ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Απειλούν και εκβιάζουν από φόβο

Παπαγεωργίου Βασίλης

Σε μια από τις πολλές του τηλεοπτικές εμφανίσεις, αυτή τη φορά στο προχτεσινό δελτίο ειδήσεων του «Μέγκα», ο Γ. Καρατζαφέρης εξιστόρησε τη συνάντησή του με την τρόικα, κατά την οποία, ούτε λίγο - ούτε πολύ, κυριάρχησε η συζήτηση για τον «κίνδυνο», όπως τον αντιλαμβάνεται ο Καρατζαφέρης, να ενισχυθεί το ΚΚΕ, το οποίο κατατάσσει στην «αριστερά που έχει θέσει τον εαυτό της στην υπηρεσία του χάους». Οταν ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους τι εννοεί με το «χάος», απάντησε ότι η έξοδος από την ΕΕ και την Ευρωζώνη ισοδυναμεί με χάος για το λαό. Δεν ξενίζει η προπαγάνδα του Καρατζαφέρη. Είναι η ίδια που αναπαράγουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις που συγκρότησαν τη συγκυβέρνηση του «μαύρου μετώπου», αλλά και τα άλλα αστικά κόμματα που δε συγκυβερνούν προς το παρόν, αλλά εκβιάζουν το λαό, μαζί με όλο το αστικό πολιτικό σύστημα, ότι έξω από την ΕΕ υπάρχει χάος. Αλλά πάει πολύ να μιλούν για χάος αυτοί που διαχειρίζονται και στηρίζουν ένα σύστημα που μαστίζεται από το χάος της οικονομικής κρίσης, των ανταγωνισμών, των κρατικών χρεών, των αντιθέσεων στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, στην οποία κλιμακώνονται οι διεργασίες για τη διάσπασή της ή την αναμόρφωσή της με εκδίωξη χωρών όπως η Ελλάδα. Ενα σύστημα που αυξάνει τη φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση. Αν αυτά δεν είναι χάος και καταστροφή για το λαό, τότε τι είναι; Τι επιδιώκουν; Να κλείσουν κάθε διέξοδο που οδηγεί στο να αποφασίσει ο λαός την αποδέσμευση από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, με εργατική, λαϊκή εξουσία που θα επιβάλει ο ίδιος με την πάλη του. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος τους, επειδή χτυπάει στην καρδιά τα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατίας, η οποία ανησυχεί για την παραμονή της στο ευρώ, όπως και για το ενδεχόμενο να χάσει την εξουσία. Στην Ελλάδα μάλιστα, η ανησυχία τους είναι μεγαλύτερη, αφού υπάρχει ένα επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα με στρατηγική ρήξης με τα μονοπώλια και μεγάλη επιρροή στο λαό. Αυτο φρόντισε να πει ο Καρατζαφέρης και στην τρόικα, λέγοντας ότι στην Ελλάδα, «η δική μας "αριστερά" δεν είναι σαν αυτές που ξέρετε στην υπόλοιπη Ευρώπη». Πράγματι, εδώ υπάρχει το ΚΚΕ, που παλεύει για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία. Ο φόβος τους για ανατροπές προς όφελος του λαού είναι αυτός που θρέφει τους εκβιασμούς και τις απειλές. Να τους πληρώσει ο λαός με το ίδιο νόμισμα: Με κλιμάκωση της πάλης του, να τους τρομάξει, να τους ανατρέψει.

Η μόνη φιλολαϊκή έξοδος από την κρίση

«Υπάρχει άλλη εκδοχή; Ενας ριζοσπαστικός λόγος εκτός πλαισίου; Δε βλέπω κανέναν να τη διατυπώνει την πολιτική αυτή ευθαρσώς. Δε θεωρώ δηλαδή ότι τα κόμματα της Αριστεράς διατυπώνουν μια αντιπρόταση. Η πρότασή τους είναι συνδικαλιστικού χαρακτήρα, είναι μια άσκηση πίεσης, θεμιτή ως ένα βαθμό όταν έχεις τέτοιες κοινωνικές συνθήκες, αλλά ως εδώ». Το ερώτημα και η απάντηση ανήκουν στον Ε. Βενιζέλο, ο οποίος μιλώντας χθες στην ΚΤΕ Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ για τον προϋπολογισμό του 2012, υπερασπίστηκε όπως ήταν αναμενόμενο το μονόδρομο της αστικής διαχείρισης της κρίσης από την τρικομματική κυβέρνηση του κεφαλαίου, για την οποία δεν δίστασε να ισχυριστεί ότι «διασώζει την πολιτική και τη δημοκρατία», εννοώντας προφανώς την κυρίαρχη πολιτική και την αστική δημοκρατία. Εχει επίσης βάσιμους λόγους ο υπουργός Οικονομικών να μη «βλέπει» εναλλακτική λύση στα διάφορα «αντιμνημονιακά» ή «πατριωτικά μέτωπα» που προτείνουν ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ορισμένες άλλες πολιτικές δυνάμεις, ακριβώς γιατί αφήνουν στο απυρόβλητο την ΕΕ και την εξουσία των μονοπωλίων. Ομως εναλλακτική λύση υπάρχει αλλά είναι «εκτός (καπιταλιστικού) πλαισίου» αφού εναντιώνεται στο σύστημα και καλεί το λαό σε συσπείρωση και πάλη για να το ανατρέψει. Είναι η πρόταση του ΚΚΕ που θέτει ευθέως το ζήτημα της εργατικής, λαϊκής εξουσίας. Πιο «ευθαρσώς» δεν μπορούσε να έχει διατυπωθεί. Εγκαιρα και σε όλους τους τόνους το ΚΚΕ έχει ξεκαθαρίσει ότι το πραγματικό δίλημμα ιδιαίτερα σήμερα είναι: Με το λαό ή με τα μονοπώλια. Ενδιάμεση λύση δεν υπάρχει. Αυτό που πραγματικά φοβούνται είναι ότι η πρόταση αυτή ωριμάζει ολοένα και περισσότερο στη συνείδηση του λαού, ακριβώς γιατί συνιστά τη μόνη ρεαλιστική πρόταση εξόδου από την κρίση προς όφελος των συμφερόντων του λαού.

«Δέσμευση» αντεπίθεσης και ανατροπής

Την παραμικρή αμφιβολία και ανησυχία δεν έχουν οι ηγέτες της Ευρωζώνης για την πολιτική που θα εφαρμόσουν τα κόμματα της μαύρης συγκυβέρνησης το επόμενο διάστημα. Και τα τρία κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ.) είναι απολύτως δεσμευμένα να εφαρμόσουν την πολιτική που έχουν συναποφασίσει με τους ξένους συμμάχους τους. Πολιτική που χρεοκοπεί ανεξέλεγκτα το λαό για χάρη της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Είναι ολοφάνερο, λοιπόν, ότι o ωμός εκβιασμός και η τρομοκρατία που ασκούν με τις ενυπόγραφες δεσμεύσεις δεν έχει στόχο τη δέσμευση των ηγεσιών των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης, αλλά το χειροπόδαρο δέσιμο και την υποταγή του λαού. Με το πιστόλι της 6ης δόσης στον κρόταφο, θέλουν να περάσουν την αντίληψη ότι «δεν υπάρχει τίποτα άλλο» πέρα από την εφαρμοζόμενη πολιτική και πως είναι «μάταιη» κάθε αντίσταση και αγώνας για την ανατροπή της. Ακριβώς αυτή την αντίληψη θέλει να ενισχύσει ο πρωθυπουργός, συμμετέχοντας ενεργά στην επιχείρηση εκβιασμού και τρομοκράτησης του λαού. «Οι εταίροι μας απαιτούν γραπτές δεσμεύσεις. Θέλουν οι πολιτικοί ηγέτες να στείλουν μια επιστολή δέσμευσης για τις πολιτικές οι οποίες θα εφαρμοστούν τα επόμενα χρόνια», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Λ. Παπαδήμος στους δημοσιογράφους μετά τις συνομιλίες που είχε χτες με τον πρόεδρο του Γιούρογκρουπ Ζ. Κλοντ Γιούνκερ. Ομως όποιες δεσμεύσεις και αν αναλάβουν τα κόμματα της πλουτοκρατίας σε καμία περίπτωση δεν δεσμεύουν τον ελληνικό λαό και μάλιστα για «τα επόμενα χρόνια»... Η μόνη δέσμευση που ο λαός πρέπει να αναλάβει είναι να δυσκολέψει την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων και να περάσει στην αντεπίθεση για να απαλλαγεί από την εξουσία των μονοπωλίων.

Υπόθεση όλης της εργατικής τάξης

Αποφασισμένοι να γυρίσουν στη δουλειά «με ψηλά το κεφάλι» δηλώνουν οι εργάτες της «Ελληνικής Χαλυβουργίας», που μπαίνουν στην 24η μέρα των απεργιακών τους κινητοποιήσεων. Οχι μόνο δεν υποκύπτουν στις εργοδοτικές απειλές, στην τρομοκρατία και τις διασπαστικές της τακτικές, αλλά, αντιθέτως, δυναμώνουν τον αγώνα τους. Γνωρίζουν πως από αυτήν την απεργία κρίνεται η ίδια τους η ζωή, το σήμερα και το αύριο των παιδιών τους. Γνωρίζουν πως αν υποκύψουν στην εργοδοτική πίεση και αποδεχτούν το 5ωρο, την εκ περιτροπής εργασία, τη μείωση μισθών και τις απολύσεις, η εργοδοσία θα γίνει ανελέητη. Θα συντρίψει κάθε εργατικό δικαίωμα. Ολοι οι εργάτες, μια γροθιά, αγωνίζονται σε ταξική κατεύθυνση για την υπεράσπιση των συλλογικών τους συμβάσεων, το 8ωρο, να ανακληθούν όλες οι απολύσεις.

Η επίθεση όμως της εργοδοσίας στην «Ελληνική Χαλυβουργία» αφορά και το σύνολο της εργατικής τάξης. Η κατάργηση του 8ωρου, η εκ περιτροπής εργασία, η μείωση του εργάσιμου χρόνου με μείωση μισθών, η υπογραφή ειδικών επιχειρησιακών συλλογικών συμβάσεων κάτω από τις κλαδικές, είναι ζητήματα που η εργοδοσία θα τα ξετυλίξει σε κάθε χώρο δουλειάς. Τα μέτρα αυτά αποτελούν ανάγκη της ίδιας της μεγαλοεργοδοσίας, και στόχο έχουν την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» του κεφαλαίου, όπως αυτή περιγράφεται στο Μεσοπρόθεσμο και επανέλαβε ο Λ. Παπαδήμος στις προγραμματικές δηλώσεις της συγκυβέρνησης. Η επίθεση στην «Ελληνική Χαλυβουργία» δηλώνει ταυτόχρονα και την ετοιμότητα των επιχειρηματιών να αξιοποιήσουν μέχρι τέλους το αντεργατικό οπλοστάσιο που έχει ψηφιστεί όλο το προηγούμενο διάστημα. Αλλωστε, καθόλου τυχαία, και η εργοδοσία στο ξενοδοχείο «ΛΗΔΡΑ ΜΑΡΙΟΤ», απ' την πρώτη στιγμή, απαίτησε την υπογραφή ειδικής επιχειρησιακής κάτω απ' την κλαδική σύμβαση.

Τα αιτήματα, λοιπόν, που προβάλλουν οι χαλυβουργοί, αφορούν όλους τους εργαζόμενους. Το πρόβλημα των εργαζομένων στην «Ελληνική Χαλυβουργία» είναι πρόβλημα όλης της εργατικής τάξης και για το λόγο αυτό η 24ήμερη απεργία δεν είναι υπόθεση μόνο των χαλυβουργών. Αυτό το μεγαλειώδες κίνημα αλληλεγγύης, που αναπτύχθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα - με την ηθική και υλική συμπαράσταση να καταφθάνει από κάθε εργοστάσιο, αλλά και από κάθε εργάτη ξεχωριστά - αποκτά, λοιπόν, ένα επιπλέον στοιχείο: Είναι, ταυτόχρονα, κίνημα αλληλεγγύης που υπερασπίζεται τα αιτήματα του αγώνα των χαλυβουργών. Η εργατιά σταδιακά, όλο και περισσότερο, κατανοεί πως αυτός ο αγώνας είναι δικός της αγώνας, διότι τα ίδια τα αιτήματα των χαλυβουργών είναι και δικά της αιτήματα.

Κανείς εργάτης, καμιά εργάτρια, δεν μπορεί να μένει ασυγκίνητος απ' αυτόν το μεγαλειώδη αγώνα. Οι ίδιοι οι απεργοί το έχουν συνειδητοποιήσει και ήδη το λένε στα «πηγαδάκια» έξω απ' την πύλη: Αν νικήσει η εργοδοσία στη «Χαλυβουργία», τότε ανοίγει ένας δρόμος για τη συνολικότερη επίθεση στα εργοστάσια όχι μόνο του Θριασίου, αλλά όλης της Ελλάδας. Αυτό το γνωρίζει και η εργοδοσία και γι' αυτό επιχειρεί με κάθε μέσο, με τρομοκρατία, με απειλές, ακόμη και με απεργοσπασίες, να κάμψει τους απεργούς. Γι' αυτό το λόγο, το κίνημα αλληλεγγύης πρέπει να φουντώσει ακόμη περισσότερο. Σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε λαϊκή γειτονιά, όλη η εργατιά, σπίτι το σπίτι, να στείλει μήνυμα: Ολοι για έναν και ένας για όλους!