Οτι οι κυβερνώντες προσπαθούν να εμφανιστούν σαν «καλοκάγαθοι τοπάρχες», κάτι σαν «νομάρχες περιορισμένης ευθύνης»,

που οι ίδιοι δε θέλουν να αλλάξουν τα φώτα του ελληνικού λαού,

αλλά τι να κάνουν,

βλέπετε οι κακόμοιροι πιέζονται από τις Βρυξέλλες,

είναι ένα παιχνίδι τόσο προφανές όσο και αυτόχρημα γελοίο.

*

Εξοργιστικά γελοίο, μάλιστα, ειδικά όταν μιλάμε γι' αυτούς που και το Μάαστριχτ ψήφισαν,

θέλοντας να κερδίσουν ένα κομματάκι από τις σάρκες άλλων λαών, καθώς θα τις ξέσκιζε η μπότα του Γερμανού τραπεζίτη,

και τη συνθήκη της Λισαβόνας ψήφισαν,

που περιλαμβάνει το άρθρο για τη λήψη μέτρων προς μια χώρα ακόμα και χωρίς τη δική της ψήφο, και που τώρα την επικαλούνται για να δηλώσουν... μαχητές της «ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας»!

*

Αλλά, ακόμα κι αν για μια στιγμή τους κάνουμε τη χάρη να μην τους αντιμετωπίζουμε ως συνενόχους με την Μέρκελ, ως συνυπεύθυνους με τον Γιούγκερ και ως συνεταιράκια του Αλμούνια και του Ολι Ρεν,

ρωτάμε:

Αν, όντως, η Ελλάδα που εκπροσωπούν είναι μια Ελλάδα «ταπεινωμένη», «καταρρακωμένη», «υποδουλωμένη», «κηδεμονευομένη», «επιτηρούμενη» κ.ο.κ.,

ποιοι ακριβώς θα τη... σώσουν;

Αυτοί που την «ταπείνωσαν», την «καταρράκωσαν» και την «υποδούλωσαν» (!!!);

Ο πρόεδρος της κωλοτούμπας (και του ΛΑ.Ο.Σ), όπως κάθε άνθρωπος που σέβεται το ...δημαγωγό εαυτό του, βγήκε προχτές στον «Αντέννα» και τον αρνήθηκε. Τον εαυτό του!

«Οχι», ισχυρίστηκε αυτό το σύμβολο της φιλαλήθειας, «εγώ ποτέ δεν είπα να καταργηθεί ο 14ος μισθός»!

Μόνο που, εκτός από τα Πρακτικά της Βουλής, υπάρχουν και τα βίντεο από τη μετάδοση της συζήτησης στη Βουλή, στις 2/12/2009, όταν ο Καρατζαφέρης είπε - ωρυόμενος - από του βήματος:

*

«Ακούω από την καραμέλα της αριστεράς περί κεκτημένων κάτω από εκβιασμούς οι οποίοι έγιναν σε αδύναμες κυβερνήσεις που εύκολα προσχωρούσαν για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Και να θυμίσω πώς μπήκε ο 14ος μισθός στους νεότερους. Οταν ο Καραμανλής τσακώθηκε με τα ανάκτορα το 1963 ήταν έωλος και μετέωρος στον ανένδοτο αγώνα που έκανε τότε ο Παπανδρέου, ο Μητσοτάκης και οι άλλοι. Τότε , εκείνη την εποχή ο Πιπινέλης, προκειμένου να δημιουργήσει μια ευφορία έδωσε τον 14ο μισθό.

Πού υπάρχει; Είμαστε η πλουσιότερη χώρα του κόσμου; Πού υπάρχει;»!!!

*

Αυτός είναι ο επικεφαλής του κόμματος που λέγεται ΛΑ.Ο.Σ. (σ.σ.: προσοχή στον τόνο)...

Στο «Βήμα» της περασμένης Κυριακής, διαβάσαμε, σε ό,τι έχει να κάνει με τη λιτότητα, ότι

«σε τελευταία ανάλυση (σ.σ.: η λιτότητα) είναι το μικρότερο πρόβλημα στην προσπάθειά μας να συγχρονιστούμε με τον βηματισμό της υπόλοιπης Ευρώπης».

Αυτά στις πρώτες σελίδες.

Γιατί στις πίσω σελίδες το «κήρυγμα» ήταν ακόμα πιο ευθύβολο:

«Φταίμε όλοι» (!), διαπίστωσε ο συντάκτης, κατεξοχήν αρμόδιος, προφανώς, να επιμερίσει (και μάλιστα εξίσου) τις ευθύνες σε βιομήχανους και σε ...εργάτες, για τη «χρεοκοπία».

*

Στο σημείο αυτό η στήλη διακατέχεται από την ζωηράν επιθυμίαν να επαινέσει τη μετεκλογική συνέπεια της εφημερίδας και να υπενθυμίσει τι έγραφε το «Βήμα» παραμονές των εκλογών.

Θαυμάστε:

«Και βεβαίως δεν είναι τυχαίο ότι τούτες τις μέρες όλοι οι τραπεζίτες και οι επιχειρηματίες, μικροί και μεγάλοι, εύχονται την αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ και προσβλέπουν στη διακυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου» («Βήμα», 11/9/2009).

Ρωτήθηκε ο κ. Παπανδρέου στη συνέντευξη που έδωσε στο Ζάππειο επί τη επετείω των 100 ημερών της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ:

«Κύριε Πρόεδρε, προεκλογικά πράγματι είχατε λάβει πολλές δεσμεύσεις. Μία απ' αυτές ήταν, όπως όλοι θυμόμαστε, αυξήσεις πάνω απ' τον πληθωρισμό, στους μισθούς εννοώ. Με δεδομένο ότι το Δεκέμβριο ο πληθωρισμός θα είναι στο 2,6 αν δεν κάνω λάθος και επειδή ακούγονται αυξήσεις 1,5%, τι ακριβώς θα κάνετε; Τι ισχύει;».

*

Και ο πρωθυπουργός απάντησε:

«Αυτό ισχύει όπως σας το είπα (...) αυτή η βασική αρχή μας δεσμεύει».

*

Τι ακολούθησε, μόλις τρεις βδομάδες αργότερα, είναι γνωστό.

Η ...«δέσμευση» για «αυξήσεις» της τάξης των 20 λεπτών του ευρώ μετατράπηκε σε αυτό ακριβώς που από την αρχή ήταν:

Στην κυνική, δηλαδή, εξαγγελία για το πάγωμα και τις μειώσεις των μισθών υπό την «τεχνική» εποπτεία του ΔΝΤ...

Κρίση. Φτώχεια. Απολύσεις. Ανεργία. Μειώσεις μισθών. Συσσίτια. Ελλείμματα. Εκτίναξη δημόσιου χρέους. Ολα αυτά στις ΗΠΑ. Αλλά και εκτίναξη κερδών. Οπως ανακοίνωσε η «Coca Cola», μόνο στο τελευταίο τρίμηνο του 2009 τα κέρδη της αυξήθηκαν κατά 55% και ανήλθαν σε 1,5 δισ. δολάρια...