Associated Press

Η ελεγχόμενη πτώχευση που προωθεί η πλουτοκρατία σε συνεργασία με την κυβέρνηση, στόχο έχει να διασφαλίσει τα συμφέροντα των μεγάλων πιστωτών της χώρας και όχι του λαού, που ζει ήδη τη χρεοκοπία στο νοικοκυριό του

Το ΔΝΤ, σε έκθεσή του για τις παγκόσμιες δημοσιονομικές προοπτικές, συγχαίρει την ελληνική κυβέρνηση για τα σκληρά μέτρα που προωθεί, δίνοντάς της εύσημα - μεταξύ άλλων - για τις περικοπές δαπανών, όπως μειώσεις μισθών και αυξήσεις των τιμών στις δημόσιες επιχειρήσεις, μέτρα εξοικονόμησης κόστους, αύξηση της συμμετοχής στις νοσοκομειακές δαπάνες κ.ά.

Τη νομοτέλεια της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης στην ΕΕ ανέδειξε ο μεγαλοεπενδυτής Τζορτζ Σόρος, μιλώντας στο ραδιόφωνο του BBC, στο περιθώριο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός. Συγκεκριμένα, σημείωσε: «Εχεις δύο Ευρώπες, την έχουσα και την μη έχουσα (...) Θα έχεις μία ήπειρο δύο ταχυτήτων, πολιτικά μη βιώσιμη. Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος το κοινό νόμισμα να επιφέρει πολιτικές αναταραχές στην ΕΕ. Η κρίση θα μπορούσε να βάλει σε τέτοια δοκιμασία τις χώρες της χαμηλής ταχύτητας που δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο αποσύνθεσης της Ενωσης».

Ακόμα, εκπροσωπώντας ισχυρές μερίδες του κεφαλαίου που θα βγουν κερδισμένες από μια τέτοια εξέλιξη, τάχθηκε υπέρ της άμεσης αναδιάρθρωσης του χρέους Ελλάδας και Ιρλανδίας, εκτιμώντας ότι δεν μπορούν να περιμένουν ως το 2013 για να προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση του χρέους. Παράλληλα, ο Εβαλντ Νοβότνι, μέλος του ΔΣ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, εκτιμά πως «ακόμα και αν κάποιες χώρες χρεοκοπήσουν, ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, θα παραμείνουν εντός της Ευρωζώνης (...) Οι επιπτώσεις σε αντίθετη περίπτωση θα ήταν χειρότερες».

Την αναδιάρθρωση του χρέους ως ιδιαίτερα επιζήμια για τις τράπεζες απορρίπτει ο επικεφαλής της αμερικανικής τράπεζας «JP Morgan», Τζέιμι Ντάιμον, σημειώνοντας: «Οποιαδήποτε αναδιάρθρωση η οποία θα ανάγκαζε τις τράπεζες να απορροφήσουν μέρος των ζημιών θα ήταν πολύ επικίνδυνη». Κάτι τέτοιο - όπως επισήμανε - θα έπληττε τις τράπεζες οι οποίες έχουν στην κατοχή τους σημαντικό αριθμό ομολόγων των χωρών της Ευρωζώνης, οδηγώντας κατ' αυτόν τον τρόπο στην παρέμβαση των κυβερνήσεων για τη διάσωσή τους.

Παράλληλα, ο καθηγητής του Χάρβαρντ Κεν Ρογκόφ προαναγγέλλει ότι οι λαοί των κρατών της ΕΕ θα υποστούν νέα αφαίμαξη προκειμένου να στηριχτεί το τραπεζικό κεφάλαιο, σημειώνοντας: «Είναι ξεκάθαρο πως οι τράπεζες της ΕΕ έχουν πληγεί και θα χρειαστούν διάσωση». Ακόμα, στο περιθώριο του παγκόσμιου οικονομικού φόρουμ στο Νταβός δήλωσε ότι «είμαστε σε μια περίοδο πιο σταθερής ανάπτυξης, αλλά δεν έχουμε το είδος της ανάπτυξης που συνηθίζεται μετά από ύφεση».

Υπέρ της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους τάσσεται και ο πρόεδρος του ΟΟΣΑ, Ανχελ Γκούρια, μιλώντας στο ειδησεογραφικό πρακτορείο «Ρόιτερς», ενώ στο μέτωπο κατά της αναδιάρθρωσης συντάσσεται ο επίτροπος της ΕΕ για οικονομικές και νομισματικές υποθέσεις, Ολι Ρεν, αντιπροτείνοντας την επιμήκυνση αποπληρωμής του ελληνικού χρέους κατά επτά χρόνια.

Την ίδια στιγμή, η γερμανική οικονομική εφημερίδα «Handelsblatt» εκτιμά ότι «τα σχέδια που έχουν διατυπωθεί μέχρι στιγμής για την αναδιάρθρωση στην Ελλάδα δεν αρκούν και η ΕΕ αναζητεί ήδη νέα εργαλεία για να μειωθεί το βάρος των χρεών» και σημειώνει ότι ακόμα και η επαναγορά ελληνικών ομολόγων μέσω του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας δεν αρκεί για να μειωθεί το ελληνικό χρέος.

Τέλος, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, σε άρθρο του στην εφημερίδα «Frankfurter Allgemeine Zeitung» υπερθεματίζει για τη στενότερη οικονομική διακυβέρνηση στην Ευρωζώνη, σημειώνοντας ότι «στις βασικές προτεραιότητες προστασίας είναι όχι μόνο να απαιτούμε από όλα τα κράτη - μέλη δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά και να την επιβάλλουμε. Και σε αυτή την πειθαρχία δεν ανήκει μόνο ο κρατικός προϋπολογισμός, αλλά και η εποπτεία της οικονομικής ανάπτυξης και η βελτίωση του οικονομικοπολιτικού συντονισμού για να αποκλείσουμε μελλοντικές ανισότητες ανάμεσα στις χώρες - μέλη».

Επαναφέρει, δηλαδή, την πάγια θέση να περάσουν οι κυβερνήσεις της ΕΕ ακόμα πιο σφιχτό κορσέ στους λαούς, υπό την απειλή της επιβολής κυρώσεων σε περίπτωση που ένα κράτος - μέλος δεν επιτυγχάνει τους δημοσιονομικούς και άλλους στόχους που θέτει το ευρωενωσιακό κεφάλαιο.