Και ξαφνικά, σε μια περίοδο που οι περισσότεροι κάτοικοι αυτής της χώρας προβληματίζονται για τις διακοπές τους, προκύπτει μια απεργία των ιδιοκτητών των φορτηγών. Αυτό από μόνο του, ίσως να μη σηματοδοτεί και κάτι το ιδιαίτερο. Από απεργίες, άλλωστε, είχαμε αρκετές τους προηγούμενους μήνες.

Μέσα σε δυο μέρες, η κυβέρνηση εκτιμά ότι κινδυνεύει η τροφοδοσία της αγοράς και αντιδρά με υποδειγματική ετοιμότητα και αποφασιστικότητα. Την τρίτη μέρα, αποφασίζεται, με συνοπτικές διαδικασίες, η επίταξη των φορτηγών, η επιστράτευση των ιδιοκτητών τους και καλείται ο στρατός να συνδράμει στη σωτηρία της χώρας... Οι ιδιοκτήτες των φορτηγών επικηρύσσονται σαν ο υπ' αριθμόν 1 εχθρός του τουρισμού, στον οποίο έχουν εναποτεθεί όλες οι ελπίδες για να ξελασπώσουμε από την κρίση.

Κάποιος Τζωρτζάτος αναγορεύεται σε επίσημο διαπραγματευτή των απεργών με την κυβέρνηση. Στις διαπραγματεύσεις συζητούν για μερικά αδιευκρίνιστα αλλά, πάντως, κατακριτέα αιτήματα των απεργών. Για όσους δε θυμούνται, ο συγκεκριμένος συνδικαλιστής, είναι το «αγαπημένο παιδί» των καναλιών, κάθε φορά που απεργούν οι ναυτεργάτες και οι αγρότες, είναι ο επίτιμος υπερασπιστής της ελεύθερης διακίνησης των εμπορευμάτων.

Κάτω από την επικοινωνιακή ρηχότητα των μέσων μαζικής ενημέρωσης του μεγάλου κεφαλαίου, που τροφοδοτείται και από την κυβερνητική προπαγάνδα, τα πράγματα δεν είναι όπως παρουσιάζονται. Για να δούμε, λοιπόν, τι αποκρύπτεται και τι διαστρεβλώνεται συστηματικά και από πρόθεση.

Είναι γεγονός ότι η απεργία των ιδιοκτητών φορτηγών είχε σημαντική επιτυχία. Με συμμετοχή που δεν είναι συνηθισμένη στους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρούς ΕΒΕ. Πρόκειται για έναν κλάδο με χαμηλή συγκέντρωση, όπου κυριαρχούν μικροϊδιοκτήτες, που συνήθως έχουν μισή ή μία άδεια στην κατοχή τους και οι ίδιοι είναι οδηγοί των οχημάτων τους.

Τι είναι, όμως, αυτό που επέδρασε στη μαζική συμμετοχή στην απεργία; Κύρια το γεγονός ότι η άδεια ΔΧ αποτελεί στην πράξη μια θέση εργασίας και μάλιστα ακριβοπληρωμένη στο ιδιότυπο χρηματιστήριο της αγοροπωλησίας αδειών. Επομένως, αυτό που κατέβασε στην απεργία τους ιδιοκτήτες των φορτηγών είναι ο ορατός κίνδυνος για την απώλεια της εργασίας τους. Και αυτό ήταν ολοφάνερο στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης. Φυσικά, έχει σημασία και η απώλεια των χρημάτων που πλήρωσαν, αλλά ακόμα και αν βρισκόταν τρόπος να αποζημιωθούν, πάλι ο κίνδυνος της ανεργίας είναι ισχυρότερος.

Η συνδικαλιστική ηγεσία του κλάδου επικέντρωσε στο δεύτερο και έδωσε ένα ακόμα όπλο στην κυβέρνηση. Αλλωστε, πολλοί από αυτούς τους συνδικαλιστές (όπως ο προαναφερόμενος Τζωρτζάτος) διαθέτουν 10, 15 και περισσότερες άδειες, άρα τους ενδιαφέρει το ύψος του μετοχικού κεφαλαίου που θα διαθέτουν στις υπό σύσταση ανώνυμες εταιρείες. Τους ενδιαφέρει ακόμα και το αν θα υπάρχουν κίνητρα από τον αναπτυξιακό νόμο, γιατί έτσι αποκτούν πλεονεκτήματα, για να συμμετέχουν με καλύτερες προϋποθέσεις στη συγκέντρωση του κλάδου των μεταφορών.

Η ηγεσία του κλάδου έκανε ό,τι μπορούσε για να αποπροσανατολίσει τους απεργούς και να κάμψει την αποφασιστικότητά τους. Οι διαδηλώσεις ήταν έξω από την ατζέντα της απεργίας. Αρνήθηκαν τη συμπαράσταση του ΠΑΜΕ και της ΠΑΣΕΒΕ για να μη «χρωματιστούν». Και είναι σίγουρο ότι θα τα είχαν μαζέψει την τρίτη μέρα της απεργίας, αν δεν πιέζονταν από την πλειοψηφία των απεργών. Είναι σημαντικό δίδαγμα για τους αυτοαπασχολούμενους, ότι τέτοιες ηγεσίες μόνο ζημιά προκαλούν στα συμφέροντά τους.

Η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα άλλο, από το να εφαρμόσει αυτά τα μέτρα που αυτοί οι συνδικαλιστές ζητούσαν στα κανάλια, σε βάρος εργαζόμενων και αγροτών που βρίσκονταν σε κινητοποιήσεις. Και εγένετο επιστράτευση.

Το επιχείρημα ότι δυόμισι μέρες απεργία των ιδιοκτητών φορτηγών έφερε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Αλλωστε, αν η κυβέρνηση υπερασπιζόταν το δικαίωμα των «πολιτών» στη μετακίνηση, δε θα έφτανε τη βενζίνη στα ύψη και δε θα πολλαπλασίαζε τα διόδια. Οσο για τις συνέπειες στον τουρισμό, ας λογαριάσει καλύτερα τι σημαίνει 4 μονάδες υψηλότερος ΦΠΑ σε σχέση με πέρσι και αν διαθέτουν φέτος τα λαϊκά στρώματα χρήματα για διακοπές με τα μέτρα που εφαρμόζει.

Τα πράγματα είναι πιο απλά. Η κυβέρνηση επέλεξε έναν κλάδο που θεωρούσε ευάλωτο και μια ηγεσία του χεριού της, για να κάνει επίδειξη πυγμής. Το μήνυμα είναι σαφέστατο. «Μην κάνετε απεργίες, γιατί έχω και άλλα μέσα στη διάθεσή μου για να σας υποχρεώσω να υποταχτείτε». Με άλλα λόγια, οι ιδιοκτήτες φορτηγών πλήρωσαν τα απωθημένα της κυβέρνησης για τους λαϊκούς αγώνες που αναπτύχθηκαν τους προηγούμενους μήνες.

Κι αν χαράμισε έναν σύμμαχό της στην εδραίωση του «κοινωνικού αυτοματισμού», μικρό το κακό. Εκεί καταλήγουν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, γίνονται οι «στυμμένες λεμονόκουπες» της φιλομονοπωλιακής πολιτικής.

Τα γνωστά παπαγαλάκια των μέσων μαζικής ενημέρωσης δεν έκρυψαν τον ενθουσιασμό τους, για την αγέρωχη στάση που κράτησε η κυβέρνηση στην επέλαση των συντεχνιών ενάντια στους πολίτες (σ.σ. για τους απονήρευτους, «συντεχνίες» είναι όσοι αγωνίζονται και «πολίτες» είναι όσοι κάθονται σπίτι τους και καταπίνουν αμάσητα τα αντιλαϊκά μέτρα).

Ενα τέτοιο μήνυμα σαν το παραπάνω δεν αφορά τόσο το παρελθόν, αλλά κυρίως το μέλλον των λαϊκών αγώνων. Δηλαδή, έχουμε να κάνουμε με μια απροκάλυπτη απειλή, απέναντι στις κινητοποιήσεις που έρχονται, κάτω από το βάρος της αγανάκτησης των λαϊκών στρωμάτων για τις οδυνηρές επιπτώσεις της πολιτικής της κυβέρνησης στο εισόδημά τους.

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση ανοίγει με έναν σημαδιακό τρόπο το κεφάλαιο «κλειστά επαγγέλματα», που αποτελεί διακαή πόθο της «τρόικας».

Και πράγματι, πολλή κουβέντα έπεσε τελευταία για την απελευθέρωση των λεγόμενων κλειστών επαγγελμάτων. Κάτι δεν ταιριάζει όμως εδώ. Ιδιοκτήτης ΔΧ φορτηγού μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε διαθέτει τα απαιτούμενα χρήματα για να αγοράσει μια άδεια. Με τον ίδιο τρόπο, τραπεζίτης, για παράδειγμα, μπορεί να γίνει όποιος διαθέτει τα απαραίτητα κεφάλαια, για να αποκτήσει μια τράπεζα. Γιατί ο πρώτος ανήκει στα κατακριτέα κλειστά επαγγέλματα και ο δεύτερος αποτελεί το πρότυπο της ελευθερίας της αγοράς;

Προφανώς, η παραπάνω απορία είναι πλαστή και το γνωρίζουν πολύ καλά και η κυβέρνηση και η Ευρωπαϊκή Ενωση. Το σόφισμα, κυρίως, απευθύνεται στα λαϊκά στρώματα και αποτελεί ένα είδος κουτόχορτου, για τους αφελείς που υποκύπτουν στην επικοινωνιακή τακτική των αστών.

Τα μονοπώλια και οι πολιτικοί τους εκφραστές δεν είναι υπέρ της ελεύθερης κίνησης των κεφαλαίων γενικά, αλλά υπερασπίζονται την ελευθερία του μεγάλου κεφαλαίου και μόνο. Οι μικροί στον Καιάδα.

Γι' αυτό, οι θεματοφύλακες των τοκογλύφων της οικονομίας της χώρας, η γνωστή τρόικα, επιμένουν στην απελευθέρωση των επαγγελμάτων. Την έβαλαν στο μνημόνιο, επαναλαμβάνουν την απαίτησή τους όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, και τραβάνε το αυτί της κυβέρνησης γιατί καθυστερεί.

Δεν τους αρκεί η συντριπτική υπεροχή που διαθέτουν τα μονοπώλια στην οικονομία απέναντι στις μικροεπιχειρήσεις. Ενοχλούνται και με το παραμικρό εμπόδιο που μπαίνει στη μονοπώληση κλάδων και τομέων της οικονομίας. Για αυτό συσκέπτονται με τους φωστήρες της κυβέρνησης, για μέτρα που θα καθαρίσουν το τοπίο από την ενοχλητική παρουσία πληθώρας μικροεπιχειρήσεων.

Τα επιχειρήματα, περί δήθεν χαμηλότερων τιμών στη μεταφορά, είναι συζητήσιμα. Η συγκέντρωση ενός κλάδου σε λίγα χέρια δεν είναι σίγουρο ότι θα ρίξει τις τιμές, γιατί οι παίκτες στην αγορά γίνονται λίγοι και μπορούν εύκολα να συνεννοηθούν μεταξύ τους, για να αυξήσουν την κερδοφορία τους. Αλλωστε, η μείωση του αριθμού των επιχειρήσεων δε συνιστά τόνωση του ανταγωνισμού σε καμία περίπτωση.

Οσο για την αύξηση της απασχόλησης, συνειδητά ξεχνούν να συνυπολογίσουν τους αυτοαπασχολούμενους, η ύπαρξη των οποίων, αντικειμενικά, συνεισφέρει στην απασχόληση. Ετσι, σε έναν κλάδο με πολλούς αυτοαπασχολούμενους και λίγους εργαζόμενους μετράνε μόνο την αύξηση των εργαζομένων. Οι υπόλοιποι θεωρούνται αποτυχημένοι επιχειρηματίες, άξιοι της μοίρας τους.

Η αλληλεγγύη που εκφράστηκε στην απεργία των ιδιοκτητών των φορτηγών ανοίγει μια ελπιδοφόρα προοπτική. Εκπρόσωποι εργατικών ομοσπονδιών και συνδικαλιστικών φορέων των ΕΒΕ περιόδευσαν στις «ντάνες» των απεργών. Με κοινή ανακοίνωσή τους το ΠΑΜΕ και η ΠΑΣΕΒΕ καταδίκασαν τα κατασταλτικά μέτρα.

Αυτή η στάση των ταξικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, πέρα από την αυτονόητη συμπαράσταση στους απεργούς, εκφράζει και κάτι βαθύτερο. Την πεποίθηση ότι η ρίζα των λαϊκών προβλημάτων είναι κοινή. Οτι η μονοπώληση κλάδων και τομέων της οικονομίας γίνεται σε βάρος των θέσεων εργασίας και του εισοδήματος, τόσο των εργαζομένων, όσο και των αυτοαπασχολούμενων. Ενιαία στρατηγική έχουν τα μονοπώλια για την αύξηση της κερδοφορίας τους πέρα από τακτικούς ελιγμούς. Ενιαία πρέπει να είναι και η αντίδραση των λαϊκών στρωμάτων πέρα από υπαρκτές διαφορές και επιμέρους αντιθέσεις.

Και τέλος, οι αυτοαπασχολούμενοι πρέπει να κατανοήσουν ότι το μεροκάματό τους γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο επισφαλές. Μοναδική αποτελεσματική γραμμή άμυνας είναι το αντιμονοπωλιακό μέτωπο. Μοναδική ρεαλιστική προοπτική ικανή να τους εξασφαλίσει ένα άνετο μεροκάματο, είτε καταφέρουν να σώσουν τις επιχειρήσεις τους είτε όχι, είναι η λαϊκή οικονομία και η λαϊκή εξουσία.