Τελικά η οικολογική κρίση που απειλεί τον πλανήτη με ανυπολόγιστες καταστροφές ήταν φαντασιώσεις μιας μερίδας των επιστημόνων και κάποιων περιθωριακών ακτιβιστών που τις ενστερνίστηκαν, αν πιστέψουμε τη νέα προπαγάνδα που έχει ξεκινήσει το τελευταίο διάστημα από διάφορα κέντρα (και παράκεντρα) εξουσίας στις ΗΠΑ και τα εντεταλμένα στις υπηρεσίες τους ΜΜΕ, που πιστά στον υπηρετικό τους ρόλο προσπαθούν κι εδώ να κάνουν το άσπρο μαύρο και να μας παρουσιάσουν μια άλλη πραγματικότητα. Πιστά στο δόγμα του γκεμπελισμού και στη θεωρία, ότι η συνεχής επανάληψη κάποιων απόψεων στο τέλος έχει ως αποτέλεσμα οι μάζες να τις ενστερνιστούν και να κλείσουν τα μάτια τους στο ζοφερό τοπίο του έτους 2000.

Στο περιοδικό «Reason» ένας από τους συντάκτες της παραπάνω Εκθεσης (σ.σ Ρόλαντ Μπέιλι) πριν από λίγους μήνες ξεδίπλωσε όλες αυτές τις απόψεις, παρουσιάζοντάς μας ένα γήινο οικολογικό παράδεισο, χωρίς ουσιαστικά προβλήματα και μ' ένα ζηλευτό μέλλον!! Δε δίστασε μάλιστα να ειρωνευτεί σπουδαίους επιστήμονες, να διαστρεβλώσει τις απόψεις τους και λίγο - πολύ να μας πει ότι όλα πάνε καλά και κανένας λόγος ανησυχίας δεν υπάρχει. Αλλά ας δούμε μερικές από τις απόψεις αυτού τους παντελώς άγνωστου κυρίου που δε τον γνωρίζουν ούτε οι θυρωροί της πολυκατοικίας του, για να θυμηθούμε τη ρήση του κ. Κατσιφάρα, που με προκλητικό τρόπο παρουσίασαν τα ΜΜΕ σ' όλο το Δυτικό κόσμο και τα οποία φυσικά αρνούνται συστηματικά να φιλοξενήσουν τον αντίλογο π.χ. του Τσόμσκι, του Μπούκτσιν, του Κλαρκ, του Μπράουν κ.ά. διανοητών. «Ελάχιστοι είναι αυτοί που υποστηρίζουν, ότι το μέλλον του πλανήτη είναι ζοφερό και πως μια παγκόσμια οικολογική τραγωδία είναι προ των πυλών. Πρέπει να παραδεχτούμε πως οι προφήτες της καταστροφής όχι μόνο έπεσαν έξω στις προβλέψεις τους, αλλά πως τα λάθη τους ήταν εξωφρενικά». Αν, όντως, είναι έτσι τα πράγματα σύμφωνα με τον συγγραφέα της παραπάνω Εκθεσης, τότε προς τι οι Διεθνείς Διασκέψεις για το Περιβάλλον στο Ρίο, το Τόκιο και το Μπουένος Αϊρες; Οχι πως σ' αυτές δόθηκε κάποια λύση ουσιαστική, αλλά αν μη τι άλλο έδειξαν το μέγεθος του οικολογικού προβλήματος που κανείς σοβαρός αναλυτής δεν μπορεί να αγνοήσει. Είναι περιττό, φυσικά, να αναφερθούμε σε έρευνες ινστιτούτων και πανεπιστημίων που αποδεικνύουν, όχι απλώς το μέγεθος του προβλήματος, αλλά και την αναγκαιότητα της λήψης άμεσων μέτρων, που ήδη κάποιες χώρες εφαρμόζουν.

Οι συντάκτες της εν λόγω Εκθεσης ισχυρίζονται πως αν στη δεκαετία του εβδομήντα η μόλυνση ήταν ένα σοβαρό πρόβλημα, σήμερα η τεχνολογία έχει δώσει λύσεις και οι πόλεις πλέον δεν υποφέρουν από την ατμοσφαιρική ρύπανση. Η μέθοδος της μισής αλήθειας είναι φανερή. Αλήθεια για ποιες πόλεις μιλάνε;. Και πόσες είναι αυτές; Πράγματι στο Λος Αντζελες και τη Μελβούρνη τα αποτελέσματα των μέτρων που πάρθηκαν ήταν εντυπωσιακά. Ομως μεγαλουπόλεις, όπως το Μεξικό, το Κάιρο, το Νέο Δελχί, η Καλκούτα και δεκάδες άλλες της Ασίας, της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής και της Κεντρικής Ευρώπης εξακολουθούν να υποφέρουν, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή προοπτική για κάτι καλύτερο. Η φτώχεια και η έλλειψη πόρων, προϊόν του καπιταλιστικού συστήματος, αποτελούν τροχοπέδη για οποιαδήποτε θετική πορεία προς την κατεύθυνση αυτή. Κάτι που αποκρύπτει η συγκεκριμένη Εκθεση, η οποία θέλει να μας τα παρουσιάσει όλα ρόδινα. Και φυσικά κουβέντα για το ποιος φταίει για την κατάσταση.

Επίσης, δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά για τα αγροχημικά και τα μεταλλαγμένα προϊόντα που συστηματικά μάς δηλητηριάζουν στο πλαίσιο της αύξησης των κερδών των εταιριών τροφίμων.

Ξέρετε ποιος ευθύνεται για την καταστροφή των δασών; Αν όχι μάθετέ το. Το ιδιοκτησιακό καθεστώς. Επειδή οι χώροι είναι κοινόχρηστοι και αποτελούν συνήθως περιουσία του δημοσίου εξ ου και οι καταστροφές!

«Τα περισσότερα περιβαλλοντικά προβλήματα προξενούνται από τους αποκαλούμενους κοινόχρηστους υπαίθριους χώρους. Οταν η χρήση τους γίνεται από λίγα άτομα τότε συνήθως δεν υπάρχει πρόβλημα...». Συμπέρασμα. Δώστε τα δάση και τις παραλίες σε ιδιώτες για εκμετάλλευση και ως διά μαγείας όλα θα λυθούν. Και λίγο παρακάτω, για να μην έχουμε απορίες αναφέρεται «... είναι αποδεδειγμένο ότι όταν κάποιος έχει την ιδιοκτησία μιας πηγής πλούτου θα τη χρησιμοποιήσει πιο αποτελεσματικά». Μάλιστα, αναφέρονται τα παραδείγματα της Ισλανδίας και της Νέας Ζηλανδίας, που δόθηκε το δικαίωμα της εκμετάλλευσης των δασών σε ιδιώτες. Ομως, δεν υπάρχει καμιά παρατήρηση για όσα συμβαίνουν στο δάσος του Αμαζονίου, που αποτελεί και το βασικότερο πνεύμονα του πλανήτη, με τους ιδιώτες που έχουν εξαφανίσει τεράστιες δασικές εκτάσεις, μετατρέποντάς τες σε βοσκότοπους για να προμηθεύονται χάμπουργκερ οι γιάνκηδες. Οι τερατολογίες, όμως, της Εκθεσης αυτής που δε βγήκε καθόλου τυχαία στις μέρες μας μια και το πρώτο βιολί πλέον είναι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ), με τις γνωστές οικοκτόνες θέσεις του, είναι τέτοιες που θα συνεχίσουμε και στο επόμενο σημείωμα.