Μαζικό κοινωνικό έγκλημα της κυβέρνησης σε βάρος των παιδιών με αναπηρία και των οικογενειών τους. Η κυβερνητική πολιτική θέλει χιλιάδες παιδιά με αναπηρίες να παραμένουν εκτός εκπαίδευσης. Τα ειδικά σχολεία αντί να αναβαθμιστούν και να πολλαπλασιαστούν για να καλύψουν τις ανάγκες όλης της χώρας οδηγούνται κι αυτά - όπως τα κοινά σχολεία - σε συγχωνεύσεις και καταργήσεις στο όνομα του μικρού αριθμού μαθητών που φοιτούν σε αυτά, της «ευαισθησίας» για τις μεγάλες αποστάσεις που πρέπει να διανύσουν και του μεγάλου κόστους για τη μετακίνησή τους. Πρόκειται για επιχειρήματα που γκρεμίζονται στην καθημερινότητα χιλιάδων οικογενειών. Ο μικρός αριθμός μαθητών (είναι πολύ περισσότερα τα παιδιά που έχουν τέτοιες ανάγκες, όπως και το γεγονός ότι η ολοκληρωμένη παροχή μόρφωσης σ' αυτά τα παιδιά απαιτεί περισσότερα σχολεία και δασκάλους, μπορεί να υπάρχει ανάγκη ένας δάσκαλος για ένα παιδί και γίνεται αυτό στη σοσιαλιστική Κούβα) και η πολύωρη ταλαιπωρία τους για τη μετακίνησή τους έχουν άμεση σχέση με την ανυπαρξία ειδικών σχολείων και την έλλειψη ενημέρωσης γι' αυτά τα λίγα που υπάρχουν. Το υψηλό κόστος μετακίνησης είναι αποτέλεσμα της ανάθεσης της μεταφοράς των μαθητών σε ιδιώτες.
Η δυσλειτουργία των ειδικών σχολείων δείχνει απόσταση ετών φωτός από τις πραγματικές ανάγκες των ΑμΕΑ. Χαρακτηριστικά προβλήματα που υπάρχουν είναι: Η άγνοια των γονιών για την ύπαρξη των ειδικών σχολείων. Ελλειψη εκπαιδευτικού και βοηθητικού προσωπικού σ' αυτά (τα περισσότερα μπαλώνονται με αναπληρωτές και ωρομισθίους μη κατάλληλα εκπαιδευμένους). Ακατάλληλα κτίρια (το ειδικό σχολείο Σαλαμίνας στεγάζεται στις αποθήκες δημοτικού σχολείου, 10 τ.μ., όπου στη μία από αυτές ενώνονται 4 θρανία για να παίζουν και το ρόλο κρεβατιού...). Ο μειωμένος αριθμός ειδικών σχολείων (στην Αττική μόνο 2 ειδικά γυμνάσια - λύκεια για κινητικά ανάπηρους, τρία δημοτικά για κωφούς, κανένα για τυφλούς).
Σήμερα, όλα τα παιδιά με αναπηρίες - που το καθένα από αυτά απαιτεί διαφορετική εκπαιδευτική διαδικασία ακόμη κι αν έχουν την ίδια αναπηρία - προβλέπεται να στοιβαχτούν στα κοινά σχολεία, για να μείνουν αμόρφωτα. Παιδιά με αναπηρία ανεκπαίδευτα σημαίνει πολλαπλασιασμό του βαθμού αναπηρίας και πλήρη εξάρτηση από την οικογένεια. Καθοριστικός παράγοντας για τη μείωση της αναπηρίας είναι η έγκαιρη διάγνωση, προκειμένου το παιδί με αναπηρίες να βελτιώσει από τον πρώτο κιόλας χρόνο της ζωής του τις υπόλοιπες λειτουργίες του, για να έχει πρόσβαση στην εκπαίδευση αλλά και να μπορεί να αυτοεξυπηρετείται. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο με τη βοήθεια εξειδικευμένου επιστημονικού προσωπικού και σύγχρονων δομών (για παράδειγμα, όταν ένα παιδί κωφό έχει γονείς ακούοντες που δεν ξέρουν να επικοινωνήσουν μαζί του, αυτό το παιδί στα νηπιακά του χρόνια είναι πολύ πιθανό να παρουσιάσει και νοητική υστέρηση). Αναδεικνύεται η ανάγκη, παράλληλα με την ειδική αγωγή των ΑμΕΑ, να εκπαιδεύονται και να στηρίζονται ψυχολογικά και οι γονείς εντός και εκτός των ειδικών σχολικών δομών.
Επιβάλλεται να δημιουργηθούν τόσα ειδικά σχολεία όσα έχει ανάγκη η χώρα, προκειμένου να βρουν τα 200.000 παιδιά με αναπηρίες το δικό τους σχολείο (από την προσχολική αγωγή μέχρι την επαγγελματική εκπαίδευση), που θα είναι αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, υψηλής ποιότητας με βάση τις κατακτήσεις της επιστήμης, μακριά από κάθε επιχειρηματική δράση, όπου θα εξασφαλίζεται δημόσιο και δωρεάν, υψηλών προδιαγραφών δίκτυο μεταφοράς και μόρφωσης των παιδιών.
Ελένη ΤΖΙΒΡΑ
Ο μεγάλος χαμένος
Παπαγεωργίου Βασίλης
Μαίνεται η διαμάχη μεταξύ των διαφόρων μερίδων του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και της εγχώριας πλουτοκρατίας για το ενδεχόμενο της αναδιάρθρωσης του χρέους. Εχει γίνει ευκρινές ότι τα αντιμαχόμενα «στρατόπεδα» διαμορφώνονται με βάση το πόσο θίγονται από την προεξοφλούμενη καταστροφή του κεφαλαίου. Προκειμένου να γίνουν περισσότερο κατανοητές οι αντιδράσεις τους είναι ίσως χρήσιμο να αναφερθεί ποιοι είναι οι διεθνείς τοκογλύφοι - δανειστές της χώρας. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, δηλαδή της διεθνούς των τραπεζών, το περασμένο Σεπτέμβρη το χρέος της Ελλάδας κατανεμόταν με βάση την εθνικότητα των τραπεζών ως εξής: Γαλλία 93 δισ. ευρώ, Γερμανία 69,4 δισ., ΗΠΑ 43,1 δισ., άλλες τράπεζες των κρατών - μελών της Ευρωζώνης 33,5 δισ., Βρετανία 20,4 δισ., υπόλοιπος κόσμος 9,5 δισ., Ιταλία 6,5 δισ., Ιαπωνία 2 δισ. Βέβαια, από τότε έχουν γίνει πολλές κινήσεις από τις παραπάνω τράπεζες να απαλλαγούν από τα ελληνικά ομόλογα, ενώ η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει «φορτωθεί» περί τα 100 δισ. ευρώ. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία και εκτιμήσεις της «Goldman Sachs», το 60% (60,2 δισ. ευρώ) του ελληνικού χρέους έχουν ελληνικές και κυπριακές τράπεζες, το 19% (18,7 δισ. ευρώ) βρίσκεται σε γερμανικές, το 9% (9,6 δισ. ευρώ) σε γαλλικές, το 7% (6,6 δισ. ευρώ) στις Κάτω Χώρες, το 2% (1,7 δισ. ευρώ) σε ιταλικές, το 1% (1,4 δισ. ευρώ) σε βρετανικές... Σε κάθε περίπτωση, αυτό για το οποίο δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία είναι ότι τα δάνεια έγιναν από το κράτος για να δίνεται απλόχερα χρήμα στους καπιταλιστές για επενδύσεις και αύξηση των κερδών τους, δηλαδή να συσσωρεύουν κεφάλαιο. Ο λαός δεν πήρε φράγκο. Τώρα τον καλούν να πληρώσει τα δικά τους σπασμένα (χρέη), αλλά δε χρωστά σε κανέναν. Και επειδή θα είναι ο μεγάλος χαμένος από οποιασδήποτε μορφής αναδιάρθρωση, γι' αυτό οργάνωση, αντεπίθεση, διεκδίκηση ικανοποίησης των αναγκών του, πάλη να μην πληρώσει την κρίση τους, να βάλει εμπόδια σ' αυτή την πολιτική και να την ανατρέψει ανατρέποντας την εξουσία των μονοπωλίων.
Κατηγορούν για αδράνεια...
Η... αδράνεια και η εσωστρέφεια αποτελούν κατά την «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΑΠ) τα σημερινά προβλήματα του συνδικαλιστικού κινήματος. Στην ανακοίνωσή της για την 1η Μάη, η παράταξη σημειώνει πως «τα συνδικάτα οφείλουν επιτέλους να βγουν από την ακινησία και την εσωτερική αναδίπλωση». Αλήθεια, πού την είδε η ΑΠ την «ακινησία»; Ακινησία είναι η καθημερινή προπαγάνδιση από ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ των αναγκών της ανταγωνιστικότητας; Ακινησία αποτελεί η ενεργέστατη συμβολή των συνδικαλιστικών ηγεσιών σε κατεύθυνση υπονόμευσης της ταξικής ενότητας των εργαζομένων, καλλιέργειας συντεχνιασμών, συμβιβασμού, μοιρολατρίας; Γιατί αυτά όχι μόνο δεν αποτελούν «ακινησία» αλλά, αντιθέτως, αποτελούν ιδιαίτερη κινητικότητα (θα μπορούσαμε να πούμε ακόμα και... πρωτοπόρα), όχι όμως υπέρ των εργαζομένων. Υπέρ της ενίσχυσης της θέσης των μονοπωλίων έναντι των αναγκών και συμφερόντων της εργατικής τάξης.
Αραγε, αποτελεί «εσωτερική αναδίπλωση» η ζέση με την οποία ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ τρέχουν στα τραπέζια των «κοινωνικών διαλόγων» ανταλλάσσοντας πλούσιες απόψεις με τους μεγαλοεργοδότες και το πολιτικό τους προσωπικό για το πώς θα προχωρήσουν οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις; Τα «σύμφωνα», που κάθε τρεις και λίγο υπογράφουν οι «κοινωνικοί εταίροι» μεταξύ αυτών και η ΓΣΕΕ (όπως τα 11 σημεία στα οποία συμφώνησαν προ διετίας ΣΕΒ - ΓΣΕΕ για το πώς οι βιομήχανοι θα ζημιωθούν το λιγότερο δυνατό από την κρίση) συνιστούν «αναδίπλωση»; 'Η μήπως είναι εμπλουτισμός και προσαρμογή του έργου τους ως ιμάντα στήριξης των συμφερόντων της πλουτοκρατίας με κάθε τρόπο και ευκαιρία;
... όσους δρουν υπέρ των μονοπωλίων
Για να αλλάξει το συνδικαλιστικό κίνημα «προσανατολισμό», όπως κατά τα άλλα τονίζει κι η ΑΠ στην ανακοίνωσή της, χρειάζεται να ξεμπερδέψει μια και καλή με όσους λειτουργούν ως φωνή και χέρι της εργοδοσίας μέσα στους κόλπους του. Εκείνους που όχι μόνο δε μένουν αδρανείς αλλά δραστηριοποιούνται αμείωτα και στοχοπροσηλωμένα για να μην ξεσηκώνονται οι εργάτες. Να μη διεκδικούν ικανοποίηση των αναγκών τους. Να μην παλεύουν για ζωή αντίστοιχη του πλούτου που παράγουν. Και σ' αυτή την κατεύθυνση, οι εργάτες πρέπει να πάρουν οριστικά διαζύγιο και από όλους αυτούς που θολώνουν τα νερά και ισχυρίζονται ότι μπορούν να διορθωθούν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Γιατί αυτό κάνει σταθερά η ΑΠ: παρουσιάζει ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ως παραπλανημένες και μπερδεμένες «περιστερές» που ... ε, λίγο σπρώξιμο θέλουν και θα το βρουν το σωστό το δρόμο.
Ομως, όλες αυτές οι δυνάμεις, όχι μόνο δεν έχουν χαθεί αλλά κινούνται συνειδητά σε κοινά αντεργατικά μονοπάτια. Γι' αυτό κι η ΑΠ δεν μπορεί να κρύψει την αγωνία της που καταστρέφονται «και τα τελευταία ψήγματα της κοινωνικής συνοχής». Για τη «συνοχή» εκμεταλλευτών - εκμεταλλευομένων ανησυχεί. Για την ταξική συνεργασία. Τη διαιώνιση μιας συνοχής που δεν είναι παρά συγκάλυψη της βάρβαρης δικτατορίας των μονοπωλίων. Γι' αυτό και συνέχεια αθωώνει ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Γι' αυτό και πρέπει κι αυτή να συναντήσει την οριστική καταδίκη των εργατών, όπως η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ.
Η φτώχεια του λαού κέρδη για το κεφάλαιο...
Γρηγοριάδης Κώστας
ΞΕΠΕΡΑΣΑΝ ΤΙΣ 850 χιλιάδες οι εγγεγραμμένοι άνεργοι (δηλαδή, ούτε οι μισοί από όσους πραγματικά υπάρχουν) κι όπως όλα δείχνουν θα υπάρξουν ακόμη περισσότεροι όσο συνεχίζεται η κυβερνητική πολιτική.
Παρ' όλα αυτά, τα επιδόματα ανεργίας παραμένουν χαμηλά και θα μειωθούν ακόμη περισσότερο, αφού ετοιμάζονται να βάλουν «κριτήρια» και «τεκμήρια» για την καταβολή τους.
Η ζημιά στα ασφαλιστικά ταμεία μεγεθύνεται και δε συζητάμε φυσικά τι σημαίνει η αυξημένη ανεργία για το εισόδημα των εργαζομένων, τα εργασιακά δικαιώματα και πολλούς άλλους τομείς.
Αθλια εν ολίγοις η κατάσταση, αλλά ακόμη και από αυτό έχουν βρει τρόπο να βγάζουν κέρδη για το κεφάλαιο και τις πολυεθνικές. Πώς; Μα με την περίφημη «ενεργητική πολιτική» τους.
Με απλά λόγια, οι ίδιοι εργοδότες που απολύουν, ενισχύονται με «επιδοτήσεις θέσεων εργασίας», που είναι κατά κύριο λόγο μερικής απασχόλησης. Απαλλάσσονται από ασφαλιστικές εισφορές, παίρνουν «μόρια» για επιδοτήσεις και έχουν από πάνω και φοροαπαλλαγές.
Ακόμη και η δυστυχία και η απόγνωση του άνεργου μπορεί ωραιότατα να αποδειχθούν επικερδέστατη «μπίζνα» όταν διαθέτεις κυβερνήσεις που μόνο αυτό έχουν στο μυαλό τους.
ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ πλάκα ο Γ. Παπακωνσταντίνου όταν μας λέει πως θα έχουν ποινικές ευθύνες όσοι ενισχύουν τη φημολογία περί αναδιάρθρωσης. Δηλαδή, τι θα κάνουν οι Ελληνες εισαγγελείς; Θα κλείσουν τους «Financial Times» ή το «Spiegel»;
Είναι μήπως ...αστυνομική υπόθεση η κόντρα των πολυεθνικών, των τραπεζών και των επιχειρηματικών ομίλων για το πώς θα μοιράσουν μεταξύ τους κάποιες από τις επιπτώσεις της κρίσης; (Με δεδομένο φυσικά ότι ο ...τελικός λογαριασμός θα πάει στους λαούς).
Για να μην ξεχνιόμαστε, άλλωστε, με τους ίδιους που κατηγορεί για «κερδοσκοπία σε βάρος της χώρας» η κυβέρνηση όχι απλώς συναλλάσσεται αλλά συνδιαμορφώνει την πολιτική που ακολουθεί.
Feeds
