Από εφτά μέλη αποτελούνταν η οικογένειά μου, η οικογένεια Τσιρμιράκη, που όταν η πατρίδα σκλαβώθηκε, ζούσε στη Θεσαλονίκη. Εγώ ήμουν το τρίτο από τα 5 αγόρια της. Ολοι μας αγωνιστήκαμε για την απελευθέρωση της πατρίδας μας απ' το φασιστικό ζυγό, για την ελευθερία και την προκοπή του λαού μας, για τo σοσιαλισμό.

Φωτό

Ο πατέρας μου ΜΑΝΩΛΗΣ ΤΣΙΡΜΙΡΑΚΗΣ έκανε τα πάντα για να βοηθήσει με όλα τα μέσα τα παιδιά του που συμμετείχαν δραστήρια στον αντιφασιστικό αγώνα του λαού μας ως μέλη του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ και της OΠΛΑ. Ηταν αυτός που στις αποθήκες του εργοστασίου των Κονιορδαίων όπου δούλευε - σε διάφορα ασφαλή μέρη - φύλαγε και τα δικά μας όπλα και των συναγωνιστών μας για να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού και των ελληνόφωνων συνεργατών του. Για τη δράση του αυτή οι πράκτορες του φασίστα κατακτητή τον έστειλαν εξορία στα ξερονήσια του Αιγαίου μαζί με το μικρότερο αδελφάκι μου, τον Κώστα.

Εκλεισε μια για πάντα τα μάτια του ύστερα από μια σκληρή δουλειά σαν είλωτας στα διάφορα εργοστάσια του Κονιόρδου και ως παράνομος αντιστασιακός.

φωτό

Η μητέρα μας ΖΑΧΑΡΟΥΛΑ ΤΣΙΡΜΙΡΑΚΗ, απ' την πρώτη στιγμή που πέρασαν στην Αντίσταση τα παιδιά της, τα ακολούθησε με συνέπεια. Δεν ήταν για τα παιδιά της μόνο η «Χρυσή Μανούλα» - έτσι την είχαν βαφτίσει - αλλά και κρυφή «Ηρωίδα» του λαού μας. Πάντα στον κόρφο της έκρυβε τις προκηρύξεις και τα κουπόνια όλων σχεδόν των αντιφασιστικών οργανώσεών μας. Για το θάρρος της είχαν να λένε όχι μόνο τα παιδιά της, αλλά και όλοι οι γείτονες συναγωνιστές. Εφθασε στο σημείο να κρύβει συστηματικά στα υπόγεια του σπιτιού μας τραυματισμένους αντιφασίστες συμπατριώτες μας, που χρειάζονταν άμεσα ιατρική περίθαλψη. Κι όταν ο τρίτος γιος της, ο Λευτέρης, συνελήφθη για την αντιφασιστική του δράση και κλείστηκε στο στρατόπεδο της Θεσσαλονίκης «Παύλου Μελά», για να δώσει έστω και λίγο φαγητό και καμιά κουβέρτα στους κρατούμενους μαζί και στο γιο της, νύχτα - μέρα βρισκόταν έξω από την πύλη του παραπάνω στρατοπέδου συγκέντρωσης.

Μέχρι το τέλος της ζωής της έμεινε πιστή στα υψηλά ιδανικά της αντιφασιστικής πάλης του λαού μας. Πέθανε ολομόναχη στο πατρικό της σπίτι, διότι ο πατέρας μας με το μικρότερο αδελφάκι μας βρίσκονταν στην εξορία και τ' άλλα της αγόρια αγωνίζονταν στις γραμμές του ΔΣΕ.

Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΙΡΜΙΡΑΚΗΣ, τελειώνοντας μια Μέση Οικονομική Σχολή της Θεσσαλονίκης, δούλευε κι αυτός σαν είλωτας στο εργοστάσιο του Κονιόρδου, όπου εργαζόταν όλη του τη ζωή και ο πατέρας μας. Τον βοηθούσε όσο μπορούσε στην παράνομη αντιφασιστική δράση (Κρύψιμο όπλων, αντιφασιστικών προκηρύξεων, κλπ.). Δυστυχώς, η υγεία του κλονίσθηκε ξαφνικά και πρόωρα αποχαιρέτησε μια για πάντα την πολυμελή οικογένειά του.

φωτό

Ο ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΡΜΙΡΑΚΗΣ, σ' όλα τα χρόνια της φασιστικής κατοχής, βοηθούσε όπως μπορούσε τα μικρότερά του αδέλφια, που είχαν προσχωρήσει νωρίτερα στις γραμμές των αντιστασιακών οργανώσεων - ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, ΕΑ και ΚΚΕ. Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης ανέλαβε τη θέση του Διοικητή του Τοπικού Τμήματος Λαϊκής Πολιτοφυλακής. Μετά την ένοπλη επέμβαση του αγγλοαμερικάνικου ιμπεριαλισμού καταδιώχτηκε άγρια από το μεταβαρκιζιανό καθεστώς. Την περίοδο του Εμφυλίου υπηρέτησε ως αξιωματικός Πυροβολικού του ΔΣΕ. Με την υποχώρηση του ΔΣΕ, το 1949, βρέθηκε στην Τασκένδη, πολιτικός πρόσφυγας, όπου εργάστηκε ως Καθηγητής Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο της πόλης. Παράλληλα εκτελούσε τα καθήκοντα του Γραμματέα της πανεπιστημιακής Οργάνωσης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουζμπεκιστάν. Παντρεύτηκε μια Ρωσίδα και απόκτησαν 5 παιδιά. Επέστρεψε με ολόκληρη την οικογένειά του στην Ελλάδα με τον επαναπατρισμό. Μέχρι να κλείσει μια για πάντα τα μάτια του έμεινε πιστός στα υψηλά ιδανικά μας.

φωτό

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΙΡΜΙΡΑΚΗΣ ανήκει στους ήρωες του λαού μας μαζί και της πολυμελούς οικογένειάς μας. Σ' όλα τα χρόνια της φασιστικής κατοχής αγωνίστηκε σκληρά μέσα από τις γραμμές της θρυλικής ΕΠΟΝ. Πέρασε από τις φυλακές «ΒΑΓΙΑΝΝΟΥ» της Γκεστάπο στη Θεσσαλονίκη. Ωστόσο, κατόρθωσε να δραπετεύσει μαζί με άλλους συναγωνιστές του κρατούμενους, όταν κάτω από την επίβλεψη των Γερμανών εργάζονταν στην επισκευή της σιδηροδρομικής γραμμής κοντά στη Λαμία... Δεν είχε κλείσει τα 25 χρόνια, όταν με τα λόγια του «ΖΗΤΩ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΜΑΣ, ΖΗΤΩ Ο ΛΑΟΣ» έκλεισε μια για πάντα τα μάτια του στη θερμή αγκαλιά της συναγωνίστριάς του Τσαλίκη, στις 2 του Απρίλη του 1949, στο ύψωμα του Γράμμου, πολεμώντας ως Πολιτικός Επίτροπος Τάγματος της Σχολής Αξιωματικών του ΔΣΕ. Για την οικογένειά του πέρασε στην αθανασία.

φωτό

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΜΙΡΑΚΗΣ δεν είχε κλείσει ακόμα τα 10 χρόνια, όταν ακολουθώντας τον αγωνιστικό - αντιφασιστικό δρόμο πάλης των μεγαλύτερων αδελφών του και ολόκληρης της οικογένειάς του άρχισε να βοηθάει την τοπική Οργάνωση των Αετόπουλων της συνοικίας του, των Αμπελοκήπων. Σε λίγο αναδείχθηκε σ' ένα απ' τα δραστήρια μέλη της Οργάνωσης Αετόπουλων της Θεσσαλονίκης. Kι όταν υπογράφτηκε η επαίσχυντη συμφωνία της Βάρκιζας πήρε τα 300 περίπου Αετόπουλα της Οργάνωσής του και πήγαν στην παραλία της Θεσσαλονίκης και παρέδωσαν τα ξύλινα και τενεκεδένια τους τουφέκια στον διαβόητο Σκόμπι! Παρέδωσαν τα ξύλινα όπλα τους, αλλά ποτέ την ψυχή τους, που παρέμεινε για πάντα αδούλωτη. Ο Κωστάκης - μικρός ακόμα - μαζί με τον πατέρα μας στάλθηκαν απ' τους ελληνόφωνους συνεργάτες του φασίστα κατακτητή σ' ένα από ξερονήσια του Αιγαίου εξορία. Οταν απελευθερώθηκε - όντας πια μόνος, μιας και τ' αδέλφια του πολεμούσαν αρχικά στις γραμμές του ΔΣΕ κι έπειτα ζούσαν ως πολιτικοί πρόσφυγες στη Σοβιετική Ενωση και στις άλλες χώρες της Λαϊκής Δημοκρατίας - αυτός συνέχισε τον αγώνα του με την οικογένειά του για τη λευτεριά και την προκοπή του λαού μας.

Στη μνήμη των αθάνατων για μένα μελών της πολυμελούς εργατικής οικογένειάς μου, μαζί με τα παιδιά μου, τα εγγόνια και τα δισέγγονά μου - στα πλαίσια της Οικονομικής Εξόρμησης - προσφέρουμε στο αθάνατο ΚΚΕ ως τρίτη δόση 300 ευρώ.

Λευτέρης Τσιρμιράκης

***

φωτό

Πάνε 40 μέρες που «έφυγε» από κοντά μας για το ταξίδι χωρίς επιστροφή η ΕΠΟΝίτισσα ΓΙΑΝΝΟΥΛΑ ΛΥΤΡΑ, από το Σερνικάκι Φωκίδας. Η Γιαννούλα αγωνίστηκε με όλες της τις δυνάμεις, όπως και ολόκληρη η οικογένειά της, για την απελευθέρωση της πατρίδας. Αυτό το πλήρωσε πολύ ακριβά με διωγμούς, συλλήψεις, εξορίες. Κι όμως, τίποτα δε στάθηκε ικανό να της κάμψει το ηθικό, παρόλο που ήταν μόνη της στο χωριό, αφού η υπόλοιπη οικογένειά της δρούσε αγωνιστικά και με το κεφάλι ψηλά ως την τελευταία στιγμή. Τι να πει κανείς για τον απλό της χαρακτήρα, για την αυτοθυσία της και την παλικαριά της... Φτάνει να αναφερθεί πόσες φορές ανεβοκατέβηκε τον Παρνασσό και αμέτρητες φορές σκαρφάλωσε στα κυπαρίσσια για να ξεφύγει. Αλλά δε γλίτωσε, συνελήφθη, πήγε φυλακή και στη συνέχεια εξορίστηκε στη Χίο.

Στη μνήμη της η αδελφή της Βαγγελιώ (Βέρα) προσφέρει στο ΚΚΕ, μέσω ΚΟΒ Μεταξουργείου, 40 ευρώ.

***

φωτό

Σήμερα, 4 Μάρτη 2010, συμπληρώθηκαν 6 χρόνια από το θάνατο του αγαπημένου μας συζύγου, πατέρα και παππού ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΣΤΡΟΓΓΥΛΟΥ, αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης.

Στη μνήμη του και αντί για μνημόσυνο, προσφέρουμε 100 ευρώ στο ΚΚΕ, μέσω ΚΟ Αιγίου.

Η σύζυγος Μαρία Στρογγυλού

Τα παιδιά: Μπάμπης και Στράτος Στρογγυλός

Τα εγγόνια.