Εξαιρετικά ακριβής στις περιγραφές.

Για τον αστικό Τύπο, ο λόγος. Που όσα «δεν ήξερε» τόσον καιρό - όταν έπρεπε έγκαιρα να μάθει και να προετοιμαστεί η εργατική τάξη για να αντιδράσει - τα έμαθε, τελικά, σε μια νύχτα.

Διαβάζεις τα «σεντόνια» τους και σου δίνουν την αίσθηση ως και ότι θλίβονται. Μέχρι να βάλεις την ερώτηση: και τι προτείνουν; Να εφαρμοστούν τα μέτρα!

Αυτό προτείνουν κι απλά περιγράφουν τι χάνουν οι εργαζόμενοι. Αλλά κι αυτό το λένε μισό. Γιατί όταν κάποιος χάνει, κάποιος άλλος κερδίζει. Γι' αυτό δε λένε λέξη.

Ποιος και πόσα κερδίζει από την εφαρμογή αυτής της πολιτικής; Το ποιος χάνει το βλέπουμε, δε χρειάζεται ανάλυση.

Αμύθητα ποσά με μια πολιτική απόφαση μεταφέρονται στους καπιταλιστές, αλλά αυτό δε φαίνεται πουθενά, ή σχεδόν πουθενά στον αστικό Τύπο.

Οποιος θέλει να μάθει πρέπει να ψάξει, να βρει, για παράδειγμα, από πού βγήκε το χρήμα με το οποίο αγοράστηκε ένα βαπόρι, σε ποιες συνθήκες, κάτω από ποιους νόμους δουλεύουν οι εργάτες που παράγουν αυτό που μεταφέρει το βαπόρι και κάπως έτσι να φτάσει στο προφανές: ότι αυτό που αφαιρείται από εκείνο ή το άλλο τμήμα της εργατικής τάξης, γίνεται συγκεντρωμένος πλούτος στα χέρια των καπιταλιστών, που, όντας ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, καθορίζουν και τους όρους της εκμετάλλευσης.

Η κατάληξη μιας τέτοιας έρευνας, όμως, αναδεικνύει αυτόματα τον ασίγαστο πόλεμο ανάμεσα σε δύο τάξεις. Δείχνει πως η αστική πολιτική και η εκμετάλλευση των εργατών πάνε μαζί. Ε, αυτό το συμπέρασμα δε συμφέρει.

Γι' αυτό είναι στεγνό το κλάμα στις τιβί, να περιγραφεί η κατάσταση, να κυλήσουν οι μέρες, να ψηφιστούν οι νόμοι και πάμε γι' άλλα. Πάντα θα έχουν να περιγράφουν δυστυχία και να προτείνουν σωτήρα, κάθε φορά έναν διαφορετικό χότζα που βάζοντας - βγάζοντας μια κότα ή μια κατσίκα στην τρώγλη θα περνιέται και για σοφός.

Το θέατρο που παρακολουθούμε γύρω μας είναι σ' ευθεία αντίθεση με τη ζωή που θέλουν, έχουν ανάγκη οι εργάτες που ψάχνουν τον τρόπο.

Σ' αυτό παρεμβαίνει το ΚΚΕ και κάνει καθαρό ότι οι άνθρωποι της δουλειάς έχουν τη δύναμη. Να οργανωθούν, να κάνουν πλατιά τη λαϊκή συσπείρωση, τέτοια που να εκφράζει όχι μόνο τη δυσαρέσκεια, αλλά και τον καλύτερο κόσμο στον οποίο μπορούμε να ζήσουμε.

Το δίλημμα, διά ταύτα, δεν είναι εκλογές ή όχι, αλλά αν θα καταδικαστεί ή όχι αυτή η πολιτική. Και στις εκλογές, και πριν, και μετά από αυτές.

Αυτή η καταδίκη πρέπει να εκφράζεται κάθε μέρα. Στους αγώνες που εξελίσσονται, σ' αυτούς που οργανώνονται. Στο δυνάμωμα της λαϊκής συσπείρωσης, στο στέριωμα της συνείδησης ότι η εργατική τάξη πρέπει να διεκδικήσει την εξουσία για τον εαυτό της.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ την κυρίαρχη πολιτική και το μνημόνιο

ΤΟ ΒΗΜΑ: Προσαρμογή - σοκ για τις μητέρες στο Δημόσιο

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Φορτώνουν ως 15 χρόνια στις μητέρες

ΕΘΝΟΣ: ΟΛΟΙ ΣΤΑ 65 και μείωση στις συντάξεις

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΤΑ ΠΑΝΩ ΚΑΤΩ στο ασφαλιστικό του Δημοσίου

Ο ΛΟΓΟΣ: ΜΕΧΡΙ ΤΟ 2013 η εξίσωση των ορίων

ΤΑ ΝΕΑ: Ανδρες, γυναίκες όλοι στα 65

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΟΛΟ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΟ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Πήρε φωτιά το Μαξίμου

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΡΙΧΝΕΙ ΤΟ ΓΑΝΤΙ στους βουλευτές του

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Στη δοκιμασία της Βουλής το εργασιακό

Η ΑΥΓΗ: Εκβιάζουν τη Βουλή

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ οι αντιδράσεις στο ΠΑΣΟΚ

Η ΧΩΡΑ: Κρας τεστ με τον τρόμο της κάλπης

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Τραπεζικό Ταμείο εκτάκτου ανάγκης

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΙΣ ΜΙΖΕΣ

«Η κυβέρνηση θέλοντας και μη (...) υπέγραψε τον περασμένο Μάιο και ψήφισε αργότερα στη Βουλή το περιβόητο μνημόνιο (...) Πολλοί θέλουν να προσπερνούν εκείνη τη συμφωνία και τις υποχρεώσεις που τη συνοδεύουν, παρ' ότι πέρασε μόλις ένας μήνας από τη συνομολόγησή της. Ωστόσο τα πράγματα είναι καθαρά. Οι βουλευτές του ΠαΣοΚ ψήφισαν το μνημόνιο, αποδέχθηκαν τη βασική συμφωνία και εκείνη η υπογραφή τούς ακολουθεί, τους δεσμεύει, δεν μπορούν να την αρνηθούν. Οσοι σήμερα αντιδρούν στα μέτρα για τις συντάξεις και την αγορά εργασίας προσπαθώντας να αυτοπροστατευθούν οφείλουν να γυρίσουν έναν μήνα πίσω και να θυμηθούν την πρώτη ψήφο» (ο Α. Καρακούσης στο ΒΗΜΑ).

«Ο Α. Λοβέρδος το είχε ξεκαθαρίσει. Οτι δεν θα σηκώσει μόνος τον σταυρό. Ο καθένας θα αναλάβει το δικό του μερίδιο ευθύνης (...) το μέλλον των εργασιακών σχέσεων και του ασφαλιστικού εξαρτώνται τώρα από την ψήφο των βουλευτών που έως τώρα αντιδρούσαν (...) και ποια θα είναι η αντίδραση του Παπανδρέου αν... (...) δεν το έχει σε τίποτα να πάει σε εκλογές» (από το κύριο άρθρο στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

«Νομίζω ότι ο κ. Παπανδρέου θα κάνει πολύ καλά να κάνει τις πρόωρες εκλογές. Να πει αυτό που πλέον κάνει και να νομιμοποιήσει αυτή τη πολιτική. Δεν πρέπει να μπαίνει θέμα ότι αν ψηφίσεις αυτό που πιστεύεις θα υπάρχει η απειλή των πρόωρων εκλογών. Να μη μείνει μόνο στην απειλή» (ο ανεξάρτητος βουλευτής Β. Οικονόμου / ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

«Μόνο ένας παράφρων θα μπορούσε σήμερα, στην Ελλάδα, να συζητάει για εκλογές» (ο Γ. Πρετεντέρης στα ΝΕΑ).

«Λάθος είναι από ένα σημείο και μετά η "μανιέρα Λοβέρδου" και οι "απειλές" κάποιων βουλευτών στο παρασκήνιο, όταν έχουν ήδη ψηφίσει το μνημόνιο. Αυτό μετατρέπει την προσπάθεια ανασύνταξης της χώρας σε μια ηττοπαθή και ενοχική διαδικασία. Δηλαδή, τελικά την υπονομεύουν» (ο Π. Παναγιώτου στο ΕΘΝΟΣ).

«Καλό θα είναι να το πάρουν απόφαση όλοι στο ΠΑΣΟΚ ότι η διαδικασία στην οποία θέλοντας και μη έχουν μπει δεν έχει περιθώρια για "καλούς" και " κακούς"» (ο Ε. Μπαρτζινόπουλος στο ΕΘΝΟΣ).