Ο λαός έχει πλούσια πείρα από αντίστοιχα προσκλητήρια των αστών, που προέτρεπαν σε θυσίες, στο βωμό δήθεν μιας μελλοντικής ευημερίας, η οποία όμως αφορά στην κερδοφορία των καπιταλιστών και μόνο. Από την προπαγάνδα που συνόδευσε την ένταξη στην ΕΟΚ και τη συμμετοχή στην ΟΝΕ, από τα «φύκια» ότι οι Ελληνες θα «τρώνε με χρυσά κουτάλια», όταν θα γίνουν κομμάτι του «σκληρού πυρήνα του ευρώ», βγαίνει το συμπέρασμα ότι όσες θυσίες και να κάνει ο λαός στο όνομα του να ενισχυθεί η πλουτοκρατία, ο ίδιος δεν απολαμβάνει κανένα όφελος, παρά μόνο απώλεια δικαιωμάτων.

Τα οφέλη τα απολαμβάνουν αυτοί που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, η ντόπια και ευρωενωσιακή αστική τάξη, που βλέπει τα κέρδη της να αυγαταίνουν, τις επενδυτικές της δραστηριότητες να επεκτείνονται σε νέες, περιφερειακές αγορές και την τιμή της εργατικής δύναμης να πέφτει.

Θυσίες για το λαό - κέρδη για το κεφάλαιο, αφού ο λαός μετράει: Μικρότερο - πραγματικό - μισθό, υψηλότερες τιμές στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, μεγαλύτερους φόρους, μεγαλύτερα όρια συνταξιοδότησης, λιγότερα ασφαλιστικά δικαιώματα, περισσότερα έξοδα για την Υγεία και την Παιδεία, που στον καπιταλισμό μετατρέπονται σε εμπόρευμα...

Ιδιαίτερα σήμερα, έχει αυξηθεί κατακόρυφα η επιθετικότητα του κεφαλαίου, όπως αποκαλύπτει και η στρατηγική «ΕΕ-2020» που προβλέπει αντεργατικές αναδιαρθρώσεις - λαιμητόμο στα ήδη κουτσουρεμένα δικαιώματα. Αλλωστε, σύμφωνα με την απόρρητη έκθεση, που είχε υποβάλει ήδη από το Γενάρη ο τότε επίτροπος οικονομικών υποθέσεων της ΕΕ Χ. Αλμούνια στην Κομισιόν, συναποφάσισαν στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής και ετοιμάζεται η κυβέρνηση να προχωρήσει, μαζί με την εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας, σε νέα πιο άγρια μέτρα όπως δραστική μείωση των μισθών με περικοπή των επιδομάτων και κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, ανασφάλιστη εργασία, γενίκευση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, απελευθέρωση των απολύσεων και επέκταση της εκ περιτροπής εργασίας. Είναι το πακέτο των νέων μέτρων που προωθεί η ΕΕ, σε αγαστή συνεργασία και συμφωνία με την ελληνική κυβέρνηση, ενώ άνοιξε ήδη η πόρτα για απολύσεις στο Δημόσιο με την εφαρμογή του «Καλλικράτη», που προβλέπει απολύσεις από τους ΟΤΑ.

Η πείρα όλων των περασμένων δεκαετιών δίνει την απάντηση: Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα λαϊκά στρώματα δεν οφείλονται στη μια ή την άλλη αστική κυβέρνηση, ή στη διαχείριση που αυτή ασκεί.

Τα προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων πηγάζουν από την ίδια τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος. Από το γεγονός ότι κουμάντο στην παραγωγή κάνουν τα μονοπώλια, με αποκλειστικό κριτήριο της κερδοφορία τους και όχι τις σύγχρονες και πραγματικές ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας.

Για να γίνουν πιο ισχυρά, τα καπιταλιστικά κράτη συγκροτούν μεταξύ τους περιφερειακές ενώσεις. Πρόκειται για λυκοσυμμαχίες, εντός των οποίων συνεχίζουν να υπάρχουν ανταγωνισμοί, όπως και μεταξύ των διάφορων ιμπεριαλιστικών κέντρων στον κόσμο.

Οι ανταγωνισμοί αυτοί, από τη μια, και η ενιαία στρατηγική του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη, από την άλλη, είναι που κάνει τον ιμπεριαλισμό ολοένα και πιο επιθετικό, πιο αντιδραστικό. Σε βαθμό τέτοιο, που να μην έχει τίποτα θετικό να προσφέρει στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι από τα δεκάδες μέτρα και νομοσχέδια που ανακοίνωσε η κυβέρνηση στο όνομα της δημοσιονομικής «ανάκαμψης», κανένα, μα κανένα δεν είναι προς όφελος του λαού.

Αυτό ακριβώς είναι που αναδεικνύεται πιο έντονα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης: Τα όρια του σάπιου, παλιού, καπιταλιστικού συστήματος και η αναγκαιότητα ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης, που στο επίκεντρο έχει την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Η επικαιρότητα και η αναγκαιότητα ενός δρόμου ανάπτυξης, κόντρα στα συμφέροντα των μονοπωλίων και υπέρ των αναγκών των λαϊκών στρωμάτων, έχει αποδειχτεί από την ίδια τη ζωή. Γιατί, όσο ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής παραμένει κυρίαρχος, το επίπεδο της ζωής των εργαζομένων αντί να βελτιώνεται, επιδεινώνεται. Ενώ η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας παρέχει τεράστιες δυνατότητες για τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων, τα λαϊκά στρώματα όχι μόνο δε βλέπουν τη ζωή τους να βελτιώνεται, αλλά αντίθετα να επιδεινώνεται.

Με δεδομένο ότι έχουν ωριμάσει οι αντικειμενικές συνθήκες για να περάσει ο καπιταλισμός στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, αυτό που παραμένει ζητούμενο είναι η συνειδητοποίηση αυτής της ανάγκης από τους εργαζόμενους και το λαό και η δημιουργία των προϋποθέσεων εκείνων που θα οδηγήσουν ώστε ο υποκειμενικός παράγοντας να διεκδικήσει και τελικά να κερδίσει την εξουσία, για να οργανώσει τη δική του οικονομία, τη λαϊκή.

Κρίσιμο ζήτημα είναι να συνειδητοποιήσει η εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα ότι το κλειδί βρίσκεται στο ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής. Και σήμερα τα μέσα παραγωγής, τα εργοστάσια, οι υπηρεσίες, το εμπόριο, οι μεταφορές βρίσκονται στα χέρια των καπιταλιστών. Μπορούν τα εργοστάσια να λειτουργήσουν χωρίς αυτούς; Μπορούν! Επειδή οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που, με τη δύναμή τους, παράγουν τον πλούτο και όχι οι κεφαλαιοκράτες που τον καρπώνονται.

Ενα εργοστάσιο μπορεί να λειτουργήσει αν λείψει ο καπιταλιστής, όχι όμως αν λείψουν οι εργαζόμενοι. Αντίστοιχα, ο καπιταλιστής έχει παρασιτικό ρόλο στην παραγωγή, αφού κερδίζει από την εκμετάλλευση της δύναμης των εργατών μόνο και μόνο επειδή τα μέσα παραγωγής δεν είναι δικά τους. Οι εργάτες, όμως, έχουν κάθε δυνατότητα να παράγουν και την ίδια ώρα να ασκούν διοίκηση στη σχεδιασμένη, κοινωνικοποιημένη παραγωγή. Ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε το απέδειξε περίτρανα, παρά τις στρεβλώσεις και τις αδυναμίες που εμφανίστηκαν στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Η Ελλάδα έχει όλες τις δυνατότητες να «πατήσει στα πόδια της». Εχει αναπτυγμένη παραγωγική βάση - ακόμα κι αν σήμερα αυτή μπορεί να υπονομεύεται ως αποτέλεσμα των επιλογών των ιμπεριαλιστών - η οποία μπορεί να αναπτυχθεί παραπέρα, με βάση την κατακτημένη τεχνογνωσία. Υπάρχουν επαρκείς ενεργειακές υποδομές, υποδομές τηλεπικοινωνιών, ηλεκτροδότησης, υδροδότησης κ.λπ.

Την ίδια ώρα, υπάρχουν τομείς, όπως της κλωστοϋφαντουργίας που, και απαραίτητοι είναι, και έχουν τη δυνατότητα να αναπτυχθούν (υπάρχουν οι υποδομές, υπάρχουν οι πρώτες ύλες, υπάρχει η τεχνογνωσία και το εργατικό δυναμικό που σήμερα μετατρέπεται σε στρατιές ανέργων), αλλά θυσιάζονται στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Το παράδειγμα του Λαναρά είναι χαρακτηριστικό. Εχοντας σαν αποκλειστικό κίνητρο το κέρδος, εγκατέλειψε τον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας και επένδυσε στον ανερχόμενο τότε κλάδο των τηλεπικοινωνιών, όταν έχασε τη δυνατότητα να ανταγωνιστεί τις ασιατικές αγορές της κλωστοϋφαντουγίας.

Χιλιάδες εργάτες βρέθηκαν στο δρόμο. Αυτό, ωστόσο, σε τίποτα δεν αλλάζει το αντικειμενικό γεγονός ότι ο λαός έχει ανάγκη από φτηνά και ποιοτικά ρούχα, τα οποία θα μπορούσε να εξασφαλίσει αν το σύνολο των κλάδων παραγωγής, ανάμεσά τους και η κλωστοϋφαντουργία, βρίσκονταν υπό εργατικό - κοινωνικό έλεγχο και αναπτύσσονταν σχεδιασμένα με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες και όχι το συμφέρον και το κέρδος του κάθε Λαναρά.

Παράλληλα, η Ελλάδα είναι πλούσια σε πλουτοπαραγωγικές πηγές, έχει δυνατότητες περαιτέρω ανάπτυξης της αγροτικής παραγωγής, της κτηνοτροφίας και της αλιείας και διαθέτει την τεχνογνωσία να το κάνει, αφού έχει υψηλά καταρτισμένο επιστημονικό δυναμικό. Το μόνο εμπόδιο είναι πως όλες αυτές οι υποδομές και η επιστήμη, σήμερα, αποτελούν ιδιοκτησία των καπιταλιστών. Ο πλούτος δε βρίσκεται στα χέρια των παραγωγών, της εργατικής τάξης, αλλά των καπιταλιστών. Και είναι αυτός ακριβώς ο ζυγός που πρέπει να αποτινάξουν τα λαϊκά στρώματα, για να γράψουν τη δική τους ιστορία. Γι' αυτόν τον αγώνα αξίζει να κάνουν θυσίες τα λαϊκά στρώματα.

Ο δρόμος ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας με κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών είναι ρεαλιστικός και επίκαιρος. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η πλουτοκρατία είναι διατεθειμένη να παραχωρήσει την εξουσία της και να παραδώσει αμαχητί τα όπλα. Προϋπόθεση για την κατάκτηση της εξουσίας από τους εργαζόμενους και τους συμμάχους τους είναι να συγκρουστούν σε ενιαίο μέτωπο με την εξουσία των μονοπωλίων και να διεκδικήσουν με την πάλη τους να γίνει ο πλούτος ιδιοκτησία των παραγωγών του, λαϊκή περιουσία.

Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που προωθούνται σήμερα στο όνομα της «ανάκαμψης» από την καπιταλιστική κρίση, ήδη προκαλούν ασφυξία στα εργατικά και λαϊκά στρώματα που αναζητούν διέξοδο. Οι όλο και πιο σκληρές συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι εργατοϋπάλληλοι και τα λαϊκά στρώματα, είναι αυτές που εκ των πραγμάτων σπρώχνουν και θα σπρώξουν νέες μάζες στο δρόμο του αγώνα.

Για να μην ξεφουσκώσει σα μπαλόνι, όμως, αυτή η μαγιά, για να μην αποτελέσουν οι αγώνες ένα πυροτέχνημα εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας, χρειάζεται παράλληλα με την αύξηση της συμμετοχής στο κίνημα και την ανάπτυξη των αγώνων να σημειώνονται διεργασίες στους χώρους δουλειάς, σε κάθε εργοστάσιο και γραφείο, σε κάθε κλάδο, στην κατεύθυνση της ανασύνταξης του εργατικού και γενικότερα λαϊκού κινήματος.

Ανάπτυξη της πάλης σημαίνει μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στους αγώνες, ουσιαστική, ζωντανή, μαχητική, συμμετοχή όλων των εργαζομένων, από τα κάτω, στις διαδικασίες ανάπτυξης του κινήματος. Χρειάζεται πολιτικοποίηση του κινήματος, δηλαδή, να μην περιορίζονται οι αγώνες στη διεκδίκηση του ενός ή του άλλου ζητήματος ή την εναλλαγή στην κυβέρνηση των κομμάτων της πλουτοκρατίας.

Και είναι αναντικατάστατος ο ρόλος του ΚΚΕ, ο ρόλος των κομμουνιστών σε κάθε τόπο δουλειάς με όπλο τη στρατηγική του Κόμματος, ώστε να συμβάλλουν στον προσανατολισμό και την οργάνωση της πάλης του εργατικού κινήματος. Για να προχωράει και να βαθαίνει το χτίσιμο του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης, για να κερδίζει έδαφος ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, με γνώμονα την εξυπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων.

Απέναντι στην επιθετικότητα της πλουτοκρατίας, που σαρώνει τις λαϊκές κατακτήσεις και όσα δικαιώματα έχουν απομείνει, μόνη διέξοδος είναι η αντεπίθεση των λαϊκών στρωμάτων. Αυτή είναι που θα φέρει στο προσκήνιο την πάλη για ριζική αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας, για λαϊκή εξουσία και όχι για μερεμέτια - αλλαγές στο επίπεδο της αστικής διακυβέρνησης.