Ο γγ της ΠΣΟ με απεργούς κλωστοϋφαντουργούς

Παρουσιάζουμε την ενδιαφέρουσα αυτή συζήτηση:

-- Αντιπροσωπεία της ΠΣΟ βρέθηκε κοντά στους εργάτες της Τυνησίας, της χώρας ο λαός της οποίας πρόσφατα ξεσηκώθηκε διεκδικώντας τα δικαιώματά του ενάντια σε ένα καθεστώς σταθερό σύμμαχο των ιμπεριαλιστών στη Βόρεια Αφρική. Τι στοιχεία αντλήσατε γι' αυτήν τη χώρα, ποια είναι η κατάσταση των εργαζομένων, πώς οργανώνονται;

-- Η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία προσπαθεί να βρίσκεται πάντα δίπλα στους λαούς που αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την εκμετάλλευση. Βρίσκεται στο πλάι των εργαζομένων και της νεολαίας που σηκώνουν το ανάστημά τους ενάντια στις αντεργατικές πολιτικές και ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Ετσι προγραμματίσαμε και αυτήν την επίσκεψη στην Τυνησία, μέσα στις κινητοποιήσεις, για να εκφράσουμε τη διεθνιστική αλληλεγγύη της παγκόσμιας εργατικής τάξης, για να συζητήσουμε από κοντά με στελέχη του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά και με αγωνιστές που μάχονται σε δύσκολες συνθήκες. Σκοπός της επίσκεψης ήταν να δούμε από κοντά την κατάσταση, τα ζητήματα που προκύπτουν, αλλά και τα συμπεράσματα που βγαίνουν από τις πρόσφατες εξελίξεις, να συντονίσουμε τη δράση μας και να οργανώσουμε πρωτοβουλίες, ώστε να βάλει θεμέλια το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και στη χώρα αυτή.

Από τις συναντήσεις του Γ. Μαυρίκου με εκπροσώπους του συνδικαλιστικού κινήματος

Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις που ξέσπασαν, με αφορμή την αυτοπυρπόληση του νεαρού ύστερα από επίθεση των δυνάμεων καταστολής, αποτελούν ένα ξέσπασμα οργής του λαού της Τυνησίας ενάντια στις συνέπειες αυτής της πολιτικής που εφαρμόστηκε από το καθεστώς Μπεν Αλί. Ο αγώνας αυτός πήρε πολλές μορφές, από διαδηλώσεις, απεργίες, μέχρι κλεισίματα δρόμων, αυθόρμητες συγκεντρώσεις σε κάθε σημείο της πρωτεύουσας, παραστάσεις διαμαρτυρίας κ.λπ.

Η εξέγερση δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση «επανάσταση», όπως λέγεται από μερικούς, αλλά περιέχει στοιχεία ελπιδοφόρα και αποτελεί απόδειξη ότι η εργατική τάξη έχει στα χέρια της τη μεγαλύτερη δύναμη, όταν δεν εγκλωβίζεται από τους ελιγμούς της αστικής τάξης, όταν κάνει στην άκρη τις εγκάθετες και συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, όταν οργανώνει τον αγώνα της με προοπτική.

Δυστυχώς, όμως, η εξέγερση αυτή δεν είχε ένα κόμμα επαναστατικό νέου τύπου για να καθοδηγήσει αυτόν τον αγώνα και να τον οδηγήσει μέχρι το τέλος. Ετσι, δεν αποκλείεται να περιοριστούν οι αλλαγές στην εναλλαγή προσώπων.

-- Από τις επαφές σας με τις αγωνιστικές δυνάμεις που συναντηθήκατε, τι συμπεράσματα μπορούν να βγουν;

-- Ως Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία απευθύναμε πρόσκληση σε αγωνιστές για συμμετοχή στο 16οΠαγκόσμιο Συνδικαλιστικό Συνέδριο που θα πραγματοποιηθεί 6-10 Απρίλη 2011 στην Αθήνα, ώστε να αναπτύξουμε πιο στενές σχέσεις, να συντονίσουμε τη δράση μας και να βελτιωθεί η παρουσία της ΠΣΟ στην Τυνησία.

Ετσι, αντιπροσωπεία από 8 Τυνήσιους συνδικαλιστές θα έρθει στο 16ο Συνέδριο. Επιπλέον συγκροτήσαμε Συντονιστική Επιτροπή από συνδικαλιστές της βάσης. Ο αγώνας αυτής της επιτροπής είναι πολύ δύσκολος, γιατί οι επίσημες συνδικαλιστικές ηγεσίες στήριζαν σταθερά το καθεστώς Μπεν Αλί και σήμερα συνεχίζουν να καθοδηγούνται από τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων. Σκεφτείτε ότι επί 3 βδομάδες, 3 συνδικαλιστικά στελέχη από τις ΗΠΑ, την Ολλανδία και τη Γερμανία ήταν στην Τυνησία και «καθοδηγούσαν» την τακτική της Γενικής Ενωσης Εργατών της Τυνησίας. Και το χρήμα από την Ευρωπαϊκή Ενωση να ρέει άφθονο.

Οι δυνάμεις της ΠΣΟ στην Τυνησία ζητούν να γίνει αμέσως γνήσιο συνδικαλιστικό Συνέδριο βάσης και να φύγει από τη Συνομοσπονδία όλη η προηγούμενη ηγεσία.

-- Με βάση την εικόνα που αποκομίσατε, ποια μπορεί να είναι η συνέχεια από εδώ και πέρα;

-- Η συνέχεια, δίχως ισχυρό επαναστατικό κόμμα, θα είναι δύσκολη. Η εγχώρια άρχουσα τάξη μαζί με την ΕΕ και τις ΗΠΑ ήδη, νομίζουμε, ελέγχουν τις εξελίξεις. Τις βάζουν σε ένα κανάλι και αγοράζουν χρόνο, ώστε, αφού ξεφουσκώσει η λαϊκή οργή, να βάλουν πάλι το τρένο του καπιταλιστικού συστήματος στις ράγες του.

Ταυτόχρονα όμως, οι εξεγέρσεις τόσο στην Τυνησία, όσο και στην Αίγυπτο, στην Υεμένη, στο Μπαχρέιν, στη Λιβύη, δείχνουν τη δύναμη του λαϊκού παράγοντα και ακόμα διευκολύνουν να βγουν σιγά σιγά από τη βαθιά παρανομία δυνάμεις σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο που να προβάλλουν μιαν άλλη διέξοδο.

Για την ΠΣΟ και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι εξελίξεις αυτές ίσως μας βοηθήσουν να χτίσουμε, σταθερά, βασανιστικά, συνδικάτα, που να ανταποκρίνονται στις σημερινές ανάγκες της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Εναν ηρωικό αγώνα δίνουν εδώ και πάνω από 2 μήνες χιλιάδες φοιτητές και εργαζόμενοι στο Πουέρτο Ρίκο, την λεγόμενη Αυτοδιοικούμενη Κοινοπολιτεία συνδεδεμένη με τις ΗΠΑ (στην πραγματικότητα μια αποικία της), αντιμετωπίζοντας την αστυνομική βία και καταστολή στο Πανεπιστήμιο του Πουέρτο Ρίκο.

Η επιβολή των 800 δολαρίων για την ετήσια εγγραφή στο πανεπιστήμιο, το μοναδικό υπάρχον δημόσιο ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα στο νησί, που θα έμπαινε σε ισχύ από τις 11 του Γενάρη, ήταν η νέα αφορμή για το ξέσπασμα των φοιτητών, που και πριν ένα χρόνο βρίσκονταν και πάλι σε κινητοποιήσεις, διεκδικώντας δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Το μέτρο θίγει περίπου 10.000 νέους, οι οποίοι θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τα μαθήματα λόγω έλλειψης χρημάτων για την πληρωμή αυτού του νέου κονδυλίου. Οι ιδιωτικοποιήσεις και οι περικοπές του προϋπολογισμού για την Παιδεία, την Υγεία, τον Πολιτισμό και τις κοινωνικές παροχές αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης αντιλαϊκής πολιτικής.

Ηδη από τον περασμένο χρόνο, η ντόπια κυβέρνηση επέβαλε μέτρα αναπροσαρμογής στο δημόσιο τομέα με την απόλυση πάνω από 30.000 δημοσίων υπαλλήλων, με πάγωμα μισθών.

Η αστυνομική βία που εκδηλώθηκε πιο έντονα στις 27 Γενάρη, όταν καταλήφθηκε από τις αστυνομικές δυνάμεις η Πανεπιστημιούπολη, στάθηκε ικανή να σταματήσει τις φοιτητικές και λαϊκές διαμαρτυρίες. Στις 12 Φλεβάρη λαϊκές δυνάμεις μαζί με τους φοιτητές περικύκλωσαν τους πανεπιστημιακούς χώρους με μια ανθρώπινη αλυσίδα και υποχρέωσαν τις αστυνομικές δυνάμεις σε αποχώρηση και δηλώνουν ότι δεν πρόκειται να σταματήσουν αν δεν παρθεί πίσω το χαράτσι των 800 δολαρίων της εγγραφής.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα του Πουέρτο Ρίκο, που ανασυγκροτήθηκε από πέρσι το καλοκαίρι, έχει συμμετάσχει μαχητικά σε αυτό τον αγώνα και απήθυνε κάλεσμα στην εργατική τάξη να τον στηρίξει ως δικό της και να τον συνδέσει με το γενικότερο αγώνα σε ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου, για τη λαϊκή εξουσία και τη σοσιαλιστική προοπτική.