«...η εφημερίδα δεν είναι μόνο ο συλλογικός προπαγανδιστής και συλλογικός δαφωτιστής, μα και συλλογικός οργανωτής. (...) Με τη βοήθεια της εφημερίδας και σε σύνδεση με αυτή θα διαμορφώνεται από μόνη της μια μόνιμη οργάνωση που θα απασχολείται όχι μόνο με την τοπική, μα και με τη συστηματική γενική δουλειά, που θα μαθαίνει στα μέλη της να παρακολουθούν προσεχτικά τα πολιτικά γεγονότα, να εκτιμούν τη σημασία τους και την επίδρασή τους στα διάφορα στρώματα του πληθυσμού, να επεξεργάζονται τις κατάλληλες μεθόδους, με τις οποίες το επαναστατικό κόμμα θα επιδρά πάνω σ' αυτά τα γεγονότα»¹

Στις γραμμές μας πρέπει να γίνεται συνείδηση, όχι στα λόγια μα στην πράξη, πως η αφομοίωση της στρατηγικής του Κόμματος απαιτεί τη μελέτη της, την συνεχή προσπάθεια κατάκτησής της μέσα από τον «Ριζοσπάστη», τα κομματικά ντοκουμέντα, την αρθρογραφία, τα αφιερώματα και εκδόσεις, την μεγαλύτερη δυνατή επαφή δηλαδή με τον κομματικό Τύπο. H ιδεολογική δουλειά δεν μπορεί να σταθεί, δεν έχει «πόδια», βάση ή θα κατρακυλάει στη «φιλολογική» κουβέντα, χωρίς την αξιοποίηση του «Ριζοσπάστη», της «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης». Για παράδειγμα η κουβέντα στις ΟΒ για την Απόφαση του Κόμματος για το Σοσιαλισμό ανέδειξε πως υπάρχουν κενά, αδυναμίες, άγνοια που πέρα από τους υπόλοιπους παράγοντες, έχουν ως βασικό τους στοιχείο το ότι η αξιοποίηση του κομματικού Τύπου δεν είναι ακόμα σήμερα στο επίπεδο που θέλουμε, πως η υποτίμηση του κομματικού Τύπου είναι στοιχείο της υποτίμησης της ιδεολογικής δουλειάς.

Πρέπει να σκεφτούμε: Μπορεί σήμερα ο οποιοσδήποτε σύντροφος να σταθεί στη θύελλα του αντικομμουνισμού που συναντάει κύρια από σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές, να αντιπαρατεθεί με τα βαθιά ριζωμένα ιδεολογήματα για τις αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης και τη διέξοδο που προτείνουν η αστική τάξη και οι οπορτουνιστές χωρίς βαθιά γνώση, που σημαίνει μελέτη, διάθεση για ψάξιμο και απαντήσεις, για να προωθείται πιο αποτελεσματικά η δική μας στρατηγική; Μπορεί ο κομμουνιστής να οργανώσει την πάλη, να συσπειρώσει, χωρίς σύγκρουση με αυτά τα ιδεολογήματα, άρα και χωρίς καθημερινή παρακολούθηση και του πώς προωθείται η στρατηγική του κεφαλαίου αλλά και της πείρας και του πλούτου που αποτυπώνει ο κομματικός Τύπος για το πώς οι κομματικές και ΚΝίτικες δυνάμεις δουλεύουν για την υλοποίηση της επαναστατικής στρατηγικής, με ποια δηλαδή γραμμή αλλά και μορφές, τρόπους, μέσα προωθείται η επαναστατική στρατηγική;

Η επίλυση των ζητημάτων αυτών αντικειμενικά δένεται με την ανάγκη να εμπλουτιστεί η εσωτερική ζωή της Οργάνωσης, η συζήτηση στα όργανα και τις ΟΒ. Η αξιοποίηση του κομματικού Τύπου είναι όρος και για να εμπλουτίζεται η συζήτηση, για να ξεκινάει από ένα σκαλοπάτι παραπάνω, να ξεφεύγει από τον χειροτεχνισμό όχι μόνο στην πρακτική δουλειά αλλά κυρίως από τον χειροτεχνισμό στην ιδεολογική-πολιτική δουλειά, «κουσούρι» που αφήνει και τις πιο βαθιές πληγές. Η ανάγκη κάθε Οργανο και ΟΒ να σχεδιάζει πολύπλευρα και να προωθεί τη στρατηγική του Κόμματος στο χώρο ευθύνης, θα μένει στα μισά αν δεν αξιοποιεί την συνολικότερη πείρα που περνάει μέσα από τις σειρές του κομματικού Τύπου. Χαρακτηριστική π.χ. είναι η συμβολή του «Ριζοσπάστη» το προηγούμενο διάστημα, όταν με αφορμή την επίθεση που ξεδιπλώθηκε για το Τείχος, η καθημερινή αρθρογραφία στήριξε την Οργάνωση ιδεολογικά-πολιτικά, μαχητικοποίησε τις δυνάμεις μας, προβάλλοντας παράλληλα και μια σειρά από εκδηλώσεις, παρεμβάσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ που αναδείκνυαν την αληθινή Ιστορία, από ταξική σκοπιά.

Οι δεσμοί με τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης θα είναι λειψοί αν δεν στεριώνονται πάνω στην πλατιά διάδοση του «Ριζοσπάστη», του «Οδηγητή», της ΚΟΜΕΠ, στους χώρους δουλειάς και αλλού. Το κυριότερο, η νέα γενιά μαχητών του Κόμματος που φιλοδοξούμε να διαπαιδαγωγούμε στις γραμμές της ΚΝΕ, δεν θα 'ναι αυτή που θέλουμε, αν δεν διαπαιδαγωγείται από τώρα με την αγάπη στον «καθημερινό σύντροφο», όπως και συνολικότερα στο διάβασμα, αν από τώρα δεν αντιλαμβάνεται πως ο κομματικός Τύπος είναι όπλο αναντικατάστατο στην πάλη για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

Στην προσπάθεια για την επίλυση αυτών των ζητημάτων, για την πλατιά διάδοση του κομματικού Τύπου και για να γίνεται συνείδηση η αναγκαιότητά του, οι κομμουνιστές έχουμε να αντιμετωπίσουμε μεγάλη σαβούρα και λάσπη που δεν αφήνει ανεπηρέαστες και τις δικές μας δυνάμεις.

Κυρίαρχο στοιχείο εδώ είναι οι αυταπάτες σχετικά με την δήθεν αντικειμενικότητα των ΜΜΕ, του Τύπου, των νέων τεχνολογικών μέσων. Την ώρα που τα «συγκροτήματα» ανταγωνίζονται τον Γκαίμπελς στο ψέμα και στη χυδαιότητα, που τα επιτελεία των καναλιών και των ραδιοσταθμών ασκούν ωμή τρομοκρατία για το συμφέρον του κεφαλαίου, που τα «εναλλακτικά» μέσα, ο οπορτουνισμός και τα «κινήματα των bloggers» αναπαράγουν με την ανάλογη «απολιτίκ» και «νέα» απόχρωση όλη μα όλη τη σάπια κυρίαρχη ιδεολογία και τη σκουριά της, την ώρα που με δυο λόγια η αστική τάξη και μέσα από αυτούς τους δρόμους καθοδηγεί ιδεολογικά και πολιτικά εκατομμύρια εργαζόμενους και νεολαία, την ίδια ώρα οι αυταπάτες και τα γνωστά παραμυθάκια για τα «ανεξάρτητα», «αντικειμενικά», «ακομμάτιστα», «εναλλακτικά» ΜΜΕ, πιπιλίζονται από στόμα σε στόμα, ακόμα και σε δικές μας δυνάμεις.

Υπάρχει και η άλλη αυταπάτη, για την δήθεν παντοδυναμία του Τύπου που «όλα τα καθορίζει». Κρύβει και αυτή το προφανές: πως όση δύναμη και να έχουν τα αστικά ΜΜΕ, όση επιρροή και επιστημονικά μέσα στα χέρια τους, τα όριά τους είναι ακριβώς τα όρια των σχέσεων ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης, τα ίδια δηλαδή τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού. Θα σαρωθούν και αυτά μαζί με την αστική τάξη.

Τι «ξεχνάνε» οι υπερασπιστές ή και άθελά τους φορείς αυτών των αυταπατών; Οτι, όπως έλεγε ο Λένιν «η τωρινή "ελευθερία του συνέρχεσθαι και του Τύπου" είναι ψευτιά και υποκρισία, γιατί στην πραγματικότητα σημαίνει ελευθερία για τους πλούσιους να αγοράζουν και να εξαγοράζουν τον Τύπο, ελευθερία των πλουσίων να δηλητηριάζουν το λαό με την ψευτιά του αστικού Τύπου...»². Οτι με δυο λόγια σε μια ταξική κοινωνία, ταξικός είναι και ο ρόλος του Τύπου. Εκείνοι που αρνούνται στα λόγια ή στην πράξη την αλήθεια αυτή, ουσιαστικά αρνούνται το δικαίωμα και την υποχρέωση της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης να έχει τον δικό της Τύπο, μέσα από αυτόν να καθοδηγεί. Γι' αυτό και ο οπορτουνισμός πήγαινε πάντα χέρι χέρι με την υποτίμηση και το χλευασμό του κομματικού Τύπου.

Την ταξικότητα του Τύπου οι κομμουνιστές δεν επιτρέπεται να την ξεχνάμε λεπτό. Αλλωστε και ο ταξικός αντίπαλος διδάσκει, επ' αυτού. Να τι έλεγε στις 20/10/1929, ο τότε υπουργός Εσωτερικών του Βενιζέλου, Κατσικόγιαννος: «Δεν υπάρχει ελευθερία για τον "Ριζοσπάστη", διότι πρόκειται περί ταξικού πολέμου»³. Το ζήτημα είναι ακριβώς έτσι.

Η ουσία λοιπόν παραμένει, αυτό που ο Λένιν έλεγε 100 χρόνια πριν, πως ο κομματικός Τύπος δεν είναι απλά ο συλλογικός προπαγανδιστής και διαφωτιστής αλλά και ο συλλογικός καθοδηγητής-οργανωτής. Είναι όρος για να εξασφαλίζεται η ιδεολογικοπολιτική ενότητα και μονολιθικότητα του Κόμματος και της ΚΝΕ, στοιχείο παραπάνω από κρίσιμο για τις απότομες καμπές της ταξικής πάλης που θα 'ρθουν, σε συνθήκες που θα κρίνεται το ποιος-ποιον και άρα και η ετοιμότητα της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης να λύσει το ζήτημα της εξουσίας υπέρ της εργατικής τάξης. Στην υπερενενηντάχρονη διαδρομή του, το Κόμμα μας από αυτή τη σκοπιά εξέταζε πάντα το ζήτημα του κομματικού Τύπου. Γι' αυτό έβγαινε ο «Ριζοσπάστης» στα σκοτάδια της παρανομίας, γι' αυτό το Κόμμα μας έβγαλε Βιδάληδες, Φίτσιους και Μαρουκάκηδες, γι' αυτό οι κομμουνιστές βάδισαν ακόμα και στο εκτελεστικό απόσπασμα επειδή τύπωναν ή διακινούσαν τον «Ριζοσπάστη».

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Β.Ι. Λένιν, «Από πού ν' αρχίσουμε;», Απαντα, τ. 5, σ. 11.

2. Β.Ι. Λένιν, «Δημοκρατία και δικτατορία», Απαντα, τ. 37, σ. 391.

3. Λεύκωμα «Ριζοσπάστης 1918-2008», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή».