Τρεις μέρες αργότερα, μετά την έγκριση των αξόνων από το υπουργικό Συμβούλιο, ο Αλ. Παπαδόπουλος μιλούσε για «ολοκλήρωση του ΕΣΥ» και του οράματος που άρχισε το 1993. Μάλιστα θυμήθηκε -και μίλησε- για τη δημιουργία Κέντρων Υγείας αστικού τύπου, ενώ υποσχέθηκε την κάλυψη όλων των κενών θέσεων γιατρών και νοσηλευτών μέχρι το 2003.

Χτες ήταν η σειρά του Γ. Παπαντωνίου να μιλήσει για επάρκεια του συστήματος υγείας, δίδοντας έμφαση όχι πλέον στα νέα νοσοκομεία και τις νέες μονάδες, αλλά στην ποιότητα, αφού -όπως είπε- το σύστημα υγείας είναι αρκετά εκτεταμένο.

Χρέος, ολοκλήρωση ή επάρκεια;

Ποιος λοιπόν δεν έκανε το χρέος του και δεν ολοκληρώθηκε το δημόσιο σύστημα υγείας;

Μήπως δεν έκαναν το χρέος τους οι ευσυνείδητοι λειτουργοί -που αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία - ή οι χρήστες των υπηρεσιών υγείας;

Είναι τα θύματα -όπως και όλα τα λαϊκά στρώματα- του καταχθόνιου σχεδίου απαξίωσης του δημόσιου συστήματος υγείας, ώστε να εμφανιστούν τα σχέδια της κυβέρνησης ως μια δήθεν επαναστατική απάντηση σε μια κατάσταση απορύθμισης.

Κι όχι μόνο αυτό. Η έλλειψη κάθε αναφοράς στις πολιτικές αιτίες της απαξίωσης του δημόσιου συστήματος υγείας αφήνει τις κυβερνήσεις στο απυρόβλητο και επιχειρεί να μεταθέσει τις ευθύνες στις πλάτες των λειτουργών της υγείας με κύρια επιχειρήματα τα όποια, υπαρκτά ή ανύπαρκτα, φαινόμενα παραοικονομίας και ταλαιπωρίας.

Λοιπόν. Ούτε χρέος προς τον πολίτη. Ούτε «ολοκλήρωση του ΕΣΥ». Ούτε επάρκεια των υπηρεσιών υγείας.

Οι παρεμβάσεις στην υγεία είναι ο ενδιάμεσος κρίκος στην αλυσίδα των παρεμβάσεων στα εργασιακά και το ασφαλιστικό σύστημα για την εξυπηρέτηση των αφεντικών.

Και αυτά δεν είναι μόνο... παλαιοκομμουνιστικές διαπιστώσεις -όπως θα 'λεγαν κάποιοι ούλτρα εκσυγχρονιστές.

Αποκαλυπτική είναι η «Μοντ Ντιπλοματίκ» (Βλέπε «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» της 30.7.2000) με τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Φιλελευθεροποίηση χωρίς τυμπανοκρουσίες: Πώς παραδίδονται η υγεία και η εκπαίδευση στις πολυεθνικές».

Η παράδοση αυτών των τομέων στις πολυεθνικές συζητείται κεκλεισμένων των θυρών στο πλαίσιο της Γενικής Συμφωνίας για το εμπόριο των υπηρεσιών, όπως θέλει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου.

Ετσι «η διαχείριση των νοσοκομείων ή γιατί όχι και του συστήματος της κοινωνικής ασφάλισης, θα εντάσσεται στην κατηγορία της "διοίκησης επιχειρήσεων", της "λογιστικής" ή των "υπηρεσιών που παρέχονται στις επιχειρήσεις"», όπως σημειώνει η γαλλική εφημερίδα.

Οι όποιες αναφορές της στο ΕΣΥ είναι το πρόσχημα για την επιχείρηση κατεδάφισης.

Ετσι δεν είναι καθόλου αντιφατικό η κυβέρνηση να υπερηφανεύεται που η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας κατέταξε το δημόσιο σύστημα της χώρας στη 14η θέση σε όλο τον κόσμο και από την άλλη να διακηρύσσει ότι θα φέρει τα πάνω - κάτω.

Χρέος όμως και των λαϊκών στρωμάτων και των συνδικαλιστικών τους φορέων είναι να χαράξουν μια γραμμή άμυνας και ταυτόχρονα να διεκδικήσουν ένα ολοκληρωμένο δημόσιο σύστημα υγείας στα πλαίσια μιας άλλης πολιτικής.