Δεν είναι μόνο ότι ενίοτε οι «γιαουρτωμένοι» βγαίνουν κι από πάνω.

Πολύ περισσότερο δεν είναι θέμα καθωσπρεπισμού.

Το βασικό είναι ότι τα πολιτικά, τα κοινωνικά, τα οικονομικά προβλήματα είναι από εκείνα τα σύνθετα ζητήματα που δεν λύθηκαν ποτέ και πουθενά ούτε με το «γιαούρτωμα» ούτε με τη «μούτζα».

*

Και τούτο συμβαίνει ειδικά όταν το δίκαιο συναίσθημα, το συναίσθημα να θέλεις να βγάλεις το «άχτι» σου, υπερισχύει ως αντίδραση.

Οταν υπερκαλύπτει την ανάγκη της συνειδητοποίησης ότι πρέπει να αγωνιστείς, με επιμονή και αποφασιστικότητα,

όχι για να ικανοποιήσεις εφήμερα το «γινάτι» σου,

αλλά για να απαιτήσεις το δίκιο σου.

*

Καμιά φορά, μάλιστα, όταν το χέρι με τα απλωμένα δάκτυλα δεν κάνει όλη την κίνηση,

όταν τα δάκτυλα δηλαδή δεν κλείνουν για να μετατραπεί το χέρι σε γροθιά,

τότε αφήνεται το περιθώριο σε όσους προκαλούν τα προβλήματα να τα συσκοτίζουν. Και τότε το «γιαούρτι» γυρίζει πίσω.

*

Από την άλλη η άποψη του Αριστοτέλη στα «Ηθικά Νικομάχεια» αξίζει πάντα της προσοχής μας:

«Ο καθένας - έλεγε - μπορεί να θυμώσει. Αυτό είναι εύκολο. Αλλά, το να θυμώσει κανείς με το σωστό άτομο, στο σωστό βαθμό και τη σωστή στιγμή, για τη σωστή αιτία και με τον σωστό τρόπο, αυτό δεν είναι εύκολο».

Μετά το «γιούχα» που υπέστη στην Κοκκινιά, ο κ. Γιώργος Νταλάρας, εμφανίστηκε στους τηλεοπτικούς σταθμούς για να διαβεβαιώσει το φιλοθεάμον κοινό ότι... «δεν έχει ψηφίσει ποτέ ΠΑΣΟΚ».

Εκείνο που ακολούθησε ήταν τα γεγονότα στο Ιλιον...

Κατ' αρχάς η στήλη όχι μόνο πολιτικά αλλά και αισθητικά ξεκαθαρίζει ότι συμπεριλαμβάνεται μεταξύ εκείνων που η αισθητική τους δεν βελτιώνεται στο θέαμα ενός γιαουρτωμένου καλλιτέχνη, πολιτικού ή οποιουδήποτε, όποιος κι είναι, ό,τι κι αν πρεσβεύει αυτός.

*

Από την άλλη, και ταυτόχρονα:

Πρώτον, θα ενώσουμε τη φωνή μας με όσους έχουν τρεις σκασίλες για το τι ψηφίζει ή δεν ψηφίζει ο κ. Νταλάρας.

Δεύτερον, δεν έχουμε κανένα λόγο να μην πιστέψουμε ότι ο κ. Νταλάρας τις εννοεί τις δηλώσεις που έκανε και όσον αφορά την «ανάγκη» του Μνημονίου, και όσον αφορά την «ανάγκη» περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας και όσον αφορά τις κομματικές του «μη» προτιμήσεις.

Τρίτον, και επειδή πιστεύουμε τον κ. Νταλάρα, θεωρούμε την εξομολόγησή του ως πλήρη επιβεβαίωση της πάγιας άποψής μας: Δεν χρειάζεται να έχει οπωσδήποτε ψηφίσει κάποιος ΠΑΣΟΚ για να είναι «ΠΑΣΟΚος»...

Ως αποτέλεσμα από την εφαρμογή του πρώτου Μνημονίου η ύφεση στην ελληνική οικονομία μετρήθηκε στο τέλος του 2010 στο -6,6%.

Αλλά η κατρακύλα δεν έχει τέλος.

Προχτές, μόλις η Eurostat ανακοίνωσε ότι για το 2011 η ύφεση σημείωσε νέο ρεκόρ και μετρήθηκε σε ετήσια βάση στο -7%.

*

Μιλάμε για πραγματική συμφορά.

Αρκεί να αναλογιστεί κανείς το εξής:

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη οικονομική καθίζηση από τη μεταπολίτευση. Ακόμα και το 1974, έτος «πολεμικό» λόγω της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, σε μια χώρα που δεν είχε ακόμα καταμετρήσει τις πληγές της από την επταετή χούντα που κατέρρεε, η ύφεση είχε καταμετρηθεί στο -6,4%...

*

Αυτά είναι αποτελέσματα της πολιτικής τους. Που την έχουν βαφτίσει «σωτηρία». Αλλά που δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένας στυγνός και αδίστακτος ταξικός «πόλεμος» ενάντια στον εργαζόμενο λαό.

Η κυρία Διαμαντοπούλου, η μέχρι χτες υπουργός της Παιδείας και της... φωτοτυπίας, σεμνή και ταπεινή καθώς είναι, δήλωσε με αφορμή την μετακίνησή της στο υπουργείο Ανάπτυξης ότι ο πρωθυπουργός την επέλεξε γι' αυτή τη θέση διότι χρειάζεται (ο πρωθυπουργός) «υπουργούς - κομάντος»...

Ηταν αυτονόητο, λοιπόν, ότι η κυρία Διαμαντοπούλου θα ανταποκρινόταν στο κάλεσμα του πρωθυπουργού. Διότι δεν είναι μια απλή υπουργός. Είναι μια «υπουργός - κομάντος»...

Πράγμα γνωστό και αποδεδειγμένο.

*

Πάρτε για παράδειγμα την ιστορία με τις φωτοτυπίες. Ακόμα κι όταν ορισμένα από τα βιβλία, τελικά, τυπώθηκαν, η «υπουργός - κομάντος» κατάφερε να αφήσει και εκεί το στίγμα της περιόδου της στο υπουργείο.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του βιβλίου «Εκφραση - Εκθεση» του Γενικού Λυκείου, τεύχος Γ'.

Οταν κάποια στιγμή οι μαθητές το πήραν στα χέρια τους διαπίστωσαν ότι - εκτός της υπουργού - έπρεπε και οι ίδιοι να διαθέτουν τις αρετές ενός... «κομάντο» για να το διαβάσουν.

Πρώτον, διότι οι σελίδες από την 193 μέχρι την 208 του βιβλίου είχαν τυπωθεί... μισές και ανάποδα.

Δεύτερον, διότι τις σελίδες 234 - 235 και 238-239 έπρεπε να τις... μαντέψουν

(σ.σ.: ένας καλός «κομάντο» χρειάζεται καμιά φορά να είναι και... μέντιουμ),

αφού πολύ απλά ήταν τόσο αχνά τυπωμένες που δεν διαβάζονταν...

*

Με όλα τα παραπάνω ουδόλως θέλουμε να αμφισβητήσουμε ότι η κυρία υπουργός είναι «κομάντος».

Το αντίθετο μάλιστα.

Αλλωστε είναι γνωστό ότι στις επιχειρήσεις των «κομάντος» ενίοτε προκαλούνται και «παράπλευρες απώλειες»...