Παπαγεωργίου Βασίλης

Ιδού οι βασικοί άξονες της νέας οικονομικής πρότασης της νέας ΝΔ, που ο Α. Σαμαράς παρουσίασε την περασμένη Τετάρτη στο Ζάππειο με τον βαρύγδουπο και κατ' εξοχήν επικοινωνιακό (διάβαζε δημαγωγικό) τίτλο «Στρατηγική ελπίδας για την έξοδο από την κρίση». Μια απλή ματιά βέβαια στο κείμενο της ομιλίας του προέδρου της ΝΔ αρκεί για να φανεί καθαρά ότι η στρατηγική αυτή όχι μόνο δεν αμφισβητεί στο ελάχιστο το μνημόνιο και τα βάρβαρα αντεργατικά μέτρα που περιλαμβάνει, αλλά το θεωρεί βασικό συστατικό και αναγκαία προϋπόθεση για την επιτυχή υλοποίησή της. Επανειλημμένα εξάλλου ο πρόεδρος της ΝΔ διαβεβαίωνε σε όλους τους τόνους ότι «θα τηρήσουμε τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η χώρα με το μνημόνιο».

Αυτό που επιχειρεί να κάνει η ηγεσία της ΝΔ με τη νέα στρατηγική της είναι να εμπλουτίσει το μείγμα της εφαρμοζόμενης πολιτικής με μια δέσμη γενναίων φιλομονοπωλιακών μέτρων, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση στις λαϊκές μάζες ότι «μέσα από αυτό το δρόμο θα απαλλαγούμε μια ώρα νωρίτερα από τις δεσμεύσεις του μνημονίου». Ιδεολογικά και όσο περνάει από το χέρι της θέλει να ενισχύσει την αντίληψη ότι η έξοδος από την κρίση και η «επάνοδος» στην ανάπτυξη είναι υπόθεση ενίσχυσης από το κράτος των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων.

Αυτή ακριβώς είναι η «κόκκινη κλωστή» που διαπερνά τη στρατηγική της: Το κράτος να αναλάβει να διευκολύνει την επέκταση του κεφαλαίου σε όλους τους τομείς οικονομίας που μπορούν να φέρουν μεγάλο και γρήγορο κέρδος, σε όλες τις αγορές, να διασφαλίσει πιο φτηνή εργατική δύναμη, να το απαλλάξει από «περιττά» κρατικά βάρη και πάσης φύσεως εμπόδια (π.χ. εργατική νομοθεσία), να του εκχωρήσει την περιουσία του Δημοσίου έναντι «πινακίου φακής» κ.ο.κ. Είναι εύκολα αντιληπτό ότι η στρατηγική της ΝΔ είναι η στρατηγική της πλουτοκρατίας, που σε αυτή τη φάση προωθείται από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι τυχαίο ότι το σύνολο σχεδόν των μέτρων που εξήγγειλε ο Α. Σαμαράς περιλαμβάνονται στην έκθεση του ιδρύματος των βιομηχάνων (ΙΟΒΕ) που δημοσιοποιήθηκε δύο μέρες νωρίτερα και τα περισσότερα από αυτά υλοποιούνται ή έχουν μπει στο δρόμο της υλοποίησης από την κυβέρνηση.

Προκειμένου να καταστήσει πιο ελκυστική τη στρατηγική του κόμματός του και να μπορέσει να πουλήσει ψεύτικες ελπίδες, ο Α. Σαμαράς στο Ζάππειο αναφέρθηκε στο ένα σκέλος της, αυτό που αφορά την ενίσχυση με ζεστό χρήμα των επιχειρήσεων, ενώ απέφυγε σκόπιμα να αναφερθεί στον πυρήνα της, δηλαδή τα «αναγκαία» αντεργατικά μέτρα. Δεν είπε τίποτα δηλαδή για τα μέτρα που προωθούνται προκειμένου να γίνει πιο φτηνή η εργατική δύναμη, αλλά και όλα όσα αφορούν την αναπαραγωγή της (Παιδεία, Υγεία, Κοινωνική Ασφάλιση, Πρόνοια κ.ο.κ.).

Η θέση όμως της ΝΔ προκύπτει ξεκάθαρα από το κεντρικό σύνθημα που συνοψίζει την πολιτική της, «ανταγωνιστικότητα παντού». Στην πράξη, για παράδειγμα, αυτό σημαίνει ότι οι μισθοί πρέπει να γίνουν ελκυστικοί για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της χώρας και να προσελκύσει τους πολυπόθητους επενδυτές. Τη κυρίαρχη αυτή λογική την εξέφρασε πολύ παραστατικά ο Α. Σαμαράς όταν ζήτησε τη νέα μείωση των φορολογικών συντελεστών για τις μεγάλες επιχειρήσεις: «Δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να μπει σε τροχιά διατηρήσιμης ανάπτυξης όταν οι φορολογικοί της συντελεστές είναι υπερδιπλάσιοι όσων ισχύουν στις γειτονικές χώρες», αποφάνθηκε, παρόλο που γνωρίζει πολύ καλά ότι οι φορολογικοί συντελεστές για τις επιχειρήσεις στη χώρα μας είναι χαμηλότεροι στην ευρωζώνη και πάντως έχουν μειωθεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα τα τελευταία χρόνια (από 35% στο 20%)...

Αυτή η λογική της ανταγωνιστικότητας διέπει και τους μισθούς, οι οποίοι - έχουν ήδη αρχίσει δειλά να το λένε - θα πρέπει να μειωθούν «στα επίπεδα των γειτονικών χωρών», χάριν της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Εξάλλου η ΝΔ συμφωνεί και επαυξάνει με την ενίσχυση της ελαστικότητας στην αγορά εργασίας και βέβαια στηρίζει στην πράξη την προωθούμενη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την απελευθέρωση των απολύσεων, την κυριαρχία γενικότερα των ελαστικών μορφών απασχόλησης.

Επιπλέον η ΝΔ δεν ανέχεται τις απεργιακές κινητοποιήσεις, τις οποίες, όπως και το ΠΑΣΟΚ, καταδικάζει επειδή «διαλύουν την οικονομία», ενώ έχει στοχοποιήσει ανοιχτά τους ταξικούς αγώνες και το ΠΑΜΕ. Παρόλο που στα λόγια υποστηρίζει το δικαίωμα στην απεργία, στην πράξη το αμφισβητεί ευθέως, θεωρώντας το «εμπόδιο» για την προσέλκυση των επενδύσεων. Το παραδέχθηκε έμμεσα πλην σαφώς ο πρόεδρος της ΝΔ, λέγοντας ότι οι επενδύσεις «προϋποθέτουν άνεση κινήσεων και βαθμούς ελευθερίας που η Ελλάδα σήμερα δε διαθέτει»...

Η μεγάλη ψευδαίσθηση όμως που επιχειρεί να δημιουργήσει η ΝΔ είναι ότι μέσω της αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, το κράτος θα μπορέσει να εξοικονομήσει αρκετά χρήματα (τα υπολογίζει στα 50 δισ. στα επόμενα δύο χρόνια) και άρα με αυτό τον τρόπο θα χρειαστούν λιγότερο επώδυνα αντιλαϊκά μέτρα. Ουδέν αναληθέστερον. Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τις δύο τελευταίες δεκαετίες ξεπούλησαν μεγάλο μέρος της κινητής και ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, εισέπραξαν δεκάδες δισ. ευρώ, αλλά το χρέος αντί να μικρύνει, υπερδιογκώθηκε... «Ξεχνάει» η ηγεσία της ΝΔ ότι το χρέος δημιουργήθηκε εξαιτίας των φοροαπαλλαγών του κεφαλαίου, των οφσόρ, των γενναιόδωρων αναπτυξιακών κινήτρων, των χαριστικών ρυθμίσεων, της καταλήστευσης της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων, των εξοπλιστικών προγραμμάτων, τα πρωτοφανή εγγυημένα υπερκέρδη των μονοπωλίων κ.ο.κ. Κι όμως αυτή την πολιτική εμφανίζει ως «εναλλακτική λύση»...

Η ελληνική αστική τάξη έγραψε ιστορία σε αυτό το κεφάλαιο. Μικρομεσαίοι καπιταλιστές, βλέπετε, μεγαλωμένοι στη σκιά αυτοκρατοριών, συμπληρώματα και πιστοί ακόλουθοι των ιμπεριαλιστών μεγαλοαστών της καπιταλιστικής δύσης - του Λονδίνου ιδιαίτερα - τρεφόμενοι με τα αποφάγια των ισχυρών του κόσμου, πάντοτε φαντασιώνονταν ότι είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από εκείνο το οποίο πραγματικά υπήρξαν. Ως σύγχρονοι Ιζνογκούντ ήθελαν πάντα να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του όποιου χαλίφη και οι συμπεριφορές τους κυμαίνονταν από την άκρατη υποτέλεια και τον απόλυτα δουλοπρεπή ραγιαδισμό - ενώπιον των ισχυρότερων - ως την αλαζονική ανθρωποφάγο σκληρότητα ως προς τους πιο αδύναμους και ως προς τον ίδιο το λαό τους.

Αδίστακτοι οι πολιτικοί εκπρόσωποι και ταγοί του ελληνικού αστισμού απέδειξαν ότι ήσαν ικανοί να ορκίζονται αιώνια πίστη στον βρετανικό ιμπεριαλισμό λίγο πριν βραδιάσει και να ξημερώνονται ως κυβέρνηση της ναζιστικής «Νέας Τάξης» κάτω από την κηδεμονία των εχθρών της προηγούμενης ημέρας, Ιταλών και Γερμανών: Τον Απρίλιο του 1941 το απέδειξαν αυτό. Η μεγάλη τους τέχνη υπήρξε πάντοτε η ανάγνωση των χειλιών του αφέντη τους έτσι ώστε πρόθυμα να προλαβαίνουν κάθε του επιθυμία, κάθε του ψιθυριστή προσταγή.

Οπως και ο χαρισματικός Ιζνογκούντ, έτσι και ο ελληνικός καπιταλισμός κατέστρωσε μεγαλεπήβολα ως και σατανικά σχέδια για να δώσει στις φαντασιώσεις του σάρκα και οστά. Τι «μεγάλες ιδέες» στο παρελθόν, τι «μεγάλες Ελλάδες», τι θάλασσες και ήπειροι και αυτοκρατορικά μεγαλεία στα ίχνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου ούτε λίγο ούτε πολύ! Αλλοι πληρώναν εξάλλου το λογαριασμό όταν τα σχέδια αυτά τελείωναν στο αιματοκύλισμα και στη συμφορά του λαού μας και των γειτονικών μας λαών.

Η ιστορία κύλισε μπροστά. Οι βασικές ιδιότητες του ελληνικού καπιταλισμού παρέμειναν αναλλοίωτες. Το «στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας» του 1947 μετατράπηκε στις μέρες μας στο πλέον επίκαιρο «κεφαλαιοκράτες των Funds, ιδού ο λαός σας». Η ουσία παρέμεινε η ίδια.

Οπως σε τακτά χρονικά διαστήματα συμβαίνει στη διάρκεια της ιστορίας του καπιταλισμού στη χώρα, στις μέρες μας ζούμε πάλι την αποτυχία (με μετριοπαθή ορολογία...) ενός ακόμα φιλόδοξου σχεδίου του ελληνικού καπιταλισμού. Λίγα χρόνια νωρίτερα, ο τελευταίος ανακάλυψε μία ακόμη «μεγάλη ιδέα» και επένδυσε όλη του τη δραστηριότητα στην πραγμάτωσή της, υποθηκεύοντας αυτό που η πολιτική του κυριαρχία του επιτρέπει: Το βιος και τις ελευθερίες του ελληνικού λαού.

Πρόκειται φυσικά για εκείνη την ηρωική έφοδο προς την Ευρώπη - με επικεφαλής τους «Εθνάρχες» μας - όπου με λάβαρο μεγαλοστομίες του τύπου «ισχυρή Ελλάδα», «ισχυρή οικονομία», «απρόσβλητη στην κρίση» και άλλα θριαμβευτικά, οι πολιτικοί εκφραστές της αστικής μας τάξης υπέγραψαν όλα τα συμβόλαια της εκποίησης όσων ανήκουν στη χώρα και το λαό της: Στο Μάαστριχτ, στη Λισαβόνα και όπου αλλού.

Εκτοτε, πολύ σύντομα, από θρίαμβο σε θρίαμβο, φτάσαμε στο απόλυτο αδιέξοδο όπως πάντοτε συμβαίνει στις ιστορίες του συμπαθούς βεζίρη Ιζνογκούντ. Το λογαριασμό και πάλι οι ίδιοι θα τον πληρώσουν φυσικά: Ο λαός της Ελλάδας του οποίου το όποιο τμήμα επιζήσει, θα γυρίσει πίσω στην κοινωνικά λίθινη εποχή...

Αυτήν τη θλιβερή κατάσταση καλούνται να εξωραΐσουν οι «δημοσιολόγοι» των αστικών «μέσων μαζικής ενημέρωσης», των εφημερίδων και των καναλιών. Δεν είναι εύκολο το έργο τους. Η δριμύτητα της επέλασης των αντι-λαϊκών μέτρων τους τους επιβάλλει υπερωρίες απασχόλησης (νομίζω ακριβοπληρωμένες στη δική τους επαγγελματική κατηγορία) και τους οδηγεί σε βιαστικά και αξιοσημείωτα πρόχειρα ως και εκπληκτικά συμπεράσματα: Χαρακτηριστικό παράδειγμα το σημείωμα του Γιάννη Πρετεντέρη στο «Βήμα» της Κυριακής 4 Ιουλίου.

Εισβάλλοντας στο χώρο της ιστορίας, ο γνωστός «δημοσιολόγος» ισχυρίστηκε ότι η ύπαρξη του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας πιστοποιείται μόνο στις «μπροσούρες» του «Τομέα προπαγάνδας του ΚΚΕ». Ουδεμία άλλη μαρτυρία ιστορική ή μη πιστοποιεί την ύπαρξη των τεράστιων λαϊκών κινημάτων που τράνταξαν τα θεμέλια του ελληνικού αστισμού και του τότε ιμπεριαλισμού - ναζιστικού, αποικιοκρατικού ή απλά καπιταλιστικού - της δεκαετίας του σαράντα - πενήντα...

Οσοι παρακολουθούν τηλεόραση ή διαβάζουν εφημερίδες θα έχουν διαπιστώσει μάλλον ότι οι «δημοσιολόγοι» περνούν δύσκολες ημέρες. Δε φανταζόμασταν όμως ότι ετούτη η πίεση των ημερών, τους έχει πειράξει σε τέτοιο βαθμό...