Μια τοποθέτηση που συνδύασε την καταστροφολογία με τον εκβιασμό για την αποδοχή κάθε σκληρού αντιλαϊκού μέτρου, ενώ εμπεριείχε και πολλές προειδοποιήσεις για τη βραδυπορία εκτέλεσης του μνημονίου, ήταν η «συνεισφορά» των μεγαλοβιομηχάνων στο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου. Ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος, σημείωσε ότι «η οικονομική κρίση απειλεί το ευρωπαϊκό σκάφος και θα απαιτηθεί πολύ ισχυρή πολιτική βούληση για να εξέλθει ακέραιο από την καταιγίδα», για να εξειδικεύσει, στη συνέχεια: «Αταλάντευτη πολιτική βούληση θα χρειαστεί και η χώρα μας για να βγει από τη σημερινή της κρίση - την πιο σοβαρή και ταυτόχρονα πιο επικίνδυνη στη μεταπολιτευτική μας ιστορία».

Η πίεση προς την πρόθυμη κυβέρνηση του μνημονίου είναι σαφές ότι δεν έχει να κάνει με αμφιβολίες για το αν εργάζεται προς τη σωστή αντεργατική κατεύθυνση που ορίζουν ΕΕ και μεγάλο κεφάλαιο, αλλά με τη διαφαινόμενη ένταση της λαϊκής αγανάκτησης, που στο μέτρο που θα μετατρέπεται σε μαζική αγωνιστική αμφισβήτηση του αντιλαϊκού δρόμου, θα σημάνει και την πλήρη ανατροπή του. «Είμαι ο πρώτος που θα αναγνωρίσει ότι μέσα στους τελευταίους λίγους μήνες έχουμε δει με τόλμη να υλοποιούνται πρωτόγνωρες για τη μεταπολιτευτική Ελλάδα αλλαγές - έως και ανατροπές. Παρά ταύτα, επειδή η αντίσταση των αγκυλωμένων συμφερόντων και αντιλήψεων παραμένει πολύ ισχυρή, ο ρυθμός των μεταρρυθμίσεων είναι βραδύς και το βάθος τους ρηχό - πάντα σε σχέση με την κρισιμότητα της κατάστασης», είπε χαρακτηριστικά ο Δ. Δασκαλόπουλος. Για να προσθέσει ότι «έχουμε δύσκολο δρόμο μπροστά μας. Και πρέπει να τον διανύσουμε με την ταχύτητα δρομέα των 100 μέτρων, αλλά και με την αντοχή μαραθωνοδρόμου», και ότι «δεν υπάρχει ούτε μέρα για χάσιμο, δεν επιτρέπεται ούτε ένα υπουργείο να ολιγωρήσει, ούτε ένας υπουργός να δειλιάσει. Ο χρόνος για την υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών τελειώνει. Είναι ώρα μόνο για δράση».

Οι μεγαλοεπιχειρηματίες, όμως, τα θέλουν όλα δικά τους. Για όσους τρέφουν ακόμη αυταπάτες ότι η πολιτική κυβέρνησης - τρόικας - μεγάλου κεφαλαίου μπορεί να οδηγήσει σε «καλύτερες μέρες», η σχετική τοποθέτηση Δασκαλόπουλου είναι αποκαλυπτική για την προοπτική: «Η έξοδος από την κρίση θα αφήσει πίσω της και χαλάσματα που θα χρειαστεί να χτίσουμε από την αρχή. Και, οπωσδήποτε, δεν θα σημάνει επιστροφή στον παλιό καλό καιρό της επίπλαστης ευμάρειας. Αν επιχειρούσαμε κάτι τέτοιο θα ξανακυλούσαμε πολύ σύντομα στο χείλος της χρεοκοπίας».

Παρότι με αυτήν τη θέση οι μεγαλοεπιχειρηματίες βάζουν από θέση αρχής «ταφόπλακα» στα δικαιώματα, στις κατακτήσεις και το όποιο βιωτικό επίπεδο είχαν πετύχει οι εργαζόμενοι, δε διστάζουν να δηλώσουν, μέσω του προέδρου του ΣΕΒ, ότι η κοινωνία «αναδέχεται την αναγκαιότητα της αλλαγής. Αλλά αντιμετωπίζει με δυσπιστία το απαιτούμενο κόστος της. Ισως γιατί δεν έχει πεισθεί ακόμη για το αντίκρισμα των θυσιών που καλείται να υποστεί. Ισως γιατί έχει χάσει την πίστη της στην ικανότητα των ταγών της - και στις υποσχέσεις τους».

Πολιτική διά πυρός και σιδήρου απέναντι στο λαό, μέτρα σε ορίζοντα 15ετίας μέχρι και για το 2025 βλέπει ο σύμβουλος του πρωθυπουργού, Τομάσο Παντόα Σκιόπια, πρώην στέλεχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας (σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση Πρόντι).

Από το βήμα του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου, δήλωσε ότι η ανάκτηση εμπιστοσύνης προς την ελληνική οικονομία θα είναι μακρά διαδικασία, θα κρατήσει χρόνια και σε κάθε περίπτωση πολύ μετά τη λήξη του μνημονίου. Χωρίς περιστροφές, τόνισε ότι για να «ολοκληρωθεί η ανοικοδόμηση της ελληνικής οικονομίας θα απαιτηθούν 10 με 15 χρόνια»...

Ο σύμβουλος του πρωθυπουργού, λέγοντας αυτά, που και η κυβέρνηση ετοιμάζεται να κλιμακώσει, έκανε λόγο για 5 πιθανές εστίες κινδύνων στην εφαρμογή του μνημονίου τους και συγκεκριμένα:

• «Κόπωση» της κυβερνητικής προσπάθειας και της «κοινωνίας» μετά τον καταιγισμό των μέτρων.
• Την ταχύτητα προώθησης των «διαρθρωτικών αλλαγών», που, όπως είπε, είναι «χαμηλότερη από αυτή που είχε συμφωνηθεί».
• Στις δυσκολίες της κυβέρνησης στην εφαρμογή των δεσμεύσεων. Οπως δήλωσε, οι παρεμβάσεις θα είναι «πιο δύσκολες από αυτές που εφαρμόστηκαν στην αρχή του μνημονίου».
• Στην «ανυπομονησία των αγορών».
• Στο «δυσμενές εξωτερικό περιβάλλον» καθώς, όπως είπε, οι μεγαλύτερες οικονομίες βρίσκονται σε περίοδο «ύφεσης».

Ως εκπρόσωπος ενός σκληρού κυβερνητικού κόμματος που διεκπεραιώνει τα αιτήματα της αστικής τάξης, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης και εφαρμογής του μνημονίου, εμφανίστηκε στο ίδιο συνέδριο ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου στην ομιλία του στο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου, με θέμα «η ώρα της οικονομίας». «Προωθούμε - είπε προκαλώντας τα θύματα της κυβερνητικής πολιτικής - αλλαγές που δεν τολμούσαμε να τις ακουμπήσουμε τα προηγούμενα χρόνια» και κατονόμασε τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, το Ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό σύστημα, τα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα που έχουν πάρει και αυτά που προτίθενται να πάρουν με τον κρατικό προϋπολογισμό του 2011 και ανέφερε ότι αυτό γίνεται «χωρίς να υπολογίζουμε το πολιτικό κόστος».

Απαντώντας στο όντως πλαστό δίλημμα, που προβάλλεται για δημαγωγικούς λόγους από την αστική αντιπολίτευση περί σταθεροποίησης ή ανάπτυξης, ο υπουργός Οικονομικών ισχυρίστηκε ότι «το μνημόνιο αποτελεί σήμερα την αναπτυξιακή πρόταση της χώρας»!

Στέλνοντας μήνυμα προς την αστική τάξη ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι αποφασισμένη να φτάσει ως το τέλος τη δουλειά που της έχουν αναθέσει, χαρακτήρισε «δύσκολη περίοδο» αυτήν που ακολουθεί το αμέσως προσεχές διάστημα, καθώς θα πρέπει να νομοθετηθεί το άνοιγμα της αγοράς ενέργειας, η περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων (υπερίσχυση των εργοστασιακών έναντι των κλαδικών συμβάσεων) και η προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων.