Παπαγεωργίου Βασίλης

Το «πολίτες να δέρνονται μεταξύ τους» συνιστά μιαν έμμεση αναφορά στη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε το ΠΑΜΕ, στη διάρκεια της πανελλαδικής απεργίας, από προβοκάτορες τραμπούκους σε διατεταγμένη υπηρεσία εκφοβισμού του λαού και αποτροπής στη συμμετοχή του στο εργατικό - λαϊκό κίνημα και τους αγώνες του. Αλλωστε, την επομένη ο Δ. Παπαδημούλης είχε σπεύσει από τους πρώτους να εξισώσει επιτιθέμενους και αμυνόμενους, δίνοντας άλλοθι στους προβοκάτορες.

Κατά τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ο λαός μπορεί να βρει το δίκιο του όχι μέσα από τις γραμμές του κινήματος και της πάλης, που, κατά τον Δ. Παπαδημούλη συνιστούν «ακρότητες» και «αναμπουμπούλα», αλλά από το δρόμο των εκλογών. Ο,τι λένε και οι αστοί, δηλαδή, που απεχθάνονται την ταξική πάλη μετά βδελυγμίας, που φοβούνται τον οργανωμένο λαό στους δρόμους. Αυτό πασχίζει να αποτρέψει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και καλύτερα εκλογές λένε οι του ΣΥΡΙΖΑ με απλή αναλογική, ώστε να προκύψει και μια κυβέρνηση συνεργασίας, κεντροαριστερής κατά προτίμηση μορφής. Πρόκειται για απροκάλυπτη προσπάθεια να εκτονώσουν τις λαϊκές διαθέσεις και να αποκρύψουν το μόνο δρόμο που μπορεί να εγγυηθεί στο λαό εξελίξεις προς όφελός του. Το δρόμο της οργάνωσης, της συμμετοχής στην ανειρήνευτη ταξική πάλη, που, διεκδικώντας όσα του κλέβουν τα μονοπώλια, στρέφει τα βέλη του στην ανατροπή της πολιτικής και της εξουσίας τους. Πρόκειται για συνειδητή προσπάθεια, η λαϊκή συνείδηση να μπουκώσει από κοινοβουλευτικές αυταπάτες, η οργή της να μη μετατραπεί σε ριζοσπαστικοποίηση, αλλά να εκτονωθεί κατά τρόπο ανώδυνο για το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Πρόκειται εν ολίγοις για ένα μέρος της συνεισφοράς και της προσφοράς του οπορτουνισμού στη μακροημέρευση αυτού του συστήματος.

Η Αγ. Ψαρρά δεν είναι η πρώτη και σίγουρα δε θα είναι η τελευταία που απ' τις σελίδες της «Αυγής» μέμφεται το ΚΚΕ για «εργαλειακή» προσέγγιση της ιστορίας του. Αυτό προκύπτει σαφέστατα κι απ' το δικό της «πόνημα», ότι οι οπορτουνιστές θαρρούν πως βρήκαν ένα καλό «εργαλείο» στην αέναη και πάντα ατελέσφορη προσπάθειά τους να συκοφαντήσουν, να πλήξουν τελικά το ΚΚΕ. Και πάντως τους «πονάει» το ότι το ΚΚΕ καταπιάνεται με την ιστορία του. Οχι τυχαία η «πρεμιέρα» της στήλης της καταπιάνεται μ' αυτό το θέμα.

Σε μία ολόκληρη σελίδα απλώνονται οι θεωρίες της και τα αποκυήματα της φαντασίας της. Περί εσωτερικής διαπάλης στο ΚΚΕ που καθυστέρησε την έκδοση του δοκιμίου της ιστορίας του! Περί «ακραίας διχοτομικής πρόσληψης του κομματικού παρελθόντος» με «ανάδειξη ηρώων» και «ξεκαθάρισμα των προδοτών». Μάλιστα, αποφαίνεται η αρθρογράφος ότι «οι μηχανισμοί και οι σκοπιμότητες που υπαγόρευαν την είσοδο ενός ονόματος σε μία από τις δύο ομάδες, αποφάσιζαν για τη διαγραφή ενός άλλου»... Συμπληρώνει πως η πολιτική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη συνιστούσε μια «εκκρεμότητα με τον ανέκαθεν ενοχλητικό - καθότι λαοφιλή - Αρη, όσο για τον Βαβούδη, υποθέτω πως στην επικαιρότητα τον έφερε η ανάγκη να δοθεί ένα ακόμη ράπισμα στους ισχυρισμούς της Ελλης Παππά»...

Διαμαρτύρεται ότι η δική της «αριστερά» ουδέποτε συζήτησε «την αρμοδιότητα της ηγεσίας του ΚΚΕ να αποφασίζει ποιος και πότε αξίζει να "διασωθεί"» (!) και την εγκαλεί για τις «εύγλωττες χλιαρές αντιδράσεις που προκάλεσε η πρόσφατη πρωτοβουλία του ΚΚΕ»! Και καταλήγει: «Το αίτημα για "κομματική αποκατάσταση" μελών και στελεχών του ΚΚΕ (...) συχνά συνεπάγεται πολιτική διαπραγμάτευση, επιλεκτική ανάγνωση των μνημονικών ιχνών, αποσιώπηση ή/και ακύρωση των πραγματικοτήτων που κατάφεραν να μετατρέψουν κομμουνιστές σε δολοφόνους. Ας το πω αλλιώς: καθαρά αγιολογική, η διαδικασία "αποκάθαρσης" του ονόματος ενός κομμουνιστή δεν υπαγορεύεται από το ενδιαφέρον για τους αδικημένους και τις ιστορίες τους. "Αποκαθιστώντας" τους συκοφαντημένους κομμουνιστές, οι ηγεσίες αποκαθιστούν κατά κύριο λόγο τον εαυτό τους. Του δίνουν συγχώρεση»....

Προφανώς το ΚΚΕ δε θα τους ζητήσει την άδεια για να μελετήσει τη δική του ιστορία, να αντλήσει απ' αυτή συμπεράσματα και διδάγματα. Κατανοούμε ότι τους «πονάει», γιατί οι οπορτουνιστές δεν κατάφεραν να φέρουν το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα στα μέτρα των αστών. Γιατί από τη σκοπιά των αστών μιλά η συγκεκριμένη, η εφημερίδα «Αυγή» και ο πολιτικός τους χώρος και όχι από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και της ταξικής πάλης. Την οποία ως μικροαστοί απεχθάνονται μετά βδελυγμίας, όπως απεχθάνονται μια κοινωνία χωρίς εκμεταλλευτές. Ο συγκεκριμένος χώρος, και αυτό έχει δείξει η ιστορία του ΚΚΕ και του κινήματος, πάντα δρούσε μέσα σ' αυτό ως «Δούρειος Ιππος» για την υπονόμευση του ταξικού αγώνα. Αυτή είναι μια βασική εκτίμηση της ιστορίας και επειδή αυτό τεκμηριώνεται και με τις αποκαταστάσεις, που ταυτόχρονα καταδικάζουν και την οπορτουνιστική στροφή στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα στη 10ετία του '50, γι' αυτό και η χυδαιολογία με τις αποκαταστάσεις. Αλλά, τι να πει κανείς με δήθεν φίλους του λαού που συμπλέουν με τους αστούς;