«Οι προτάσεις της τρόικας, προϊόντος του χρόνου, θα γίνονται πιο σκληρές και πιο βάναυσες. Το θέμα είναι: Μπορούμε να τις αποκρούσουμε;... Μπορούμε να διώξουμε την τρόικα;... Μπορούμε να βρούμε από άλλες πηγές τα λεφτά που μας λείπουν;... Οποιος έχει πρόταση να την καταθέσει», δήλωσε χτες ο εκπρόσωπος Τύπου του ΛΑ.Ο.Σ., Κ. Αϊβαλιώτης, και λίγη ώρα αργότερα σχολίασε για τις προτάσεις της Γερμανίας: «Ορισμένες από τις σκέψεις που διακινούνται για την κοινωνική προσαρμογή, προκειμένου να βγούμε από την καχεξία, αν και εξαιρετικά επώδυνες, έχουν μια βάση. Από τη στιγμή, όμως, που διαβιβάζονται ως "πρωτόκολλο παράδοσης" της ελληνικής κυριαρχίας, τις αποκρούουμε μετά βδελυγμίας».

Η κοροϊδία στο λαό πάει σύννεφο. Ο ΛΑ.Ο.Σ. συμφωνεί ως και στο τελευταίο κόμμα με την πολιτική που εφαρμόζεται. Αλλωστε, ο ίδιος κατά καιρούς έχει προτείνει σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, μέτρα ενίσχυσης της κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Προβάλλει ενστάσεις δήθεν επί της διαδικασίας και των χειρισμών που γίνονται, ρητορεύει περί «παράδοσης της ελληνικής κυριαρχίας», όταν γνωρίζει ότι η ευρωενωσιακή στρατηγική είναι ενιαία και κοινά συμφωνημένη απ' τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών, όταν και ο ίδιος στηρίζει αυτήν τη στρατηγική.

Και, συγχρόνως, προσπαθεί να πείσει το λαό ότι η πορεία είναι ανεπίστρεπτη και ότι καλά θα πράξει να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα που βιώνει. Πλανάται πλάνην οικτράν. Διέξοδος υπάρχει, όχι στα πολιτικά μέρη που κατοικοεδρεύει ο ΛΑ.Ο.Σ., αλλά πέρα απ' αυτά. Κι ο λαός θα τη βρει.

Ακόμη μια παράταση για το «κοινωνικό τιμολόγιο» δίνει το αρμόδιο υπουργείο, αυτή τη φορά έως τις 28 του Φλεβάρη.

Η προηγούμενη προθεσμία έληγε στις 31 του Γενάρη, αλλά στο υπουργείο διαπίστωσαν ότι αυξήθηκε ο ρυθμός υποβολής αιτήσεων, που ξεπερνούν πλέον τις ...250.000 και αξίζει μια ακόμη παράταση.

Δεδομένου ότι εκτιμούσε την ένταξη στο τιμολόγιο 1,2 εκατ. καταναλωτών, υπάρχει ακόμη μακρύς δρόμος.

Αλλά το θέμα είναι αλλού. Στην ουσιαστική επιτυχία μιας διαδικασίας που εξαρχής στόχευε στη δραματική συρρίκνωση των συνδέσεων που απολάμβαναν μειωμένη τιμή κιλοβατώρας.

Κι αυτό έγινε από την πλευρά της κυβέρνησης με την εισαγωγή οικονομικών κριτηρίων. Τα κριτήρια αυτά, σε συνδυασμό με το όριο της κατανάλωσης και το μικρό όφελος, οδήγησαν σε μια πολύ μικρότερη από την αναμενόμενη ανταπόκριση.

Από όλα αυτά προκύπτει αβίαστα ότι απαιτούνται δραστικές αλλαγές και όχι τα «φιλανθρωπικά» μπαλώματα της κυβέρνησης και της ΔΕΗ, που έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου για την ολοκλήρωση της «απελευθέρωσης» της αγοράς ενέργειας, ωθώντας διαρκώς προς τα πάνω τα τιμολόγια ηλεκτρικού ρεύματος.

Χρειάζονται ανατρεπτικά μέτρα με κύριο το αίτημα ρεύμα φτηνό για το λαό, που απαιτεί αγώνα για ενιαίο φορέα ενέργειας και στα πλαίσιά του ενταγμένη και η ηλεκτρική ενέργεια που θα είναι λαϊκή ιδιοκτησία.

Χρειάζεται λαϊκή εξουσία για να τα εγγυηθεί.