Eurokinissi

Μέχρι και εξαρτήματα υπερσύγχρονων πυραύλων κατασκευάζουν τα ΕΑΣ, που όμως ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, συνειδητά και διαχρονικά, τα απαξιώνουν

Την ίδια στιγμή, όμως, που η ΕΑΣ αφήνει απλήρωτους τους εργαζόμενους, η χώρα μας παραμένει στην κορυφή της πυραμίδας τον εξοπλιστικών δαπανών ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης. Για να αποκτήσει η χώρα αμυντική βιομηχανία, που να ανταποκρίνεται στις αμυντικές και γενικότερες παραγωγικές ανάγκες της χώρας, απαιτείται ανάπτυξη προς όφελος του λαού. Αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, από το «νέο δόγμα». Απαιτείται Ενιαίος Δημόσιος Φορέας Αμυντικής Βιομηχανίας, με μια άλλη, λαϊκή, εξουσία που στην προτεραιότητά της θα έχει τις πραγματικές ανάγκες της χώρας και των εργαζομένων. Ο «Ρ», σήμερα, επιχειρεί ακριβώς να αναδείξει την κατάσταση που επικρατεί στα ΕΑΣ και μιλήσαμε με τον Θανάση Κοτρώνη, μέλος του ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων στα ΕΑΣ Υμηττού και τον Μάρκο Αλεξίου, εργαζόμενο στα ΕΑΣ Ελευσίνας.

Eurokinissi

Η ανάγκη να φύγει η χώρα από τη λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ αναδεικνύεται και από την υπόθεση των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων

Και ο Θ. Κοτρώνης προσθέτει: «Ας δούμε τι έχουν παράξει μέχρι σήμερα τα ΕΑΣ, εκτός από πολεμικό υλικό. Η ΠΥΡΚΑΛ ανταποκρινόταν στα μεγάλα έργα της ΔΕΗ. Παρήγαγε, μελετούσε και κατασκεύαζε όλον τον εξοπλισμό που είχε να κάνει με τα ορυχεία, έφτιαχνε ταινιοδρόμους, αποθέτες, εκσκαφείς, μειωτήρες κλπ. Παλιότερα έφτιαχνε τις μηχανές ΦΑΡΙΜΑΝ (πετρελαιομηχανές). Είχε τη μελέτη και κατασκευή ανεμογεννητριών, όπου διαθέτουμε τεχνογνωσία. Θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μέχρι και ιατρικά μηχανήματα, όπως εξαρτήματα μηχανημάτων αιμοκάθαρσης. Ακόμη, έχουμε το τμήμα μεταλλικών κατασκευών, που θα μπορούσε να κατασκευάζει γέφυρες. Αρκεί να αναφέρουμε ότι έχουμε κάνει τη βυθιζόμενη γέφυρα στον Ισθμό της Κορίνθου». Οπως εξηγεί, ακόμη και σήμερα, τα ΕΑΣ βγάζουν εξαρτήματα των πυραύλων «ΣΤΙΓΓΕΡ» και «ΑΪΡΙΣ», καθώς και το πυροβόλο του τεθωρακισμένου «ΛΕΟΠΑΡΝΤ».

Από την τελευταία κινητοποίηση των εργαζομένων στα ΕΑΣ, με μπροστάρη τις ταξικές δυνάμεις

Από 7.000 εργαζόμενους, αυτή τη στιγμή έχουν απομείνει μόλις 1.600, μαζί με τους συμβασιούχους. Η παραγωγική υποαπασχόληση φτάνει στο 85%, με μηχανήματα - ορισμένα εξ' αυτών υπερσύγχρονα - να μένουν ανενεργά και να μη λειτουργούν εξαιτίας της μείωσης των παραγγελιών από τις κυβερνήσεις.

Μόνο τον τελευταία μήνα, τα ΕΑΣ εξαιρέθηκαν:

-- Από την παραγγελία 120 αρμάτων που δόθηκε σε εταιρεία του εξωτερικού.

-- Από τη μεγάλη «παρτίδα» καταστροφής πυρομαχικών, ώστε να μπορέσει να δοθεί επίσης σε μεγάλη εταιρεία του εξωτερικού.

Επιπλέον:

-- Πρόσφατα η κατασκευή 16.000 βλημάτων δόθηκε με απευθείας ανάθεση σε γερμανική εταιρεία και όχι στα ΕΑΣ.

-- Η «Ηλεκτρομηχανική Κύμης» (σ.σ.: θυγατρική των ΕΑΣ) ενώ ήταν έτοιμη να υπογράψει ανάθεση για παραγγελία 4.000 αλεξίσφαιρων γιλέκων, ανεξήγητα, ακυρώθηκε. Στο ίδιο εργοστάσιο, πριν από τρία χρόνια εργάζονταν 105 εργαζόμενοι, σήμερα 75 και το 2015 το προσωπικό θα φτάσει μόλις τα 20 άτομα, λόγω συνταξιοδοτήσεων.

Και αφού οι κυβερνήσεις οδήγησαν τα ΕΑΣ σε αυτή την απαξίωση, έρχονται τώρα να ξεπουλήσουν τη δημόσια περιουσία σε ιδιώτη, μέσω στρατηγικού επενδυτή. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Π. Μπεγλίτη, αναπληρωτή υπουργού Αμυνας, απαντώντας σε πρόσφατη Επίκαιρη Ερώτηση του βουλευτή του ΚΚΕ Γιώργου Μαυρίκου για τα ΕΑΣ: «Λέμε, "όχι" σε μια κρατικοδίαιτη αντίληψη περί λειτουργίας των αμυντικών βιομηχανιών δημοσίου χαρακτήρα στην Ελλάδα (...) Εάν δε χτυπήσουμε το δομικό πρόβλημα που λέγεται λειτουργικό κόστος, εάν δεν πάμε σε νέες μορφές μάνατζμεντ, εάν δε δούμε από την αρχή τη δομή της βάσης της αμυντικής βιομηχανίας του δημόσιου τομέα, δε θα κάνουμε τίποτα».

«Για μας, στρατηγικός επενδυτής σημαίνει καταστροφή», τονίζει ο Μ. Αλεξίου, περιγράφοντας τη θέση των ταξικών δυνάμεων στα ΕΑΣ. «Υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα επιχειρήσεων του δημόσιου τομέα που δόθηκαν σε ιδιώτες και το μόνο που κατάφεραν ήταν να χαθούν όλα τα εργασιακά δικαιώματα, να μειωθούν οι θέσεις εργασίας, να μην υπάρχει καμιά ανάπτυξη. Χαρακτηριστικό στο χώρο της αμυντικής βιομηχανίας είναι το παράδειγμα του Μυτιληναίου, ο οποίος πήρε την Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων (ΕΛΒΟ) και τώρα, που για διάφορους λόγους δεν υπάρχει διασφάλιση από την άποψη της εγγύησης των παραγγελιών και του τζίρου, παρατάει την εταιρεία. Και τα Ναυπηγεία του Σκαραμαγκά είναι επίσης μια ακόμη χαρακτηριστική περίπτωση για το πού οδηγούνται οι επιχειρήσεις από την ιδιωτικοποίηση. Δικαιώματα των εργαζομένων ισοπεδώνονται, θέσεις εργασίας μειώνονται και η κατάσταση της εταιρείας από την άποψη της ανάπτυξης, της εξυγίανσης και του εκσυγχρονισμού, όχι μονάχα δεν προχωράει, αλλά χειροτερεύει».

«Θεωρούσαμε και συνεχίζουμε να θεωρούμε», τονίζει ο Μ. Αλεξίου, «ότι η πορεία αυτή, της απαξίωσης της παραγωγικής διαδικασίας και του ανθρώπινου δυναμικού, μπορεί να σταματήσει. Η χώρα έχει ανάγκη από αμυντική βιομηχανία, με δραστηριότητες που θα μπορεί, σε ορισμένες περιόδους, να είναι και στον ειρηνικό τομέα, αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να απαλειφθούν τα αίτια που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Και τα αίτια δεν είναι άλλα από τις ασκούμενες πολιτικές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και την εξάρτηση της χώρας. Συνεπώς, για μας, για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, καμιά αυταπάτη δεν πρέπει να έχουν οι εργαζόμενοι ότι με κάποιες επιμέρους διορθώσεις μπορεί να δοθούν λύσεις στα σοβαρά και οξυμένα προβλήματα της εταιρείας, σε μια θετική κατεύθυνση».

Και ο Θ. Κοτρώνης συνεχίζει: «Δεν μπορεί να καλλιεργείς αυταπάτες στον εργαζόμενο - όταν φτιάχνεις ευρωστρατούς, συγκροτείς το στρατό στο πλαίσιο δυνάμεων ταχείας επέμβασης (Ιράκ, Αφγανιστάν, Περσικός, Σομαλία, Κόσσοβο κλπ.) - ότι μπορεί να υπάρξει μια αμυντική βιομηχανία η οποία θα λειτουργεί στα πλαίσια της εξυπηρέτησης των αμυντικών αναγκών της χώρας. Για να υπάρξει διέξοδος, πρέπει οι συσχετισμοί να αλλάξουν υπέρ του ταξικού κινήματος, υπέρ των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, υπέρ αυτών των πολιτικών δυνάμεων σήμερα που μιλάμε για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, για μια λαϊκή οικονομία μέσα από μια λαϊκή εξουσία. Και αυτή η δύναμη σήμερα είναι το ΚΚΕ. Πρέπει να καταλάβουν οι εργαζόμενοι σήμερα ότι πρέπει να γυρίσουν την πλάτη στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ και βεβαίως και στο ΛΑ.Ο.Σ. και στα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Αυτή είναι η διέξοδος».

Και ο Μ. Αλεξίου, επισημαίνει: «Επιπλέον, οι δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ προσπαθούν να δημιουργήσουν αντιθέσεις μεταξύ των σωματείων. Οτι, δήθεν, το πρόβλημα δεν είναι ενιαίο για όλα τα ΕΑΣ, αλλά αφορά κύρια την Ελευσίνα και τον Υμηττό και δεν αφορά τμήματα στο Λαύριο και στο Αίγιο, διότι είναι "σύγχρονα" ή είναι "αναπτυγμένα τεχνολογικά" κλπ. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να πέσουν σε αυτήν την παγίδα, που τη συντηρούν και την ενισχύουν δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ σε αντιπαράθεση μεταξύ των σωματείων». Μάλιστα, ακόμη και για τους ενοικιαζόμενους και συμβασιούχους των ΕΑΣ (συνολικά 280), η ΠΑΣΚΕ ζητά να... φύγουν όλοι και να γίνουν νέες προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ, αμφισβητώντας το δικαίωμά τους στη δουλειά, την ώρα που οι ταξικές δυνάμεις μιλάνε για πλήρη και σταθερή δουλειά, μονιμοποίηση δίχως όρους και προϋποθέσεις.

Ενδεικτικό της κατάστασης που δημιουργεί ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός είναι ότι ακόμη και τώρα, εξαντλούν όλη την αγωνιστικότητά τους σε κινητοποιήσεις με πλαίσιο που δεν αναδεικνύει τους πραγματικούς ενόχους και την πραγματική διέξοδο. «Οι επόμενες αγωνιστικές κινήσεις που πρότεινε το ΠΑΜΕ στους χώρους δουλειάς, ήταν να συνεχίσουμε τον αγώνα μας ακόμα πιο αποφασιστικά απαιτώντας από τον υπουργό δεσμεύσεις ότι δε θα προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση της εταιρείας, ότι θα παραμείνει 100% στο Δημόσιο, ότι θα διατηρηθεί το προσωπικό, ότι οι εργασιακές σχέσεις θα παραμείνουν πλήρεις και σταθερές και δε θα έχουμε εργολάβους, ενοικιαζόμενους κλπ. Οι άλλες δυνάμεις δε δέχονται. Η συζήτησή τους εξαντλείται στο πότε θα πάμε και αν θα πάμε στο ένα ή στο άλλο υπουργείο, χωρίς συγκεκριμένο πλαίσιο πάλης. Πηγαίνουν, κάνουν διάλογο, δε βγαίνει τίποτα και δημιουργείται απογοήτευση στους εργαζόμενους, αποστράτευση, κι έτσι είναι έτοιμοι, στη λογική του αναγκαίου κακού, να αποδεχτούν οποιαδήποτε λύση».

Και ο Μ. Αλεξίου, επισημαίνει: «Εμείς παλεύουμε να ανατρέψουμε αυτήν την κατάσταση, με καθημερινές συγκεντρώσεις, ανακοινώσεις, ενημερώσεις στους εργαζόμενους. Και η παρέμβασή μας στην τελευταία απεργία η συγκροτημένη εμφάνιση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, αυτό το χαρακτήρα είχε, να δώσουμε το δικό μας στίγμα, τη δική μας αναγκαιότητα, θέλουμε ο αγώνας μας να έχει θετικά αποτελέσματα.

Ο αγώνας δεν μπορεί να μείνει στην πύλη των εργοστασίων και ούτε σε κάποιες επαφές με τα διάφορα υπουργεία. Ο αγώνας πρέπει να βγει στην κοινωνία. Και για να βγει, ενημερώνοντας την κοινωνία, για το ποιος φταίει για τα τεράστια ελλείμματα της εταιρείας, ότι δε φταίνε οι εργαζόμενοι, αλλά φταίνε οι διάφορες κυβερνήσεις, και η σημερινή, που ενώ υπάρχει παραγωγική υποαπασχόληση πάνω από το 85%, παραγγελίες σημαντικές, που θα έδιναν και δουλειά και μια προοπτική στην εταιρεία, τις έδωσε στο εξωτερικό».

Η χώρα που κατέχει την τρίτη θέση στον αντίστοιχο δείκτη ανάμεσα στις χώρες μέλη του ΝΑΤΟ.

Η χώρα που βρίσκεται σταθερά στην πρώτη πεντάδα των μεγαλύτερων εισαγωγέων όπλων ανάμεσα σε όλες τις χώρες του κόσμου.

Η χώρα όπου το 25% του δημόσιου χρέους της, το οποίο σήμερα ξεπερνάει τα 300 δισεκατομμύρια ευρώ, οφείλεται σε εξοπλιστικές δαπάνες.

Στη χώρα αυτή, η εγχώρια αμυντική βιομηχανία βρίσκεται σε πορεία διαρκούς απαξίωσης και απειλείται είτε με διάλυση είτε με απορρόφησή της από τα πολυεθνικά μονοπώλια, που θα σημάνει την αποσύνθεση της παραγωγικής της βάσης και τη μετατροπή της, στην καλύτερη περίπτωση, σ' ένα τοπικό πρατήριό τους. Η περίπτωση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά δείχνει ανάγλυφα αυτή την εικόνα.

Ειδικότερα: Για το 5ετές εξοπλιστικό πρόγραμμα (2006-2010), το οποίο επεκτείνεται και στην επόμενη 5ετία (2011-2015), θα διατεθούν συνολικά 27 δισ. ευρώ για πληρωμές εξοπλισμών. Επίσης πάνω από 25 δισ. ευρώ κόστισαν στον ελληνικό λαό οι εξοπλισμοί για την προηγούμενη 10ετία. Στα ποσά αυτά δεν υπολογίζονται οι τόκοι.

Σε διεθνές επίπεδο, σύμφωνα με τα στοιχεία του «Διεθνούς Ινστιτούτου Ερευνών για την Ειρήνη, της Στοκχόλμης» (SIPRI), για την περίοδο 2004-2008, η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη πεντάδα των μεγαλύτερων εισαγωγέων όπλων ανάμεσα σε όλες τις χώρες του κόσμου, αφού αγόρασε το 4% των όπλων που διακινήθηκαν παγκόσμια. Η σειρά έχει ως εξής: Κίνα 11%, Ινδία 7%, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα 6%, Νότια Κορέα 6%, Ελλάδα 4%, Ισραήλ 4%, ΗΠΑ 3%, Τουρκία 3%, Αίγυπτος 3%, Αυστραλία 2% και όλες μαζί οι υπόλοιπες χώρες 51%. Να σημειωθεί ότι πρόκειται για εισαγωγές όπλων και επομένως χώρες όπως οι ΗΠΑ αλλά και η Τουρκία, που είναι παραγωγοί οπλικών συστημάτων, εμφανίζουν μικρό ποσοστό στις εισαγωγές.

Αποκαλυπτικά είναι τα στοιχεία του ίδιου Ινστιτούτου που αφορούν στις εξαγωγές όπλων για την περίοδο 1974-2008 από τις χώρες ΗΠΑ, Γερμανία και Γαλλία. Η Ελλάδα σταθερά στη διάρκεια της 35ετίας αυτής εισάγει σε ετήσια βάση το 3,74% των όπλων που εξάγουν παγκόσμια οι ΗΠΑ. Συνολικά αγόρασε από τις ΗΠΑ, όπλα αξίας 14,17 δισ. δολαρίων, σε σταθερές τιμές 1990.

Για την ίδια περίοδο η Ελλάδα είναι για τις πολεμικές βιομηχανίες της Γερμανίας από τους καλύτερους πελάτες τους, καθώς για την τελευταία 35ετία αγόρασε το 9,64% των παγκόσμιων εξαγωγών όπλων αυτής της χώρας. Σε απόλυτους αριθμούς, η Ελλάδα για όλη αυτήν την περίοδο αγόρασε από τη Γερμανία όπλα αξίας 5,76 δισ. δολαρίων, σε σταθερές τιμές 1990.

Από τη Γαλλία, για την ίδια περίοδο, η Ελλάδα αγόρασε το 5,51% των παγκόσμιων εξαγωγών της. Σε απόλυτους αριθμούς, η Ελλάδα για όλη αυτήν την περίοδο αγόρασε από τη Γαλλία όπλα αξίας 4,09 δισ. δολαρίων, σε σταθερές τιμές του 1990.

Συγκεντρωτικά, η Ελλάδα αγόρασε μόνο από αυτές τις τρεις χώρες (ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία), μέσα στην 35ετία, όπλα αξίας 24 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε σταθερές τιμές 1990. Για να κατανοήσει κανείς τι ακριβώς σημαίνει αυτό το ποσό των 24 δισ. δολαρίων, είναι ενδεχόμενα αρκετό να σημειώσουμε ότι ολόκληρο το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) της Ελλάδας εκείνη τη χρονιά ήταν της τάξης των 70 δισ. δολαρίων.

Αναφορικά με τη συμμετοχή των εξοπλιστικών δαπανών στο δημόσιο χρέος, κανείς δεν είναι σε θέση να δώσει ακριβή στοιχεία. Ενδεικτικά μόνο να αναφέρουμε ότι κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού του 2004 στη Βουλή ο τότε υπουργός Οικονομίας Ν. Χριστοδουλάκης παραδέχθηκε ότι «τουλάχιστον 25 μονάδες του δημόσιου χρέους οφείλονται στις δικαιολογημένες μεν, αλλά ιδιαιτέρως αυξημένες αμυντικές δαπάνες της χώρας μας».

Και όλες αυτές οι δαπάνες για οπλικά συστήματα υπαγορεύονται από τις ανάγκες του νέου επιθετικού δόγματος του ΝΑΤΟ, των σχεδίων του ιμπεριαλισμού για επιβολή της νέας τάξης πραγμάτων. Για εξοπλισμούς οι οποίοι περισσότερο από άλλους προηγούμενους γίνονται κατά παραγγελία των ιμπεριαλιστικών επιτελείων και αποσυνδέονται, λόγω της φύσης των εξοπλισμών που επιλέγονται και της τεχνολογικής εξάρτησης που βαθαίνει, από την κάλυψη των εθνικών αμυντικών αναγκών.