Από πού αντλούν τόσο θράσος; Ολοι αυτοί που φτύνουν κατάμουτρα τον κόσμο που βογκάει στο μεροκάματο. Ποιοι είναι αυτοί οι τύποι στις τιβί που με μάτι που γυαλίζει ξιφουλκούν για τους μισθούς των εργατών και τους ζητάνε να συμπάσχουν για το χαβιάρι του αφεντικού τους;

Ξέρουμε ποιοι τους στηρίζουν. Οι ανατροπές που προωθεί η κυβέρνηση στην Ασφάλιση, όπως και ό,τι έχει ήδη γίνει στα εργασιακά, έχουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή των εργατοπατέρων. Μάταια προσπαθεί να τους σώσει η «Ελευθεροτυπία». Εκτός κι αν έχουνε μετρήσεις ότι ο κόσμος που τους διαβάζει είναι τόσο κωθώνι.

Αυτό πιστεύουν όσοι υπογράφουν τις δημοσκοπήσεις, σύμφωνα με τις οποίες ναι μεν οι εργάτες λένε σφάξε με αγά μου να αγιάσω, αλλά και δε θέλουν να σφαχτούν οι ίδιοι αλλά οι διπλανοί τους. Τι λέτε ρε αγύρτες που μαγειρεύετε ερωτήσεις για να πάρετε τις απαντήσεις που θέλετε; Που κοιτάτε ακόμα και την ώρα της μεγάλης σφαγής να βάλετε τους εργάτες να σφαχτούν μεταξύ τους.

Να σου λέει ένας ξεγελασμένος εργάτης «να βάλουμε πλάτη βρε παιδί μου αφού η πατρίδα το 'χει ανάγκη», πάει κι έρχεται. Θα κουβεντιάσεις μαζί του, θα του δείξεις ένα ένα τα στοιχεία, κάτι θα αρχίσει να καταλαβαίνει για τις διαφορετικές πατρίδες που έχουν οι εργάτες και τα αφεντικά. Αλλά να σου λέει η αστική τάξη ότι «όλοι υφιστάμεθα», ε, τα παίρνεις στο κρανίο. Χιλιάδες και χιλιάδες σε μια θανατερή πίεση δεν είναι «όλοι» μαζί με τους κεφαλαιοκράτες. Αλλο, αν ο εργάτης πρέπει να κάνει τα κουμάντα του, να μη βρεθεί χρεωμένος στον τραπεζίτη. Αλλά «όλοι» δεν είναι ο αστός και ο εργάτης μαζί. Την κρίση του συστήματός τους οι καπιταλιστές πρέπει να την πληρώσουν ολόκληρη. Για τον εργάτη πρέπει να 'ναι η αφορμή για να τους δώσει μια να πάνε πιο κάτω. Η σωτηρία των εργατών προϋποθέτει την καταστροφή των αστών.

Δεν υπάρχει ούτε ένα στοιχείο που να δείχνει πως οι καπιταλιστές χάνουν επειδή οι εργάτες φταίνε. Αντίθετα, αυτός που έκλεισε το εργοστάσιο εδώ, δουλεύει με πιο φτηνούς δίπλα και ύστερα έχει το θράσος να διαμαρτύρεται γιατί δεν τον αφήνουν να περάσει οι αγρότες. Αυτοί που με τη δουλειά του ναυτικού, από κάθε φορτίο βγάζαν καινούργιο βαπόρι ζητάνε να γυρίσουν οι ναυτικοί στην εποχή που ξεκίναγαν για μπάρκο χωρίς γυρισμό. Και οι έμποροι, όχι ο εμποράκος, οι μεγαλέμποροι ζητάνε τα πάντα, από τη γη ως τον εργάτη της κι απ' το εργοστάσιο συσκευασίας ως τον πάγκο τους, οι πάντες να υπάρχουν ίσα που να πηγαίνουν και την άλλη μέρα για δουλειά. Ολα αυτά είναι πόλεμος. Γι' αυτό και εξαφανίζεται η φωνή του ΚΚΕ απ' τα δελτία, γι' αυτό και βλέπεις μια αγωνία να δείξουν τη ΓΣΕΕ σαν «αντίσταση» (όσο αντίσταση έκανε ο Καρακίτσος που έκοβε κι έραβε με τον Λάσκαρη την «κατάργηση της πάλης των τάξεων»).

Η μάχη της αυριανής απεργίας είναι ήδη σε πλήρη εξέλιξη. Δεν είναι μάχη μόνο για το μεροκάματο. Δεν είναι μάχη μόνο για το 8ωρο. Δεν είναι μάχη μόνο για τη σύνταξη. Είναι μάχη για την επιβίωση που μπορεί να γίνει πράξη μόνο με την κατάργηση της πολιτικής των αφεντικών. Είναι μάχη κορυφαία. Είναι μάχη τάξης απέναντι σε τάξη. Σ' αυτήν, καθένας προσέρχεται μ' όλο το έχει του, «σπάζει δόντια» για να μη γονατίσει, ανακαλεί στη μνήμη - τροφοδοτώντας και έτσι τα όπλα του - κάθε στιγμή που οι αστοί γονάτισαν τους εργάτες.

«Τιμής ένεκεν»: Είναι οικοδόμος από τα 15 του. Στα 58 βγήκε στη σύνταξη με χαλίκωση. Τα μάζεψε και πήγε στο χωριό, στον καθαρό αέρα. Δεν έκανε τον κόπο καν να ψάξει πώς θα πάρει το «εκάς». 530; 530, θα τα φέρω βόλτα. Στα 70 η καρδιά του πια δεν τον ακούει. Τα 530 της σύνταξης δε φτάνουν ούτε για τα φάρμακα. Αλλά για το σύστημα είναι ήδη πολύ ακριβός. Τι θες και δεν πεθαίνεις; είναι σα να τον ρωτάνε διάφοροι κάθε που η ανάγκη τον φέρνει στη πόρτα τους. Ακούει βερεσέ τις συμβουλές να κόψει το κάπνισμα. Τα 'χω κόψει όλα, μόνο το τσιγάρο μου 'μεινε. Πιότερο τον πληγώνουν αυτά που γράφουν οι απέναντι για να κάνουν τους εργάτες να νιώθουν ένοχοι: Το 2005 τα ασφαλιστικά ταμεία απορρόφησαν 9 δισ., το 2009 16 και τις επόμενες δεκαετίες το 25% του ΑΕΠ. Ε, και; ρωτάει. Εμείς δεν τα χτίσαμε όλα αυτά γύρω; Από τη δική μας δουλειά δεν έχουν γίνει όλα αυτά τα ΑΕΠ; Από τη δουλειά των παιδιών μας και τώρα των εγγονών μας δε ζουν όλοι αυτοί που παίρνουν το μεγάλο μερτικό απ' το ΑΕΠ; Τι μας δείχνουν με το δάχτυλο σαν κόστος;

Ρωτάει τα παιδιά του που μάθανε να μην υποκλίνονται σε παλιάτσους. Και που μόνο γι' αυτό αξίζει να μην αφήσουν πέτρα στη θέση της μ' όσα ακούνε γύρω τους για τη ζωή των εργατών που είναι ...κόστος για το ταμείο των καπιταλιστών.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΜΕ την Τετάρτη στις 10 Φλεβάρη

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: «ΚΑΜΠΑΝΑ» ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑ 5 έως 10 χρόνια

ΤΑ ΝΕΑ: Τα τρία μυστικά της νέας κλίμακας φόρου

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Η 35ετία στο απόσπασμα

ΕΘΝΟΣ: ΣΕ 4 ΔΟΣΕΙΣ οι αλλαγές στο Ασφαλιστικό

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: 7 ΜΕΤΡΑ για την ανάκαμψη

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Τι προβλέπει το νέο φορολογικό νομοσχέδιο

Η ΧΩΡΑ: Αφορολόγητο με αποδείξεις πέντε ταχυτήτων

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΣΤΕΙΛΑΜΕ 10 ΔΙΣ. ΕΥΡΩ ΣΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ μέσα σε δύο μήνες

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Η νέα κλίμακα φορολογίας

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: «ΣΦΑΖΟΝΤΑΙ» ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΛΗΡΑ ΜΕΤΡΑ

ΤΟ ΒΗΜΑ: Σχέδιο «χειροπέδες» για επώνυμους φοροφυγάδες

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Ιστορίες αλόγιστης σπατάλης

Η ΑΥΓΗ: Πληρώστε τους την Τετάρτη

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: ΚΟΒΟΝΤΑΙ δώρα και άδειες

«Καπνίζει, βήχει, αναπνέει με δυσκολία και μονολογεί: "Τελικά αν αυτό συνεχιστεί σκέπτομαι πολύ σοβαρά ότι θα πρέπει... ν' αλλάξω μάρκα". Και πιο κάτω: "Ποτέ δεν χρειάστηκα τα τσιγάρα περισσότερο στη ζωή μου απ' ό,τι τη στιγμή που έμαθα ότι πεθαίνω απ' αυτά". Πληροφορούμενος ύστερα από ιατρικές εξετάσεις ότι έχει καρκίνο του πνεύμονα, ένας 70χρονος μανιώδης καπνιστής αναπολεί τη ζωή του (...) Θυμάται τα παιδικά του χρόνια και τη λαθραία απόλαυση του τσιγάρου, την αδυναμία του στην καπνίστρια μητέρα του, την ψυχρή απόσταση που τον χώριζε από τον ερωτύλο κι επίσης καπνιστή πατέρα του (και οι δύο "έφυγαν" σχετικά νωρίς εξαιτίας της βλαβερής αυτής συνήθειας). Τα πρώτα του ερωτικά βήματα, τη σχέση με τη γυναίκα του, το θάνατο του αλκοολικού μικρότερου κι αγαπημένου αδελφού του, το κακό μαντάτο της ασθένειάς του (...) "Κάπνιζες δύο πακέτα τη μέρα τα τελευταία πενήντα χρόνια. Τι περίμενες;" του λέει θυμωμένα ένας γιατρός. Αλλά εκείνος, που δεν... μπορούσε να κάνει αλλιώς, σκέφτεται με αγωνιώδη χαρά ύστερα από σχετική εγχείρηση πως έχει τουλάχιστον δύο χρόνια ζωής μπροστά του» («το τελευταίο τσιγάρο» (του Σάιμον Γκρέι) /στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Στην έκτη τάξη του δημοτικού, κάθε φορά που πήγαινε στο σχολείο με τον "Φύλακα στη σίκαλη" παραμάσχαλα, ο διευθυντής τον απειλούσε με αποβολή. Ισως επειδή είχε μέσα τόσες πολλές φορές τη λέξη "γαμημένος". Μα η δασκάλα του ήταν καλή. Αφηνε τον Γκρεγκ Πάλαστ να έχει το βιβλίο πάνω στο θρανίο του, αρκεί να το είχε πάντα σκεπασμένο με ένα καφετί περιτύλιγμα. Η δασκάλα του ήθελε να τον σώσει από τον κόσμο των διευθυντών, από αυτούς τους ανθρώπους που εκπαιδεύουν τα παιδιά να υπακούουν ηλιθίους και που τα βάζουν στον κόσμο του φόβου και της τιμωρίας των μεγάλων (...) Πενήντα χρόνια από τότε που τύλιξε το βιβλίο του Σάλιντζερ με εκείνο το καφετί περιτύλιγμα, ο Γκρεγκ Πάλαστ είπε να το διαβάσει στα παιδιά του. Μα δεν τα κατάφερε. Το 1956, όταν γράφτηκε το βιβλίο, εξηγεί ο δημοσιογράφος, ξέραμε πως ο κόσμος δεν μπορούσε παρά να πάει καλύτερα. Κατόπιν τσακιστήκαμε στον γκρεμό. Και να 'μαστε σήμερα, χωρισμένοι σε τρομοκρατημένους και πλεονέκτες, κλείνουμε τα αυτιά στους προφήτες και υποκλινόμαστε σε παλιάτσους» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).