ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τρίτη 9 Αυγούστου 2011
Σελ. /24
Κέρδη και απολύσεις

Παπαγεωργίου Βασίλης

Σε δυσθεώρητα επίπεδα έχει εκτιναχθεί η κερδοφορία της εταιρείας «FRIGOGLASS», η οποία βλέπει τα καθαρά της κέρδη να αυξάνονται διαρκώς.

Σύμφωνα με πρόσφατη ανακοίνωση, η εταιρεία είχε αύξηση καθαρών κερδών 30,1% κατά το πρώτο εξάμηνο του 2011, τα οποία διαμορφώνονται στα 19,266 εκατ. ευρώ σε σχέση με τα 14,806 εκατ. ευρώ που είχε πέρσι. Αντίστοιχη αύξηση είχαν και οι πωλήσεις, στο ίδιο διάστημα, φτάνοντας το 36,7% και διαμορφώθηκαν στα 322,481 εκατ. ευρώ, από 235,988 εκατ. ευρώ.

Το αξιοσημείωτο σε αυτήν την περίπτωση είναι το εξής: Πρόκειται για την ίδια εταιρεία, η οποία το Γενάρη του 2009 είχε προχωρήσει σε δραματική συρρίκνωση του προσωπικού στο εργοστάσιο της Πάτρας κατά 44% και 93 από τους εργαζόμενους είδαν την πόρτα της «εξόδου» - και της ανεργίας - μέσα από τα προγράμματα «εθελουσίας εξόδου». Την ίδια περίοδο είχε ανακοινώσει το κλείσιμο των εργοστασίων της στη Νορβηγία και την Πολωνία, πετώντας 355 εργαζόμενους στο δρόμο. Σε μείωση προσωπικού προχώρησε και στα εργοστάσιά της σε Ρωσία, Ρουμανία, Τουρκία και Κίνα. Τότε, η εταιρεία είχε επικαλεστεί την επιδείνωση της κρίσης. Με μια κουβέντα, εκείνο που έκανε ήταν να διασφαλίσει την κερδοφορία της σε βάρος των εργαζομένων που πετάχτηκαν στο δρόμο. Δηλαδή, μετέφερε τις επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων.

Σήμερα, στο εργοστάσιο δουλεύουν περίπου 150 εργαζόμενοι. Να σημειωθεί, μάλιστα, πως όταν έκανε τις ...πολυεθνικές της απολύσεις, η εταιρεία - σύμφωνα με τα στοιχεία του 9μηνου του 2008 - παρουσίαζε κέρδη ύψους 37,9 εκατομμυρίων ευρώ...

Ψαροκάικα στην καταστροφή

Αλλα 315 αλιευτικά σκάφη επιδοτούνται από την ΕΕ και την κυβέρνηση για να σταματήσουν να ψαρεύουν και να καταστραφούν. Από αυτά τα 111 είναι βενζινότρατες που η ΕΕ τους απαγόρευσε να ψαρεύουν και 116 είναι σκάφη που ψαρεύουν σε κλειστούς κόλπους. Το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Αλιείας 2007 - 2013 θα χρηματοδοτήσει το σχετικό πρόγραμμα με 18.768.647,88 ευρώ, ώστε οι δικαιούχοι «να προχωρήσουν στην άμεση διάλυση των σκαφών τους». Γίνεται φανερό πως η ΕΕ δίνει μεγάλες επιδοτήσεις για να διαλυθούν όλο και περισσότερα αλιευτικά σκάφη. Είναι προφανές πως αυτές οι επιδοτήσεις - δολώματα δίνονται για να βγουν εκτός αλιευτικού επαγγέλματος οι μικροί ψαράδες και να μείνουν οι θάλασσες ελεύθερες προς εκμετάλλευση από τις μεγάλες αλιευτικές επιχειρήσεις. Η Κοινή Αλιευτική Πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης υπηρετεί τις επιδιώξεις των μεγάλων αλιευτικών επιχειρήσεων που θα απομείνουν να λυμαίνονται το θαλάσσιο πλούτο, ενώ ενισχύει το μεγάλο κεφάλαιο που δραστηριοποιείται στον τομέα της υδατοκαλλιέργειας σε θαλάσσια πάρκα κ.ά. Η πολιτική αυτή, που μοναδικό κριτήριο έχει την κερδοφορία του κεφαλαίου, οδηγεί στην καταστροφή του θαλάσσιου περιβάλλοντος και των οικοσυστημάτων. Φιλολαϊκή λύση που να εξασφαλίζει τη στήριξη των μικρομεσαίων ψαράδων, τη διατροφική επάρκεια σε αλιεύματα και την προστασία του περιβάλλοντος μπορεί να υπάρξει μόνο σε σύγκρουση με την Κοινή Αλιευτική Πολιτική, τη συνολική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του κεφαλαίου, σε ρήξη με την ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση. Μόνον ένας άλλος δρόμος ανάπτυξης, που θα καταργήσει το κέρδος σαν κίνητρο της αλιευτικής παραγωγής, θα κοινωνικοποιήσει τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής κάτω από εργατικό έλεγχο και κεντρικό σχεδιασμό, μπορεί να εξασφαλίσει την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, τη λαϊκή ευημερία.

Ερχεται ταλαιπωρία μέσω ΚΕΠ

Σε υπολειτουργία οδηγούνται 460 ΚΕΠ, από τα 1.081 που λειτουργούν, τους επόμενους μήνες λόγω λήξης των συμβάσεων των απασχολούμενων σε αυτά. Το παραπάνω γεγονός ανακοινώθηκε μετά τη συνάντηση του υφυπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης Ντίνου Ρόβλια, με το Προεδρείο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σωματείων Εργαζομένων ΚΕΠ, αποδεικνύοντας ότι αυτός ο πολυδιαφημισμένος θεσμός, τον οποίο η κυβέρνηση παρουσιάζει συνεχώς ως το μέσο με το οποίο θα «πατάξει» τη γραφειοκρατία, θα οδηγήσει σε ουρές ταλαιπωρίας τον απλό λαό.

Μπροστά στην αγωνία των εργαζομένων που κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι, ο υφυπουργός αυτό που αρκέστηκε να πει ήταν ότι «ο θεσμός των ΚΕΠ είναι επιτυχημένος και ότι η κυβέρνηση έχει την πρόθεση να τον αναβαθμίσει». Φρόντισε, βέβαια, να συμπληρώσει ότι θα ληφθούν υπόψη «οι παρούσες οικονομικές συνθήκες και οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα», δείχνοντας ότι αυτό που επιφυλάσσει για τον απλό κόσμο είναι γραφεία ΚΕΠ που θα υπο-λειτουργούν.

Την ίδια στιγμή, βέβαια, η κυβέρνηση έχει ανακοινώσει, μέσω του υπουργείου Εσωτερικών, ότι πλέον οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα έχουν ταχύτερη εξυπηρέτηση από τον κρατικό μηχανισμό μέσω νέων ΚΕΠ που θα ιδρυθούν. Για τη διευκόλυνση των «επενδυτών», είναι σίγουρο ότι οι «παρούσες οικονομικές συνθήκες» δε θα αποτελέσουν εμπόδιο και θα βρεθούν τα κονδύλια, ώστε οι επιχειρηματίες εύκολα και γρήγορα να κάνουν τη δουλειά τους. Καμία έγνοια δεν έχει η κυβέρνηση για την εξυπηρέτηση των σύγχρονων αναγκών των λαϊκών στρωμάτων! Γι' αυτό οι εργαζόμενοι πρέπει να αντιληφθούν ότι αυτό το σημερινό κράτος δεν είναι δικό τους και είναι ταγμένο μόνο στην εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου.


Προσπαθούν να ενοχοποιήσουν τον λαό...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΕΜΕΙΣ ΤΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ τους ...λυπηθούμε και να τους κατανοήσουμε όλους αυτούς; Τα αραβικά χρηματιστήρια που επλήγησαν, τα ευρωπαϊκά που κάπως συγκράτησαν τις επιπτώσεις και τα αμερικάνικα που αγωνιούν;

Πρέπει, μήπως, να ...καρδιοχτυπούμε μαζί με τις πολυεθνικές και τους τραπεζικούς ομίλους για την πιθανότητα μίας κάποιας ζημιάς που ίσως έχουν στα κέρδη τους; (Αν και με κάποιο ...μαγικό τρόπο ποτέ δεν συμβαίνει αυτό).

Οφείλουμε, μήπως, να νιώσουμε δέος απέναντι στα τεράστια μεγέθη της παγκόσμιας οικονομίας που κλυδωνίζεται και να αποδεχθούμε σιωπηλά και καρτερικά τη μοίρα μας, που είναι να πληρώσουμε ακόμη περισσότερο, να χάσουμε τους μισθούς και τα δικαιώματά μας;

Γιατί είναι προφανές ότι αυτό είναι το νόημα του τρόπου που προβάλλεται όλη αυτή η ιστορία της υποβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας των ΗΠΑ: Μη μιλάτε και να είστε ευχαριστημένοι με τα λίγα που σας δίνουμε, γιατί μπορεί να τα χάσετε κι αυτά.

Την ίδια στιγμή που αυτό που απεργάζονται όλα τα σοφά οικονομικά επιτελεία του πλανήτη είναι το πώς ...«θα τα χάσουμε κι αυτά» και, μάλιστα, οριστικά και αμετάκλητα.

Βλέπετε, είναι συγκοινωνούντα δοχεία: Εφόσον τα κέρδη του κεφαλαίου θα μείνουν αλώβητα - μια και αυτό είναι η «ανάπτυξη» και η σταθερότητα - ποιος μένει να πληρώσει;

Αλλωστε ο λαός έχει καταλάβει πάρα πολύ καλά το συστηματάκι κι όταν ακούει «κρίση» - με οποιοδήποτε επίθετο μπροστά ή πίσω («παγκόσμια», «συστημική», «χρέους», «ευρωπαϊκή») αντιλαμβάνεται «για ποιον χτυπάει η καμπάνα».

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, ΟΤΑΝ δεν προσπαθούν να ...τρομοκρατήσουν, επιχειρούν να σε κάνουν συνένοχο. Να νιώσεις, πως εκείνη τη φορά πριν 2 χρόνια, που αγόρασες ένα ζευγάρι παπούτσια με έκπτωση και δεν πήρες απόδειξη, με κάποιο τρόπο συνέβαλες στην κατάρρευση της ευρωπαϊκής οικονομίας. Φταις κι εσύ...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Από σένα ξεκίνησε το φαινόμενο της ...πεταλούδας, οπότε δεν μπορείς τώρα να μην πληρώσεις το αντίτιμο της ανεύθυνης συμπεριφοράς σου.

Το μόνο που δεν υπολόγισαν καλά είναι ότι εκτός από το «φαινόμενο της πεταλούδας» υπάρχει και το ...«φαινόμενο της αρκούδας», με τους λαούς στο ρόλο του συμπαθούς θηλαστικού.

Γιατί όταν η αρκούδα πάψει να χορεύει όπως παίζει το ντέφι, γίνεται πολύ επικίνδυνη...

Δε φταίει το μπόι

Η πιο βολική εξήγηση για τα όσα συμβαίνουν παγκοσμίως στις χώρες του κεφαλαίου και την αδυναμία του συστήματος να βγει από τη φάση της κρίσης, είναι να μετρώνται οι νομοτέλειες της καπιταλιστικής οικονομίας με το λειψό μπόι των πολιτικών ηγεσιών και να αποδίδονται οι καταστροφικές για τους λαούς συνέπειες της κρίσης στα καμώματα των λεγόμενων οίκων αξιολόγησης.

Αλλιώς είναι τα πράγματα στη ζωή. Το πολιτικό προσωπικό, εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες, φρόντισε, μια χαρά, για την αλματώδη αύξηση των κερδών και της ισχύος του κεφαλαίου. Ποτέ στο παρελθόν, το σύστημα δεν είχε εξασφαλίσει τόσο μακρόχρονη και τόσο υψηλή κερδοφορία, για τους εκπροσώπους της άρχουσας τάξης. Κερδοφορία που στηρίχτηκε στην όλο και πιο άγρια εκμετάλλευση εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων, οι οποίοι, σε μιαν εποχή εκρηκτικής αύξησης του παραγόμενου πλούτου, αποτέλεσαν το στόχο και τα θύματα μιας συνεχούς και συνεχώς κλιμακούμενης βαρβαρότητας. Μόνο που σε καθεστώς αύξησης της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, όσο αυξάνεται η συγκέντρωση των κεφαλαίων που έχουν στην κατοχή τους οι κεφαλαιοκράτες, τόσο στενεύουν τα περιθώρια να μπορούν όλοι οι κεφαλαιοκράτες να βγάζουν κέρδη από την τοποθέτηση των κεφαλαίων τους.

Η πραγματικότητα αυτή οξύνει ακόμα περισσότερο τον ανταγωνισμό ανάμεσα στους εκπροσώπους του κεφαλαίου, που ο καθένας προσπαθεί για δικό του λογαριασμό να ξεπεράσει το πρόβλημα, εντείνει τη διαπάλη ανάμεσα στις διάφορες ομάδες της άρχουσας τάξης, αποκαλύπτει τις αντιθέσεις ανάμεσα σε χώρες και ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς και ενώσεις. Με δυο λόγια, η επιδιωκόμενη από τους κεφαλαιοκράτες υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, στην ουσία λειτουργεί ως εκκολαπτήριο για το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, η οποία μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με την αποκατάσταση νέων ισορροπιών στην ίδια την καπιταλιστική κοινωνία. Ισορροπίες, που, και πάλι νομοτελειακά, εξασφαλίζονται μέσα από τη μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Και αυτό σημαίνει καταστροφή εργατικής δύναμης, δηλαδή μαζικές απολύσεις, μείωση των εργατικών απολαβών, επιδείνωση των συνθηκών απασχόλησης, ένταση της εκμετάλλευσης, κλείσιμο δεκάδων παραγωγικών μονάδων, απαξίωση του χρηματικού - τραπεζικού κεφαλαίου. Μόνο έτσι, πηγαίνοντας προς τα πίσω, μπορεί ο καπιταλισμός να ξαναπάρει μπρος και να συνεχίζει να εξασφαλίζει κέρδη για τους καπιταλιστές, μέχρι να ξεσπάσει η επόμενη κρίση.

Τα υπόλοιπα, το ανάστημα των πολιτικών και άλλα συναφή, αποτελούν σκέτη κοροϊδία και επιδιώκουν τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων από το κύριο, που είναι η καπιταλιστική κρίση και η προσπάθεια των κυβερνώντων να φορτώσουν όλα τα βάρη της στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, και σ' αυτόν τον τομέα μόνον ανικανότητα και αδιαφορία δεν μπορεί να καταλογίσει κάποιος, ας πούμε στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία μέσα σε ενάμιση χρόνο έφερε κυριολεκτικά τα πάνω - κάτω, έχοντας ήδη καταδικάσει στην ανέχεια εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά, με μοναδικό στόχο να συνεχιστεί η απρόσκοπτη στήριξη του κεφαλαίου.

Βέβαια, υπάρχει και ο άλλος δρόμος για την αντιμετώπιση της κρίσης. Προς τα μπρος. Ο δρόμος της διεκδίκησης διεξόδου προς όφελος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων συνολικά. Που θα χτυπήσει στη ρίζα τα ίδια τα αίτια που προκαλούν τις κρίσεις. Που θα απαλλάξει τους εργαζόμενους από τον κύριο φορέα τους, που είναι οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής και η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.


Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ