Την ίδια μέρα απηύθυνε Επίκαιρη Ερώτηση στον πρωθυπουργό, όπου, μεταξύ άλλων, διατύπωνε και το εξής ερώτημα: «Προτίθεται να εξαιρέσει τις μικρές ιδιοκτησίες από τον τελευταίο φόρο;»... Και στις 19/9 δήλωνε για το ίδιο θέμα: «Καλούμε επίσης τους κοινωνικούς φορείς, τα συνδικάτα, τους νομικούς, όλο τον ελληνικό λαό να υψώσουμε μια ασπίδα προστασίας για τον κόσμο που λέει ΔΕΝ ΕΧΩ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΜΑΙ και άρα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ».
Τελικά, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αντιτίθεται στο χαράτσι συνολικά ή μόνο στο βαθμό που αυτό επιβάλλεται σε ανθρώπους που αδυνατούν να το πληρώσουν; Οι υπόλοιποι, αυτοί που ακόμα έχουν δουλειά έστω κακοπληρωμένη, που ενδεχομένως διαθέτουν μια ελάχιστη αποταμίευση για ώρα ανάγκης, υποχρεούνται, κατά τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, να σπεύσουν για την αποπληρωμή του χαρατσιού; Γιατί το χαράτσι στα λαϊκά στρώματα επιβάλλεται. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες εξαιρούνται.
Το ζήτημα δεν έγκειται στο αν ατομικά ο κάθε άνθρωπος του μόχθου έχει ή δεν έχει να πληρώσει το χαράτσι. Είναι βαθύτερο απ' αυτό. Ο λαός στο σύνολό του, μπορεί δεν μπορεί, δεν πρέπει να το πληρώσει. Του χρωστάνε και δε χρωστάει. Δεν έχει καμία ευθύνη, απ' το υστέρημά του να συνδράμει στην αποπληρωμή χρεών που δεν τα προκάλεσε ο ίδιος, ούτε ωφελήθηκε κάτι απ' αυτά. Εχει ήδη πληρώσει πολλά. Ο διαχωρισμός που επιχειρεί η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δε βοηθά, αλλά προκαλεί ζημιά. Σε μια στιγμή που όλοι, εργαζόμενοι και άνεργοι, από το δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα, πρέπει ενιαία, με μια φωνή, χωρίς δεύτερες σκέψεις να διατυπώσουν ένα κατηγορηματικό «όχι» στη φορολεηλασία, να συναντηθούν σε ένα κοινό μέτωπο που θα αντιπαλέψει τη βάρβαρη πολιτική και το κεφάλαιο, τα συμφέροντα του οποίου αυτή υπηρετεί.
Μονόδρομο θεωρούν τα επιτελεία της πλουτοκρατίας τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, όπως και αν βαφτιστεί και σε όποια παραλλαγή (έκτακτης ανάγκης, εθνικής σωτηρίας, κ.ο.κ.), προκειμένου να περάσουν τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα που προβλέπει το μεσοπρόθεσμο και όχι μόνο. Επείγονται λοιπόν να προλάβουν τις εξελίξεις και πιέζουν να υλοποιηθούν τα σχέδιά τους, για να θωρακιστεί όσο γίνεται το αστικό πολιτικό σύστημα. Ακριβώς τη διάχυτη αγωνία που επικρατεί στα επιτελεία των αστών απηχούν δύο χθεσινά άρθρα γνωστών καθεστωτικών δημοσιολόγων. Ο Γ. Πρετεντέρης στα «Νέα» αφού επισημαίνει ότι «το σχέδιο που έχει μπροστά του ο τόπος ξεπερνάει κατά πολύ το μπόι και τις προδιαγραφές των δυο παρατάξεων που θέλουν να τον κυβερνούν», υπογραμμίζει ότι «υπό αυτήν την έννοια, η συνεργασία τους δεν είναι ζητούμενο. Είναι μονόδρομος». Θεωρεί ωστόσο ότι «μια τέτοια συνεργασία δεν μπορεί να γίνει χωρίς εκλογές» και επεξηγεί τους λόγους: Πρώτον, «διότι πρέπει να αποδοθούν οι ευθύνες για το διάστημα 2009-2011 και να μηδενιστεί το κοντέρ», δεύτερον «για να υπάρξει νωπή λαϊκή εντολή και να εκτονωθεί η κοινωνική ένταση», τρίτον «για να αποτυπωθούν οι νέοι πολιτικοί συσχετισμοί που θα αναλάβουν να διαμορφώσουν και να εφαρμόσουν αυτήν τη συμφωνία». Στην ίδια γραμμή και ο Α. Παπαχελάς (στην «Καθημερινή»): «Αν η κυβέρνηση βρεθεί διχασμένη και χωρίς σαφή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, οι δρόμοι θα είναι δύο: είτε η άμεση προκήρυξη εκλογών με άδεια ταμεία είτε η αναζήτηση κοινού τόπου με τη Νέα Δημοκρατία, ενδεχομένως και με άλλα κόμματα», εκφράζοντας στη συνέχεια την προτίμησή του υπέρ του «δεύτερου δρόμου». Ως συνήθως τα σχέδια επί χάρτου λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο... Ο λαός θα είναι εκείνος που πει την τελευταία λέξη.
Μέσα στην ίδια χρονιά, η συμφωνία που έκανε η κυβέρνηση με την ΕΕ και το ΔΝΤ προβλέπει ότι η χώρα θα πληρώσει, για τόκους, χρεολύσια και ...λοιπές δαπάνες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, το ασύλληπτο ποσό των 65,5 δισ. ευρώ!