Η Κατερίνα Γεροπαναγιώτη, μέλος του Γραφείου της Επιτροπής Περιοχής Πελοποννήσου και Νήσων, τόνισε στην ομιλία της ότι η 8η Μάρτη αποτελεί ιδιαίτερα σημαντικό σταθμό στον αγώνα του εργατικού κινήματος για την κοινωνική ισότητα, για την ισότητα των δύο φύλων. Οπως ανέφερε, «οι νέες εργάτριες πρέπει να ξέρουν ότι αυτή η μέρα βάφτηκε με το αίμα των εργατριών όπως και η 1η του Μάη στο Σικάγο, όπως και ο Μάης του '36 στη Θεσσαλονίκη. Δε μας κάνει εντύπωση, καταλαβαίνουμε απόλυτα γιατί και γι' αυτήν την εργατική επέτειο το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου, διεθνώς και στη χώρα μας, παρεμβαίνει για να κρύψει την ιστορική αλήθεια. Θέλουν να καλύψουν ένα από τα χιλιάδες εγκλήματά τους στο βωμό της κερδοφορίας τους. Στην κυριολεξία, τα κέρδη τους είναι βουτηγμένα στο αίμα των εργατών και εργατριών».

Υπενθύμισε επίσης ότι «ιστορικά η ισοτιμία της γυναίκας, θεσμοθετήθηκε στην Ελλάδα στις 24 Μαΐου του 1944. Στην πρώτη σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου της Πανελλήνιας Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης. Δηλαδή της γνωστής Κυβέρνησης του Βουνού στην κατοχή. Με βάση το πέμπτο άρθρο του ψηφίσματος, οι γυναίκες αποκτούσαν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι και πολλές ανεδείχθησαν αντιπρόσωποι στο Εθνικό Συμβούλιο. Το αστικό κράτος έδωσε το δικαίωμα ψήφου για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1951 στις δημοτικές και κοινοτικές εκλογές».

Η ομιλήτρια ανέδειξε τον πρωτοπόρο ρόλο των κομμουνιστών στον αγώνα για την ισοτιμία και την απελευθέρωση των γυναικών από το καθεστώς της εκμετάλλευσης και της διπλής καταπίεσης. «Το ΚΚΕ είναι περήφανο γιατί συνέβαλε από την ίδρυσή του στην αποκάλυψη της ουσίας της γυναικείας ανισοτιμίας. Ανέδειξε το ζήτημα που έθεταν και οι κλασικοί του Μαρξισμού - Λενινισμού, ότι δίχως τη μαζική συμμετοχή των εργατριών και των γυναικών που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα, καμιά πρόοδος δεν μπορεί να σημειωθεί στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να βελτιωθεί η ζωή των εργαζόμενων γυναικών και αντρών, να έχουν βεβαιότητα για το αύριο, να απαλλαγεί ο λαός από την ταξική εκμετάλλευση και την επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού.

Το ΚΚΕ με τη δράση του και σε όλες τις συνθήκες (παρανομίας ή ημιπαρανομίας) ενέπνευσε εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες να πάρουν το δρόμο του αγώνα.

Η Κατερίνα Γεροπαναγιώτη επισήμανε πως «η πρωτοπορία του ΚΚΕ και για το γυναικείο ζήτημα πηγάζει από την επαναστατική θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού και επιστημονικού σοσιαλισμού. Από τη θεωρία δηλαδή που αποδεικνύει ότι η απελευθέρωση της γυναίκας από την ταξική εκμετάλλευση και τη διπλή καταπίεση, η πραγματική ισοτιμία της με τον άνδρα, μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Οι θεμελιωτές του επιστημονικού σοσιαλισμού και της σοσιαλιστικής επανάστασης υπογράμμισαν τις συνθήκες μέσα στις οποίες μπορεί να συνδυαστεί χωρίς αντιφάσεις η συμμετοχή της γυναίκας στην κοινωνική εργασία με τη μητρότητα. Να απαλλαγεί η γυναίκα και η οικογένεια από το μεγαλύτερο μέρος των άχαρων και κοπιαστικών εργασιών του νοικοκυριού, μετατρέποντας αυτές σε κοινωνική εργασία. Ετσι ώστε γυναίκες και άνδρες να εργάζονται, να συμμετέχουν στους θεσμούς του εργατικού και κοινωνικού ελέγχου από τα κάτω προς τα πάνω, να έχουν ελεύθερο χρόνο για να αναπτύσσουν ολόπλευρα τα ενδιαφέροντα και τις ικανότητές τους, τη συλλογικότητά τους, την κομμουνιστική διεθνιστική αλληλεγγύη».

Η σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα, εξασφάλισε πρωτόγνωρες κατακτήσεις και δικαιώματα στις γυναίκες, στην προσπάθεια να τις απελευθερώσει, με πλήθος υποδομών και υπηρεσιών που κάλυπταν τις ανάγκες όλης της οικογένειας. Κατακτήσεις που αποτελούν μια ακόμα απόδειξη της ανωτερότητας του σοσιαλιστικού συστήματος.

Στην συνέχεια η ομιλήτρια τόνισε: «Στα συμπεράσματα του σεμιναρίου που πραγματοποιήθηκε στις 26 Μάρτη στις Βρυξέλλες, όπου πήραν μέρος 26 κομμουνιστικά - εργατικά κόμματα από 24 χώρες, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και με θέμα: το "ρόλο των κομμουνιστών στον αγώνα για την ισοτιμία και χειραφέτηση των γυναικών" σημειώνεται ότι:

"Το καπιταλιστικό σύστημα ιδιαίτερα στις πιο αναπτυγμένες χώρες και ηπείρους της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας προχώρησε σε ορισμένες νομικές θεσμικές παραχωρήσεις, βελτίωσε το μορφωτικό επίπεδο των γυναικών δημιούργησε έναν περιορισμένο αριθμό κοινωνικών ιδρυμάτων για την οικογένεια και το παιδί για να πετύχει το βασικό: Τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση της γυναικείας εργασίας όπως και των νέων και των μεταναστών, την πολιτική και κοινωνική της χειραγώγηση ακόμα και στο όνομα της ισοτιμίας.

Τα αστικά πολιτικά κόμματα προώθησαν τις γυναίκες της αστικής τάξης, των ανώτερων μεσαίων στρωμάτων σε θέσεις βουλευτών, υπουργών, πρωθυπουργών με στόχο να γίνουν το πρότυπο για τις πολλές γυναίκες του λαού, να τις υποκαταστήσουν, να τις χειραγωγήσουν. Η παραπάνω εκτίμηση ισχύει στο ακέραιο και για τη χώρα μας"».

Παρά τη σχετική πρόοδο που έχει συντελεστεί στον καπιταλισμό, ώστε οι γυναίκες σήμερα να μην αντιμετωπίζουν, κατά κανόνα, τους ίδιους περιορισμούς με αυτούς που επιδρούσαν στη ζωή των γυναικών παλιότερων γενιών, η Κατερίνα Γεροπαναγιώτη ξεκαθάρισε πως η σχετική αυτή πρόοδος δεν αλλάζει τη θέση της γυναίκας, δεν την καθιστά ισότιμη με τον άνδρα. «Η ελευθερία δεν είναι πραγματική και δε θα είναι διαρκής. Η μετάβαση της εφήβου, της φοιτήτριας, της σπουδάστριας στην οικογενειακή ζωή, στη μητρότητα, στην εργασία πισωγυρίζει, καθώς η κοινωνική ανισοτιμία της γυναίκας, η επιβίωση λαθεμένων αντιλήψεων με νέο μανδύα γίνονται αμείλικτες. Η ανισοτιμία έχει βαθύνει για τις γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και ο ταξικός της χαρακτήρας αναδεικνύεται με μεγαλύτερη σαφήνεια».

Και συμπλήρωσε: «Το 2009 σε γενικό ποσοστό ανέργων 10,2%, οι άντρες έχουν το 6,2% και οι γυναίκες το 14,8%. Υπολογίζεται ότι 7 στους 10 μερικώς απασχολούμενους είναι γυναίκες. Ιδιαίτερα οξυμένα είναι τα προβλήματα των μεταναστών. Από το ένα (1) εκατομμύριο μετανάστες που ζουν και εργάζονται στη χώρα μας το 45% είναι γυναίκες. Οι μετανάστριες είναι οι πιο φτηνές εργαζόμενες χωρίς εργασιακά ασφαλιστικά δικαιώματα, κάνουν τις πιο βαριές και ανθυγιεινές δουλειές με εξευτελιστικά μεροκάματα.

Συμπερασματικά, ο καπιταλισμός διατηρεί την ανισότητα και τις διακρίσεις λόγω φύλου στην εργαζόμενη γυναίκα. Εχει συμφέρον και χρησιμοποιεί τη γυναίκα ως φτηνότερη, ως ελαστική και εφεδρική εργατική δύναμη.

Αφ' ενός θέλει οι γυναίκες να συμμετέχουν στην παραγωγή, για να απομυζά το κεφάλαιο από την εργασία τους υπεραξία, να μεγαλώνει τα κέρδη του, αφ' ετέρου θέλει να βρίσκονται και στο σπίτι, να φροντίζουν για το σύνολο των οικογενειακών αναγκών, να καλύπτουν τα κενά των ανεπαρκών ιδιωτικοποιημένων και εμπορευματοποιημένων υπηρεσιών και υποδομών.

Το περιεχόμενο που δίνεται στην ισότητα από την ΕΕ, τα αστικά και τα μικροαστικά κόμματα είναι αντιδραστικό. Στο όνομά της λαμβάνονται αντιλαϊκά - αντιδραστικά μέτρα που πλήττουν ιδιαίτερα τις γυναίκες, αλλά συνολικά την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα.

Το Κόμμα μας οφείλει ν' ανοίξει πιο αποφασιστικά μέτωπο με την αστική ιδεολογία, τον οπορτουνισμό, που εξειδικεύει την κυρίαρχη πολιτική του στις γυναίκες για να τις χειραγωγεί. Στο οπλοστάσιό του βρίσκονται μια σειρά από ιδεολογήματα και επιχειρήματα για την υπεράσπιση αυτής της πολιτικής.

Ετσι συστηματικά προβάλλεται από την ΕΕ και τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, αλλά κι απ' τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ως ζητούμενο ο συγκερασμός, η συμφιλίωση μεταξύ επαγγελματικής, οικογενειακής και ιδιωτικής ζωής. Τα νέα ζευγάρια και ιδιαίτερα οι νέες γυναίκες καλούνται να ισορροπήσουν ανάμεσα στα πολλαπλά βάρη που τους φορτώνει το σύστημα, σαν ακροβάτες σε τεντωμένο σχοινί. Παράλληλα ο ΛΑ.Ο.Σ. προβάλλει αντιδραστικές και αναχρονιστικές απόψεις για το ρόλο της γυναίκας στη φροντίδα της οικογένειας, για την αποστολή της να μένει στο σπίτι, να μεγαλώνει τα παιδιά, ν'ασχολείται με τις οικιακές της εργασίες.

Για να επιτευχθεί αυτή η ισορροπία εφαρμόζονται οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης, οι κακοπληρωμένες και επισφαλείς θέσεις εργασίας στον τομέα της λεγόμενης κοινωνικής οικονομίας με το επιχείρημα ότι ταιριάζουν στις γυναίκες, ότι τις διευκολύνουν στο συνδυασμό δουλειάς - οικογένειας - προσωπικής ζωής. Εδώ αξίζει να θυμηθούμε ότι η τοποθέτηση πως το 4ωρο είναι το πιο θηλυκό ωράριο έγινε από στέλεχος του ΣΥΝ στις αρχές της δεκαετίας του '90.

Η "ισοτιμία" για την οποία παλεύουν αυτές οι δυνάμεις είναι κομμένη και ραμμένη στις ανάγκες του κεφαλαίου.

Η πάλη για τη χειραφέτηση της γυναίκας, που είναι πάλη για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης, είναι αυτή που μπορεί να δώσει απάντηση στα ερωτήματα και στα διλήμματα που αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι στην καθημερινότητα. Διλήμματα ανάμεσα στο καθήκον της συμμετοχής στην ταξική πάλη και στον αγώνα για την οικογένεια ή και τα προσωπικά όνειρα.

Θα τους πούμε καθαρά, δεν υπάρχει αγώνας δίχως την απαίτηση της θυσίας ιδιαίτερα από την πρωτοπορία.

Να εμπιστευθούμε περισσότερο τις νέες γυναίκες, τις εργάτριες, τις υπαλλήλους, τις φτωχές αυτοαπασχολούμενες και αγρότισσες όσες έχουν απομείνει, τις κοπέλες που ανήκουν στην εργατική λαϊκή οικογένεια, ας τους δώσουμε τη δυνατότητα και τη στήριξη να γίνουν οι νέες ηρωίδες, γνωστές και άγνωστες, στον καθημερινό αγώνα. Στον αγώνα για το σοσιαλισμό.

Αυτή είναι η υποχρέωσή μας. Και πάνω απ' όλα, να σταθούμε στο πλευρό των νέων γυναικών. Γιατί οι ηλικίες από 40 ετών και κάτω έχουν να τραβήξουν τα πάνδεινα αν περάσουν αυτά τα μέτρα. Ξεκινούν από πολύ χειρότερες προϋποθέσεις απ' ό,τι ξεκινήσαμε εμείς οι μεγαλύτεροι. Οχι, γιατί μας χάρισαν τίποτα, αλλά επειδή είχαμε κατακτήσεις με όπλο τον αγώνα και με το αίμα που άφθονο χύθηκε στις πόλεις, στα χωριά και στα εργοστάσια».

Και κατέληξε: «Στη συντονισμένη επίθεση που δέχεται από το κεφάλαιο, την ΕΕ, την κυβέρνηση, αλλά και από τα κόμματα που συμφωνούν συνολικά ή εν μέρει, φανερά ή καλυμμένα με τη στρατηγική του κεφαλαίου, η εργαζόμενη γυναίκα πρέπει να αντιπαλέψει οργανωμένα τη συνολική πολιτική που ακολουθείται από τη σημερινή κυβέρνηση και τις χτεσινές γιατί αυτή καθορίζει τις νέες διακρίσεις σε βάρος της, την ανισότιμη θέση της στην καπιταλιστική κοινωνία.

Οι γυναίκες και οι άνδρες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Εχουν τη δύναμη να βάλουν εμπόδια στην κλοπή του παραγόμενου πλούτου από τους καπιταλιστές.

Εχουν την ευθύνη να αντεπιτεθούν, να παρεμποδίσουν, να συγκεντρώσουν δυνάμεις και να τραβήξουν προς τα εμπρός στην κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης. Ξέρουμε ότι ο αγώνας θα είναι σκληρός και δύσκολος. Αλλά είναι ο μόνος που μπορεί να φέρει αποτελέσματα.

Σήμερα, η πιο μεγάλη τιμή στα εκατό χρόνια από την 8η του Μάρτη, είναι η υπόσχεση: Συνεχίζουμε ακούραστοι και απτόητοι. Πρωτοπόροι στην πάλη για τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό, την ολόπλευρη ενίσχυση του ΚΚΕ».