ΛΕΠΙΔΗΣ

Οι ναυτεργατικοί αγώνες δέχονται λυσσαλέα επίθεση, επειδή αποκαλύπτουν τι σημαίνει να ελέγχει το κεφάλαιο τις θαλάσσιες μεταφορές (φωτ. από απεργία τον περασμένο Φλεβάρη)

Χαρακτηριστικό δείγμα της κατάστασης που επικρατεί στην ακτοπλοΐα αποτελεί η εταιρεία HSW, με 32 πλοία, η οποία ανήκει στις πιο κερδοφόρες του κλάδου. Οι ναυτεργάτες των πλοίων της δουλεύουν μέχρις εξάντλησης. Πρόκειται για την εταιρεία που μέσα σε μία μέρα, στις 6 του Αυγούστου, λαχτάρησε και ταλαιπώρησε 1.594 επιβάτες, με δύο από τα υποσυντήρητα πλοία της. Στο ένα εκδηλώθηκε πυρκαγιά και στο άλλο βλάβη.

• Πρόκειται για μία από τις εταιρείες που πρωτοστατούσε στην ποινικοποίηση των αγώνων που έδιναν το τελευταίο διάστημα οι ναυτεργάτες, διεκδικώντας τα αυτονόητα, όπως την υπεράσπιση των εργασιακών τους δικαιωμάτων και σύγχρονες, φτηνές και ασφαλείς ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες, που θα ικανοποιούν τις μεταφορικές ανάγκες του λαού.
• Ο εκπρόσωπος της εταιρείας «έκλαιγε», ως μάρτυρας, μέσα στα δικαστήρια και τις τηλεοράσεις, για το ...«χτύπημα» που δέχεται ο τουρισμός από τις ναυτεργατικές κινητοποιήσεις. Την ίδια στιγμή, βέβαια, εκτός όλων των άλλων, μετατρέποντας σε άπιαστο όνειρο για τη λαϊκή οικογένεια ένα ταξίδι με τα πλοία της, έχει εκτινάξει το ακτοπλοϊκό εισιτήριο της οικονομικής θέσης, από Πειραιά για Ικαρία, σε ποσοστό 435% από το 2001. Για ένα ταξίδι 7 ωρών στο κατάστρωμα, δηλαδή για μια πλαστική καρέκλα, ο επιβάτης είναι αναγκασμένος να δώσει 40,50 ευρώ!

Από την άλλη, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με την υποστήριξη των άλλων κομμάτων της πλουτοκρατίας και του ευρωμονόδρομου, από κοινού με τους εφοπλιστές, για να «τα κουκουλώσουν» και να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα, συνεχίζουν να παίζουν το «ίδιο έργο». Εξακολουθούν, υποβαθμίζοντας τη νοημοσύνη του λαού, να βάζουν τα «φερέφωνά τους» στα ΜΜΕ για να επιτίθενται με συκοφαντίες σε εργαζόμενους στεριάς και θάλασσας ότι τάχα φταίνε οι αγώνες για τη μείωση της επιβατικής και τουριστικής κίνησης.

Από το 2002, οπότε η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έθεσε σε εφαρμογή το νομοθετικό της έκτρωμα 2932/2001, με το οποίο άρχισε η σταδιακή εναρμόνιση του κανονισμού 3577/92 της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την «απελευθέρωση» (άρση του καμποτάζ) των θαλάσσιων ενδομεταφορών, τα προβλήματα που αντιμετώπιζε μέχρι τότε η ακτοπλοΐα διογκώθηκαν και πολλαπλασιάστηκαν. Και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε σήμερα, πριν ακόμα τεθεί σε πλήρη ισχύ ο κανονισμός 3577, η κατάσταση στην ακτοπλοΐα να είναι εφιαλτική.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας: Από τα 42 επιβατηγά ακτοπλοϊκά πλοία, που αυτή την περίοδο δρομολογούνται από τα λιμάνια Πειραιά, Ραφήνας και Λαυρίου και ενώνουν το νησιωτικό σύμπλεγμα με τον κύριο κορμό της Ελλάδας, μεταφέροντας τον κύριο όγκο επιβατών, τα 14 (δηλαδή το 33,3%) έχουν έτος κατασκευής μεταξύ του 1972 και του 1979! Αλλα 14 είναι της τελευταίας 10ετίας και έχουν έτος κατασκευής μεταξύ του 2000 και του 2007 και τα υπόλοιπα είναι 20ετίας, δηλαδή από το 1980 έως το 1999 (μάλιστα μόνο ένα πλοίο από αυτά έχει το '99 έτος ναυπήγησης).

Η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη στα πλοία που εκτελούν ενδονησιωτικές συγκοινωνίες και στα φορτηγά - οχηματαγωγά και δεξαμενόπλοια που εκτελούν ακτοπλοϊκούς πλόες. Το 2009 (σύμφωνα με στοιχεία της ΕΣΥΕ) καταγράφηκαν 392 πλοία ηλικίας μεγαλύτερης των 30 ετών!

Ωστόσο, οι βλάβες και τα ατυχήματα εμφανίζονται ακόμα και στα πλοία που είναι νεότερα σε ηλικία, για να αποδειχτεί ότι είναι υποσυντήρητα.

Αυτοί οι ενδεικτικοί και μόνο υπολογισμοί και στοιχεία, αλλά κυρίως η ίδια η καθημερινότητα και όσα απελπιστικά βιώνουν νησιώτες, ναυτεργάτες και συνολικά οι εργαζόμενοι, καταρρίπτουν εντελώς το επιχείρημα ότι ο ανταγωνισμός και η πολιτική της ανταγωνιστικότητας και της απελευθέρωσης των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών θα έφερναν πολλά και σύγχρονα πλοία στην ακτοπλοΐα και θα έριχναν τις τιμές στα εισιτήρια. Το επιχείρημα, δηλαδή, που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, πατώντας μάλιστα στους 80 νεκρούς του ναυαγίου του «Εξπρές Σαμίνα», για να ψηφίσει το νόμο 2932 το 2001. Το επικίνδυνο «έργο» του ΠΑΣΟΚ επαύξησε η κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία, προχωρώντας παραπέρα, το 2006 κατάργησε το όριο ηλικίας στα ακτοπλοϊκά πλοία!

Στην ίδια επικίνδυνη ...ζυγαριά του «κόστους» μπαίνουν και όσα καινούρια πλοία ναυλώνονται, αφού η επαρκής και ολοκληρωμένη συντήρησή τους μπορεί να κρίνεται ασύμφορη από τους ιδιοκτήτες τους.

Οσο για το αν αυξήθηκε ο στόλος, σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία του υπουργείου, ενώ τη φετινή καλοκαιρινή περίοδο, από τα τρία μεγάλα λιμάνια της χώρας (Πειραιάς, Ραφήνα, Λαύριο), αποπλέουν 42 πλοία, πέρσι ήταν 47 και το 2008 ήταν 49. Το 2002 ήταν 56!

Επίσης, χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των πλοίων που εκτελούν δρομολόγια στα νησιά του Αργοσαρωνικού. Το 2002 ήταν 32 και φέτος έχουν απομείνει 17! Μάλιστα, από αυτά τα περισσότερα είναι υδροπτέρυγα και έχουν μέσο όρο ηλικίας τα 30 έτη!

Είναι σαφές ότι οι εφοπλιστές όχι μόνο δεν έφεραν πλοία, αλλά με μπούσουλα την κερδοφορία τους μειώνουν συνεχώς τον ακτοπλοϊκό στόλο, καταδικάζοντας τα νησιά και πετώντας τους ναυτεργάτες στην ανεργία.

Είναι, επίσης, ενδεικτικό ότι το διάστημα 2008 - 2009 έδεσαν 17 ακτοπλοϊκά πλοία και 3 από αυτά βγήκαν εκτός στόλου, πετώντας πάνω από 2.000 ναυτεργάτες στην ανεργία. Κι αυτό συμβαίνει ενώ ολόκληρα νησιά απομονώνονται από την ηπειρωτική χώρα ακόμα και για μήνες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εξυπηρέτηση των νησιωτών σε ζητήματα υγείας, κτλ.

Αιτία για τη δραματική κατάσταση των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών, που παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις, με την πλήρη απελευθέρωσή τους (άρση του καμποτάζ) που ήδη προωθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αρχίζοντας από την ακτοπλοΐα, είναι η καπιταλιστική εκμετάλλευση των πλοίων, η αντιλαϊκή πολιτική που ανάγει σε «ιερό και όσιο» τα συμφέροντα του εφοπλιστικού κεφαλαίου. Αυτός είναι ο λόγος που οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές οικογένειες αναγκάζονται να δίνουν κοντά ένα μισθό για ένα ταξίδι «πήγαινε - έλα», να ταλαιπωρούνται με τα όλο και λιγότερα υποσυντήρητα και υπερήλικα ακτοπλοϊκά πλοία, τα ταξίδια «οδύσσειες» και το χειμώνα να ψάχνουν καράβι με το κιάλι.

Και όμως υπάρχει διέξοδος. Τη δείχνει η πολιτική πρόταση που έχει επεξεργαστεί και τεκμηριώνει επιστημονικά το ΚΚΕ και έχει γίνει στόχος πάλης από το ταξικό ναυτεργατικό κίνημα. Είναι η πρόταση του άλλου δρόμου ανάπτυξης, αυτή που έχει κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό - λαϊκό έλεγχο, κοινωνικοποιώντας τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Στη ναυτιλία και για παράδειγμα για την εξυπηρέτηση των νησιών, την πλήρη κάλυψη των ακτοπλοϊκών αναγκών, μέσα από τον Εθνικό Οργανισμό Ακτοπλοϊκών Συγκοινωνιών με εργατικό, λαϊκό έλεγχο, θα τεθεί σε εφαρμογή εκτεταμένο πρόγραμμα ναυπηγήσεων με τυποποίηση πλοίων και μηχανών, για φτηνές, ασφαλείς, απρόσκοπτες, χειμώνα - καλοκαίρι, ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες. Αυτό απαιτεί Δημόσιο Ενιαίο Φορέα Ναυπηγοεπισκευαστικής Βιομηχανίας, λιμάνια που θα είναι λαϊκή περιουσία. Ετσι θα μπει σε κίνηση η βιομηχανική ανασυγκρότηση προς όφελος των πλουτοπαραγωγικών δυνάμεων και του εργαζόμενου λαού.

«Οι ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες - αναφέρεται στην ανακοίνωση που έχει εκδώσει η Κομματική Οργάνωση Πειραιά του ΚΚΕ - είναι κοινωνικό αγαθό, όχι εμπόρευμα. Με ισχυρό ΚΚΕ, με την οργάνωση της λαϊκής πάλης, μπορούμε να διεκδικήσουμε:

• Διακοπές και αναψυχή για όλους τους εργαζόμενους. Δωρεάν διακοπές για όλα τα παιδιά των εργαζομένων, για τους συνταξιούχους και φτωχούς αγρότες.
• Ασφαλή σύγχρονα πλοία. Η χώρα μας έχει όλες τις δυνατότητες να κατασκευάσει πλοία που να εξυπηρετούν τις συγκοινωνιακές ανάγκες.
• Κατασκευή ασφαλών λιμενικών εγκαταστάσεων σε όλα τα νησιά.
• Δραστική μείωση της τιμής των εισιτηρίων των επιβατών και των ναύλων των οχημάτων.
• Καθημερινή απρόσκοπτη σύνδεση των νησιών με την ηπειρωτική Ελλάδα και μεταξύ τους για όλη τη διάρκεια του χρόνου.
• Ναυτεργάτες με μισθούς και συντάξεις, εργασιακά και κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες τους».

Οι ναυτεργάτες, όλοι οι εργαζόμενοι, καλούνται σήμερα να αντιμετωπίσουν αυτήν την πολιτική, που οδηγεί στην καθημερινή χειροτέρευση της θέσης τους. Είναι καθήκον τους, με την οργανωμένη πάλη τους, σε συμμαχία με τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, διεκδικώντας ίση αμοιβή για ίση εργασία, με συγκροτημένα εργασιακά κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες τους, ταυτόχρονα, να φέρνουν όλο και πιο κοντά την προοπτική, να ανοίγουν το δρόμο για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, τη λαϊκή ευημερία.