Τον κοινωνικό αυτοματισμό επιστρατεύει, για άλλη μια φορά, το Βιοτεχνικό Επιμελητήριο Αθήνας, συμβάλλοντας από το δικό του μετερίζι στην αντιδραστική, αντιλαϊκή εκστρατεία της κυβέρνησης.

Σημειώνει σε ανακοίνωσή του ότι η απεργία στα τελωνεία δίνει τη «χαριστική βολή» σε πολλές επιχειρήσεις που θέλουν να εξάγουν τα προϊόντα τους και να εισάγουν πρώτες ύλες.

Προσθέτει ότι «ουδέν περιθώριο υπάρχει πλέον ώστε οι διεκδικήσεις κοινωνικών ομάδων να γίνονται σε βάρος των συμφερόντων άλλων ομάδων».

Ετσι, από τη μια διαμαρτύρεται ότι ο τζίρος της μικρής βιοτεχνίας καταποντίζεται και, από την άλλη, διαμαρτύρεται για ζημιά, από έλλειψη πρώτων υλών, στην παραγωγή. Ταυτόχρονα, όμως, δεν έχει κανένα πρόβλημα να απαιτήσει διευκολύνσεις, χρηματοδοτήσεις, ελαφρύνσεις, με δημόσιο χρήμα και με εγγύηση του Δημοσίου, με πόρους από το υστέρημα των εργαζομένων.

Καλά κάνει να ζητά ενίσχυση των μικρών.

Αλλά, σ' αυτή τη θύελλα που χτυπά ανελέητα τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρούς ΕΒΕ, το Επιμελητήριο επιλέγει να σταθεί απέναντι σε οποιονδήποτε έχει αντίρρηση να υποστεί τις συνέπειές της, διεκδικώντας να ωφεληθεί ένα μικρό τμήμα των μελών του που έχει ακόμη τη δυνατότητα να δραστηριοποιείται στην «αγορά».

Η συντριπτική πλειοψηφία τους, όμως, δεν έχει χρήματα ούτε για την ασφάλισή τους, την εφορία, ακόμη και το νοίκι ή τη ΔΕΗ. Αυτοί δεν έχουν πρόβλημα με τις εξαγωγές, επειδή δεν κάνουν. Δεν έχουν πρόβλημα με τις πρώτες ύλες, επειδή δεν πουλάνε, αφού κυβέρνηση - ΕΕ και μεγάλο κεφάλαιο υλοποιούν «προγράμματα σταθερότητας».

«Με δύο παιδιά σε ένα ακριβό ιδιωτικό σχολείο και ακαθόριστες ετήσιες αποδοχές που δεν είναι ούτε τα μισά από ό,τι παίρνει ένας Ολλανδός υπουργός είναι μερικές φορές δύσκολο να τα οργανώσεις όλα. Ο σύζυγός μου πληρώνεται λιγότερο από έναν Ελληνα βουλευτή. Και οι αυξήσεις φόρου θα πιάσουν και εμάς. Αλλά τι μπορούμε να κάνουμε; Απεργία;».

Αυτά δήλωσε, μεταξύ άλλων, σε ολλανδική εφημερίδα και αναδημοσίευσε «ΤΟ ΒΗΜΑ», η Ολλανδή σύζυγος του υπουργού Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου.

Αυτά τα πικρά λόγια τής σχεδόν απελπισμένης μάνας αναδεικνύουν το μέγεθος της αυτοθυσίας του κακοπληρωμένου υπουργού Οικονομικών, που του ρουφάει το «αίμα» η ιδιωτική εκπαίδευση, στην οποία στράφηκε αναγκαστικά για τη μόρφωση των παιδιών του.

Ούτε η ορατή απειλή της προσωπικής εξαθλίωσης, δεν τον σταματά από το να πάρει τα μέτρα που χρειάζεται ο τόπος.

Μετά από αυτές τις αποκαλύψεις ένα μόνο μένει. Να ζητήσουμε από τον υπουργό να μας περικόψει κάτι ακόμη από τους μισθούς και τις συντάξεις, μήπως μπορέσουν να του βελτιώσουν το μισθό, να φτάσει τουλάχιστον του Ολλανδού, να μην τον κοροϊδεύουν και στις Βρυξέλλες όταν πηγαίνει και δίνει αναφορά για το «Πρόγραμμα Σταθερότητας».

Αλλά, αν δεν μπορεί να το κάνει αυτό η κυβέρνηση, ας κάνουμε έναν έρανο, για να στηρίξουμε αυτήν την οικογένεια που ούτε απεργία δεν μπορεί να κάνει ο προστάτης της, καθώς οι απεργίες «ξινίζουν» του ΠΑΣΟΚ...

Σα δε ντρεπόμαστε...