Εχουμε χάσει το λογαριασμό για τις «αιτίες» της κρίσης. Κάθε μέρα οι αστοί αναλυτές παρουσιάζουν και νέα αιτία. Είχαν ξεκινήσει από κάτι αστείες εκτιμήσεις για στρέβλωση του καπιταλισμού όταν λειτουργεί σαν καζίνο, μίλησαν μετά για κάτι παράξενα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, για ένα μεγάλο φεγγάρι κατέληξαν ότι για όλα φταίνε τα χρέη, χτες μία μερίδα αναλυτών δήλωνε με ένταση πως τελικά το πρόβλημα είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που - συμπλήρωναν - άμα γίνει τράπεζα των κρατών και όχι των τραπεζιτών θα λυθεί το πρόβλημα. Μια άλλη μερίδα είδε φως στην έκθεση Ράιχενμπαχ και άρχισε να αναλύει πως το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει κράτος!

Ολα αυτά γιατί; Για να καλυφθεί το γεγονός ότι σε μία οικονομία, την καπιταλιστική, όπου ισχύει το ο θάνατος σου η ζωή μου, που η οικονομική κρίση είναι νομοτέλεια, όχι μόνο δεν υπάρχουν σταθεροί κανόνες ισοτιμίας, αλλά, αντίθετα, ο ισχυρότερος επιβάλλει το δίκιο του. Πόσο μάλλον όταν η ανισομετρία είναι συστατικό στοιχείο του συστήματος και σε μια τέτοια κατάσταση όπως η συγχρονισμένη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση η ανισομετρία βάζει τη σφραγίδα της στις εξελίξεις, κάποιοι και από τους καπιταλιστές χάνουν για να κερδίσουν κάποιοι άλλοι. Την αστειότητα περί έλλειψης κράτους την προσπερνάμε...

Υπάρχει, όμως, ένα πράγμα που δεν πρέπει να προσπερνάμε: Το από πού, από ποιους και πώς διαμορφώνει συνείδηση ο εργάτης. Αυτός που βομβαρδίζεται μόνο από την αστική προπαγάνδα είναι λογικό να διαμορφώνει και ανάλογη συνείδηση. Να γίνεται, δηλαδή, από θύμα του συστήματος, απολογητής του, σύμμαχος του ενός ή του άλλου καπιταλιστή, ακόμα χειρότερα; υπερασπιστής της αστικής δημοκρατίας που επιβάλλει να σέβεται ο εργάτης τον εκμεταλλευτή του.

Εδώ ο ρόλος του εργατικού Τύπου, εδώ ο ρόλος της εργατικής προπαγάνδας, εδώ ο ρόλος ειδικά του «Ριζοσπάστη» ως συλλογικού εκφραστή, καθοδηγητή, οργανωτή και ερευνητή, που δεν αρκείται στη γενική καταγραφή αλλά βλέπει την πραγματικότητα με μέτρο το συγκεκριμένο ταξικό συμφέρον, αυτό των εκμεταλλευομένων.

Αυτός ο ρόλος είναι που λέει στον εργάτη να κοιτά ευθέως τα χέρια του και τι παράγεται απ' αυτά. Να ζητά να του επιστραφεί όλος ο πλούτος που παράγει. Αυτός ο ρόλος είναι που δικαιώνεται την ώρα της κρίσης όταν ξανά και ξανά έχει έγκαιρα δείξει τι συμβαίνει, γιατί συμβαίνει αλλά και ποια είναι η διέξοδος. Δεν πρόκειται για κάποιο μαγικό ρόλο - ιδιότητα, ο «Ριζοσπάστης» είναι το όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ, δηλαδή το όργανο του επαναστατικού επιτελείου που έχει λόγο ύπαρξης ακριβώς την αφύπνιση της εργατικής τάξης, την οργάνωσή της έτσι που, ως τάξη για τον εαυτό της, να βάλει σκοπό της πάλης της την ίδια την εξουσία κοινωνικοποιώντας τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, για να γίνει ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος και κοινωνική απόλαυση.

Το ΚΚΕ, λοιπόν - και μάρτυρας γι' αυτό κάθε μέρα οι σελίδες του «Ριζοσπάστη» - έγκαιρα είπε τι θα γίνει, έγκαιρα έδειξε και τη διέξοδο.

Η απόλυτη επιβεβαίωση των θέσεων του ΚΚΕ για το χαρακτήρα της κρίσης έχει λογική συνέπεια και την ορθότητα της διεξόδου που δείχνει. Στοιχεία από την πραγματικότητα που μας περιβάλλει μαρτυρούν πως δικαιώνεται στην πράξη και η διέξοδος που προτείνει το ΚΚΕ. Για παράδειγμα, η πραγματικότητα της απεργίας στην «Ελληνική Χαλυβουργία», όπου οι εργάτες αψηφούν το νόμο και την τάξη του καπιταλιστή, και παράλληλα το μαζικό λαϊκό κίνημα, αψηφώντας την ιδεολογία του «ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν», παίρνει θέση υπέρ του «ένας για όλους κι όλοι για έναν», βεβαιώνει πως η εργατική τάξη με σύμμαχό της ευρύτερα λαϊκά στρώματα μπορεί να ανοίξει το δρόμο για μια άλλη ανάπτυξη χωρίς το «δίκιο» των καπιταλιστών αφού θα τους αφαιρέσει την ιδιοκτησία, μπορεί με συγκεντρωμένες τις δυνάμεις της ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο να προσπεράσει διάφορα πλαστά διλήμματα (περί προστασίας του έθνους, περί προστασίας της δημοκρατίας κ.ά.) και να έχει στοχευμένες επιτυχείς βολές στη καρδιά του προβλήματος.

Ασχετο: Το πανάρχαιο ερώτημα για τη σχέση μορφής - περιεχομένου επανέρχεται καθώς οι αστοί πάνε να πείσουν ότι σε ένα αντιδημοκρατικό περιεχόμενο, όπως το εκμεταλλευτικό, μπορεί να αντιστοιχεί μια μορφή δημοκρατικής διακυβέρνησης.

Η εργατική τάξη οφείλει να γνωρίζει πως όπως στην ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από τους καπιταλιστές αντιστοιχεί και μια διακυβέρνηση που να προστατεύει αυτήν την ιδιοκτησία, έτσι και η κατοχή από την ίδια την εργατική τάξη των μέσων παραγωγής πρέπει να οδηγεί και σε μορφή εξουσίας που να κατοχυρώνει την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, να απαγορεύει την ιδιοποίηση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου.

Αυτό το γνωρίζουν ήδη οι αστοί κι όσοι - διάφοροι «άλλοι» - τρέμουν στην ιδέα ότι μπορούν να πάρουν το πάνω χέρι οι εργάτες. Γι' αυτό και όσοι ψήφισαν με τα τέσσερα το μνημόνιο, τη δανειακή σύμβαση και την κυβέρνηση του μαύρου μετώπου, ξάφνου είδαν το φως και άρχισαν να μιλάνε για την ανάγκη να είναι καθαρή από φασιστικά σταγονίδια η κατά τ' άλλα «δημοκρατική διακυβέρνηση». Πασχίζουν να κρύψουν αυτό που είναι γραμμένο στην ούγια του συστήματος: Δικτατορία των μονοπωλίων, όποιον φερετζέ κι αν φορά, η αστική δημοκρατία, κοινοβουλευτικό ή όχι.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Ξεσηκωμός να καταργηθούν όλα τα χαράτσια

ΕΘΝΟΣ: Παγώνουν τα φουσκωμένα χαράτσια της ΔΕΗ

ΝΕΑ: Εδώ φρενοκομείο!

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Αγωνία για το haircut

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Πανάκριβο «κούρεμα» με επιτόκιο 8% και έξτρα... δώρα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Το δώρο όμηρος της δόσης

ΝΙΚΗ: Ολοι οι δρόμοι οδηγούν στην απόλυση

ΒΡΑΔΥΝΗ: Βαρέα. Ποιοι μένουν, ποιοι φεύγουν και πώς θα συνταξιοδοτηθούν

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Μήνυμα εθνικής αξιοπρέπειας από τον Αντ. Σαμαρά

ΑΥΡΙΑΝΗ: Σήκω και φύγε Γιωργάκη για να γλιτώσεις τον διασυρμό και να διασωθεί η Δημοκρατική Παράταξη που έφθασε στο 11,8%

ΑΥΓΗ: Δυστυχώς, αποτύχαμε...

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Ψήφος εμπιστοσύνης και εκκρεμότητες

ΠΟΝΤΙΚΙ: Ακροδεξιό μπουρλότο

ΛΟΓΟΣ: Εμπιστοσύνη με διαρροές

«Ο λαός στην Ελλάδα και σε άλλα καπιταλιστικά κράτη υφίσταται μια σκληρή ταξική πολιτική, που βάζει στο στόχαστρο όλα τα εναπομείναντα δικαιώματα και κατακτήσεις, σπρώχνει τις συνθήκες εργασίας και ζωής των λαϊκών στρωμάτων πολλές δεκαετίες πίσω, δείχνοντας τα ξεπερασμένα όρια του καπιταλισμού. Το ΚΚΕ έγκαιρα είχε προειδοποιήσει και επιβεβαιώνεται καθημερινά ότι η σημερινή βαθιά κρίση είναι καπιταλιστική, υπερπαραγωγής εμπορευμάτων και υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και πηγάζει από την αντίφαση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική ιδιοποίηση του πλούτου.

(...) Πριν ακόμα από την εκδήλωση της κρίσης, το ΚΚΕ είχε καλέσει το λαό να είναι προετοιμασμένος για να αποκρούσει την αντιλαϊκή καταιγίδα που εξαπολύει η πλουτοκρατία και τα κόμματά της. Είχε τονίσει ότι η διαχείριση της κρίσης στο πλαίσιο του καπιταλισμού περνάει αντικειμενικά μέσα από την καταστροφή της εργατικής δύναμης και μέρους του κεφαλαίου. Αποκάλυπτε αδιάκοπα ότι η ΕΕ είναι μια ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία που δεν προμηνύει τίποτα καλό για το λαό, ότι είναι από τη φύση της ένωση υπέρ των μονοπωλίων. Αυτές οι εκτιμήσεις και οι προβλέψεις επιβεβαιώνονται καθημερινά, καθώς κορυφώνονται οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις διάφορες μερίδες της πλουτοκρατίας που από τη μια είναι ενωμένες σαν μια γροθιά όσον αφορά το τσάκισμα των εργαζομένων και από την άλλη βρίσκονται σε διαρκείς αντιπαραθέσεις για να αποφύγουν, η κάθε μια για τον εαυτό της, τη ζημιά, να μπουν πιο δυνατές στη φάση της αναιμικής ανάκαμψης.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, το ΚΚΕ με τη στρατηγική και την πείρα του, αποτελεί πρωτοπόρα δύναμη στη λαϊκή πάλη, τόσο για την αντιμετώπιση των άμεσων επιπτώσεων της καπιταλιστικής κρίσης στη ζωή των λαϊκών στρωμάτων, όσο και για να ανοίξει ο δρόμος για ριζικές αλλαγές προς όφελος του λαού, με εργατική, λαϊκή εξουσία και οικονομία (...) Με όπλο την επιστημονικά επιβεβαιωμένη ορθότητα της στρατηγικής του, το ΚΚΕ εντείνει την πολιτική του δράση για την οργάνωση και ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Για να εμποδιστούν τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα, να δυναμώσει η αντίσταση του λαού στην κλιμακούμενη επίθεση. Για να δυναμώσει η λαϊκή συμμαχία και αντεπίθεση, να ανοίξει ο δρόμος για ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για λαϊκή εξουσία και οικονομία που θα επιβάλει την αποδέσμευση από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και θα διαγράψει μονομερώς το χρέος» (από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).