Η απόφαση για την απόρριψη των αντεργατικών μέτρων του υπουργού εργασίας, τη μη συμμετοχή στον «κοινωνικό διάλογο» της απάτης και την εξαγγελία της 24ωρης απεργίας στις 11 Οκτώβρη, δεν αλλάζει τις εκτιμήσεις για τις θέσεις της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ. Αντίθετα, οι εξελίξεις αυτές επιβεβαιώνουν την ορθότητα της τακτικής του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, πού τεκμηριωμένα αποκάλυψε τις τεράστιες ευθύνες της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ, τους ελιγμούς σκοπιμότητας, την επικίνδυνη λογική της «κοινωνικής συναίνεσης», το διαλυτικό χαρακτήρα των αντεργατικών μέτρων της κυβέρνησης, οργανώνοντας την πάλη των εργαζομένων, με επιμονή στην ανάπτυξη συντονισμένων, πολύμορφων κινητοποιήσεων και την κλιμάκωση των απεργιακών αγώνων για να μην περάσουν τα αντεργατικά μέτρα.

Επιχειρώντας μια αποτίμηση των επονομαζόμενων πολιτικών καταπολέμησης της ανεργίας η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ, εξωραΐζει την πολιτική που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες της «Ευρωπαϊκής Κοινότητας» πριν το 1990, αποκρύπτοντας τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, αποσιωπώντας ότι κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80 εντάθηκε η επίθεση του κεφαλαίου, προωθήθηκε το ξήλωμα των εργασιακών κατακτήσεων και μπήκαν τα θεμέλια της νεοφιλελεύθερης επέλασης που εξελίσσεται στις μέρες μας.

Η εκτίμηση που αναφέρεται στη μετά το 1990 περίοδο, καταγράφει τη νεοφιλελεύθερη επιθετικότητα, αλλά αποφεύγει να εξετάσει την ουσία της που βρίσκεται στην προσαρμογή -της πολιτικής πού εφαρμόζουν από κοινού τα σοσιαλδημοκρατικά και συντηρητικά κόμματα- στις ανάγκες του κεφαλαίου μέσα στις συνθήκες έντασης του μονοπωλιακού ανταγωνισμού, προσπάθειας χαλιναγώγησης της τάσης πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους, όξυνσης των αντιθέσεων του καπιταλισμού και ιδιαίτερα της βασικής αντίθεσης του συστήματος ανάμεσα στην κοινωνικοποίηση της παραγωγής και την καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της.

Το κείμενο κρίνει τις λεγόμενες «ενεργητικές πολιτικές» απασχόλησης (χρηματοδότηση των βιομηχάνων, στήριξη της επιχειρηματικής δραστηριότητας κ.ά.) καλλιεργώντας αυταπάτες ότι «οι πολιτικές αυτές μπορούν να δώσουν θετικά αποτελέσματα εφόσον συνοδεύουν μια πολιτική μακροοικονομικού χαρακτήρα πού εξασφαλίζουν υψηλά επίπεδα απασχόλησης».

Η λαθροχειρία είναι χαρακτηριστική. Ελειψαν οι πολιτικές; Τα οικονομικά επιτελεία των καπιταλιστικών χωρών «οργίασαν». Σε διεθνές και εθνικό επίπεδο στρατεύτηκαν όλα τα μέσα για την αναζήτηση της αποτελεσματικής «συνταγής» που «θα απάλλασσε» το σύστημα από το βραχνά της ανεργίας και τον κίνδυνο κοινωνικών εκρήξεων. Εχουν δοκιμαστεί όλες οι διαχειριστικές εκδοχές. Μάταια. Το πρόβλημα παραμένει και οξύνεται, γιατί το γεννά η ίδια η λειτουργία του συστήματος. Η υψηλή ανεργία δεν περιορίζεται μόνο στη φάση της κρίσης, αλλά σημαδεύει όλες τις φάσεις του οικονομικού κύκλου ακόμα και τη φάση της ανόδου της καπιταλιστικής οικονομίας. Η μείωση του δείκτη της ανεργίας που εμφανίζεται σε ορισμένες χώρες, αφορά την τεχνική της απόκρυψης των πραγματικών στοιχείων και τη συγκάλυψη της ανεργίας μέσω της μερικής απασχόλησης και των άλλων μορφών υποαπασχόλησης.

Το κείμενο ξεπερνά σκοπίμως τον ταξικό χαρακτήρα της κυβερνητικής πολιτικής και... διακρίνει «αποσπασματικότητα, προσαρμογή χωρίς προγραμματισμό και χωρίς μελέτη των επιπτώσεων, τον πυροσβεστικό χαρακτήρα, όταν το πρόβλημα διογκώνεται».

Ποιο είναι όμως το «βαρυσήμαντο» συμπέρασμα, για τους εργοδοτικούς - κυβερνητικούς συνδικαλιστές;

«Προκύπτει, λένε, η ανάγκη του απολογισμού της κυβέρνησης και της ανάληψης των ευθυνών της» καλώντας για «ριζικό αναπροσανατολισμό των ασκούμενων πολιτικών».

Ως «ριζικό αναπροσανατολισμό», βεβαίως, δεν εννοούν τη ρήξη με την πολιτική των «καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων», τη σύγκρουση με τα μονοπώλια και το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης - ενσωμάτωσης, αλλά την παραπέρα ενσωμάτωση της χώρας στην ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση και την ενίσχυση του ρόλου της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», με μέτρα που θα ανταποκρίνονται καλύτερα στις προσδοκίες της πλουτοκρατίας για την αύξηση των κερδών της και τη βελτίωση της ανταγωνιστικής της θέσης. Το γεγονός αυτό διαπιστώνεται ολοφάνερα, εάν παρθεί υπόψη ότι η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ «ποιεί τη νήσσα» για κρίσιμες εξελίξεις που συνδέονται με τις ιδιωτικοποιήσεις, την υποβάθμιση και την εμπορευματοποίηση της υγείας και της παιδείας, την κατεδάφιση του ασφαλιστικού συστήματος, κι αυτό γιατί τέτοια ζητήματα αφορούν στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων, όπως κατέδειξαν και οι ομιλίες του πρωθυπουργού στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης.

Ο πρώτος αφορά «την αλλαγή του συσχετισμού των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων στην Ευρωπαϊκή Ενωση» (πολύ sic), διασκεδάζοντας το γεγονός ότι η «καπιταλιστική ενοποίηση», οι συνθήκες που τη στηρίζουν (Μάαστριχτ, Λευκή Βίβλος κ.ά.) και οι πολιτικοί, ιδεολογικοί, οικονομικοί άξονες στους οποίους κινείται η Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι αποτέλεσμα συναίνεσης των Σοσιαλδημοκρατικών, Συντηρητικών και των αποκαλούμενων «νεοαριστερών» κομμάτων, και των αντίστοιχων συνδικαλιστικών παρατάξεων.

Η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ καλεί το συνδικαλιστικό κίνημα να παλέψει για μια «Ευρώπη της ανάπτυξης (της καπιταλιστικής ανάπτυξης), με πλήρη απασχόληση» (τι υποκρισία), προσβλέποντας σε ένα «πανευρωπαϊκό σύμφωνο απασχόλησης» με τις πολυεθνικές και τα μονοπώλια, στην προοπτική της μετάλλαξης των «λύκων σε αρνιά».

Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, αναμασά τα κυβερνητικά συνθήματα.

Υπάρχει ανάπτυξη και ανάπτυξη. Το ερώτημα ανάπτυξη προς όφελος «ποίου», για το συμφέρον «ποίας» κοινωνικής τάξης, είναι ο καταλύτης. Η απάντηση καθορίζεται από το ποια τάξη κατέχει τα μέσα παραγωγής, ποια δύναμη είναι στην εξουσία, κι αυτό το γνωρίζουν καλά οι απολογητές του συστήματος, αλλά επιδιώκουν με κάθε τρόπο να «θολώσουν τα νερά».

Οι εργαζόμενοι έχουν παράγει και παράγουν τεράστιο πλούτο. Η καπιταλιστική ανάπτυξη, διά μέσου βεβαίως του φάσεων, των επαναλαμβανόμενων κύκλων της καπιταλιστικής κρίσης υπερπαραγωγής, έχει προχωρήσει με έντονους ρυθμούς.. Η ΑΝΕΡΓΙΑ όμως είναι παρούσα. Το πρόβλημα δεν είναι καινούριο. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, στη διάρκεια της 20ετίας '60-'80 παρατηρήθηκε για τα κράτη μέλη του διπλασιασμός του πραγματικού Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ)... αλλά και τριπλασιασμός του ποσοστού ανεργίας.

Σήμερα, οι αστοί αναλυτές αναφέρονται στο φαινόμενο της αύξησης των ρυθμών της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της αύξησης του ΑΕΠ και της ταυτόχρονης αύξησης της ανεργίας. Αρνούνται, βεβαίως, να αποδεχτούν την αδυσώπητη δράση των νόμων, των αντιθέσεων του συστήματος και προσπαθούν να τα φορτώσουν στη λεγόμενη «ακαμψία της αγοράς εργασίας».

«Αν ίσχυε η διαπίστωση ότι η ανάπτυξη απορροφά την ανεργία, τότε έπρεπε στη χώρα μας το ποσοστό ανεργίας να είχε μειωθεί, τουλάχιστον από το 1994, από 9,7% σε περίπου 7%, το 1998! Αυτό σημαίνει ότι όσο επιτείνεται η ανάπτυξη στη χώρα μας αυξάνεται η ανεργία», επισημαίνει ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» (22/4/00).

Η καπιταλιστική, λοιπόν, ανάπτυξη προχώρησε, παράχθηκε τεράστιος πλούτος, η ανεργία αυξήθηκε και οι καπιταλιστές καρπώθηκαν τα οφέλη αυτής της διαδικασίας, αυξάνοντας τα υπερκέρδη τους.

Το 1960 το 20% των πλουσίων κατείχε το 31% του συνολικού εισοδήματος της ανθρωπότητας, ενώ στις μέρες μας κατέχει το 83%!

Στον τόπο μας οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες και τα άλλα τμήματα της αστικής τάξης, τρίβουν τα χέρια τους για το ύψος των κερδών και ορκίζονται στο όνομα της ανάπτυξης και της παραγωγικότητας. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ παραθέτει στοιχεία τα οποία μαρτυρούν ότι το «10% και πλουσιότερο τμήμα του πληθυσμού καρπώνεται το 26.3% του εθνικού εισοδήματος, έναντι του αντίστοιχου 2.2%,! πού καρπώνεται το 10% και φτωχότερο τμήμα του πληθυσμού».

Τα στοιχεία βεβαίως πού παραθέτει αποκαλύπτουν τον επικίνδυνο χαρακτήρα του προσανατολισμού της, τις εγκληματικές της ευθύνες γι' αυτή την κατάσταση και τα αδιέξοδα της τακτικής της «κοινωνικής συναίνεσης», που φτάνει μέχρι το ανεκδιήγητο κάλεσμα στους καπιταλιστές «να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να αποδεχτούν τον περιορισμό των «κεκτημένων» τους, ως σώφρονες πολίτες.

Οι καπιταλιστές, με στόχο την απόσπαση περισσότερης υπεραξίας και αποκόμισης μεγαλύτερου κέρδους, στα πλαίσια του ανταγωνισμού, καταφεύγουν στη νέα τεχνική για να αυξήσουν την παραγωγικότητα της εργασίας και την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Αυτό έχει ως συνέπεια την αύξηση της οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου.

Την αύξηση δηλαδή του σταθερού κεφαλαίου πού προορίζεται για την αγορά μέσων παραγωγής (υποδομή, μηχανήματα κ.ά.), έναντι του μεταβλητού κεφαλαίου που προορίζεται για την αγορά εργατικής δύναμης.

Ετσι ένα μέρος των εργατών πλεονάζει σχετικά, γιατί αυτό επιβάλλουν οι ανάγκες του κεφαλαίου πού καθορίζονται από το κυνηγητό του κέρδους.

«Οσο μεγαλύτερος είναι ο κοινωνικός πλούτος, το κεφάλαιο που λειτουργεί, η έκταση και η ένταση της αύξησής του, επομένως και το απόλυτο μέγεθος του προλεταριάτου και η παραγωγική δύναμη της εργασίας του, τόσο μεγαλύτερος είναι και ο βιομηχανικός εφεδρικός στρατός», η στρατιά των ανέργων.

Αυτή ακριβώς η διαπίστωση του ΜΑΡΞ, επιβεβαιώνεται καθημερινά.

Στη χώρα μας, η εισβολή κοιναγορίτικων προϊόντων, η γενικότερη αύξηση των εισαγωγών, εκτοπίζει εγχώρια προϊόντα από την εσωτερική αγορά, οδηγεί σε κλείσιμο παραγωγικών μονάδων και στην απώλεια θέσεων εργασίας.

Σημαντικές επιδράσεις στη μείωση των θέσεων απασχόλησης και την αύξηση της ανεργίας ασκούν οι ιδιωτικοποιήσεις και οι συγχωνεύσεις επιχειρήσεων, η μεταφορά επιχειρήσεων προς τις βαλκανικές χώρες.

Το ξεκλήρισμα χιλιάδων μικρομεσαίων αγροτικών νοικοκυριών και το κλείσιμο χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων συντελούν στην αύξηση της ανεργίας. Η διαδικασία αυτή θα γίνει ακόμα πιο επώδυνη το επόμενο διάστημα, γι' αυτό το λόγο οι διαχειριστές και οι απολογητές του συστήματος, κατά τα πρότυπα άλλων χωρών της ΕΕ και των ΗΠΑ, ετοιμάζονται για το «μοίρασμα της ανεργίας», την τεχνητή μείωση και την απόκρυψη των πραγματικών διαστάσεών της.

Στα πλαίσια αυτά προκλητικά εκφράζεται η αποδοχή στη «μερική απασχόληση» και τα «Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης», εν μέσω προσχηματικών προϋποθέσεων και ενώ έχει αποδειχθεί ότι αποτελούν βασικά εξαρτήματα της αντεργατικής μηχανής για την υπονόμευση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και των εργασιακών κατακτήσεων.