Αγρια και απάνθρωπη επίθεση δέχονται εκατομμύρια απόμαχοι της δουλειάς από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, την Ευρωπαϊκή Ενωση, το ΔΝΤ και από όλους όσους υπερασπίζονται την κερδοφορία των λίγων και τη φτώχεια και εξαθλίωση των πολλών. Οι συνταξιούχοι «γεύονται» μετά από χρόνια σκληρής δουλειάς και ζωής το άγριο πετσόκομμα των συντάξεων και επιδομάτων τους, τις οδυνηρές συνέπειες της εμπορευματοποίησης και υποβάθμισης των υπηρεσιών Υγείας, της ακρίβειας κλπ. Ηδη, άλλωστε, με βάση τα μέτρα που έβαλε η κυβέρνηση σε εφαρμογή - σύμφωνα πάντα με το μνημόνιο - οι συνταξιούχοι βλέπουν τις συντάξεις τους να παγώνουν για πέντε ολόκληρα χρόνια (2009 μέχρι και το 2013). Υπέστησαν άγριο ψαλίδισμα στο επίδομα αδείας καθώς εισέπραξαν μόλις 200 ευρώ, ενώ όσοι ήταν κάτω από 60 ετών δεν πήραν δεκάρα τσακιστή. Το άγριο χαράτσι του ΛΑΦΚΑ μπήκε εκ νέου σε εφαρμογή και έπεται συνέχεια με την καταβολή των κουτσουρεμένων επιδομάτων Χριστουγέννων (400 ευρώ και Πάσχα 200 ευρώ). Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτή η κλοπή μόνο για το ΙΚΑ και για το 2010 θα φτάσει τα 750 εκατομμύρια ευρώ!

Ο διάλογος με τη συνταξιούχο Δήμητρα Λιακοπούλου είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικός.

Η Δήμητρα εργαζόταν στον ιματισμό και όπως λέει, «δούλευα 28 χρόνια και όταν έφτασα 50 ετών βγήκα στη σύνταξη με ανήλικο παιδί (δεν ισχύει πλέον αυτή η δυνατότητα)». Σε αυτά τα 28 χρόνια σημειωτέον ότι έπαθε αυχενικό σύνδρομο και αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα (σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα) στα χέρια της. «Τα προβλήματα - λέει - που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες σε αυτή τη δουλειά είναι πάρα πολλά. Από τα πρώτα είναι το αυχενικό, τα προβλήματα στα χέρια, στα πόδια με φλεβίτιδες και κιρσούς, κλπ.».

Στην ερώτηση αν μπορεί μια γυναίκα μετά τα 50 και έχοντας τόσα χρόνια στη δουλειά να συνεχίσει στο επάγγελμα απαντάει: «Κοίταξε να δεις, είναι πολλά τα 28 χρόνια σε αυτή τη δουλειά. Από την άλλη, και στην "καλή" εποχή, όταν ο κλάδος είχε δουλειά ακόμα και να ήθελες να δουλέψεις, να είχες ανάγκη, δεν έπαιρναν γυναίκες πάνω από 45. Οσες δούλευαν στο χώρο έχει καλώς, δε θυμάμαι όμως ποτέ να έπαιρναν γυναίκες σε αυτή την ηλικία για δουλειά. "Αναγκάστηκα" και εγώ να βγω στα 50 για δυο λόγους: πρώτον, δεν μπορούσα να δουλέψω άλλα 15 χρόνια λόγω προβλημάτων υγείας αλλά και κούρασης (φαινόταν άλλωστε ότι θα ανέβουν τα όρια ηλικίας) αλλά και στη δουλειά που ήμουν, φαινόταν ότι θα κλείσει, δεν πήγαινε καλά και με δεδομένο ότι από τα 50 και πάνω δε σε παίρνει κανείς στη δουλειά, αναγκάστηκα κατά κάποιο τρόπο να βγω στη σύνταξη».

Εξηγεί ότι σαφώς και η γυναίκα εργαζόμενη πρέπει να βγαίνει στη σύνταξη στα 50 και στα 55, αλλά παίρνοντας μια αξιοπρεπή σύνταξη που θα της επιτρέπει να ζει η ίδια και η οικογένειά της. Οπως χαρακτηριστικά λέει, στη δική της περίπτωση η μείωση (σε σχέση με την κανονική σύνταξη) ήταν μεγάλη. Τονίζει: «Με τον αυχένα έχω σοβαρό πρόβλημα έχει αλλάξει η γραμμή της σπονδυλικής στήλης. Δούλευα στα λάστιχα - κακό ύφασμα για το χέρι - αν δουλεύεις δε και γρήγορα... Δεν μπορούσα να συνεχίσω άλλο».

Η Δήμητρα βγήκε σε σύνταξη το 2005. Η σύνταξη που παίρνει σήμερα φτάνει τα 665 ευρώ και μαζί με το οικογενειακό επίδομα (σπουδάζει το ένα παιδί της) φτάνει τα 733. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι ο τελευταίος της μισθός και μετά από 28 χρόνια δουλειάς έφτανε μετά βίας τα 820 ευρώ καθαρά! «Από το 2009 και μετά δε βλέπουμε αύξηση. Επιπλέον, εγώ που είμαι κάτω από 60 χρονών δεν παίρνω δραχμή από τα επιδόματα. Σε αυτά τα επιδόματα υπολόγιζα. Το ένα παιδί σπουδάζει, το άλλο είναι άνεργο».

Οπως χαρακτηριστικά σημειώνει, το παιδί της είναι άνεργο από το 2000, δηλαδή από όταν τελείωσε το σχολείο, «δουλεύει - σημειώνει - κατά καιρούς, αλλά ανασφάλιστη. Εχει φτάσει 28 χρονών και δεν έχει ένα ένσημο». Ο σύζυγός της δουλεύει στον ΟΣΕ και κάνει τα χαρτιά του για σύνταξη. «Ο μισθός του συζύγου δεν ξεπερνά τα 1.200 ευρώ. Δικό μας σπίτι δεν έχουμε. Πληρώνουμε ενοίκιο 450 ευρώ. Τα πάγια έξοδα του σπιτιού το μήνα είναι γύρω στα 200 ευρώ. Χωρίς σε αυτά να υπολογίζω το φαγητό, το ρουχισμό, θέλουμε τέσσερις άνθρωποι εισιτήρια για τα μέσα μαζικής μεταφοράς».

Το παιδί που σπουδάζει, λέει χαρακτηριστικά, «πολλές φορές φεύγει πρωί και γυρίζει βράδυ. Πρέπει να έχει λεφτά πάνω του. Υπάρχουν στιγμές που οι ψύκτες στη σχολή του είναι χαλασμένοι, να μην μπορεί να αγοράσει ένα μπουκάλι νερό; Ευτυχώς που δεν έχουμε αυτοκίνητο γιατί τα έξοδα θα ήταν πολύ μεγαλύτερα». Στην ερώτηση για διακοπές και ψυχαγωγία απαντάει: «Με πολύ ζόρισμα τα βγάζουμε πέρα. Η δική μας ψυχαγωγία; Ξεχασμένα αυτά τα πράγματα εδώ και πολλά χρόνια».

Κλείνοντας τη συζήτηση τονίζει: «Τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Δεν πάει άλλο έτσι η κατάσταση. Σήμερα πέρα από την πάλη δεν υπάρχει κανένα άλλο περιθώριο. Τώρα ποια που είμαι συνταξιούχος δίνω και εγώ τη μάχη μέσα από τις γραμμές του αγωνιστικού συνταξιουχικού κινήματος για την οργάνωση των συνταξιούχων γιατί δε γίνεται αλλιώς».