αυτόν τον ρόλο. Η δίμετρη οπτασία, άδεια από εσωτερική ένταση, μόνο γοητευτική δεν είναι, με τους μπορντό κοθόρνους και την εκκωφαντική έλλειψη class. Ο Δαμοκλής αντίθετα, ευρωπαϊκού λούστρου και ορθολογισμού, φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για την έμπνευση που του χαρίζει η Νανά για το βιβλίο μαγειρικής που ετοιμάζει, παρά για την σχέση του μαζί της.

Αρχικά φαίνεται ότι θέμα της ταινίας είναι οι απολύσεις. Φυσικά δε γίνεται καν λόγος περί του γιατί των απολύσεων. Αυτό είναι δεδομένο, είναι κισμέτ και δε χωρά αντίθεση, ενστάσεις ή αντιρρήσεις. Η προβληματική του φιλμ αναλώνεται στο τεχνικό μέρος της μεθοδολογίας των απολύσεων, συζητά την τυχόν υιοθέτηση μοντέλου «ηλεκτρονικών» απολύσεων και τη χρήση διαφόρων όρων κατά την απόλυση - διαφάνεια δηλαδή σε λεκτικό επίπεδο - για την οποία πιέζει το νομικό τμήμα των επιχειρήσεων. Ο επαγγελματικός τίτλος του πρωταγωνιστή Ράιαν, που υποδύεται περίφημα ο Τζορτζ Κλούνεϊ, είναι «σύμβουλος επαγγελματικής μετάβασης», δηλαδή την όσο πιο ανώδυνη μετάβαση από τη θέση εργασίας, κατόπιν της απόλυσης απ' αυτήν, σε μια άλλη, μελλοντική, άγνωστη και δυσδιάκριτη. Ο πρωταγωνιστής είναι ειδήμων στις απολύσεις, άρα περιζήτητος. Πληρώνεται αδρά από τις εταιρείες που του αναθέτουν την πρακτική εκτέλεση της «βρώμικης» δουλειάς, από άκρη σ' άκρη της Αμερικής... Ταξιδεύει συνεχώς για να ανακοινώσει, άγνωστος αυτός, στους αγνώστους που κάθονται απέναντί του, την απόλυσή τους. Αυτό ακριβώς είναι το point της ταινίας: ο τρόπος ανακοίνωσης της απόλυσης και οι επιπτώσεις (αυτού του τρόπου) στη ζωή ενός ανθρώπου. «Δουλειά μας είναι να ρίχνουμε τους ανθρώπους στην ανασφάλεια» λέει ο πρωταγωνιστής και εξηγεί ότι η τεχνική της απόλυσης δομείται με στερεότυπες φράσεις και έννοιες ώστε να κάνουν «υποφερτή την αβεβαιότητα»...