ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ωρα ευθύνης και δράσης

Δεν πέρασαν ούτε ώρες από την ανακοίνωση για τη «σωτηρία» της χώρας από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ και άρχισε η προπαγάνδα για την ανάγκη λήψης και πρόσθετων μέτρων. Κάθε μέρα επιβεβαιώνεται περίτρανα ότι η αντεργατική, αντιλαϊκή επίθεση δεν έχει ημερομηνία λήξης, το κεφάλαιο δε χορταίνει με τίποτα, η κυβέρνηση και όσοι τη στηρίζουν είναι αδίστακτοι.

Μετά τη μείωση μισθών, μετά το «πάγωμα» και επί της ουσίας μείωση και των συντάξεων, μετά τη φορολεηλασία που αποτυπώθηκε και στο φορολογικό νομοσχέδιο, οι ανατροπές σε Υγεία, Παιδεία, Κοινωνική Ασφάλιση μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη. Η κυβέρνηση, με σχέδιο και αξιοσημείωτη στοχοπροσήλωση, ετοιμάζει τα επόμενα αντιλαϊκά μέτρα. Μέτρα για τη σωτηρία και μακροημέρευση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου. Την ίδια στιγμή η εργατική λαϊκή οικογένεια βιώνει το Γολγοθά της ακρίβειας και των καθημερινών ανατιμήσεων, της μείωσης του εργατικού εισοδήματος, την ανεργία και την υποαπασχόληση, το φόβο των απολύσεων, τις αυθαιρεσίες της εργοδοσίας υπό την υψηλή προστασία της κυβέρνησης.

Ολοκληρωτικός ο πόλεμος που κήρυξαν η κυβέρνηση, το κεφάλαιο με τους μηχανισμούς του και τα κόμματά του στο λαό. Και σε αυτόν τον πόλεμο μπορεί να δοθεί μόνο μια απάντηση: Γενική επιστράτευση όλων των δυνάμεων, οργάνωση της ταξικής πάλης, πόλεμος στον πόλεμο της πλουτοκρατίας. Οι εργάτες δεν πρέπει να δείξουν καμιά ανοχή στα παραμύθια της πλουτοκρατίας, καμιά εμπιστοσύνη στις έωλες υποσχέσεις ότι η κατάσταση δήθεν θα καλυτερέψει αν περάσουμε τον «κάβο» της κρίσης. Το αύριο θα είναι ακόμα χειρότερο από το σήμερα, αν τώρα δεν ξεσηκωθεί η εργατική τάξη, αν τα λαϊκά στρώματα δε βγούνε στο προσκήνιο.

Να, γιατί η 48ωρη απεργία στις 21 και 22 του Απρίλη είναι μια μάχη για την επιβίωση του εργάτη και της εργάτριας, μια μάχη για το σήμερα και το αύριο της εργατικής τάξης. Και αυτήν τη μάχη πρέπει να τη δώσουμε με πείσμα και αποφασιστικότητα. Με εμπιστοσύνη στις αστείρευτες δυνάμεις του λαού μας, με επιμονή για το ξεπέρασμα των υπαρκτών δυσκολιών. Τώρα, την ώρα που προετοιμάζεται αυτή η μάχη, δε χωρά καμιά επανάπαυση, καμιά αναμονή. Με μπροστάρηδες τα ταξικά συνδικάτα, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, το κάλεσμα της απεργίας πρέπει να φτάσει παντού: Στις φάμπρικες και στα γραφεία, στα γιαπιά και στα σχολεία, στις δημόσιες υπηρεσίες και στις γειτονιές. Τώρα είναι ώρα προσωπικής ευθύνης κάθε εργάτη, κάθε συνδικαλιστή, κάθε σωματείου. Δε χωράνε μισόλογα ούτε υπεκφυγές. Είναι ώρα δράσης και αποφάσεων. 'Η ο λαός θα σηκώσει το ανάστημά του ή θα συντριβεί κάτω από τη σιδερένια φτέρνα της πλουτοκρατίας. 'Η ο λαός ή τα μονοπώλια. Μέση λύση δεν υπάρχει.

Σε αυτή τη μάχη μεγάλες είναι οι ευθύνες των κομμουνιστών, των μελών και φίλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Αυτοί πρέπει να μπούνε στην πρώτη γραμμή, να δώσουν το παράδειγμα με την προσφορά τους. Αυτοί πρέπει πρώτοι απ' όλους να σηκώσουν το βάρος και αυτής της ταξικής αναμέτρησης. Με αυτοθυσία, με αυταπάρνηση, πρωτοβουλίες και σχέδιο, στη διαφώτιση και την οργάνωση της μάχης, μπορούμε να συσπειρώσουμε ευρύτερα στρώματα, να τραβήξουμε και νέες δυνάμεις. Με εμπιστοσύνη στους ανθρώπους του μόχθου, με τη συσσωρευμένη εμπειρία, μπορούμε να ανοίξουμε δρόμους στον αγώνα για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Αμεσες ανατροπές

Γρηγοριάδης Κώστας

Οσο πλησιάζει η ημέρα που το υπουργείο Εργασίας θα παρουσιάσει τις θέσεις του για το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο που ψήνει, τόσο γίνεται καθαρότερο ότι οι ανατροπές θα τεθούν σε εφαρμογή άμεσα και θα έχουν σκληρές συνέπειες για όλους τους ασφαλισμένους. Ενώ δηλαδή αρχικά η κυβέρνηση εμφανιζόταν να παραπέμπει τις όποιες αλλαγές στο τέλος της δεκαετίας, με την εφαρμογή του «νέου μοντέλου» από το 2018 και μετά, σιγά - σιγά ομολογείται το αντίθετο.

Ετσι ο υφυπουργός Εργασίας, σε συνέντευξή του, έκανε καθαρό ότι ο νέος τρόπος υπολογισμού της σύνταξης με τους μειωμένους συντελεστές αναπλήρωσης, ο οποίος θα οδηγήσει σε δραστική συρρίκνωση των συντάξεων, θα εφαρμοστεί όχι από το 2018 αλλά άμεσα. Και αυτό, ενώ ήδη είναι σε λειτουργία ο νόμος Ρέππα, που σε Δημόσιο, τράπεζες και ΔΕΚΟ κάθε χρόνο μειώνει τις συντάξεις που απονέμονται και ενώ παράλληλα «τρέχει» και η εφαρμογή του νόμου Πετραλιά που σε πολλές κατηγορίες αυξάνει τα όρια ηλικίας.

Ολα τα παραπάνω, ενώ η κυβέρνηση ήδη ετοιμάζεται να νομοθετήσει και για το Ασφαλιστικό των δημοσίων υπαλλήλων με το οποίο θα αυξήσει δραματικά τα όρια ηλικίας των γυναικών και θα μετατρέψει την ασφάλισή τους σε επαγγελματική. Γίνεται καθαρό, λοιπόν, ότι οι ανατροπές στην Ασφάλιση δεν είναι ζήτημα του μέλλοντος, ούτε καν των επόμενων ετών... Και από εδώ και η ανάγκη για άμεση και αποφασιστική απάντηση όλων των εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.

Είναι προκλητική η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ

«Συνταγή καταστροφής η γενικευμένη εκποίηση των ΔΕΚΟ» τιτλοφορείται χτεσινή ανακοίνωση της ΓΣΕΕ με την οποία η συμβιβασμένη πλειοψηφία «αντιδρά» στις νέες ιδιωτικοποιήσεις που ετοιμάζει η κυβέρνηση. Οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού έχουν το θράσος να βγαίνουν και να καμώνονται τους δήθεν οργισμένους για το ξεπούλημα δημόσιων επιχειρήσεων όταν έχουν πρωταγωνιστήσει για να επιταχυνθεί και να διαφημιστεί ως κάτι θετικό για το λαό η απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών, της ενέργειας και μιας σειράς κλάδων στρατηγικής σημασίας.

Οταν ξεκίνησε η ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ η ΠΑΣΚΕ, που αρχικά έλεγε καμιά μετοχή σε ιδιώτες, κατέληξε να πρωτοστατεί στην καλλιέργεια αυταπατών στους εργαζόμενους με το αίτημα για δημόσιο έλεγχο. Τα ίδια υποστηρίζει κι η ΔΑΚΕ. Από κοντά κι οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, πότε μιλά για δημόσιο έλεγχο πότε για 100% δημόσιο ΟΤΕ αλλά ποτέ για κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας, στηρίζοντας τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Αντίστοιχη στάση έχουν κρατήσει π.χ. και με το ξεπούλημα των ναυπηγείων Σκαραμαγκά.

Η υποκρισία τους άλλωστε αποτυπώνεται και στη χτεσινή ανακοίνωση, όπου ...προς το τέλος διευκρινίζεται ότι «η ΓΣΕΕ εκφράζει τη ριζική αντίθεση στη γενικευμένη και ισοπεδωτική αντίληψη που έντεχνα καλλιεργείται για ενοχοποίηση και εκποίηση άνευ όρων, προϋποθέσεων και κριτηρίων των ΔΕΚΟ». Δηλαδή, ουσιαστικά λένε ναι στις ιδιωτικοποιήσεις, αρκεί να ...βρεθούν οι απαραίτητοι όροι, προϋποθέσεις και κριτήρια, δηλαδή το κατάλληλο περιτύλιγμα και η προπαγάνδα για να ξεγελαστούν οι εργαζόμενοι.

Η μαεστρία της ψευτιάς

Βασικό όπλο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και όσων στηρίζουν αυτή την πολιτική είναι η αυθαιρεσία. Δημιουργούν μια εικονική πραγματικότητα την οποία αναπαράγουν διαρκώς, με την αγαστή συνεργασία των αστικών ΜΜΕ. Η συνεχής επανάληψη τους δίνει τελικά οντότητα, αντιμετωπίζονται σαν να είναι αληθινά.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τον ισχυρισμό ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα είναι πάνω από ένα εκατομμύριο, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογηθεί το χτύπημα των δικαιωμάτων τους. Τον ίδιο ισχυρισμό επανέλαβε προχτές το αποκαλούμενο Κέντρο Μελετών και Ερευνας του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών που στηρίζει την πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Εφτασε να παρουσιάσει και δήθεν στοιχεία για τον ισχυρισμό αυτό.

Σε έγγραφο που έδωσε αναφέρει ότι από τη Γενική Γραμματεία Δημόσιας Διοίκησης προκύπτει ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι (μόνιμοι και συμβασιούχοι αορίστου χρόνου) είναι 370.517. Και τώρα θαυμάστε πώς γίνονται ένα εκατομμύριο. Σύμφωνα, σημειώνεται πιο κάτω, με εκτιμήσεις οι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου είναι 550 χιλιάδες! Ετσι, γενικά και αόριστα εκτιμήσεις χωρίς να λέει ποιος τις κάνει και με τι κριτήρια. Και για το τέλος φυλάει ένα ακόμα ωραίο. Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν 177.600 που είναι στρατιωτικό προσωπικό. Ως πηγή για τον αριθμό του προσωπικού στις ένοπλες δυνάμεις αναφέρει τη... «βικιπαίδεια»! Μια υποτιθέμενη εγκυκλοπαίδεια στο Ιντερνετ, στην οποία ο καθένας μας μπορεί να παρέμβει και να γράψει ό,τι θέλει.

Τα παραπάνω, ισχυρίζεται το Κέντρο, «αποδεικνύουν ότι οι εκτιμήσεις πως ο συνολικός αριθμός των υπαλλήλων που απασχολούνται στο δημόσιο τομέα υπερβαίνει το 1.000.000 είναι ακριβείς». Δηλαδή, κάνοντας φαύλους κύκλους είναι σα να μας λέει: «οι εκτιμήσεις κάποιων επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις κάποιων άλλων». Τι ακαταμάχητη επιχειρηματολογία!

Τα παραπάνω δεν αναφέρονται για να δείξουμε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι λιγότεροι ή περισσότεροι. Αλλά ως ένα παράδειγμα της τέχνης των εκπροσώπων του κεφαλαίου να κατασκευάζουν όποιες πραγματικότητες θέλουν. Και ως προετοιμασία και προτροπή για απολύσεις στο δημόσιο, προκειμένου να μειωθούν τα κρατικά έξοδα όπως επιτάσσουν τα ...ελλείμματα.