ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ - ΡΑΜΠΑΤ.--

Να αναλάβει τις ευθύνες του και να καταλήξει σε μια συμφωνία οριστικού τερματισμού της μαροκινής κατοχής επί του μισού και πέραν εδάφους της Δ. Σαχάρας εντός των χρονικών ορίων που έχουν τεθεί καλεί, με επιστολή του, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ο εκπρόσωπος του «Μετώπου Πολισάριο». Ο Αχμαντ Μπουκχάρι ζητά, επίσης, να υπάρξει καταδικαστική απόφαση του Συμβουλίου για την αιματηρή εισβολή των μαροκινών δυνάμεων ασφαλείας, την περασμένη εβδομάδα, σε καταυλισμό Σαχράουι, έξω από την κατεχόμενη πρωτεύουσά τους Λααγιούν, ο οποίος είχε στηθεί ως διαμαρτυρία κατά της συνεχιζόμενης μαροκινής κατοχής.

Ο Μπουκχάρι υποστηρίζει στην επιστολή του ότι κατά την επιχείρηση ανεξάρτητοι παρατηρητές κατέγραψαν 36 νεκρούς, 700 τραυματίες και 163 συλληφθέντες, καταλήγοντας ότι «αποτελεί απόδειξη των δεκαετιών αδικίας που εξαντλούν την υπομονή των Σαχράουι». Η επιστολή καταλήγει με την προειδοποίηση ότι αν δεν υπάρξει άμεσα επίλυση του χρόνιου αυτού ζητήματος διά του ΟΗΕ, τότε «και το Μέτωπο Πολισάριο θα επανεξετάσει τη θέση του στο πλαίσιο των συνομιλιών καθώς αναγκαστικά θα πρέπει να λάβει μέτρα για να υπερασπίσει το λαό των Σαχράουι».

Η επιστολή αυτή κατατέθηκε στο Συμβούλιο λίγο πριν τις δύο προγραμματισμένες ενημερώσεις, αργά χτες, για τα τεκταινόμενα στον καταυλισμό των Σαχράουι πριν μία εβδομάδα από εκπρόσωπο της εκεί δύναμης του ΟΗΕ και από τον απεσταλμένο του ΟΗΕ για το ζήτημα, Κρίστοφερ Ρος, ο οποίος οργάνωσε τη συνάντηση, την ώρα των επεισοδίων, μεταξύ Μαρόκου και «Πολισάριο», που ναυάγησε χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Την ίδια ώρα, η μαροκινή ηγεσία, από την πλευρά της, προχωρούσε σε νέες προκλήσεις, αποδίδοντας την ευθύνη του μακελειού στον καταυλισμό στους Σαχράουι «που επιτέθηκαν κτηνωδώς στις εντελώς ειρηνικές μαροκινές δυνάμεις».

ΤΕΛ ΑΒΙΒ - ΡΑΜΑΛΑ.-

Γραπτώς ζήτησε ο Ισραηλινός πρωθυπουργός από την Ουάσιγκτον την ..«προσφορά» της που στοχεύει στην ισραηλινή συναίνεση σε ένα νέο «πάγωμα» της εποικιστικής δραστηριότητας στη Δυτική Οχθη για 90 ημέρες. Ο Νετανιάχου προχώρησε στη συγκεκριμένη κίνηση καθώς, σύμφωνα με αλλεπάλληλες διαρροές, συναντά ισχυρή αντίδραση στους κόλπους της κυβέρνησης συνασπισμού της οποίας ηγείται. Οι αντιδράσεις δεν προέρχονται μόνο από τα εποικιστικά, θρησκευτικά ή ακροδεξιά κόμματα, αλλά και από ένα σημαντικό κομμάτι του δικού του κόμματος, του Λικούντ.

Ενδεικτικές είναι οι δηλώσεις του βουλευτή Μπένι Μπέγκιν, γιου του πρωθυπουργού Μπέγκιν που το 1979 υπέγραψε τη συνθήκη ειρήνης με την Αίγυπτο. Ο Μπέγκιν χαρακτήρισε «δόλωμα» την πρόταση των ΗΠΑ να δωρίσει ουσιαστικά στο Ισραήλ 20 μαχητικά αεροσκάφη τύπου F -35 αξίας 3 δισ. δολαρίων υποστηρίζοντας ότι στόχος είναι «να παγιδευτεί διπλωματικά το Ισραήλ σε εξελίξεις που δεν επιθυμεί». Εκτός από τα μαχητικά, οι ΗΠΑ δεσμεύονται, επίσης, για περαιτέρω αμυντική συνεργασία αλλά και ότι θα μπλοκάρουν κάθε απόφαση ενάντια στο Ισραήλ στον ΟΗΕ.

Μέχρι χθες βράδυ, δεν είχε γίνει γνωστό αν τελικά η Ουάσιγκτον προτίθεται να ανταποκριθεί στο ισραηλινό αίτημα. Το βέβαιο είναι ότι η παλαιστινιακή πλευρά διάκειται αρνητικά τουλάχιστον προς το παρόν.

Η συνάντηση του Ντέιβιντ Χέιλ, αναπληρωτή του Αμερικανού ειδικού απεσταλμένου Τζορτζ Μίτσελ, με τον Παλαιστίνιο Πρόεδρο Αμπάς, τη Δευτέρα το βράδυ, αναβλήθηκε χωρίς να δοθούν εξηγήσεις. Χθες, ο διαπραγματευτής Σάεμπ Ερακάτ επανέλαβε ότι η παλαιστινιακή πλευρά δεν έχει ενημερωθεί επισήμως για την αμερικανική πρόταση και ότι επιμένει στη θέση για «ολικό εποικιστικό πάγωμα» συμπεριλαμβανομένης της ανατολικής Ιερουσαλήμ.

Σήμερα, πάντως, το ισραηλινό υπουργικό συμβούλιο αναμένεται να εγκρίνει, με πλειοψηφία, την μονομερή ισραηλινή αποχώρηση από το χωριό Γκαζάρ, στα σύνορα Ισραήλ - Λιβάνου - Συρίας, το οποίο είχε διχοτομηθεί ανάμεσα στο Λίβανο και στα κατεχόμενα υψώματα Γκολάν, το 2000, από τον ΟΗΕ και «πέρασε» επισήμως υπό ισραηλινό έλεγχο, κατά το ήμισυ, το 2006 κατά την ισραηλινή επίθεση στο Λίβανο. Αναλυτές εκτιμούσαν ότι η απόφαση για την μονομερή αυτή κίνηση γίνεται προκειμένου «το Ισραήλ να βελτιώσει τη διεθνή του εικόνα χωρίς, ουσιαστικά, κανένα τίμημα». Οι ίδιοι οι κάτοικοι του Γκαζάρ, πάντως, όπως και ο Λίβανος, στον οποίο περνά το σύνολο του χωριού, δεν έχουν καν ρωτηθεί και έχουν εκφράσει τη δυσφορία τους για αυτό.