Οι Γονείς των Μουσικών και Καλλιτεχνικών Σχολείων οργανώνουμε την πάλη μας για να μην περάσουν τα νέα μέτρα. Χαιρετίζουμε τη διάθεση πολλών ανθρώπων, γονέων και παιδιών, να αντιδράσουν στη διαρκή υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου.

Πολλοί γονείς και παιδιά του κινήματός μας παραβρίσκονται καθημερινά και στις αυθόρμητες συγκεντρώσεις, των Αγανακτισμένων. Θέλουμε όμως με την ανακοίνωση μας να δώσουμε μήνυμα συνέχισης του αγώνα, με προοπτική εξόδου από το σύστημα εξουσίας, που δημιουργεί συγκέντρωση πλούτου στους λίγους και φτώχεια για τον εργαζόμενο λαό και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα», σημειώνεται στην ανακοίνωση και τονίζεται: «Εμείς δεν τρέφουμε αυταπάτες. Οι συναντήσεις, που γίνονται με την πολιτική ηγεσία, μπορεί να ανατρέπουν δυσάρεστες εξελίξεις, μπορεί να λύνουν τρέχοντα ζητήματα λειτουργίας των σχολείων, όμως αν δεν αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης σε πολιτικό επίπεδο και εξουσίας, πενιχρά τα αποτελέσματα που μπορούμε να προσδοκούμε».

Στην κυριακάτικη «Αυγή» δημοσιεύτηκε άρθρο στη σελίδα 12 με τίτλο: «Ο φόβος του ΚΚΕ μπροστά στο ανεξέλεγκτο». Διαπιστώσαμε για πολλοστή φορά ότι οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στήνουν με τη φαντασία τους κατασκευές για να αντιπαρατεθούν στο ΚΚΕ. Το άρθρο βεβαίως αφορά στη στάση του Κόμματος απέναντι στο λεγόμενο κίνημα των αγανακτισμένων. Ο αρθρογράφος ανακαλύπτει «μπρος και πίσω» στις θέσεις και στη στάση του Κόμματος και κραυγάζει ότι το ΚΚΕ «θεωρεί τους πάντες ξεπουλημένους και οπορτουνιστές» και πως είναι κάθε εκδήλωση πέραν των δικών του, «μικροαστικές αντιδράσεις»...

Οι θέσεις βεβαίως του ΚΚΕ για το κίνημα, για το ποιο πρέπει να είναι το περιεχόμενο και ο προσανατολισμός του, δεν επιδέχονται παρερμηνειών, αλλά ο αρθρογράφος τις διαστρεβλώνει, διαφορετικά δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί. Το ίδιο ξεκάθαρη και η προσέγγισή του για το αυθόρμητο, για τη λαϊκή αυτενέργεια και πρωτοβουλία, για τους αγώνες με περιεχόμενο που υπολείπεται των συνθηκών και αναγκών. Σπέκουλα εδώ δε χωράει. Ούτε φτηνές λαθροχειρίες. Αλλά μόνον έτσι μπορούν να κάνουν πολιτική οι αναξιόπιστοι.

Προφανώς το ΚΚΕ προσεγγίζει κάθε κινηματική δράση με στόχο να συμβάλει στη συνειδητοποίηση αυτών που κινητοποιούνται και του πραγματικού αντίπαλου και της φιλολαϊκής διεξόδου. Δεν κάνει ό,τι κάνει ο πολιτικός χώρος τον οποίο η «Αυγή» εκπροσωπεί, υπονομεύοντας συνολικά τη λαϊκή προοπτική και χειραγωγώντας αντικειμενικά στο σύστημα. Να τους θυμίσουμε λίγο τη «γενιά του άρθρου 16» που νίκησε όπως έλεγαν, βάζοντας φραγμό στο νόμο-πλαίσιο, που ένα μήνα μετά πέρασε στη Βουλή. Τέτοιοι είναι οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Το 2008 - μιας και ο αρθρογράφος το επικαλείται - δικαίωσε τη στάση του ΚΚΕ και όχι όσων ρητόρευαν πως «η πέτρα και η κουκούλα είναι μητρικά ουσιαστικά στο λεξικό της εξέγερσης» (Ν. Γιαννόπουλος, στέλεχος τότε του ΣΥΡΙΖΑ), όσων διαβεβαίωναν: «έχουμε μεγάλη αγκαλιά» (Αλ. Αλαβάνος), όσων αποφαίνονταν πως «πρόκειται για κοινωνικό κίνημα και κοινωνική εξέγερση», καθώς «τμήματα της νεολαίας, λόγω της οργής που έχουν, πολύ εύκολα φοράνε την κουκούλα, γιατί νομίζουν ότι τους απελευθερώνει» (Δ. Στρατούλης) και όσων ταύτιζαν τους κουκουλοφόρους με το κίνημα: «να μεταφερθεί το κέντρο του αγώνα από τη σπασμένη βιτρίνα στα σχολεία και στις σχολές, σε όλες τις σχολές της χώρας» (Αλ. Τσίπρας). Προφανώς το ΚΚΕ δε σπεύδει να δει νίκες εκεί που δεν υπάρχουν και δεν καθησυχάζει με μεγάλα λόγια το λαό, όπως έκανε παλιότερα ο Αλ. Αλαβάνος. Δε σπεύδει να κηρύξει τη χώρα σε ...«επαναστατική κατάσταση», όπως χτες ο Π. Λαφαζάνης. Δε θέλει κίνημα για να ισχυροποιείται η κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις της υπέρ της πλουτοκρατίας, όπως ζητά ο Αλ. Τσίπρας.

Για να τελειώνουμε: Το ΚΚΕ δε φοβάται το λαό ούτε και την έκφραση της δυσαρέσκειας και της αγανάκτησής του, ούτε τη λαϊκή αυτενέργεια και πρωτοβουλία, αν πρόκειται για τέτοια. Και δε φοβάται γιατί υπάρχει μέσα στο λαό, αγωνίζεται μαζί του, έχει πολιτική πρόταση που συμφέρει το λαό. Διατηρεί όμως και δεν εκχωρεί επ' ουδενί το δικαίωμά του να έχει άποψη και γνώμη, να δρα για την ανασύνταξη και αντεπίθεση του κινήματος, να παλεύει ώστε το αυθόρμητο να μετατρέπεται σε συνειδητό, ώστε να μη χειραγωγείται, να μην ενσωματώνεται, να μην οδηγεί τελικά σε απογοήτευση και παραίτηση. Εξακολουθεί να μοχθεί για ένα κίνημα ισχυρό που θα βάλει στόχο την εξουσία, την ανατροπή αυτής των μονοπωλίων και την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας, που απεχθάνονται. Κι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα των ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ.