Τελικά διασώθηκε - τελειωτικά ελπίζουμε αυτή τη φορά - από τον κίνδυνο αποχαρακτηρισμού ως νεότερου μνημείου η, ιστορική, και σημαντική αρχιτεκτονικά, πολυκατοικία της οδού Ζαλοκώστα 7 στην Αθήνα, με την προχθεσινή, κοινή συνεδρίαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου και του Κεντρικού Συμβουλίου Νεοτέρων Μνημείων που απέρριψε το αίτημα του ιδιοκτήτη της (σ.σ. το Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο) να αρθεί ο χαρακτηρισμός. Υπέρ του χαρακτηρισμού τάχθηκε εκπρόσωπος της «Λαϊκής Συσπείρωσης» Αθήνας.

Πρόκειται για κτίριο του 1938, έργο του αρχιτέκτονα Α. Λαζαρίμου. Το ΝΑΤ εκμεταλλευόταν οικονομικά το κτήριο νοικιάζοντάς το σε γραφεία. Ομως, αποφάσισε πιο... ρηξικέλευθη «εκμετάλλευσή» του, δηλαδή τη μερική ή ολική καταστροφή του. Υπογραμμίζεται ότι η λεηλασία των ακινήτων του ΝΑΤ εντάσσεται στη γενικότερη πολιτική ξεπουλήματος της λαϊκής περιουσίας από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού.

Μετά από αγώνες του ΚΚΕ και άλλων φορέων, το 2008, όλο το κτίριο χαρακτηρίστηκε ως μνημείο, λόγω της αρχιτεκτονικής και ιστορικής αξίας του, αφού συνδέεται με την αντίσταση του λαού ενάντια στη γερμανική κατοχή, κυρίως λόγω της χρήσης των υπογείων του για βασανισμούς αγωνιστών, μετά την επίταξή του από τους ναζί.

Ωστόσο, λίγους μήνες μετά το χαρακτηρισμό του, συγκεκριμένα τον Απρίλιο του 2009, ο τότε υπουργός Πολιτισμού ανέπεμψε το θέμα στο συμβούλιο, για να προσδιορίσει... «το εύρος του χαρακτηρισμού», δηλαδή, ουσιαστικά, τι θα απομείνει από το κτίριο και τι όχι. Τότε, το ΚΚΕ αντέδρασε έντονα και με σχετική Ερώτησή του στη Βουλή, διερωτώμενο «για το πραγματικό νόημα αυτής της αναπομπής», αφού η κήρυξη έδινε βάρος στη σημασία του κτηρίου ως συνόλου.

Η υπόθεση «πάγωσε» μέχρι που ο σημερινός υπουργός Πολιτισμού - Τουρισμού την έστειλε στα συμβούλια προς συζήτηση το Μάρτιο του 2010, οπότε εξελίχθηκε ένας τραγέλαφος, αφού το θέμα εισήχθη ως... «χαρακτηρισμός ή μη ως μνημείου», παρότι ήδη είχε κηρυχθεί το 2008. Το αποτέλεσμα ήταν να αναβληθεί... η συζήτηση για να συμπληρωθεί ο φάκελος. Τελικά, προχτές τα δύο συμβούλια κατέληξαν, ομόφωνα, στο προφανές, δηλαδή στη διατήρηση του χαρακτηρισμού όλου του κτιρίου. Αξιοσημείωτη ήταν η «χλιαρή» υπεράσπιση του αιτήματος αποχαρακτηρισμού από τον εκπρόσωπο - μηχανικό του ΝΑΤ, ο οποίος ή δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να απαντήσει στο γιατί ο χαρακτηρισμός εμποδίζει την ενοικίαση των χώρων.

Εκ μέρους της «Λαϊκής Συσπείρωσης» μίλησε η αρχιτέκτονας Ρένα Λευκαδίτου, η οποία επανέλαβε το αίτημα διατήρησης του ολικού χαρακτηρισμού του κτιρίου.

Πρεμιέρα, σήμερα, στο «Μουσούρη», του έργου «Χάρολντ και Μωντ» του Κόλιν Χίγκινς. Μια ευαίσθητη ανθρώπινη ιστορία, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια με τους: Αννα Παναγιωτοπούλου, Πέτρο Φιλιππίδη, Ερση Μαλικένζου, Γιάννη Δεγαΐτη, Τάκη Παπαματθαίου, Αννα Μονογιού, Ηλία Γιαννάκη, Σπύρο Παππά, Γιώργο Τσούρμα, Κατερίνα Δημάδη. Σκηνικά - κοστούμια Αναστασίας Αρσένη, φωτισμοί Κατερίνας Μαραγκουδάκη, μουσική επιμέλεια Παναγιώτη Τσεβά.

Πρόκειται για μια αισιόδοξη ματιά πάνω στον έρωτα, τη μοναξιά, τις σχέσεις μεταξύ νέων και ηλικιωμένων ανθρώπων, την έλλειψη επικοινωνίας, αλλά και τις γέφυρες που μπορούν να χτίσουν γύρω τους. Ο αυτοκαταστροφικός και εύπορος έφηβος Χάρολντ έχει εμμονή με το θάνατο. Ξοδεύει τον ελεύθερο χρόνο του παρακολουθώντας κηδείες και κτίρια που κατεδαφίζονται. Κάθε τόσο κάνει ψεύτικες απόπειρες αυτοκτονίας, προσπαθώντας να τραβήξει την προσοχή της αδιάφορης, σνομπ και εγωκεντρικής μητέρας του. Οταν ο Χάρολντ συναντά την «αναρχική» Μωντ σε μια κηδεία γίνονται φίλοι και η ζωή του αλλάζει ολοκληρωτικά. Το κορμί του εικοσάχρονου Χάρολντ κρύβει την ψυχή ενός γέρου. Ενώ, πίσω από τα γηρατειά της Μωντ χαμογελά ένα κοριτσάκι. Η ηλικιωμένη γυναίκα αποκαλύπτει στον Χάρολντ τις προοπτικές και αποχρώσεις που μπορεί να αποκτήσει η ζωή του. Ο καθένας τους έχει κάνει το μισό δρόμο που τον χωρίζει από τον άλλο. Οι δυο τους, όταν είναι μαζί, αποτελούν ένα πλήρες ον. Την ημέρα των ογδοηκοστών γενεθλίων της, ο Χάρολντ της κάνει πρόταση γάμου. Η απάντηση της Μωντ είναι ηχηρή...

«Το κρυφό δωμάτιο» της Καρόλ Φρεσέτ παρουσιάζει η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» στο θέατρο «Αμαλία» (Θεσσαλονίκη). Την Γκρέις, υπάλληλο γραφείου, ερωτεύεται και παντρεύεται ο γοητευτικός και πάμπλουτος Ερρίκος. Εγκαθίστανται σε μια πολυτελέστατη βίλα, με 28 δωμάτια. Η απόλυτη ευτυχία, υπό τον όρο η Γκρέις να μην μπει ποτέ στο πιο μικρό δωμάτιο. Ενα έργο εμπνευσμένο από το μύθο του Κυανοπώγωνα, μια προσέγγιση των ανομολόγητων πόθων και φόβων μας και ταυτόχρονα μια πολιτική παραβολή περί ατομικής ευμάρειας και κοινωνικής ευθύνης. Μετάφραση Νικηφόρου Παπανδρέου, σκηνοθεσία Χριστίνας Χατζηβασιλείου, σκηνικά-κοστούμια Ολγας Χατζηιακώβου, φωτισμοί Κέλλυς Εφραιμίδου - Μαρίας Λαζαρίδου. Παίζουν: Κυριάκος Δανιηλίδης, Αθηνά Ευσταθίου, Νανά Παπαγαβριήλ, Μαριέττα Σπηλιοπούλου, Εφη Σταμούλη.