Δεν υπάρχει πλέον αμφισβήτηση ότι οι επικείμενες εκλογές είναι πολιτικές και μάλιστα έχουν την ίδια σημασία με τις βουλευτικές, κάτι που το ΚΚΕ από την αρχή επισήμανε. Αυτό που κρίνεται σε αυτές τις εκλογές είναι:

Θα πουν οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι ένα ακόμη ΝΑΙ στη συντριβή της ζωής τους, των δικαιωμάτων τους, στην απαξίωση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας; Θα πουν ένα ακόμη ΝΑΙ στην ανάπτυξη που χρόνια τώρα καταληστεύει το φυσικό πλούτο της χώρας και τον ιδρώτα των εργαζομένων κι από πάνω ζητάει από τον εργαζόμενο λαό να πληρώσει τα σπασμένα; Θα πουν ένα ακόμη ΝΑΙ στο ΠΑΣΟΚ, στη ΝΔ και τους «αντάρτες ή ανεξάρτητους - μαϊμού», που την επόμενη μέρα θα το μετανιώσουν και θα τους βρίζουν, αλλά θα τους έχουν δώσει δύναμη να περάσουν σε πιο σκληρή επίθεση και τη δυνατότητα να καμαρώνουν ότι «κουμαντάρουν» το λαό;

`Η θα πούμε και στην κάλπη αυτό που λέμε και ακούμε καθημερινά στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές, στο σούπερ μάρκετ, στο νοσοκομείο, στο σχολείο, στη λαϊκή αγορά ότι δηλαδή «δεν πάει άλλο!»; Οχι μόνο γιατί δεν αντέχουμε. Οχι μόνο γιατί δε φταίμε σε ΤΙΠΟΤΑ για την κρίση του καπιταλισμού. Οχι μόνο γιατί «δεν τα φάγαμε μαζί», όπως κυνικά λένε. Αλλά, κυρίως, γιατί: Αντί με τα χρόνια, με την τεχνολογική κι επιστημονική πρόοδο, με την αύξηση του πλούτου, με την εκτόξευση της παραγωγικότητας της εργασίας να βελτιώνεται η ζωή μας και οι συνθήκες δουλειάς, γυρίζουμε διαρκώς πίσω, κάνουμε διαρκώς θυσίες.

Το κριτήριο ψήφου είναι πριν απ' όλα γενικό πολιτικό. Μπορεί να μην προκύπτει κυβέρνηση, προκύπτουν όμως οι βοηθοί της κυβέρνησης για την υλοποίηση και εξειδίκευση της αντιλαϊκής πολιτικής. Οι εκλογές θα γίνουν σε μια περίοδο που θα οξυνθούν αφάνταστα τα λαϊκά προβλήματα, ενώ μεγάλο μέρος του λαού δε θα μπορεί να πληρώσει τα χρέη του, τα έξοδα για τις σπουδές των παιδιών, δε θα μπορεί να εξοφλήσει λογαριασμούς της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, του νερού, δε θα μπορεί να γεμίσει το καλάθι του με τα βασικά προϊόντα διατροφής, δε θα μπορεί να βάλει πετρέλαιο, οι χιλιάδες άνεργοι και ανασφάλιστοι δε θα έχουν φάρμακα, γιατρό και νοσοκομείο.

Κι εδώ μπαίνει το εξής ερώτημα: Γιατί οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΛΑ.Ο.Σ. και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν τόσο πολύ στα λεγόμενα τοπικά ζητήματα; Γιατί τα αποσπούν από τη γενική πολιτική; Διότι στη γενική πολιτική συμφωνούν με την καπιταλιστική ανάπτυξη, με τον «Καποδίστρια» και τον «Καλλικράτη», με τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Επίσης, η εμμονή στα «τοπικά» προβλήματα, τους δίνει το ελεύθερο αν εκλεγούν να «σφυρίζουν αδιάφορα» στα καυτά προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων σαν «μη αρμόδιοι κι υπεύθυνοι» γι' αυτά.

Μερικά παραδείγματα: Η διοίκηση του δήμου Αθηναίων επί Ν. Κακλαμάνη (ΝΔ) και της Νομαρχίας Αθήνας επί Γ. Σγουρού (ΠΑΣΟΚ) πού διαφοροποιήθηκαν με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ; Πουθενά. Αντιστάθηκαν, π.χ. στη μείωση των μισθών των υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα ή ίσα - ίσα την εφάρμοσαν με προθυμία; Τι έκαναν για τους χιλιάδες συμβασιούχους; Ο Β. Κικίλιας, υποψήφιος της ΝΔ στην Αττική και πρώην πρόεδρος του Οργανισμού Νεολαίας και Αθλησης (ΟΝΑ) του δήμου Αθηναίων, είπε για τους συμβασιούχους του ΟΝΑ «εδώ τους βρήκα, δεν τους προσέλαβα εγώ...». Τι στάση κρατούσαν όλοι αυτοί στους απεργιακούς αγώνες των εργαζομένων τους; Ο δήμαρχος Ελευσίνας που στηρίζεται από τον ΣΥΝ και το ΠΑΣΟΚ, μπορεί να καμαρώνει για τον ποδηλατόδρομο που έφτιαξε στην πόλη, όμως η δημοτική αρχή στην πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 17 Δεκέμβρη 2009 έδωσε εντολή στις καρτέλες προσωπικού να γραφτούν οι εργαζόμενοι ως απόντες και όχι ως απεργοί. Επιπλέον, στον προϋπολογισμό για το 2010, από τα περίπου 63 εκατ. ευρώ έσοδα, τα 32,5 εκατ. προβλεπόταν να προέλθουν από φορολόγηση των δημοτών και 14 εκατ. από δάνεια. Ο Γ. Δημαράς και ο Αλ. Μητρόπουλος στηρίζουν τον «Καλλικράτη», ενώ ομολογούν ότι δε θέλουν ούτε να ανατρέψουν, ούτε να συγκρουστούν με την κυβέρνηση.

Οι εργατοϋπάλληλοι, οι νέοι, οι λαϊκές οικογένειες, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες θέλουν δίπλα τους ασυμβίβαστους αγωνιστές. Δε χρειάζονται απλά έντιμους δημάρχους, συμβούλους και περιφερειάρχες, αλλά αδιάλλακτους υπερασπιστές των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Χρειάζονται εκλεγμένους άφοβους, που θα απειθαρχήσουν στην πολιτική του «Καλλικράτη», των κυβερνήσεων και της ΕΕ και δε θα διστάζουν να σηκώσουν πρώτοι τα βάρη του αγώνα, που δεν θα λυπηθούν κόπους και θυσίες για την ανασύνταξη του κινήματος, για απόσπαση κάποιων κατακτήσεων, για την τελική νίκη.