ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Συνολική αντεπίθεση

Οπως η κρίση που περνά το καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι κρίση του ενός ή του άλλου καπιταλιστή, αλλά συνολικά του συστήματος, έτσι και τα μέτρα που παίρνονται για τη σωτηρία των καπιταλιστών δε χτυπάνε αυτόν ή τον άλλο εργάτη, εκείνης ή της άλλης επιχείρησης, αλλά το σύνολο της εργατικής τάξης που καλείται να γονατίσει για να σωθεί η τάξη των καπιταλιστών. Οσο πιο ενιαίο είναι το χτύπημα που επιχειρεί το κεφάλαιο ενάντια στο σύνολο της εργατικής τάξης και των φτωχομεσαίων λαϊκών στρωμάτων, τόσο πιο έντονη και η προσπάθειά του να ξεχωρίζουν οι εργαζόμενοι ώστε να μην εκφραστεί απέναντι του κεφαλαίου ενιαία η αντίσταση.

Ξεχωριστοί αγώνες των εργαζομένων κατά κλάδο ή επιχείρηση υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν όσο θα υπάρχουν και οι καπιταλιστές. Και κοντά σ' αυτούς τους αγώνες θα υπάρχει πάντα και η ανάγκη έκφρασης αλληλεγγύης της μιας ομάδας εργατών προς την άλλη. Ομως, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, το ζητούμενο πλέον δεν είναι απλά η έκφραση αλληλεγγύης από τη μια ομάδα εργαζομένων προς την άλλη. Αυτό ήταν πάντα και παραμένει ένα το κρατούμενο. Εδώ πλέον πρόκειται για την ανάγκη να υπάρξει ενιαία συνείδηση ότι απέναντι έχουμε την ενιαία επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στο σύνολο των εργαζομένων. Στην επέκταση της ελαστικοποίησης της εργασίας, στην κατάργηση του κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης και της μείωσης της σύνταξης, στη μείωση των μισθών, στην αντιλαϊκή φορολογία κλπ. Ολοκληρωτικός πόλεμος του κεφαλαίου ενάντια στους εργάτες.

Την ώρα που το κεφάλαιο δείχνει αυτήν ή την άλλη κατηγορία εργαζομένων από προνομιούχους ως και αντικοινωνικούς, την ίδια ακριβώς ώρα το ένα μετά το άλλο τα μέτρα που παίρνονται από τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου κάνουν καθαρό πως υπακούν σε μια ενιαία γραμμή πλεύσης, είναι ενιαίο και αδιαίρετο σύνολο, είναι στρατηγική: Θέλουν συνολικά γονατισμένα τα λαϊκά στρώματα για το σήμερα και για το αύριο. Βρισκόμαστε ακριβώς στη στιγμή που - για παράδειγμα - ο αγώνας των εργατών του Λαναρά για τη δουλειά τους στο εργοστάσιο συναντά το αίτημα των αγροτών για το βαμβάκι και το αίτημα των εργατών για την ένδυση. Το μονοπωλιακό κεφάλαιο συγκεντρώνει τη γη και την παραγωγή σ' αυτήν, προλεταριοποιεί τον αγροτικό πληθυσμό, εξαθλιώνει τους εργάτες στα εργοστάσια, κατεβάζει συνολικά την ποιότητα ζωής εργατών και αγροτών. Πάμπολλα τα ανάλογα παραδείγματα για την ανάγκη ενιαίου μετώπου, της λαϊκής συμμαχίας, που θα απαντά στη συνολική επίθεση.

Το σύνολο του εργαζόμενου πληθυσμού δέχεται μια ενιαία επίθεση από το κεφάλαιο στο σύνολο της ζωής του. Δε χτυπιέται μόνο ο μισθός με την εντολή για πάγωμα, αλλά και η Υγεία με την ολοκληρωτική παράδοσή της στο ιδιωτικό κεφάλαιο και η Παιδεία που αντί να βγάλει μορφωμένους ανθρώπους παράγει διά βίου επιμορφούμενους απασχολούμενους. Η απάντηση σ' αυτήν την επίθεση ήδη δίνεται με συγκεκριμένο τρόπο: Μαζί με τους γονείς και τους καθηγητές μας στην απεργία, δηλώνει το Συντονιστικό των μαθητών, μαζί με τους εργάτες και τους καθηγητές των σχολών καλεί το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών, μαζί με τους αγρότες διακήρυξε το ΠΑΜΕ, στους αγώνες των εργατών συμμετέχουν και οι αγρότες έχει δηλώσει ήδη η ΠΑΣΥ. Χρειάζεται και το επόμενο βήμα: Συνολική αντεπίθεση σε σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική.

Ο «αρχιστράτηγος» είναι γυμνός...

Γρηγοριάδης Κώστας

Οσο περνάει ο καιρός γίνεται πιο καθαρό ότι το εφεύρημα πως «η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης», δεν είναι απλά και μόνο ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα για να «σφίξουν τα λουριά» στον εργαζόμενο λαό. Οι εμπνευστές του ιδεολογήματος το πάνε πιο μακριά. Στο όνομα της έκτακτης ανάγκης θέλουν να δικαιολογήσουν έκτακτες εξουσίες στην κυβέρνηση και απόλυτη υποταγή των «από κάτω» στις «διαταγές» που εκδίδει για επιβολή νέων άγριων μέτρων. Κάθε αμφισβήτηση και πολύ περισσότερο έμπρακτη και αγωνιστική θεωρείται περίπου ως πράξη εσχάτης προδοσίας. Την επικίνδυνη αυτή λογική, που διαπερνά τη δράση της κυβέρνησης, εξέφρασε με εύληπτο τρόπο ο Κ. Γείτονας. «Είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση, και σε περίοδο πολέμου ο αρχιστράτηγος αποφασίζει», αποφάνθηκε (μιλώντας στο «Κανάλι 1»), εξάγοντας το... αυτονόητο συμπέρασμα ότι «άρα το χρέος το εθνικό, και αυτό κάνει ο πρωθυπουργός αυτή τη στιγμή, είναι να πάρει ό,τι μέτρα απαιτούνται για να μπορέσουμε να φύγουμε από αυτό το σημείο που είμαστε». Με άλλα λόγια όταν ο αρχιστράτηγος δίνει εντολές οι πάντες πρέπει «να χτυπάνε προσοχή»... Σε ένα έχει δίκιο ο πράσινος βουλευτής. Οτι βρισκόμαστε σε πόλεμο. Μόνο που αυτός είναι ένας καθαρά ταξικός πόλεμος, ένας πόλεμος που έχει ξεκινήσει η πλουτοκρατία με στόχο να σαρώσει τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα για να «διασώσει» και ενισχύσει την κερδοφορία της. Ομως ο τελευταίος λόγος ανήκει στους εργαζόμενους και από αυτόν θα εξαρτηθεί η έκβαση του πολέμου.

Καμία θυσία για το «χρέος» τους

«Ιός χρέους εξαπλώνεται στην ΕΕ», διαπιστώνει στο χτεσινό πρωτοσέλιδο τίτλο της η «Καθημερινή», με αφορμή τα κερδοσκοπικά παιχνίδια σε βάρος κυρίως των χωρών «του ευρωπαϊκού νότου» όπως τις αποκαλεί. Δεν εξηγεί όμως η συντηρητική εφημερίδα από πού προήλθε ο «ιός» που έπληξε το χρέος και τα ελλείμματα των κρατών - μελών της ΕΕ, με δεδομένο ότι μέχρι πριν από ένα χρόνο όλες οι χώρες - μέλη της ΕΕ βρίσκονταν κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη του Συμφώνου Σταθερότητας που απαγορεύει διά ροπάλου (κυρώσεων) την παραβίαση των σχετικών δεικτών που έχει προκαθορίσει. Το σύνολο των κρατών - μελών της ΕΕ, προκειμένου να πιάσουν τους σχετικούς δείκτες, που στήριζαν βέβαια τη συνθήκη του Μάαστριχτ και το ευρώ, είχαν εξαπολύσει μια επίθεση διαρκείας που σάρωσε τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων, το λεγόμενο κοινωνικό κράτος κ.ο.κ., φτάνοντας στο σημείο όλα σχεδόν να εμφανίζονται ότι έχουν συμμορφωθεί στο Σύμφωνο Σταθερότητας. Κανείς δεν ανησυχούσε ιδιαίτερα για το χρέος και τα ελλείμματα. Ομως πριν από έναν περίπου χρόνο το «σιδερένιο» Σύμφωνο Σταθερότητας χαλάρωσε πλήρως, μόνο και μόνο για να ανοίξουν τα κρατικά ταμεία για να διασωθούν οι τράπεζες και να υπάρξει ρευστότητα στην αγορά, δηλαδή στα μονοπώλια. Η καπιταλιστική κρίση, που εμφανίστηκε με τη μορφή της χρηματοπιστωτικής κρίσης, μετατρέπεται πλέον σε «δημοσιονομική», για να μεταφερθεί στις πλάτες των λαών. Δε θα τα καταφέρουν, αν οι λαοί πιστέψουν ότι δεν πρέπει να κάνουν καμία θυσία για την πλουτοκρατία.

Συμπόρευση με το μεγάλο κεφάλαιο

Αμέριστη στήριξη στην κυβερνητική πολιτική που καταδικάζει τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς έμπορους στην απόγνωση και στην καταστροφή, προσφέρει η πλειοψηφία της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου (ΕΣΕΕ). Για άλλη μια φορά, αλλά σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές για το μέλλον των μικρών ΕΒΕ, παίρνει θέση απέναντί τους, τασσόμενη με τους «νεκροθάφτες» τους.

Παρά το «ξεβράκωμα» των στημένων «κοινωνικών διαλόγων» για το Ασφαλιστικό και το φορολογικό, αλλά και των θερμών υποστηρικτών τους, κύριο μέλημα των συνδικαλιστικών ηγεσιών της πλειοψηφίας είναι η συμβολή στην υλοποίηση των εξαγγελθέντων μέτρων.

Οι ίδιοι δηλώνουν ότι αγνοήθηκαν από την κυβέρνηση, αλλά... «επειδή πιστεύουμε στο διαρκή, γόνιμο και αποτελεσματικό διάλογο, οι εκπρόσωποι της ΕΣΕΕ θα εξακολουθήσουν να παρίστανται στις διαβουλεύσεις όποτε μας ζητηθεί», ενώ για τα μέτρα δηλώνουν «ότι η στήριξη προς αυτά θα πρέπει να έχει ως προϋπόθεση την ταυτόχρονη συγκρότηση ενός σαφούς αναπτυξιακού σχεδίου».

Αντιμέτωπες με την οργή που προκάλεσαν οι κυβερνητικές εξαγγελίες σε εκατοντάδες χιλιάδες μικρούς έμπορους, οι ηγεσίες που συμπορεύονται με τα συμφέροντα των μεγαλοβιομηχάνων ψελλίζουν ανοησίες περί «παρεμβατικής συναίνεσης και συμβουλευτικής υποστήριξης».

Αλλά αυτή η οργή πρέπει επιτέλους να εκφραστεί, τόσο με τη μαζική συμμετοχή των μικρών εμπόρων στην απεργία στις 10 του Φλεβάρη, όσο και εναντίον των ηγεσιών που στέκονται απέναντί τους.