Οι αρνητικότατες συνέπειες που έχει για το εργατικό κίνημα η δράση του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού είναι ιδιαίτερα εμφανείς στους χώρους των πρώην ΔΕΚΟ, αυτή την περίοδο.

Η πολιτική ιδιωτικοποιήσεων και απελευθέρωσης των στρατηγικών τομέων της οικονομίας είναι χαραγμένη στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και επομένως γνωστή σε όλους. Ομως, οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες όλα αυτά τα χρόνια συνειδητά καλλιεργούσαν τον εφησυχασμό στους εργαζόμενους. Σήμερα, κάτω από την πίεση των γεγονότων και των ίδιων των εργαζομένων, φρόντισαν να διοχετεύσουν τις αντιδράσεις σε επιλογές πλήρως ακίνδυνες για το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του. Χαρακτηριστικό είναι ότι σήμερα για τον ΟΣΕ η ΓΣΕΕ δεν κούνησε ούτε το μικρό της δαχτυλάκι, ενώ η συνδικαλιστική πλειοψηφία στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Σιδηροδρομικών - ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ - προβάλλει το αίτημα για έναν ΟΣΕ υπό δημόσιο έλεγχο, αλλά ανταγωνιστικό σε μια απελευθερωμένη ανταγωνιστική σιδηροδρομική αγορά. Ζητάνε, δηλαδή, έναν ΟΣΕ που θα λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και επομένως με στόχο το κέρδος σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των λαϊκών αναγκών.

Χαρακτηριστική όμως του πώς οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού υπονομεύουν τις αγωνιστικές διαθέσεις και τη δύναμη των εργαζομένων είναι και η εικόνα που αντίκρισαν όσοι βρίσκονταν στο κέντρο της Αθήνας την Τρίτη το μεσημέρι.

Στην οδό Σταδίου μερικές δεκάδες μέτρα μπροστά από την πορεία των απεργών του ΟΣΕ βρισκόταν η πορεία των απεργών στην Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία. Βασική αιτία και των δύο κινητοποιήσεων είναι η ιδιωτικοποίηση των κλάδων τους, μέρος της συνολικότερης διαδικασίας ξεπουλήματος στρατηγικών τομέων της οικονομίας στα μονοπώλια. Θα περίμενε κανείς έστω, ως προς τη μορφή, να υπάρχει ένας στοιχειώδης συντονισμός, αφού η πηγή των προβλημάτων είναι κοινή. Ομως και σε αυτήν την περίπτωση οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες - ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ - στον ΟΣΕ και στην ΕΑΒ φρόντισαν να κρατήσουν τους εργαζόμενους χωρισμένους ακριβώς γιατί στόχος τους είναι η υπονόμευση και η αποδυνάμωση των αγωνιστικών αντιδράσεων στην αντεργατική πολιτική, την οποία στηρίζουν.

Πιστοί στη λογική ότι «καθένας κοιτά το χώρο του» και τις επικίνδυνες αυταπάτες που εδώ και χρόνια καλλιεργούν στους εργαζόμενους, οι εργατοπατέρες συστηματικά κάνουν ό,τι μπορούν ώστε κάθε τμήμα της εργατικής τάξης να ασχολείται με «τα του οίκου του». Μόνο που σήμερα γίνεται φανερό πιο καθαρά από ποτέ πως τα προβλήματα σε κάθε χώρο αποτελούν έκφραση της συνολικής επίθεσης του κεφαλαίου και, για να μπει φραγμός, απαιτείται η ταξική οργάνωση και πάλη όλων των εργαζομένων. Οποιος, λοιπόν, ...προσπερνά ή κάνει πως δε βλέπει την ανάγκη ταξικού συντονισμού των εργαζομένων, σίγουρα, δε δουλεύει για τα δικά τους συμφέροντα.