ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Τι λένε τώρα;

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μήπως, θυμάστε πόσες φορές Ελληνες κυβερνητικοί παράγοντες, αλλά και Κοινοτικοί αρμόδιοι έχουν διαβεβαιώσει προς κάθε κατεύθυνση πως η Συνθήκη Σένγκεν δεν αποτελεί την ηλεκτρονική αναβάθμιση του γνωστού σε όλους φακελώματος, όπως καταγγέλλουν οι κομμουνιστές και άλλοι δημοκράτες; Πάμπολλες, πρακτικά αμέτρητες.

Γιατί θυμηθήκαμε τις διαβεβαιώσεις αυτές; Επειδή, τις μέρες αυτές, με αφορμή τις πανευρωπαϊκές κινητοποιήσεις στην Πράγα, αποκαλύφθηκε πανηγυρικά ότι οι διαβεβαιώσεις αυτές ήταν ολωσδιόλου ψεύτικες. Κάνοντας χρήση των ηλεκτρονικών αρχείων της Σένγκεν οι Τσέχοι συνοριακοί φρουροί δεν επέτρεψαν την είσοδο στην Τσεχία σε εκατοντάδες - κατ' άλλους χιλιάδες - πολίτες άλλων χωρών, που θέλανε να συμμετάσχουν στις εκεί διαδηλώσεις ενάντια στην «παγκοσμιοποίηση». Και το έκαναν αυτό, όχι γιατί οι πολίτες αυτοί βαρύνονταν με κάποιο αδίκημα του κοινού ποινικού δικαίου, το οποίο είχε καταγραφεί και στα ηλεκτρονικά αρχεία της Σένγκεν, αλλά γιατί ήταν καταγραμμένα στα αρχεία αυτά οι πολιτικές και ιδεολογικές τους τοποθετήσεις και η δράση τους.

Τι λένε, τώρα, οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες;

Αλληλοαναιρούμενες θέσεις

Τάσεις... ανορθολογισμού και... σύγχυσης εννοιών φαίνεται πως έχει προκαλέσει η αντι-Μιλοσεβιτσική υστερία, που έχει κυριαρχήσει στις ηγεσίες της Δύσης. Για να γίνουμε περισσότερο κατανοητοί, σας παραθέτουμε τα βασικά και, ταυτόχρονα, αλληλοαναιρούμενα στοιχεία των ανακοινώσεων της ΕΕ και των εκπροσώπων της.

«Είναι σαφές πως ο σερβικός λαός ψήφισε για την άνοιξη, ύστερα από έναν μακρύ πολιτικό χειμώνα», υπογραμμίζει στην ανακοίνωσή του ο Κρις Πάτεν, αρμόδιος για τις εξωτερικές υποθέσεις επίτροπος και απαιτεί από τον Μιλόσεβιτς, «να σεβαστεί το εκλογικό αποτέλεσμα». Την ίδια στιγμή, η ΕΕ δηλώνει ευθέως, ότι δε γνωρίζει το εκλογικό αποτέλεσμα - και πώς μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά, άλλωστε... - και καταγγέλλει, ότι έγινε τεράστια νοθεία, αφήνοντας στον «αέρα», αν θα αναγνωρίσει, τελικά, τη νομιμότητα των εκλογικών διαδικασιών, ακόμη και αυτών των εκλογών.

Εχουμε, δηλαδή, μια ΕΕ να πανηγυρίζει για τη νίκη του εκλεκτού της, σε μια εκλογική μάχη, της οποίας όχι μόνο δε γνωρίζει το αποτέλεσμα, αλλά την καταγγέλλει και ως νόθα...

Σκέτη τρέλα...

Αμφίρροπη μάχη

Associated Press

Για την ένταξη ή όχι της κορόνας στο ευρώ καλούνται να αποφασίσουν αύριο οι Δανοί. Κι ενώ η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της χώρας, με τη βοήθεια της αξιωματικής αντιπολίτευσης και της συντριπτικά μεγάλης πλειοψηφίας των ΜΜΕ έχει εξαπολύσει μια τεράστια επιχείρηση αντιστροφής του αρνητικού για το ευρώ κλίματος, οι υποστηριχτές του «Οχι» εντείνουν και αυτοί τις προσπάθειές τους, με όποια μέσα έχουν στη διάθεσή τους, όπως το μοίρασμα φυλλαδίων στους δρόμους της Κοπεγχάγης και άλλων πόλεων (φωτό).

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, πάντως, έφερναν όλες - πλην μιας - το στρατόπεδο του «όχι» να διατηρεί την πρωτοπορία του, αν και είχε μειωθεί η διαφορά του με το «ναι». Οπως γίνεται φανερό, οι τελευταίες μέρες και, ιδιαίτερα, οι αναποφάσιστοι, που κυμαίνονται γύρω στο 10%, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, θα κρίνουν το τελικό αποτέλεσμα.

Νίκησε η αδιαφορία

Σε αντίθεση με τον εκλογικό πυρετό, που κυριαρχεί στη Δανία, στη Γαλλία πραγματοποιήθηκε δημοψήφισμα, την περασμένη Κυριακή και δεν το πήραν μυρωδιά, ούτε οι... Γάλλοι. Θέμα του δημοψηφίσματος ήταν ο περιορισμός ή όχι της προεδρικής θητείας από τα επτά στα πέντε χρόνια, όπως ήταν η κοινή πρόταση της κυβέρνησης και του γκωλικού Προέδρου Ζ. Σιράκ. Και μπορεί, βέβαια, η πρόταση να εγκρίθηκε με το συντριπτικό 73% των ψηφισάντων, αλλά ο πραγματικός θριαμβευτής του δημοψηφίσματος ήταν η αποχή, η οποία άγγιξε το 70%. Το ποσοστό αυτό αποχής είναι και το μεγαλύτερο που έχει σημειωθεί στη Γαλλία, μετά το προηγούμενο αρνητικό ρεκόρ, του 1988, για την αυτονομία της Νέας Καληδονίας, όπου η αποχή είχε φτάσει στο 63,1%. Δώδεκα χρόνια μετά, το ποσοστό αυτό έφτασε στο 70%...

Πάντως, δεν έχουν κι άδικο, εδώ που τα λέμε, οι Γάλλοι εργαζόμενοι, που αδιαφόρησαν για το δημοψήφισμα. Στο κάτω κάτω της γραφής, το πόσα χρόνια θα διαρκεί η θητεία του Προέδρου της χώρας είναι ένα αμελητέο θέμα. Πολύ περισσότερο, αφού η «σύμπλευση» και η «συγκατοίκηση» των κάποτε «αιωνίων αντιπάλων» είναι πλέον ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός...

Το αντίπαλο δέος

Και, όμως, οι ιθύνοντες των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών αρχίζουν να αισθάνονται ασφυκτικά, μέσα στα όρια που οι ίδιοι διαμορφώνουν για το δικό τους κοινωνικo - οικονομικό σύστημα και για την εργατική τάξη και τους λαούς του κόσμου. Οι θεωρίες για τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, ως μια αντικειμενική, υποχρεωτική και αναντικατάστατη διαδικασία κοινωνικής και οικονομικής εξέλιξης, την οποία υπηρετεί η πολιτική των κυβερνήσεων των καπιταλιστικών κρατών, αλλά και των διεθνών και περιφερειακών ιμπεριαλιστικών οργανισμών και ενώσεων, δεν αμφισβητούνται μόνο, αλλά αρχίζουν να βρίσκουν αντιστάσεις.

Ετσι μετά το Σιάτλ και την Ουάσιγκτον τη σκυτάλη πήρε η Πράγα. Οι κινητοποιήσεις με τη συμμετοχή διαφόρων, έστω και ανομοιογενών, κινημάτων, ενάντια στις συνέπειες και τα δεινά που προκαλεί στην εργατική τάξη και τους λαούς η επιβολή της πολιτικής που υπηρετεί τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, έχουν τη δική τους συμβολή στην αναγκαιότητα αντίστασης και καταδίκης, του ρόλου των διεθνών μονοπωλίων, αλλά και των ηγετικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Μπορεί το περιεχόμενό τους, η προοπτική που προβάλλουν, να μην έχουν ενιαία έκφραση με σαφείς αντιιμπεριαλιστικούς -αντικαπιταλιστικούς προσανατολισμούς ως προς το περιεχόμενο, απ' όλα αυτά τα κινήματα. Εχουν, όμως, διεθνή απήχηση και κατεύθυνση αμφισβήτησης της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Γιατί η καταδίκη, μ' αυτές τις κινητοποιήσεις, των συνεπειών της «παγκοσμιοποίησης», δηλαδή του διεθνούς ιμπεριαλισμού και των μονοπωλίων, είναι βήμα μπροστά, σε σχέση με τη μέχρι τώρα φαινομενικά «ήρεμη» και «ειρηνική» εξέλιξη αυτής της «τάξης πραγμάτων», που επιβάλλουν στους λαούς, προκειμένου να αυξάνουν την εκμετάλλευση και τα κέρδη.

Στην Πράγα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα, αναμορφώνουν και διαμορφώνουν τις «συνταγές» της καπιταλιστικής ανάπτυξης, κοινές για τα κράτη του ιμπεριαλιστικού συστήματος, επιμένοντας φυσικά στην ουσία και στους όρους, δηλαδή στην πολιτική που συμβάλλει στην ισχυροποίηση του συστήματός τους. Οι διαβόητες αναδιαρθρώσεις, δηλαδή η πολιτική που ενισχύει τις εξαγορές και συγχωνεύσεις των μονοπωλίων, σημαίνουν ένταση των ιδιωτικοποιήσεων, γενικευμένη ανατροπή εργασιακών δικαιωμάτων, όπως το δικαίωμα στο σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, στην υγεία και την κοινωνική ασφάλιση, στην εκπαίδευση κλπ. Μόνο που αυτή η πολιτική γεννά τη γιγάντωση των διεθνικών μονοπωλίων, μαζί με τη γιγάντωση της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, της ανεργίας, της εξαθλίωσης.

Δεν είναι εύκολο, στους ιθύνοντες αυτών των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών να συμβιβάσουν τις εντεινόμενες, μεταξύ των κρατών του ιμπεριαλιστικού συστήματος και ιδιαίτερα των πιο ισχυρών, αντιθέσεις, αλλά και την επιβολή των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον οξύτατο, μεταξύ των μονοπωλίων ανταγωνισμό και την κρίση. Και ταυτόχρονα να αντιμετωπίσουν τις αυξανόμενες κοινωνικές ανισότητες και ταξικές αντιθέσεις. Οι διαδηλωτές της Πράγας είναι μια ζωντανή απόδειξη. Οποια παραλλαγή της «συνταγής» τους και αν εφαρμόσουν, οι αντιθέσεις, τόσο οι ενδομονοπωλιακές όσο και οι ταξικές, που συνεχώς θα οξύνονται, είναι σύμφυτες με το σύστημα που υπηρετούν. Δε θα απαλλαγούν απ' αυτές, όπως και οι λαοί, από τις συνέπειες και τα δεινά που τους επιβάλλουν.

Το ζητούμενο είναι, η καταδίκη αυτής της πολιτικής να γίνεται συνειδητή αμφισβήτηση των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, ως την ανατροπή της εξουσίας που διαιωνίζει αυτό το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα. Η προοπτική που χαράζει ο δρόμος του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης για τη λαϊκή εξουσία, μιας λαϊκής οργανωμένης ριζοσπαστικής πλειοψηφίας, ικανής να αντιμετωπίσει την αντίδραση, ντόπια και διεθνή, που θα οργανώνει και θα αναπτύσσει τη λαϊκή οικονομία, είναι μονόδρομος για το λαό μας. Η πορεία συγκρότησής του θα 'ναι μια αποφασιστική συμβολή και στην ενίσχυση του διεθνούς αντιιμπεριαλιστικού -αντιμονοπωλιακού κινήματος, ως αντίπαλου δέους.

Το κότερο

Επάνω

σ' ένα κότερο

με σταυρωτό

κατάρτι

η διαπλοκή

ταξίδευε και είχε

στήσει πάρτι

και καλεσμένοι

ήτανε ταγοί

κι αφέντες σκάρτοι.

Και χαλασμός